Pustynia Lodowa.

Wokół była tylko pustka. Biała pustka, zmącona jedynie porywistym wiatrem, który szumiał nieprzyjemnie w uszach. Jedynym punktem, który można było wyróżnić spośród tej nicości, była sylwetka klaczy, która z lotu ptaka wyglądała pewnie jak mała, czarna kropka na białej połaci, niczym na kartce papieru.
Szła stępem, wolno stawiając nogi. Stawiała opór, idąc pod wiatr. Przymykała oczy, chroniąc je przed wysuszeniem. Na jej grubej warstwie sierści osiadały igiełki mrozu i bryłki śniegu, upodabniając ją do lodowego posągu, który trochę odtajał i ruszył się z miejsca. Teraz trudno było właściwie stwierdzić, jaką maść ma jej sierść.
Mróz rozpraszał myśli, a wicher wywiewał je z głowy. Nic dziwnego, że po dłuższym czasie wędrówki klacz straciła orientację, zapomniała dokąd idzie, jaki jest jej cel, a nawet jak się nazywa. Jedyne co pamiętała to to, że musi iść. Posuwać się naprzód, krok po kroczku. Tylko to pozostało.

Vitalia krok po kroku kłusowała po mroźnych terenach tej lodowatej pustyni. Wcześniej była pustynnym rumakiem, teraz nie wytrzymywała takich epickich czeluści gorąca. Coraz lepiej sobie radziła z nieludzkim zimnem, zaczynała to kochać. Nagle wśród śnieżycy odnalazła się klacz - Mustang. Widać z daleka było - może nie do końca urodzona przywódczyni, ale pewien ostrzejszy charakterek ma. Vitalia również stwierdziła, że od dawna nie miała jakiegoś starcia z innym koniem. Chyba wroga mogę sobie zrobić? - uśmiechnęła się tu złośliwie i powoli zaczęła podchodzić do klaczy. Natychmiast rzuciła się do klaczki, łapiąc mocno zębami za grzywę i niespodziewanie podcinając jej nogi, miejąc nadzieję, że się przewróci. Siwa rzuciła się na nią ponownie, chwytając ją zębami za przednią nogę i szarpiąc mocno. Jeśli Pol również atakowała, Vit wstrzelała w nią swoje kopyta i gryzła w dość chaotycznym schemacie. 

// Nie przeszkadzajcie sobie jeśli nie chcecie.

Lód ciągnął się nieskończonym, lśniącym polem. Nie było mi zimno. Byłam już przyzwyczajona do ujemnych temperatur, a poza tym, wciąż nie do końca wróciła mi prawidłowa percepcja odczuwania czegokolwiek na skórze. W zasadzie jak dotąd nie czułam nic poza nieprzyjemnym szczypaniem, jak to, kiedy schłodzone ciało nagle włoży się do gorącej wody.
Kopyta ślizgały się na lśniącym lodzie.
Zobaczyłam zbłąkanego wilka; miał podobny problem. Pazury miały co prawda dużo większą przyczepność, ale to, że jeszcze nie  do końca wróciłam z metafizycznego świata sprawiło, że jeszcze trochę po duchowemu sunęłam po lodzie jak upiór, chociaż więcej w tym było przebierania nogami, niż ślizgania się.
Drapieżnik miał brązowo-beżowe futro na brzuchu, ogonie i łbie i ciemnoszary kark i czubki uszu. Masywne łapy drapały lustrzaną pokrywę, z gardła wydobywał się warkot.
Z moich nozdrzy buchnął obłok ciepłej pary, która prawie od razu sperliła się w kryształowe płatki i opadła na lód.
Wilk skoczył na mnie tak po prostu, wyczuwając zagrożenie. Jego zęby mignęły mi przed oczami, gdy rzucał się na mnie. Szybko, z refleksem, odskoczyłam na bok i uniknęłam ataku, ale natychmiast rozjechały mi się nogi i prawie spadłam na lód. Jakoś się pozbierałam, ale zwierz znów skoczył na mnie z pazurami, zajadle powarkując. Poczułam zapach jego piżmowej sierści i syknęłam, czując wbijające  się w bok pazury...
Dawno nie walczyłam.
Kopnęłam psowatego zadnią nogą, mocno, tak, aby wprawić go w poślizg. Potem drugi raz, aby wywrócić go na plecy. Gdy rozjechały mu się łapy, efektownie wyskoczyłam w powietrze, zrobiłam obrót i obiema przednimi kończynami zrobiłam coś na kształt piekielnego wymachu, celując w miękki, odsłonięty brzuch zwierzęcia.
Wilk zaskomlał dziko, podrywając się niezgrabnie, ale moim szczęściem pośpiech nie zadziałał zbawiennie, ale wręcz przeciwnie - psowaty znów upadł, i choć zajadle warczał i toczył pianę z pyska, ja znów zaczęłam siec go kopytami, dopóki sama nie poślizgnęłam się na zdradzieckim terenie i nie wywinęłam efektownego orła w tył, upadając boleśnie na kark. Zwierzę skorzystało z okazji i naskoczyło na mój brzuch z zamiarem wgryzienia się w gardło. Zanim jednak udało mu się to zrobić, ja wsadziłam kopyto w jego szczękę, uderzając go jak najsilniej we wnętrze pyska.
Poharatały mnie zęby, ale nie dotkliwie. Stworzenie cofnęło się, skamląc, jednak po chwili znów na mnie skoczyło, łapiąc za mój bok. Natychmiast stanęłam dęba, zrzucając napastnika i - przy okazji - sama ślizgając się i spadając na lód po raz kolejny. Tym razem poderwałam się dużo szybciej i zadnimi nogami, z półobrotu wymierzyłam potężny kopniak wilkowi w szczękę, a potem stanęłam dęba i wbiłam przednie kopyta w jego ciało, gdy próbował się poderwać.
Zawarczał, zaślinił się i powstał z trudem, a potem znowu skoczył na mnie, korzystając z mojego przyspieszonego zmęczenia i wgryzł się w moje gardło.
Na szczęście, starym sposobem udało mi się zasłonić gęstą grzywą, tak, że zęby ledwo drasnęły skórę.
Zaplotłam kopyta wokół szyi wilka i wybiłam się tylnymi nogami, wyrzucając nas obu w powietrze i podduszając szamoczące się, warczące zwierzę, a potem oboje upadliśmy na lód, lecz zanim to się stało, puściłam psowatego i sama przygwoździłam go do lodu własnym ciężarem, aby następnie zębami wgryźć się w jego pysk.
Złapałam fałd jego skóry i mocnym pociągnięciem oskalpowałam go, otwierając krwawiący, żywy mięsień. Zwierz zawył przeraźliwie, miotając się w konwulsjach.
Skopałam mu krwawiącą twarz, jednocześnie przytrzymując drugą smukłą, ale silną kończyną włochatą szyję zwierza. Psowaty zawarczał, kłapiąc zębami i nagle schwycił moją nogę. W odpowiedzi mocniej przycisnęłam jego gardło, aż zaczął się dusić, a potem wgryzłam w nie zębami, jednocześnie szarpiąc nogą. Puścił. Czym prędzej złapałam zębami kolejny płat jego skóry i zerwałam go, osłabiając wilka. W końcu zaczęłam silnie uderzać w niego kopytami, tłukąc go tak niemiłosiernie, że wreszcie znieruchomiał.
Klapnęłam na lód, lekko zdyszana. Walka trochę poprawiła mi nastrój. Dla pewności wbiłam Smoczy Ząb w czaszkę wilka, spojrzałam na ostrze i uśmiechnęłam się do klingi jak do starego przyjaciela.
Znowu w Grze.
Odbiegłam dzikim galopem, nie poślizgnąwszy się ani raz, chociaż czułam już chłód na skórze. Jednak po pewnym czasie dostrzegłam dwie końskie sylwetki mocujące się ze sobą i ochoczo podeszłam bliżej.

Wiatr świszczał jej w uszach, więc nic dziwnego, że nie usłyszała podkradającej się od tyłu klaczy. Nagle poczuła mocne pociągnięcie za grzywę, czyjeś nogi uderzające w jej kończyny. Przez chwilę próbowała utrzymać równowagę na śliskim lodzie lecz po chwili leżała już na ziemi. Opierając się najpierw przednimi nogami, później tylnymi, udało jej się podnieść. Nim zdążyła jakkolwiek zareagować, napastniczka chwyciła ją zębami za przednią prawą nogę. Nie czekając na rozwój sytuacji, Polemos silnie wierzgnęła przednimi kończynami, próbując strząsnąć rywalkę. Jeśli to by nie pomogło, stanęłaby na tylnych kończynach, mając nadzieję pozbawić Vitalię równowagi.
Jeśli któraś z tych czynności odniosłaby zamierzony skutek, Polemos przystąpiłaby do kontrataku, wymierzając przednimi kopytami w szczękę przeciwniczki, licząc na złamanie jej żuchwy lub celując w pierś, ostatecznie gryźć w dostępne miejsca.

Zbliżałam się coraz bardziej, znowu zaczynając ślizgać się po lodzie. Na szczęście po krótkiej chwili opanowałam specjalny styl poruszania się; podbiegałam dwa kroki, a potem trzeci zmieniałam w efektowny ślizg przez półtora metra.
Och.
Vitalia!
I jakaś świeża Halna. Wyglądała jak mustang, cała pokryta była malunkami.
Z ochotą popędziłam ku środkowi pojedynku i wbiłam pomiędzy klacze. Lipicanka znów zbierała żniwa swojej siły, a ja nie zdziałam na tyle, żeby ją powstrzymać, ale ponieważ to pojedynek, to po prostu muszę się przyłączyć.
Korzystając z chwilowego zaskoczenia, bo przecież na pewno obydwie w ferworze walki mnie nie zauważyły, sprzedałam Vitalii mocnego, przyjacielskiego kopniaka prosto w zad, a następnie spróbowałam zaatakować kopytami jej pysk, z naciskiem na oczy i chrapy. Spróbowałam na chwilę odciągnąć ją od Polemos, aby tamta mogła "czysto" zaatakować. W razie potrzeby gryzłam, machałam kopytami i inne tego typu rzeczy.

Dostała w zad natychmiast znalazła źródło problemu. Zarzuciła na Arcanę liny i kopnęła ją. Zawsze złapie silniejszą. Wierzgnęła jej w szyję, za chwilę potem gryząc i łapiąc ją za ucho. Pociągnęła ostro, za chwilę łapiąc ją za grzywę i szarpiąc. Uniknęła kopniaka od mustangowej. Nie dawała się odciągnąć od klaczy mustangowej. Nie poddam się tak łatwo. - pomyślała i wierzgnęła prosto w zbliżającą się malowniczą klacz. Wgryzła się w szyję kasztanki i parsknęła cicho. Po szyi klaczy (Arc) spływały już strugi krwi. Kopnęła ją jeszcze raz z tylnych nóg.

Jakoś przeżyłam całe ataki klaczy (Vitalii). Bywało gorzej, na szczęście zranienia nie były dotkliwe. Oblizałam własną krew, spoglądając na lipicankę spod przymrużonych powiek. Cóż, agresja to jej ulubiona częśc rozwoju.
Kopnęłam ją z całej siły w brzuch, korzystając z wymuszonej bliskości. Odpłaciłam się całym pięknem, które mi podarowała - wgryzłam się w jej szyję, tk jak ona mnie, i zaczęłam rwać skórę do krwi.
No cóż, skoro nie chciała się lepiej bawić, nic tam po mnie. Pomachałam kopytem Polemos i znów puściłam się biegiem przez Lodową Pustynię, łopocząc kopytami o lód.

z/t

Vit zauważyła, że ta znikła. A dobrze. Zażuciła liny na Polemos. Wierzgnęła jej w szyję, za chwilę potem gryząc i łapiąc ją za ucho. Pociągnęła ostro, za chwilę łapiąc ją za grzywę i szarpiąc. Teraz nie ucieknie, była słaba i wiotka. Hmmm... dobry więzień.
Trzasnęła jej w szyję jeszcze kilka razy dla pewności, że będzie jeszcze słabsza. Prychnęła i stanęła dęba. Trzymając szczelnie swoją wiązkę lin.

Niespodziewanie pomiędzy nimi pojawiła się trzecia klacz. Sprzedała siwce kopniaka, a Polemos mogła przez kilka sekund złapać oddech. Niestety siwce udało się oddać z nawiązką kasztance. Polała się krew. Kasztanka spasowała. Pożegnała się z Polemos i odeszła w swoją stronę.
Polemos wierzgała przednimi nogami, próbując kopnąć Vitalię w głowę lub w jej okolice. Poczuła więzy na swojej szyi, wbijające się w skórę. Siwka poczęła szarpać ją za ucho i grzywę. Polemos ostatkami sił starała się bronić, wierzgając nogami i podejmując próby gryzienia. Nie podobała jej się wizja porwania, ale jej siły szybko się wyczerpywały. Dawno już nie walczyła.

Mianka wpadła tu z zaniepokojeniem na pysku. Czuła różne zapachy. Nie zapowiadały się dobrze. Zobaczyła Vitalię, Arcanę, i jakąś obcą. Walczyły. Więc klacz lekkomyślnie rzuciła się w wir walki. Rozdała kilka kopniaków tylnych nóg władczyni krwistych. Arcana zniknęła i została tylko ona i obca VS Vitalia. Szanse- 0. Więc z tak bardzo pozytywną nadzieją rzuciła się na krwistą. Stanęła dęba i przednimi nogami starała się przewrócić Vit. Potem starała się sięgnąć szyi Vit i ugryźć ją. Przynajmniej weź mnie, a nie ją.

Vit wywinęła łbem. Nie dawała się kopać tak po prostu po głowie. Dostała w klatkę piersiową, ale był to słaby kopniak. Dobrze jej tak. I poczuła kolejne chaotyczne kopnięcia, mocniejsze. Tak, Mianka. Idź, tyś mą tylko prawdziwą przyjaciółką, nie weznę Ciebie. - oddała jej kopniakiem, lecz dość delikatnym. Nie chciała jej ran.

/ To za "post" Forta

Jej starania skończyły się tylko lekkim uderzeniem w klatkę piersiową siwki. Zawsze to coś. Nagle pomiędzy nimi znów ktoś się pojawił. Nowo przybyła klacz poczęła rozdawać kopniaki przeciwniczce Polemos. Srokatą zdziwiło poświęcenie skarogniadej.
Dlaczego chce mnie chronić? - pomyślała Polemos, próbując zerwać krępujące ją liny. Szarpała się, napinając więzy, korzystając z rozproszenia Vitalii.
Słowa jej oprawcy zdziwiły ją jeszcze bardziej. Nie miała jednak czasu ich roztrząsać. Kiedy siwka była zajęta skarogniadą, Polemos zdążyła odwrócić się zadem i wystrzelić z tylnych kopyt w stronę Vitalii. Miała nadzieję, że jej kopniak na coś się zda i jeśli nawet nie zada żadnych obrażeń jasnej klaczy, to przynajmniej umożliwi skarogniadej jakieś działanie. O ile nadal chciała brać udział w tej walce, bo może zrezygnuje, podobnie jak wcześniej kasztanka.

Vitalia położyła po sobie uszy, gdy tamta ją kopnęła prawie przy głowie. Ugięła się lekko. Stanęła dęba i wgryzła się w klacz rasy mustang. Zarzuciła łbem i ją kopnęła. Kopnęła Miankę w glowę, mając nadzieję, że straci przytomność. Jeśli nawet nie to zaczęła zaciągać klacz w stronę swoich lochów.

Och, Vitalio. Czy ty nie umiesz odpuścić?- wykrzywiła pysk w bólu, kiedy dostała w łeb od kopyt siwki. Zatoczyła się w tył, i niemal przywróciła się. Ledwo trzymała się na nogach. Jednak wyprostowała się i spojrzała z prośbą i groźbą na władczynię krwistych. Przyskoczyła do nich, i mimo, że przed oczami latały jej już jakieś plamy, wepchnęła swój łeb w pętlę liny, którą miała na szyi obca. I ostatkami sił stanęła dęba. Jeśli Polemos by się schyliła, to (być może) chyba mogłaby się wyślizgnąć... Weź mnie...- zdołała wyszeptać donośnie.

Vitalia była zaskoczona takim obrotem sytuacji. Wyplątała łeb trakenki, wciąż trzymając zębiskami Polemos za środek ucha. Idź jeśli Ci życie miłe. - powiedziała do klaczy mustanga. Wyjęła dwa opatrunki z ekwipunku i opatrzyła amatorsko nieprzytomną Miankę, kładąc jej głowę na futrze białego wilka i czarnej pantery. Czekała aż ta się obudzi.

/Ubiegłaś mnie. A już miałam wysłać wiadomość. ;)/

Chybiła. Rozwścieczona siwka ugryzła ją boleśnie i kopnęła. Na pewno nie obejdzie się bez sińców i blizn...
Z niedowierzaniem patrzyła, jak jej napastniczka uderza skarogniadą w głowę. Czyż przed chwilą nie powiedziała, że jest jej przyjaciółką? W dodatku jedyną? Ciemna klacz z trudem utrzymała się na nogach, jednak nie straciła przytomności. Mało tego. Starczyło jej sił na wepchnięcie swojego łba w jedną z lin krępujących szyję Polemos. Tymczasem srokata dostrzegła szansę wydostania się z więzów. Zawahała się. Przecież wydostając się z uwięzi, postąpiłaby niehonorowo zostawiając swoją wybawicielkę w potrzasku. Jednakże pomyślała też, że przecież jeśli uda jej się wydostać, może spróbować uwolnić i skarogniadą.
Zanim jednak spróbowała cokolwiek zrobić, siwka wyplątała łeb ciemnej klaczy z więzów, trzymając Polemos za ucho. Jej wybawicielka straciła przytomność, w momencie, w którym Vitalia uwolniła szyję tamtej. Przez chwilę srokata stała bez ruchu. Naprawdę ta niepokonana wojowniczka daje jej wolność?
Spojrzała po raz ostatni na obie klacze, jedną trwającą przy drugiej. Obiecała sobie, że odwdzięczy się jakoś skarogniadej. A kiedy Polemos miała wobec kogoś dług, zawsze go spłacała.
Tymczasem odwróciła się od koni i odeszła, po chwili znikając pośród zawiei.

z.t.

Klacz rozchyliła powieki. Obraz był bardzo rozmazany. Widziała przed sobą coś białego. To pewnie chmury... Zamrugała kilka razy i obraz wyostrzył się. Przed nią narysowała się biała postać konia. Ach...To Vitalia!- rozszerzyła oczy klacz, przypominając sobie wydarzenia ostatniej przytomności. Próbowała wstać, lecz tylko zakręciło jej się w głowie. Spojrzała nieprzytomnie na siwkę: Czy jesteśmy w lochach? Czy ona uciekła?- zapytała się słabym głosem. Dawno nie czuła się tak potwornie. Miała nadzieję w tym stanie nie spotkać się z Espilcem.

Wróciłam. Targajace mna wyrzuty sumienia były zbyt duże, by odejsc. Czulam się glupio, uciekając Vitalii. Bądź co bądź, nie uważałam się za słabą klacz. Jeżeli Mianka potrafiła być nieugieta, ja tez powinnam. Chociazbym miała trafić do lochow.
Mianka? zapytałam z przestrachem, widzac trakenke leżącą na ziemi. Jezu, Mianka... zaczęłam uwaznie oglądać jej rany. Nie wyglądały bardzo źle, ale wylizanie się z nich tutaj raczej nie bylo możliwe.
Nadal jestesmy na pustyni powiedzialam cicho. Nie czujesz chlodu?... w myslach przeklinalam sie zato, ze tam malo wiedzialam o medycynie. Mialam nadzieje, ze klaczy nic nie bedzie. Wykazala sie dzisiaj niezwykla odwagą. W przeciwieństwie do mnie!

Mianka zauważyła rozmytą postać kasztanki. Przymrużyła powieki. To chyba Arcana. Z wielkim wysiłkiem podniosła łeb.
-Witaj Arcano.- i znów pochyliła głowę, jakby ukłon. Dla niej wciąż była władczynią. O, czyli nikt mnie nie zawlókł do lochów.- uśmiechnęła się słabo.
-Chłód? Nie. Nie czuję nic.- nie wiedziała, że wypowiedziała to na głos. Była cała odrętwiała, nie czuła żadnej kończyny. Choć nie, coś czuła. Ból. Ból rozsadzał jej czaszkę. Położyła łeb znów na gruncie. Zamknęła oczy.

Zauważyłam, że trakenka zamierza się ukłonić i łagodnym ruchem powstrzymałam ją.
- Leż spokojnie. Dziś ty bardziej na to zasługujesz niż ja kiedykolwiek - wyznałam szczerze i uśmiechnęłam się. Wyszło dość chłodno. - Vitalia podarowała wolność mustangowi i tobie - mówiąc to, lekko zerknęłam na wciąż obecną władczynię i nieznacznie pochyliłam głowę, czy to w geście ukłonu, czy wdzięczności.
Dla mnie by tego nie zrobiła. Ciężko się dziwić.
- Trzeba cię stąd zabrać - mruknęłam. Przynajmniej na to się przydam. Spojrzałam jeszcze raz na Vitalię. - Wezmę ją do Szafrana, jeśli pozwolisz. Trzeba ją opatrzyć, a on zna się na tym najlepiej. Bywaj zdrowa.
Uniosłam ją i zarzuciłam na grzbiet (musiało to wyglądać pięknie), a potem skinęłam tamtej głową, ledwo widocznie spod ciała towarzyszki i odeszłam.

z/t, chyba że Mianka woli zostać c;

Vitalia widziała jak Mian się budzi. Nie jesteśmy w lochach. Nie zabrałabym Cię tam. - zapewnie mogła się spodziewać Esp. Tak, dałam jej wolność. - odpowiedziała i powoli pomagała jej wstawać, gdy przyszła Arc. Próbowała także się odkłonić, ale to mogło spowodować, że Mianka osuneła by się z jej oparcia. Przekazała trakenkę władczyni SHW i - Dobrze, wróć na swoje stanowisko - w końcu. - powiedziała i wkrótce sama odeszła. Lecz po chwili wróciła, nie mogła wytrzymać. Czekała.

Stella przyszła w to miejsce powolnym stępem. Było tu dość zimno, ale siwce mróz nie przeszkadzał; była zahartowana. Nagle zobaczyła znajomy profil, znajome surowe spojrzenie i - o matko - nawet te znajome blizny!
Vitalia! - Stella rzuciła się na starą znajomą ze śmiechem. Siwa wyglądała teraz trochę inaczej, była silniejsza i poważniejsza. Klacz zmierzyła ją wzrokiem. Trochę się zmieniłaś, odkąd to ostatnio się widziałyśmy, prawda? Stell tak ucieszyła się spotkaniem z lipicanką, że nawet zimno jej teraz nie doskwierało.

Vitalia surowo spojrzała na otoczenie. Widziała kolejnego araba. Stella! - krzyknęła i popędziła się do kłusa, nawet do galopu. Świsnęła ogonem w powietrzu i zarżała. Ale to wyglądało tylko jak rozstanie dwóch przyjaciółek. Ale ich przeszłość nie była radosna. Tak, tak jak Amira, Mianka, Espilce, Burseg, Czarny Książę, Jeane - inaczej Biały Wilk, Aliolia, Astra, Gracja i to chyba wszyscy. Z Risum, Sorriso przybyły całe gwardie koni, ze mną na czele. - powiedziała, zaczynając się rozgadywać. Jestem władcą stada - SCK, władczynią SHW, do którego należysz była żywa/martwa/żywa Arcana. Jesteście łatwym kąskiem. - powiedziała i machnęła ogonem. Dlaczego najpierw myślałaś, że to jakieś głupstwo, że przeszłam do SPP? Musiałam odpocząć swą duszą, by teraz przewodzić ponad trzydziestu koniom. - tu poruszyła ich większe nieporozumienie.

Lodowa zamieć targała mną jak liściem. Grzywa przesłoniła pole widzenia, a ogon miotał się pomiędzy zadnimi nogami, przyklejając do nich i drażniąc wrażliwą ostatnio skórę. Nie miałam w sobie dużo z dawnej urody - włosie było szorstkie i jakby posiwiałe od wysiłku, sierść pokryta przebarwieniami. Grube, mocno jak u ogiera umięśnione nogi i tak ledwo utrzymywały tułów.
Cierpiałam na czasowe drżenie przednich kopyt, przez wieczny stres mojego życia, i lekko utykałam na zadnią nogę - choć wielu już mówiło mi, że kuleję z powodów psychicznych, a nie fizycznych. Że problem leży w podświadomości. Był też jeden inny koń - obdarzony niezwykłym intelektem. Mówił, że to czasowe drżenie też jest wymysłem, że w stresującej sytuacji kopyto ani drgnie. Mówił, że brakuje mi niebezpieczeństwa.
Ale ja nie wierzyłam.
W zasadzie właśnie szłam się zabić, oddać lodowi w ukojenie.
Zobaczyłam dwie sylwetki w oddali. Stwierdziłam, że zanim zasnę na wieki, mogę zobaczyć, kto to jest. Podkuśtykałam do nich i stanęłam prosto.
- Dzie... dzień dobry - mruknęłam nieco suchym tonem. Nie odnalazłam w siwej lipicance ani hreczkowatej arabce znajomek. Były tylko kolejnymi ruchomymi punktami w moim życiu. Spojrzałam na nie przekrwionymi oczami. - Mam na imię A...Amira - przełknęłam ślinę, wypowiadając niesłyszane od lat imię. Zastukałam drżącymi kopytami o lód, żeby ukryć ich ruch i trochę się rozgrzać. Byłam przyzwyczajona głównie do piasków pustyni... Chociaż pobyt na Syberii trochę tu zadziałał. Nie byłam już takim zmarzluchem.
- Kim jesteście?... - zapytałam słabo, wodząc od jednej do drugiej zmęczonymi oczami.

Vitalia zobaczyła kolejną klacz. Czy już niedługo będzie gadała z całym forum o Risum? Być może. Amira?! Nie pamiętasz mnie i Stelli?- krzyknęła władczym głosem, jakby chciała jej przymówić do rozsądku i potrząsnęła nią komicznie. Ja Twoją przyjaciółką. Na Risum, na Sorriso i tutaj. - powiedziała, wciąż patrząc jej w oczy. Mówiły - Ogarnij swój porażony mózg!. Tak, jej wzrok i zachowanie od przybycia tutaj mówią wszystko co naprawdę chciałaby powiedzieć na głos ich właścicielka. Niepamiętnie. Na Sorriso nazywałaś się Amira i... nic więcej. Ja się prawie nie zmieniłam, a Ty chyba coś za bardzo. - wyrzuciła wreszcie z żalem.