Więzienie Cieni (MG)

Wchodzisz tu... Widzisz w tajemniczy sposób rozmazaną krew, a cienie tu żyją własnym ciałem. Rząd krat, zamykane na parzące zamki, żeby każdy cwaniaczek nie wydostał się z tego więzienia. Dowódcą, o dziwo jest materialny, czarny wilk - często nazywany Cieniem. Na sobie ma złote szaty, poplamione czerwoną i ciemną krwią. Przy sobie wiedzie cztery mniejsze wilki - sługi. Warczą na każdego zawsze i są naprawdę sprytne. Nie tak łatwo tu uciec. Za tym więzieniem jest komnata - niby zwyczajna, ale leży tam srebrne berło. Może do czegoś Ci się przysłuży?

Przyszła tu sztywnym, energicznym kłusem z wysoką akcją nóg, pokonując przy tym spore odległości. Nie przeszkadzało jej to w dokładnym obejrzeniu sobie tego miejsca, choć nie szczególnie przypadło jej do gustu. W powietrzu czuć było zapach krwi, a na ścianach też było jej dość sporo, a gniada od razu to zauważyła. Prychnęła. Nie lubiła przepadać w takich miejscach, choć to miejsce miało coś w sobie, że zamiast stąd uciec, szła dalej. Rozglądała się do okoła, nie pewnym wzrokiem, nie chcąc trafić na coś niebezpiecznego. Gdzieś dalej dostrzegła jakąś ciekawą rzecz, chciała koniecznie wiedzieć co to jest więc, zaczęła iść w tą stronę.

Szła wzdłuż długiego, ciemnego korytarzu, nastawiała uszy, i nie pewnie rozglądała się do okoła. Widziała jakieś świecące rzeczy, i koniecznie chciała sprawdzić o co chodzi, i co to jest. Gdy usłyszała rozlegający się dźwięk głosu wilka. Poprawka! Wilków! . Parsknęła, czując ich obrzydliwy zapach. Nie twój interes-Odpowiedziała z szyderą w głosie, i chamskim spojrzeniem. Objechała wszystkich chłodnym spojrzeniem. Mogłaby stąd uciekać, nie wiadomo czemu tego nie zrobiła.Trochę adrenaliny się Przyda..-pomyślała, uśmiechając się do siebie, i modląc by się jej nic nie stała, i wróciła spokojnie na do stada...

Zapytałeś czy tego szukam, wiec odpowiedziałam Ci, tak jakie jest moje zdanie, a to, że jestem na twoim terenie, jest czystym przypadkiem.-odpowiedziała, uśmiechając się sarkastycznie. Obierzdzała go wzrokiem, widząc przy tym każdy jego dokładny ruch..No to jestem w pułapce..-pomyślała, i kiwnęła głową. Zaczęła kopać, jednak po chwili przestała, stojąc prosto, i próbując nie reagować na wilka. Zaczęli się do niej zbliżać, klacz położyła uszy po sobie, i zachowywała się tak, jakby ich tu nie było.

O nie..-pomyślała. Tak na prawdę była zamknięta w pułapce, i nie mogła na to nic poradzić, choć próbowała udawać nieugiętą. Spojrzała na niego, marszcząc brwi (gdyby je miała) i odpowiedziała: Nie.. I jakoś nie mam ochoty się dowiadywać.-uśmiechnęła się. Kwiknęła z bólu, kiedy poczuła w swojej nodze szczękę wilka. Chciała stąd jak najszybciej uciec. Stanęła dęba, po czym wierzgnęła i próbowała uciec. Na szczęście się jej to udało.

z.t

Weszła do jaskini. Było słychać szmery, pazury i czuć kre, tak przyjemną woń... Jej kopyta stukały po posadzce, a sama była czarna, jak wszystko tutaj. Można ją porównać do cieni, które przemykały po ścianach. Czuła się, jakby bywała tu miliony razy. Może w snach? Kto wie... nawet sama nie pamięta. W słowach była silna, w logice też... może. Jeśli chcesz, możesz wszystko, nie zawsze, ale spróbować nie zaszkodzi. Rozglądała się po korytarzach, szukając jednego. W cieniu widziała jedno - coś, co nie było codzienne.

Zobaczyła wilki, które wyłoniły się z cienia. Odwzajemniła uśmiech, trochę sarkastycznie.
- Nie uczyli cię manier? - Odezwała się trochę zdziwiona. Władca? Czy kto? Nie, napewno nie władca. Oni mają maniery, nie mówią od razu "czego". Przewróciła teatralne oczami i uśmiechnęła się lekko, jak zwykle z sarkazem.
- Jestem Flover - powiedziała cicho. Nie weźmie jej za cień... chyba, że jednak jest to możliwe. Możliwe, nie konieczne, ani nie powiedziane, że tak, czy też nie. Rozglądnęła się po tym, co jeszcze zostało z... tego czegoś, czym to było. Na pewno nie kamnata z kryształam, chociaż i tak spodziwała się ponurych korytarzy.

Popatrzyła na niego, ledwo mu wierząc. Ahh... samolubność mu pewnie niekiedy doskwiera.
- Bo chcę, jestem kulturalna w porównaniu do co poniektórych, w ogóle nie będę się tłumaczyć, jak "wiesz". - Stwierdziła spokojnym głosem. Jak wie, po co pyta? Sam się plącze. Uśmiechnęła się i powiedziała:
- Kochany, nie takie rzeczy się lubiło, poza tym, głupia nie jestem, wiem co robi. A mógłbyś uciszyć swoje sługi? Rozmawiać się nie da, takie echo robią. - Chociaż tu też możnaby mu zadać pytanie: po co, jak wiesz? Ale można sobie podarować. A te jego sługi, biedaki, uzależnione od pracodawcy, rabią to co on, tak jak on. No cóż, każdy lubi co innego. Znów, przez dosłownie parę sekund, uśmiechnęła się z sarkazmem, ale zaraz przestała. Nie miała na celu urażenie wszechwiedzącego.

Patrząc tak na niego, nie bardzo wyglądał na taki typowy cień. Nie ważne, drobiazg.
- Ja w sumie tak samo - mruknęła, ledwo słyszalnie. Odwróciła wzrok na chwilę i znów na niego spojrzała.
- Nie. Nie po to jestem... a po co pytasz? - Nie, nie, nie moneta. Nie potrzebna jej, nie uwierzy mu w opowiastki o niej, czy coś. Ma inny obiekt na celu.
Miło z jego strony, że uciszył swoje pieski. Lubiała wilki, ale... nie muszą być czasem takie upierdliwe. A ten Cień, jak chciał potrafił być miły. Mimo okoliczności uśmiechnęła się, by złagodzić sprawę, czy coś tam.

Miło z jego strony, ale ona tu nie zostanie. Gdy zostanie cieniem, wszystko będzie inaczej, teraz tego nie chce. Przecież wiesz - pomyślała, patrząc mu w oczy. Może ma jakiś słaby punkt? Tylko jaki? Raczej go nie zdrzadzi.
- Po to - spojrzała na berło. Cienie jej nie pomogą, posłuchają berła i tego... Cienia. Nie postawią się mu, nie ma opcji.
- Co proponujesz? - Coś w zamian? Nie, po co mu.... To cień, coś co... boi się światła, tak. Tylko skąd je wziąć? Tu jest ciemno, nie ma "cienia" szansy. Ale raczej berło jest materialne, czyli jak on je trzyma, też musi być materialny. Ah, logika... Obserwowała każdy jego ruch, wszystkiego.
- Dogadamy się?

Z pewnego powodu.
z/t