Zbocze nad Morzem

Zbocze od którego zaczynają się wydmy. Pełne wszelakiej nadmorskiej roślinności gdzieniegdzie rosną pojedyncze drzewa rzucające spory cień. Zbocze jest strome więc trzeba  uważać żeby nie stać zbyt blisko krawędzi bo chyba każdy wie co się stanie.   Jest to doskonały punkt do do obserwacji zachodu słońca.

Przyszła tu powolnym, ale dumnym krokiem. Stanęła prawie przy samej krawędzi i rozejrzała się wokół. Widziała teraz bardzo dużą część terenów Stada Morskich Nimf. Teraz to ona miała się "opiekować" swoim własnym stadem. Teraz ona była jego Władczynią. Tylko czy dobrą?... zadała sobie w myślach to pytanie. Postanowiła, że zrobi wszystko, aby jej stado było jak najlepsze, aby wszyscy mogli się w nim czuć bezpiecznie.
Stała dumnie wyprostowana i wpatrywała się w morskie wydmy. Otuliła się mocniej śnieżnobiałym, wilczym futrem dla ochrony przed zarazą. Zaraza! krzyknęła w myślach. Muszę otrzec inne konie z mojego stada. postanowiła. Stała jeszcze przez chwilę nieruchomo, a potem westchnęła cicho. Może jej się wydawało, ale chyba usłyszała za sobą cichy stukot kopyt. Odwróciła się więc, patrząc w stronę źródła odgłosu.

Seba szedł bardzo ostrożnie. Wdarł się na teren Morskich Nimf. Miał nadzieję,że nikogo nie spotka. Chciał tylko sobie pozwiedzać. Przyglądał się bacznie całemu światu. Nie miał zamiaru pakować się w kłopoty. Nie lubił mieć problemu. Strzygł uszami. Nie przestawał być czujnym.  Ruszył galopem. Nagle zobaczył kogoś. Nie rozpoznał czy klacz czy ogier. Wlazł w jakieś ukrycie i obserwował. Chyba ten ktoś ją zauważył,ale nie był pewny. Serce mu waliło jam oszalałe. Czekał na rozwój sytuacji. Tak pomyślał,żemożejednak nie zostanie ukarany. Nie znał się jeszcze za bardzo na tym wszystkim. Przestępywał z nagi na nogę,co okazało się błędem. Złamał gałąź i wydało to głośny trzask. Teraz już musiał zostać usłyszany. Wzdrygnął się. Chciał uciekać,ale uznał ,że i tak będą go gonić. Zgrzytał nerwowo zębami.

Usłyszała głośny trzask łamanej gałęzi i odwróciła się z czujnie postawionymi uszami. Zobaczyła ruch za jednym z krzaków. Możesz wyjść, nie jestem groźna. powiedziała spokojnym, miłym głosem, wpatrując się w postać za krzakami. W sumie, dlaczego ktoś miałby się ukrywać przed jej wzrokiem? Raczej nie była niebezpieczna dla otoczenia. Kim jesteś? spytała po chwili z uśmiechem wymalowanym na pysku. Zdążyła już wyczuć zapach Halnego Wiatru. Mimo to, nie była uprzedzona do przybysza. Choć nieco zdziwił ją fakt, że halny przebywa na terenach Morskich Nimf. Ale w sumie to nie jesteśmy w stanie wojny. pomyślała.

Seba zdawał sobie sprawę,że został już wydany. Musiał wyjść. Ta klacz,(bo teraz już był pewien,że to klacz) zdawała się dosyć miła. Wyszedł z ukrycia i odpowiedział jąkając się trochę. J-ja jestem eeee...noooo...S-Sebastian. Zwiesił łeb. Chciał w ten sposób pokazać,że mu przykro i,że nie ma złych zamiarów. Pobazgrał chwilkę kopytem. Narysował...nic. Jeśli tak można to nazwać. Po prostu linie nic nie znaczące. Zgrzytał zębami. Był nieprzekonany co do reakcji klaczy. Co jeśli wtrąco go do lochów? Albo coś w tym stylu? Mrugał energicznie oczami. Był wyraźnie zaniepokojony Główkował intensywnie ,próbując wymyśleć sposób ucieczki w razie niekomfortowej sytuacji.

Gdy halny przybysz wyszedł wreszcie z ukrycia, Astra przyglądała się mu przez chwilę. Czyżby się mnie bał? zastanowiła się z lekkim smutkiem, który jednak dokładnie ukryła pod maską szczęścia. Dowiedziała się, że ogier nazywa się Sebastian. Ja jestem Astra. Stado Morskich Nimf. powiedziała z miłym uśmiechem. Właściwie to jej przynależność do tego stada można było wydedukować z jej zapachu, ale przecież nie zaszkodzi tego podkreślić. Po za tym, wydawało jej się, że Sebastian jest nowym koniem w krainie, jego zapach Halnego Wiatru nie był jeszcze zbyt wyraźny.
Patrzyła przez chwilę jak ten rysował coś na piasku kopytem. Po chwili jednak postanowiła przerwać milczenie. Od jak dawna jesteś na Saffrin? spytała po prostu.

Klacz przedstawiła się jako Astra. Spodobało mu się to imię. Chciał to powiedzieć,ale zanim zdążył wypowiedzieć chociaż kawałek słowa,to Astra zadała mu pewne pytanie. A minowicie: "Jak długo jesteś na saffrin?". Pytanie to przytłoczyło ogiera,gdyż na Saffrin był bardzo krótko. Dwa dni. Sebastian wypowiedział to bardzo...zwyczajnie? Jego głos nie wykazywał rzadnych emocji. Jego głos był taki...taki....sztywny. Nie wiasomo z jakiego powodu. To jest dobre pytanie. Z jakiego powodu? Westchnął. Nie wiedział co ma teraz mówić...więc nie mówił nic. Popatrzył na Astrę przepraszająco. Nie potrafił ubrać swoich emocji w słowa. Chciał wiać i chciał zistać równocześnie. Był smutny i szczęśliwy równocześnie. Był przestraszony i pewny siebie równocześnie. Prawdziwa mieszanka uczuć.

Jej przypuszczenia się potwierdziły. Ogier był tu od niedawna. Ona sama również nie była na Saffrin zbyt długo, ale już zdążyła się nieco rozejrzeć po tej cudnej krainie. Ja jestem tutaj już trochę dłużej, ale dwa dni temu zostałam władczynią tego stada. Można więc powiedzieć, że również dopiero zaczynam na Saffrin. powiedziała spokojnie. Zdziwił ją nieco ton głosu, jakim mówił Sebastian. Może po prostu nerwy z powodu zmian?... zastanawiała się w myślach. Mimo to, uśmiechnęła się do niego przyjaźnie.

Popatrzył jak Astra się do niego uśmiechała. On odwzajemnił jej ten uśmiech. Nie wiedział o czym ma rozmawiać i przyznał się do tego:Wybacz,ale nie wirm o czym mógłbym rozmawiać z tobą. Tym razem jego głos wykazywał emocje. Wyraźny strach,zamyślenie i szczęście. Właśnie to czuł Sebastian. Popatrzył na klacz. Przyglądał się jej bardzo uważnie. Śledził każdy jej ruch i oddech. Czekał aż Astra coś powie,bo on sam nie wiedział co mówić. Nie wiedział i tyle. Miał w głowie prawdziwą pustkę.

W takim razie to ja muszę podrzucić temat... pomyślała. Zdążyła już zauważyć, że jej rozmówca nie jest zbyt otwarty. Ona też kiedyś taka była, ale czuła się wtedy słaba i bezradna. Wprawdzie nadal nie jest zbyt gadatliwa, ale to zawsze jakaś tam zmiana. Po chwili namysłu powiedziała Jak trafiłeś na Saffrin? To było pierwsze pytanie, jakie przychodziło jej w tej chwili do głowy. Wolała nie pytać o sprawy osobiste, bo sama nie lubiła takich rozmów. W jego głosie wyczuła... strach? Czy jestem aż taka straszna? zapytała samą siebie w myślach. Czy ciebie dotknęła ta zaraza? zadała kolejne pytanie, aby przerwać ciszę.

Sebastian wziął wdech i wydech. Odpowiedział na oba pytania: Trafiłen na saffrin przypadkowo. Zaraza mnie nigdy nie dotknęła i wolę żeby tego nie zrobiła. Tym razen jego głos był niepewny,ale już nie było w nim strachu. Zaczął cicho mruczeć pod nosem. Sam nie rozumiał swoich słów,ale wiedział co mówi. Fajnie jest być władcą? Zapytał w końcu Seba. On też by tak chciał. To jego marzenie. A ma ich wiele. Bardzo dużo... Westchnął. Ile on by dał za popularność i woelu przyjaciół. Uśmiechnął się blado da Astry.

Astra uśmiechnęła się lekko do niego. W takim razie miałeś szczęście. W naszym stadzie również nikt nie ucierpiał z tego powodu. powiedziała spokojnie. Następne pytanie nieco ją zdziwiło. Rzadko takie otrzymywała, a właściwie w ogóle. Nie dała jednak po sobie poznać, aby niepotrzebnie nie stresować ogiera. To zależy... odpowiedziała po chwili zastanowienia. Sama nie potrafiła znaleźć na to pytanie jednoznacznej odpowiedzi. W zamyśleniu zaczęła rysować kopytem na piasku wzorki i szlaczki, które po chwili utworzyły obrazek wyjącego wilka. Właściwie, to raczej przypominał jego cień. Po chwili odwzajemniła uśmiech.

Myślałem,że odpowiesz "Fajnie". Seba uśmiechnął się do Astry pięknym uśmieszkiem. Zobaczył jej rysunek. Sam zaczął rysować. Jego rysunek przedstawiał konia stojącego w płomieniach. Nie był to dzieło sztuki,ale było widać co to. Zamazał obrazek i zaczął rysować kolejny. Ten przedstawiał las. I księżyc. Gdy się znudził bazgranie zapytał: Dlaczego wybrałaś morskie nimfy? Seba bardzo ciekawiła odpowiedź na to pytanie. Ona sam nie wiedział dlaczego akurat Halny Wiatr.

//udało mi się pomylić postacie xD

Astra nic nie odpowiedziała, słysząc słowa Seby. Uśmiechnęła się zamiast tego. Z pewnością każdy myśli w ten sposób, ona również kiedyś widziała tylko dobre strony władania własnym stadem. Jednak coś się od tego czasu zmieniło. Patrzyła jeszcze przez chwilę swoimi bursztynowymi oczami, jak ogier rysuje konia stojącego w płomieniach. Astra dla odmiany narysowała konia ze skrzydłami. Jednym z jej największych marzeń było właśnie posiadanie takich skrzydeł... ale nigdy się do tego nie przyznawała. I jak na razie nie zamierzała. Większość koni uznałoby to za głupie i dziecinne. Po chwili namysłu, odpowiedziała na kolejne pytanie. Trudno powiedzieć... wydaje mi się, że właśnie tutaj najbardziej pasuję... powiedziała spokojnym głosem. Przypomniała sobie teraz słowa ogiera o imieniu Maximuss. "Sądzę, że pasujesz tam, gdzie tylko chcesz". Na samo wspomnienie uśmiechnęła się lekko.

Rozumiem...emm..znów nie mam tematu. Seba uśmiechał się szeroko przy tych słowach. Zaśmiał się lekko. Nie bał się już Astry. Ani tochę. Wielu masz znajomych? Sebastian mógłby pytać o wszystko. Ale to byłoby głupie. Cieszył soę,że ma kontakt z władcą z innego stada. Daje mu to fajną możliwość. Prawie bezpieczne wchodzenie na tereny Morskich Nimf. Bardzo mu się podobała to możliwość. Zaczął bazgrać na ziemi. Narysował chłopca. Miał być to JAKIŚ TAM chłopczyk,ale przypominał on pewnego chłopca..Sebastiana. Bez niego:Seba nie byłby Sebą i Seba by już po prostu był martwy. Zwiesił głowę i cały czas patrzył na swój rysunek. Ten chłopiec był w jego sercu mimo,że nie widzieli się od lat...

Na jego pytanie roześmiała się lekko. Trochę tam mam. Powiedziała z uśmiechem. Znajomych to ja mogę mieć bardzo dużo, ale bardziej mi zależy na przyjaciołach. ponownie uśmiechnęła się delikatnie. Przez chwilę zastanawiała się co by tu powiedzieć, o co by zapytać... Patrzyła, jak ogier znów coś rysuje na piasku. Jego rysunek przedstawiał jakiegoś człowieka, chłopca. Chciała się zapytać, kim jest ta postać, jednak widząc smutek u Seby, odrzuciła ten pomysł. Zastanawiała się jak by poprawić mu nieco humor. Co powiesz na przyjacielską walkę? spytała, patrząc na niego.

Seba się nawet ucieszył na tę propozycję. W sumie...treningów nigdy za wiele.-Powiedział uradowany Seba. Pomyślał jednak,że może nie mieć szans z Astrą. Przypomniała mu się walka z Arcaną.
Był słabszy,ale zakończyło się remisem. To tylko przyjacielska walka-Pomyślał. Uśmiechnął się spytał: Kto zaczyna? Seba raczej nie miał ochoty zaczynać,ale zrobił to. Przeszedł do galopu i uderzył łbem bok Astry. Odbiegł od niej i patrzył. To był na razie taki znak,że zaczyna się walka. Sebastian ie atakował bardziej. Czekał na ruch Astry. Zarzucił łbem. Uśmiechnął się do Astry. Przyjacielskie walki są bardzo fajne. Fajniejsze niż prawdziwe walki. Postanowił ,że nie będzie stał se tak po prostu. Pokłusował do klaczy i uderzył w nią ogonem,niczym batem. Nie mam z nią szans.
Westchnął cicho. Tym razem czekał już na ruch Astry.

Na jego słowa uśmiechnęła się lekko. Według niej najlepiej było poćwiczyć z dobrym kolegą zanim naprawdę trzeba będzie walczyć. Gdy ogier zagalopował i zamachnął się łbem w jej bok, Astra odskoczyła w bok, ale i tak lekko oberwała. Walka rozpoczęta. Ona również postanowiła przystąpić do działania. Ruszyła prosto na ogiera galopem, z obniżoną głową. Gdy już wydawało się, że nagle go stratuje, skręciła tuż przed nim gwałtownie, podcinając mu nogi. Miało to na celu pozbawić Sebastiana równowagi. Dodatkowo starała się kopnąć go w zad, ale nie używała w tym celu całej swojej siły. Miała świadomość swojej przewagi, ale to była tylko przyjacielska walka. Jej celem była dobra zabawai doskonalenie swoich umiejętności.

Seba widział zamiary Astry, ale nie udało mu się uciec przed straceniem równowagi. Próbowała go też kopnąć zad, ale (choć dosyć nie poradnie) uciekł. Niestety po tym wywalił się na ziemię. Ty była chwilą odpowiednią dla Astry. "Jeśli Astra na niego skoczyła, to robił jakiekolwiek, uniki, a jeśli zostawiła go w spokoju, to walczył dalej". Wstał, po czym pobiegł na klacz. Skoczył nad nią, jak przez płotek. Jedyne przy locie trochę uderzył w nią swoimi nogami. Teraz gotowy był na ruch Astry, bo czego niby mógł się spodziewać.

Astra miała to do siebie, że takiego typu walkom towarzyszył uśmiech, a jednocześnie skupienie. Tak było i teraz. Ruch, który miał na celu "odebranie" ogierowi równowagi przyniósł pożądany efekt, Seba chwilę później runął na ziemię. Wyznawała pewną zasadę, którą zazwyczaj kierowała się w czystej walce, "Leżącego ani bezbronnego się nie dobija". Tym razem był to pierwszy przypadek, bo ogier z pewnością bezbronny nie był. Po chwili jej przeciwnik wstał i rozpędzając się nieco, skoczył nad nią. Błyskawicznie złapała go zębami za jego nogę i pociągnęła w stronę ziemi, aby ściągnąć jej właściciela z powrotem na podłoże. Przy okazji odskoczyła kawałek, aby nie zostać przez niego zgniecioną. Po chwili, korzystając z okazji, starała się kopnąć go przednimi kopytami w bok. Całkiem możliwe, że jej się to udało, teraz czekała na Jego ruch.

Nagle zerwał się silny wiatr, niosąc ze sobą mnóstwo płatków śniegu. Obawiam się, że dalsza walka w taką pogodę nie jest dobrym pomysłem. - powiedziała, powstrzymując go przed dalszymi atakami. Mam nadzieję, że zakończymy tę walkę w najbliższym czasie. Lepiej, abyś już wracał na tereny swojego stada. Na razie, żegnaj. - powiedziała do niego, opatulając się dwoma futrami, po czym obiegła, nieco przymykając oczy.

z/t