Szereg Szpitalny

Jest to mały budynek, umieszczony nieco dalej niż wszystkie zabudowania, żeby zdrowi się nie zarazili się od chorych, którzy właśnie tu przebywają. W takim budynku znajduje się kilkadziesiąt komnat, dość małych. Mają codziennie zmienianą wyściółkę, na której można spać. Na południu takiej małej komnaty jest małe okienko z kratami, przez które nie można połamać i uciec. Drzwi są zamykane na klucz z obawy, że konie mogą chcieć uciec. W tym samym budynku są trzy komnaty dla medyków i wszystkich ich narzędzi. Według władczyni powinny zostać przyprowadzone, nawet siłą wszystkie chore konie z ich stada. Klucz oddaje się medykowi, który tu dyżuruje.

Vitalia przybyła tu z Tormentą. Weszła do jednej z małych komnat i pokazała jej to o to miejsce. Nie zamierzała jej zamykać, no chyba, że chciałaby zachowywać się jak opętana. Niedługo przyjdzie do Ciebie jakiś medyk. A po Ondiego albo ja pójdę, albo ktoś go za chwilę przyprowadzi. Nie martw się o niego. - powiedziała do niej siwa, z stłumionym głosem przez wilczą skórę. Oczyszczała powietrze, którym oddychała przed zarazą.

Przybyła tu wyjątkowo szybko, bo miała powód- za nią podążał prawdopodobnie zarażony chorobą ogier. Co jakiś czas odwracała w jego stronę, zapatuloną w wilczą sierść, głowę. Nie miała przy sobie niczego innego do ochrony dróg oddechowych, a lepsza wilcza sierść na łbie niż nic. 
Po przekroczeniu progu niewielkiego budynku, oczom klaczy ukazało się istne małe niebo. Z nieśmiałym uśmieszkiem wymalowanym na pysku, przyglądała się wszelkiego rodzaju medycznym narzędziom, które znajdowały się w komnacie dla medyków. pewnie siedziałaby tam cały dzień, gdyby nie obowiązki- musiała przygotować jakieś miejsce dla chorego ogiera. Wybrała jedną z pobliskich komnat i przygotowała ją do przyjęcia Ondiego.
Oby zaraz się tu zjawił.
Tak się zamyśliła, że nie zauważyła pojawienia się tu Vitalii i jakiejś karej klaczy. Skinęła im głowa na powitanie.

Przybyła tu powolnym krokiem. Zwabił ją dziwny zapach i dziwna atmosfera, która odczuwalna była już z daleka... Gracja wiedziała, że miejsce, w które się udaje jest niebezpieczne, ale lubiła takie klimaty, toteż postanowiła się tu przywlec... Weszła do jakiegoś małego budynku, do złudzenia przypominającego lochy... Były tam jakieś konie. Dziwne konie... W każdym bądź razie, nie wyglądały na w pełni zdrowe...
Chyba nie powinnam tu przebywać... Ale cóż... Skoro już tu jestem, rozejrzę się...
Nie miała zamiaru się do nikogo odzywać, nie należała do gadatliwych... W związku z tym, zerknęła tylko na prawdopodobnie innych członków jej stada i zaczęła się rozglądać... Nie była pewna, co to było... Lochy, szpital, a może nawet jakaś agencja... Wiadomo jaka...

- Nie pozwolę, by stała Ci się krzywda..- wymamrotał, ale kręciło mu się w głowie. Czuł się okropnie, niech ktoś się nim zajmie wreszcie i wyleczy go z tego świństwa!!! - Zawsze będę przy tobie Tormento.- chciał ją uspokoić, podnieść na duchu, ale za chwilę znowu zaczął się kaszel. - Khe, khe khe.. zakaszlał. Nogi się zachwiały, ale on się utrzymał na nogach. Wtedy znowu go zamroczyła, osłabiony usiadł na łóżku.. - Dajcie Tormencie zioła, ja mogę poczekać..- powiedział do kogoś, nawet nie wiedział kogo, byle ktoś dał. Po chwili znowu osłabł.

Klacz drygnęła, gdy zobaczyła zbliżającą się Grację. Doskonale ją znała, ale... no cóż była jej byłą władczynią. Klacz widziała charczącą fryzkę. Już w tym miejscu zaczynało tętnić życie. Przewracający się ogier, wzbudził w niej niewidoczne ma zewnątrz przerażenie. Dała mu pogadać z Tormentą przez chwilę, ale potem powoli prowadziła go do swej komnaty. Zostań tu. - rozkazała mu i poszła dalej.

Dobra Nirvano... Uroczo, doprawdy, uroczo. Teraz jej się chorzy będą mizdrzyć pod nosem. Akurat jakaś para zakochanych musiała się rozchorować? Klacz teatralne przewróciła oczami, ale spełniła prośbę ogiera i podała karej klaczy zioła, które zapobiegały rozprzestrzenianiu się choroby. Oczywiście zachowała przy tym wszelkie środki ostrożności- skórę wilka nadal miała na łbie, co zaczynało wyglądać nieco komicznie.
Po chwili zastanowienia, ruszyła niespiesznie do najbliższej komnaty dla medyków i wróciła z niej niosąc trzy naczynia wypełnione pachnącą, ciepłą cieczą. Rumianek dla chorych, oczywiście. Podała naczynia dwójce chorych, a trzecie sama opróżniła. Od razu lepiej się po tym poczuła. Zaczynała się powoli denerwować tą całą sytuacją, a znerwicowany medyk to zły medyk.

Ondunurmann miał zaćmę w oczach, kiedy wreszcie wyzdrowieje? Denerwowało go to, marnowanie czasu, a mógł by hasać po lasach, spędzać czas z Tormentą, a teraz tak po prostu zachorował. Źle się z tym czuł.. Był wręcz bezbronny. Jaki dał przykład? Pokazał się z chorej strony.. Było mu wstyd. Biay Wilk podała mu lekarstwo, ale wiedział że to nie to właściwie.. Po kilku chwilach lepiej się poczuł, na tyle by mówić. - Nie macie na to choróbsko lekarstwa? Ile jeszcze będe tu leżeć? Zróbcie coś.. Bo zaczniemy padać jak muchy..

Podanie rumianku miało tę zaletę, że chwilę zajęło chorym wypicie pełnej miski. Gdy w końcu opróżnili miseczki, Biały Wilk podała im lekarstwo, które dostała od Pustelnika. Lepiej, żeby ten śmieć jej nie oszukał, nie dość, że zarobiła nową bliznę to jeszcze musiała liczyć się z tym, że utraciła chwilowo wolność. Nie mogła już nic więcej zrobić dla chorych. Teraz trzeba tylko czekać na efekty, oby spotkanie z Pustelnikiem okazało się przydatne w zwalczaniu zarazy.
Pod zwałami grubego futra, blizna nadal piekła. Klacz bez większych problemów to wytrzymywała, ale i tak pieczenie działało jej na nerwy. Chyba znów przygotuje sobie rumianku.

Stawało się coraz gorzej, a Ondunurmann dostawał znowu zawrotów głowy. Myślał o tym, że jest młody, że on nie chce umierać! Ma Tormentę, miał plany.. A dopadła choroba.. Jego i ją. Świat się zamroczył, przestawał lokalizować. Widział tylko zamazane obrazy, wspomnienia. Czemu?
Zobaczzył po raz kolejny jasną postać.. A po chwili poczuł w ustach słodki smak.. Nagle coś go ożywiło.. Zasnął.
Obudził się, był w dobrym stanie! Wręcz nie mógł w to uwierzyć. Wstał od razu na nogi, jego sierść była lśniąca a grzywa wspaniała i gęsta. Znowu był sobą. Szybkim i dumnym krokiem podszedł do Tormenty. - Jak się czujesz Burzo?- zapytał, a ona też została wyleczona. - Dziękuję Biały Wilk.- podziękował medyczce. - Burzo, idziemy gdzieś?- zapytał ją, jeśli się zgodziła to poszli razem.

z/t

Przyjęła lekarstwo od Białego Wilka i prawie natychmiast odczuła różnicę. Na początku ustąpił męczący kaszel, potem jej czarna jak węgiel sierść odzyskiwała błyskawicznie swój piękny blask. To samo również działo się z grzywą. Zniknęły piekące bąble na skórze i zawroty głowy. Znów była zdrowa. Widziała również jak zdrowieje jej partner. Gdy Ondi podszedł do niej i zapytał o je zdrowie, uśmiechnęła się lekko. Jak na to, że przed chwilą moje życie było zagrożone po raz kolejny... to świetnie. Zanim odeszła, skinęła lekko głową Biały Wilk w geście podziękowania. Cóż, nie lubiła być zależna od innych, ale to nie zmienia faktu, że została przez tą osóbkę uratowana. Później pewnym krokiem poszła wraz z ogierem.

z/t

Vitalia widziała jak Ondi przeżywał chorobę. Tormenta próbowała spać, ale nie udawało jej się to. Po dłuższym czasie widziała ponownie przychodzącą klacz. Wróciła wyraźnie od Pustelnika. Pachniała ziołami i starymi księgami. Dała chorym rumianek i lekarstwo na zarazę. "Misja" została zakończona. Przynajmniej w ich stadzie. Może w SHW potrzebują pomocy? - spytała się sama siebie i w końcu pobiegła sobie, czując, że się tu póki co nie przyda.
z/t