gliniane kominy

Vitalia z rozczarowaniem przyjęła fakt, że taki mały królik zdążył umknąć. Sprawdzała, szukała go jeszcze, ale normalnie go nie było. Jednak postanowiła zostać i poczekać. Słońce prażyło, nawet jasną klacz. W każdej normalnej sytuacji pognałaby z stąd jak najdalej, by tylko nie spalać się w tym pustynnym ogniu. Kiedyś była do tego przyzwyczajona, ale teraz nad wulkanem, w dodatku nieaktywnym była największa temperatura. Klacz teraz w swoich terenach miała wulkany, dżungle. Wcześniej w każdym kroku spotykała gorące pustynie. W tym momencie mogła pójść, ale trzymał ją ten biały królik. Już naprawdę chciała odchodzić, ale z kryjówki wypadł upragniony królik. Klacz rzuciła się za nim, była teraz jak koń wyścigowy. Gdy potknął się i upadł Vita była zaraz za nim. Zarzuciła na niego wilczą skórę zanim zdążył powstać, przygniatając lekko cały organizm królika. Krawędzie były mocniej przytrzymane, w razie czego, gdyby królikb próbował uciec. Siwa zawinęła go tak, by nie miał dostępu do ziemi - mógłby próbować kopać tunel. Klacz dalej przytrzymywała całą skórę, by jej się nie wymknął.

Vitalia czuła pod sobą szamoczącego się królika. Nie miał możliwości kopania dołu. Krzyczał przeraźliwie i głośno. Chciała zakleić czymś jego buźkę. Wiedziała jednak, że już się nie wywinie. Musiał spełnić jej jedno życzenie. Cóż to by mogło być? Moce? Pewnie nie umie, a nawet jeśli to miałabym zbyt dużą przewagę nad przeciwnikiem, co byłoby nudą. Jakieś przedmioty? Są zbyt... rzeczowe. - klacz rozważała wiele różnych opcji. Nie wiedziała co mogłaby i chciała dostać lub żeby coś z jej marzeń spełniło się. Oczywiście! - klacz dostała olśnienia. Chcę działanie Eliksiru Zakochania, bez picia czegokolwiek lub jedzenia i to na zawsze. - powiedziała głośno, tak by wszystko dokładnie usłyszał.

Na tych suchych terenach pojawiła się klacz mustanga. Jej silne, krępe ciało poruszało się w rytm kroków, mięśnie kurczyły się i rozkurczały, serce miarowo pompowało krew, która żywo krążyła w żyłach. Delikatny wiatr rozwiewał ciemną, gęstą grzywę klaczy, w którą wpięty został biały kwiatek. Srokaty bok i zad pokrywały długie blizny od pazurów. Ogon ocierał się o pęciny.
Ślady, które pozostawiała za sobą szybko zanikały pod piaskiem, którego ziarna przepływały w podmuchach wiatru. Jej zapach unosił się w suchym, falującym powietrzu, raz stając się silniejszym, raz słabszym. Kopyta cicho zapadały się w piasek podczas kolejnych foule galopu. Wkrótce dotarła do glinianych formacji, przypominających kominy. Górowały nad ziemią, monstrualnie wielkie, w różnych odcieniach piasku. Czerwony piasek podłoża zdawał się lśnić w gorących promieniach słońca.

Boreasz z pewną siebie miną, rozluźniony, szedł intensywnym stępem przez gorącą pustynię. Nie było to jednak dla niego wysiłkiem, radził sobie świetnie w terenie, dlatego też taka wędrówka nie była mu straszna. Zima... Nie czuję jej.- pomyślał rozmyślając sobie w kółko. Myślał też czasami o Viserii, jego pięknej partnerce. Powinna już urodzić.. Muszę się z nią zobaczyć jak najprędzej.- postanowił.
Z zamyślanie wyrwał go warkot. Podniósł łeb i zastrzygł uszami, początkowo z zaciekawieniem do przodu, aż gwałtownie położył uszy po sobie. Stał przed nim średniej wielkości szakal, szczerzący groźnie zęby z spienioną śliną. - oho. Kolega trafił na niebezpiecznego rywala.- zadrwił ze zwierzęcia i zrobił kilka kroków do przodu. Zwierzę zawarczało głośniej, aż z jego gardła wytrzasnął skowyt.
Szakal pobiegł przed siebie. Boreasz zrobił to samo. Wzbił swe przednie kończyny w górę, tylne spiął i z miejsca ruszył galopem. Odległość była coraz mniejsza, a Ogier z każdą chwilą zauważał, że psowaty traci pewność siebie. Możliwe, że przez to skok mu nie wyszedł- Kary zręcznie ominął jego ostre zęby, a już w powietrzu wymierzył kopniaka. Na szczęście psa, była to dość duża odległość, przez co drapieżnik uderzył jedynie o ziemię. Jednak ocknął się bardzo szybko- złapał tylną nogę konia i zaczął nią szarpać. Boreasz zareagował instynktownym kopnięciem, które jednak nie pozbyło się drapieżnika.
Wykonał więc serię wierzgnięć, z dużą siłą, a nie przewrócił się tylko dzięki umiejętnemu balansowaniu szyją. Po chwili pozbył się szakala z kończyny, który upadł na ziemię gdzieś obok. Postanowił wymierzyć ostateczny cios- kopytem zmiażdżył głowę szakalowi. - Po sprawie.- rzekł i się uśmiechnął.

Szybkim kłusem szedł przez pustynię, gdy pod kopytami zaczynał mu się rozsypywać czerwony piasek. Przyśpieszył do galopu. Przed nim ukazały się dwa kominy, jakby z piasku. Przyglądał im się krótko, gdyż kierował się na północ. Kilka metrów dalej zauważył konia. Była to klacz mustanga, a na boku miała ślady walki. Nie tylko na nim. Wiatr lekko wiał, a piasek delikatnie uderzał o pęciny koni.
- Witaj fermosa estraña - powiedział podchodząc powoli do klaczy. Czasem określał innych w innym języku. Znał ich dużo, bo co innego mógł robić przez to samotne życie zanim znalazł się na Saffrin. Tylko podróże były wyjściem.
- Jestem Mortal, a Ty? - Paskudne imię jak dla ogiera, ale z tym jakoś trzeba żyć.

Usłyszała czyjeś kroki za sobą, przesuwający się po pustyni piasek. Uszy skierowała do tyłu, nasłuchując, ale nie zwalniając kroku. Dopiero słysząc głos, zwolniła gwałtownie, wzbijając tumany kurzu i piachu, niczym podczas zawodów westernowych w konkurencji reiningu. Odwróciła się i ujrzała karego ogiera wyższego od niej o jakieś szesnaście centymetrów. Niemal każdy napotkany koń był od niej wyższy - zdążyła się do tego przyzwyczaić. Duże dzisiaj te konie rosną. Zlustrowała go wzrokiem od stóp...przepraszam...kopyt do głów. Krótka budowa, prosta głowa ze spiczastymi uszami, mocne kończyny, ładny łeb i szyja, ścięty zad, suche kończyny. I oczy barwy obsydianu, błyszczące w promieniach słońca.
Już nie pierwszy raz ktoś oceniał ją jako "piękną". Tylko drugi. W obu przypadkach tego określenia nie wyłapała, jako że nie znała języków, w których zostały wypowiedziane. Może to i dobrze. Chyba nie zrobiłaby dobrego pierwszego wrażenia śmiejąc się nowo poznanemu osobnikowi prosto w pysk. Nie, nie uważała się za piękną. Uważała się za wystarczająco silną, żeby pokonać dzikiego kota lub psa, odpowiednio wytrzymałą, by wycieńczona od upału i pragnienia z głęboką raną na pęcinie zdołała wyjść z pustyni żywa. Ale nigdy za piękną.
Skinęła krótko głową i utkwiła swe ciemne oczy w czarnych ślepiach ogiera.
- Witaj, Mortalu. Jestem Polemos. - Jeżeli jego było paskudne, to jej mogło uchodzić za męskie. Imion się nie wybiera.

Uśmiechnął się lekko. Do każdej klaczy zwracał się z szacunkiem, nawet, jeśli na to nie zasługiwała. Obrzydzało go to, co niektóre ogiery robiły. Każdy ma swoje zdanie i za to się go ceni. Nie rozumiał koni, które chciały tylko krzywdy drugiego. Prawda prawdą, bo Morte należał do Inkwizycji... ale to nie ma związku z tym wszystkim. Nie każdy jest zły, może po prostu na takiego wygląda. Jej imię nie brzmiało jak męskie, nawet jej pasowało. Chociaż, gdyby usłyszał jakieś inne, też by je zaakceptował, bo w końcu jak nie. Najgorzej rozmawia się z kimś, kto nie podał swojego imienia i zadaje Ci pytania na okrągło.
- Co tutaj robisz? Szukałaś samotności? - Nie raz okazywało się, że ktoś chce być sam. Jedna klacz tak tego chciała, że aż zaczęła uciekać przed Mortalem. Jednak przeszłość to zapomnienie, najczęściej nie myśli się o niej, ale czasem sama wrywa nam się do głowy, a gdy wychodzi, zostawia większe rany niż poprzednio.

Odwzajemniła uśmiech, który bardziej przypominał grymas, jakby nie do końca pamiętała jak się uśmiechać.
Zamyśliła się na chwilę nad odpowiedzią.
- Nie - odrzekła w końcu. - Samotność ciągle mi towarzyszy. Takie towarzystwo z czasem zaczyna męczyć. Po prostu tędy przechodzę.
Była to prawda. Poznała już trochę koni w krainie, ale z nikim nie nawiązała bliższej relacji. Na razie jej znajomości opierały się głównie na jednorazowych, nieplanowanych zetknięciach. Może dlatego, że była tak zimna? Nie należała do tych zbyt mocno unoszących się gniewem czy radośnie hasających po łąkach, szukających przyjaciół, koników. Może rzeczywiście była zbyt twarda, niedostępna?
- A co ty tutaj robisz? - odbiła piłeczkę.
Być może po prostu tędy przechodził, przypadkiem, tak jak ona. A może poczuł woń, która od niej emanowała? Nie przepadała za tym momentem w miesiącu, kiedy to nadchodziła ruja. W przeciwieństwie do innych klaczy stawała się wtedy jeszcze bardziej zdystansowana i chłodna niż normalnie. Inne rozpalała wtedy gorączka, ona zachowywała jasność umysłu. A przynajmniej tak sądziła.

Nie lubił rozmów, które polegały na pytaniach: jak masz na imię? do jakiego stada należysz? co tutaj robisz? Poczym wszystko kończyło się na "do zobaczenia". Teraz jednak nie miał pomysły, o co by zapytać. Niektórych płoszyło to, że jest możliwość bycia z Inkwizycji. Co w tym dziwnego? To tak, jakby być z CK... czy innego stada. Najczęściej to pytanie nie padało, gdyż po zapachu można było dowiedzieć się wielu rzeczy.
Gdyby jednak trochę więcej się uśmiechała, to teraz byłby wyjątkowo piękny.
- Można uznać to za przypadek, jeśli powiem, że to samo co Ty? - Dokładniej, to pytanie było retoryczne, ale odpowiedź jako taka zawsze istniała. Po co strzępić język... lepiej zaoszczędzić go na odpowiedni moment.
Z czystej ciekawości przechodził przez pustynie. Nie raz takie widywał, ale jeśli miał zostać tu na dłużej to chciał wiedzieć, po czym będzie stąpać. Popatrzył w oczy klaczy, jakby szukając w nich szczęścia, na które nigdy nie trafił. Sam nie wiedział, co go jeszcze tu trzyma. Może Inkwizycja, albo Ci, których spotkał... chocia- w nich nic dobrego nie widział, poza Polemos.

Takie rozmowy odbywały się nadzwyczaj często. Najczęściej kończyły się rozstaniem z powodu braku tematu i zachodziły mgłą, odchodziły w niepamięć. Doświadczała tego nazbyt często. Już lepsze byłoby porwanie przez Vitalię.
- Chyba tak... No chyba, że ktoś nie pytając nas o zdanie ustalił to z góry... - popadła w chwilowe zamyślenie, jakby rzeczywiście zastanawiała się nad taką możliwością.
Nigdy nie zetknęła się z Inkwizycją. Nie była doinformowana, nie miała pojęcia, co się szykowało. Nic nie wiedziała o siostrze Vitalii, pragnącej władzy absolutnej, o spisku. Powinna wiedzieć. Może gdyby była świadoma, z kim ma do czynienia, ich spotkanie mogłoby przebiegać zupełnie inaczej. Może to i lepiej, że nie wiedziała.
Odwzajemniła spojrzenie, zagłębiając się w oczy ogiera, jakby czegoś w nich szukając. Sama nie wiedziała czego. Jej chrapy rozszerzyły się, wdychając zapach Mortala.
- Czy zrobi się niezręcznie, kiedy powiem, że dziwnie pachniesz? - spytała, jakby w transie.
Skoro nie miała pojęcia o Inkwizycji, nie znała też ich woni.

Tylko Bogów można zapytać, ale z tym już będzie problem. Sam nie wiedział co robić ze swoim życiem, a co dopiero zajmować się czyimś. Po chwili otrząsnął się z jakby transu. Nie wiedział co teraz myśleć, powiedzieć, ale słowa klaczy przywróciły go do równowagi. Teraz dziwnie się czuł. Jakoś niezręcznie, jakby odtrącony, ale nie przez to, o co zapytała, ale raczej przez to, kim jest.
Należy do Inkwizycji. Czy on taki jest? Jak oni? Pragnie tylko władzy i mordu? Czemu? Złudzeniem było, by żyć normalnie. Był inny. Zawsze inny niż reszta. Nie miało nic do żeczy, że nic na świecie nie jest takie samo, ale żeby tak się różnić? Co on robi...
- O máis caro, dla mnie to normalne słyszeć jak to wypowiadasz. Wybacz za to. - Zniósł wzrok z klaczy na piasek. Teraz tylko jego oczy patrzyły w piach, bo czuł się winny siebie. Zarazem nie chciał mówić o tym, bo nie wiedział, jak zareaguje Polemos. Możliwe, że jak dowie się o wszystkim, nawet na niego nie spojrzy, bo w końcu kto chciałby rozmawiać z morderacmi pod rozkazy Pani rządnej krwi i władzy. Śmierć jest wyjściem?

Własne pytanie rozbrzmiało jej w uszach. Poczuła się niezręcznie. Spuściła wzrok, wpatrując się w swoje kopyta pokryte wilgotnym piaskiem. Lśnił czerwienią w promieniach słońca.
Po chwili odważyła się podnieść wzrok. Widząc, że ogier wbił swój w piasek, tak jak przed chwilą ona, nie mogła się nie uśmiechnąć. Uśmiech nieco blady i krzywy, ale zawsze to uśmiech.
- Nie mam ci czego wybaczać.
Zbliżyła się o krok do karego, jakby bezwiednie, próbując znów nawiązać kontakt wzrokowy. Miał ładne oczy, choć skrywał się w nich mrok i tajemnica. Teraz wpatrywały się w piasek, jakby tam ukryta była odpowiedź.
- Nie musisz odpowiadać - powiedziała cicho. - Możemy udać, że to nie miało miejsca?
To było dobre wyjście dla nich obojga. Dzięki temu może ta niezręczność zniknie, jakby jej nigdy nie było. Zacząć od początku. Początki są dobre.

Czuł jak żal obejmuje obojga. Nie chciał być jego powodem. Głupi ze mnie ogier. Nie jestem tego godzien. I ona spuściła wzrok, jakby zagubiona. Nie czekał na wyrozumienie, bo wiedział, że go nie dostanie. Mylił się. Znów spojrzał w jej oczy, takie głębokie i spokojne. Nie chciał robić sobie nadziei, króra i tak by nie nadeszła. Znów jego serce zamarzło, chociaż nie wiedział czemu, przez chwilę znów biło. Przecież zawsze był taki; bezpośredni i śmiały, a przed chwilą coś go zgasiło. Wyjaśnieniem było, że chyba wstydził się siebie i tego co robi. Czuł do siebie odrazę.
Miał lekko spuszczony łeb, gdyż klacz była od niego nieco niższa, chociaż i tak dla niego nie było to wadą. Każdy jest inny i najbardziej ceni się właśnie to; oryginalność. Nigdy nie lubił podrób, koni, które podszywają się pod kogoś. Jednak dla dobra Inkwizycji, sam musiał kiedyś podać się za jednego z Halnych. Nie był idealny. Był karusem, zwykłą plamą na wielkiej, białej fladze dobra.
- Oczywiście, że możemy - skinął lekko łbem, na znak szacunku. Nigdy ne mógł się go wyzbyć, bo cenił płeć piękną, ich zalety jak i wady, jak również to jaką ważną rolę pełniły w tym całym systemie życia.
- Masz piękne oczy - weszeptał w końcu, jakby sam się do tego zmusił. Nie liczył na nic, tylko na zrozumienie. Zgodziłby się nawet na to, gdyby chciała odejść, bo jakoś bardziej cenił jej zdanie niż swoje.

Poczuła gorąco, którego nigdy wcześniej nie czuła. I nie chodziło tu o to, że znajdowali się na pustyni. Serce poruszało się niespokojnie, trzepotało. Ciężko określić, czy było to przyjemne uczucie. Zagłębiła się znów w czerń oczu karego, jakby miała już nigdy z nich nie wyjść. Potrząsnęła lekko głową, na jej pysku zaigrał uśmiech. Dziwne było to, że tak sam siebie podkopuje, umniejsza swoją wartość. Choć może wcale nie?
Uśmiech już nie zszedł z jej pyska, jakby się tam przykleił. To aż dziwnie, tak długo go tam trzymać. Ale wargi same się unosiły. Masz piękne oczy. Ciche słowa, które znów potrząsnęły sercem. Nigdy tego nie doświadczyła. Nadal nie mogła stwierdzić, czy to pozytywne uczucie, ale chyba to przestało mieć znaczenie.
Zrobiła jeden niepewny krok w jego stronę. Potem drugi. Lekko musnęła chrapami jego szyję, nieśmiało, jakby nie do końca wierząc w to, co robi. Zamknęła oczy, czekając.

Nie czuł, że to ten sam świat; świat, który każdego krzywdzi chociaż raz. Nie miał sumienia na siebie, czasem wyzywał się od niecodziennych rzeczy, bo tak tylko mógł siebie karać. Chyba nikt nie dowie się co zrobił, jak i nikomu chyba nie powie. To już nie miało sensu.
Jej uśmiech był dla niego znakiem z nieba, uśmiechem anioła. Może nie był najpiękniejszy na świecie, ale Morte z pewnością uważał wręcz przeciwnie. W końcu nikt nie uśmiechał się do niego z własnej woli, bo czasem nie wiedział po co, konie wymuszały nie szczery uśmiech, jakby to miało coś zmienić. Dotyk jej delikatnych chrap był przyjemny. Jej ciepły oddech, który czuł na swojej szyi... jego serce zaczęło topić lody. Nigdy tego nie czuł, nie wiedział co to jest. Zamknął oczy. Dotknął ją chrapami przy uchu i przejechał, zatrzymując się w połowie szyi. Lekko wsunął nos w grzywę klaczy. Pachniała każdą częścią świata, subtelnie, delikatnie.
Jego powieki podniosły się. Stał nadal wtulony na swój sposób w piękną, jedyną w swoim rodzaju. Nie chciał, by nastąpił koniec tej chwili. A wojna?
Wolał o tym nie myśleć, w każdym razie nie teraz; bo w tym momencie dla niego najcenniejsza była osoba stojąca przed nim. Polemos. Nie chciał się zakochiwać, ale... chyba za późno o tym sobie przypomniał. Nie chciał znów czuć bólu.
- Nie odchodź, proszę - wyszeptał wsuwając chrapy głębiej w delikatną i miękką grzywę. Za wiele odeszło od niego i nie wróciło. Zamknął znów oczy, by zapamiętać tą chwilę.

To wszystko było takie nierealne, jakby nie działo się naprawę. Jak w jakimś innym wymiarze, którego dotąd nie znała. Czuła ciepło jego ciała, delikatny prąd, który ją przeszedł. Wstrzymała oddech, czując jak odwzajemnia dotyk. Serce zamarło, poczuła gęsią skórkę, oddech poruszający delikatnie grzywą. W głowie miała pustkę, jakby wszystkie myśli zamarzły, zatrzymały się.
Schowała uśmiech w grzywie karego, dyskretnie wdychając jego zapach. To on doprowadził ich do tej chwili. Otworzyła oczy.
- Nie mam zamiaru - odszepnęła.
Zagłębiła nos w długą grzywę Morte, podobnie jak on pragnąc, by ta chwila trwała wieczność. Gdyby miała taką możliwość, właśnie tego by sobie zażyczyła.
Słońce chyliło się ku zachodowi, malując okolicę na pomarańczowo-złoty kolor. Czerwony piasek błyszczał kolorami tęczy. Łuna zachodzącego słońca oplatała tę dwójkę koni, srokatą klacz i karego ogiera, dając im nadzieję. Byli po przeciwnych stronach konfliktu, ale teraz nie to się liczyło. Nie liczyło się nic, prócz tej chwili.

Czuł, że nie będzie sam. Chyba. Nie chciał znów tracić tego, co zyskał. By kończyło się tak szybko. W brzuchu czuł coś dziwnego, coś, co raczej nigdy w życiu w nim nie było.
- Ja chyba... coś do Ciebie czuję - wyszeptał jej do ucha. Tkwiło to w nim i dalej nie umiał tego dusić. Najbardziej obawiał się tego, że jest dla klaczy obojętny, że to tylko pozory, że los znów tylko nim się bawi. Może to było pozytywne uczucie, ale nigdy go nie doświadczył. Do... teraz?
Objął ją lekko szyją, znów wsuwając chrapy w jej miękką grzywę. Nieśmiały uśmiech widniał na jego pysku.
- Beleza, chciałbym dotrzymywać Ci kroku każdego dnia, jak i z nadejściem nowego, być u Twego boku. - Powiedział, patrząc na zachód słońca. Piasek i niebo nabrały koloru bursztynu, wiatr lekko smagał ich. Ale i tak Morte był w stanie stać przy niej nawet w mrozie, w deszczu, w burzy czy w upale. By tylko być przy niej, przy ukochanej.

Oddech karego załaskotał ją w ucho, a ciało przeszedł przyjemny dreszcz, biegnący od czubka głowy do nóg. Serce jej zamarło, kiedy przetworzyła jego słowa. Nie czuła czegoś takiego nigdy wcześniej. Jakby świat zyskał nowe, wyraźniejsze barwy, jakby wszystko stało się jasne i proste. Była pewna swych uczuć jak nigdy wcześniej.
Musnęła wargami skórę jego szyi. Kolejne jego słowa wzruszyły ją. W oczach zabłysły jej łzy szczęścia, odbijające blask zachodzącego słońca. To było dziwne, nieznane uczucie. Nigdy wcześniej nie płakała ani z rozpaczy, ani z radości. To był pierwszy raz. Chciała coś powiedzieć, ale wzruszenie ścisnęło jej gardło. Westchnęła, po czym delikatnie się od niego odsunęła. Spojrzała w jego czarne, bezdenne oczy, rozświetlone pomarańczowym blaskiem i uśmiechnęła się. No proszę. Coraz lepiej jej to wychodziło.
- Pragnę być z Tobą do samego kresu - powiedziała drżącym głosem, ostrożnie stykając swoje czoło z czołem Morte - bo ja też żywię do Ciebie uczucie.
To wszystko stało się tak szybko. Mimo to Polemos nie czuła się dziwnie z tego powodu. Czuła, jakby dopiero teraz znalazła swoje miejsce we wszechświecie.
Z jej oka wypłynęła jedna, jedyna łza, przesycona szczęściem, które rozpierało klacz. Spłynęła wolno, błyszcząc, po srokatym nosie, zaznaczając każdą krzywiznę. Dotknęła też chrap Morte, po czym spłynęła po czarnym włosku jego sierści i skapnęła na piasek z cichym sykiem.

/ Wybacz za pomyłkę postaci

Już niczego nie chciał. Miał wszystko, o czym mógł pomarzyć. Dokładnie to klacz, którą kochał tak bardzo, że sam nie potrafił tego określić. To było coś, co nie miało granic, co było tylko ich i nikt nie mógł im tego zabrać. Z każdą sekundę rosło w siłę i przepełniało serca.
Była dla niego wszystkim; wschodzącym słońcem, bez którego początek dnia nie miał sensu, świecącym księżycem, który rozjaśniał nocne niebo. Powietrzem, bez którego nie potrafił żyć i kimś, kto zajął główne miejsce w jego sercu. Teraz gdzieś miał plany Inkwizycji, liczyła się tylko Polemos i to co ona sądzi, czego chce. Przyniósłby jej każdy zakątek ziemi, gdyby tylko chciała.
Jej dotyk niczym anioła, delikatne chrapy i wdzięk w każdym ruchu. Oczy, których nie można zapomnieć, takie głębokie i skrywające swoją tajemnicę. Czuł, jak jego dusza rozrywa się na części, jak ledwo wytrzymuje od nadmiaru szczęścia i miłości. Nawet nie wiedział, jakiś słów oczekiwał, a jednak wszystkie słowa przez nią wypowiedziane były jedyne w swoim rodzaju.
- Ślicznie się uśmiechasz. Znacznie częściej powinnaś to robić - powiedział, gdy ukochana zetknęła sie z nim czołem. Nawet na jego pysku widniał uśmiech. Morte już wiedział po co żyć, a raczej dla kogo.
- Masz moje serce, ukochana - wyszeptał, ledwo słysząc swoje myśli. Chciał całym sobą jej pokazać, co do niej czuje. - Kocham Cię - powiedział i pocałował ją w czoło. Pragnął tylko jej.

/Nawet nie zauważyłam. ;)/

Nigdy nie marzyła o uczuciu, którego właśnie doświadczała. Nigdy sobie na to nie pozwoliła. Zawsze była twarda jak głaz, nic nie mogło zranić jej uczuć, przebić się przez barierę. Gdzieś tam w środku, głęboko, kryła się kochająca, ciepła klacz, która była w stanie obdarzyć kogoś uczuciem. Nigdy nie miała okazji, aby się ujawnić, ale była tam. W tych rzadkich chwilach, kiedy się uśmiechała. Szczerze, bez fałszu.
Z każdą kolejną chwilą owa ukryta dotąd klacz, inna strona jej osobowości, coraz wyraźniej się pokazywała. W uśmiechu, w iskierkach, które pojawiły się w jej oczach. W dotyku, lekkim jak piórko, w czułych gestach. W miękkości rysów. To coś nieznanego, nawet dla niej samej.
Patrzyła prosto w głębokie, ciemne oczy Morte, pełnych cieni, które zdawały się nagle rozjaśniać. Doprawdy był to piękny widok. Uśmiechnęła się szerzej.
- Ty także - odpowiedziała, patrząc na jego uśmiech. Cały zdawał się promieniować czymś, co wcześniej było w nim uśpione.
Zamknęła oczy, czując jego wargi na swoim czole.
- Moje serce należy do Ciebie - wyszeptała. - Kocham Cię.
Wtuliła się w miejsce pod jego szyją, wdychając jego zapach i zapamiętując go, żeby nawet budząc się w nocy, być w stanie go sobie przypomnieć. Czas przestał się dla niej liczyć. Liczył się tylko Morte.

Nie wiedział ile trwałoby stanie tutaj. Mógłby godzinami, gdyby tylko ukochana była przy nim. I gdyby tylko coś chciała - zrobiłby wszystko, by znów obdarzyła go uśmiechem. By znów mógł spojrzeć w jej oczy, by znów móc poczuć jej zapach i dotyk. Jego serce było ciepłe, biło mocno, dla niej. Nigdy nie czuł tego, w dodatku tak bardzo. Dwa słowa, a już czynią go najszczęśliwszym na świecie.
- Muszę iść, O máis caro - powiedział czułym głosem. Na niego była pora, już było coraz ciemniej. Był pewien, że nie raz jeszcze spojrzą na siebie.
- Wierzę, że się spotkamy. - uśmiechnął się. - Do zobaczenia meu corazón
Ostatni raz przytulił ją. Przejechał chrapami po ganaszu i pocałował ją w szyję. Rzadko używał innych języków. Częściej jednak słowa w innych brzmiały ładniej, oddawały większy podziw. Polemos była dla niego cenna, najcenniejsza. Piękniejsza niż tysiąc róż, diamentów i cudów świata. Jedyna w swoim rodzaju, jakiej drugiej na świecie nie ma. Nadal nie mógł uwierzyć, że właśnie jego wybrała. Odsunął się powoli. Spojrzał w jej oczy i odszedł szybkim kłusem, dumie unosząc łeb.

z.t

Mogłaby trwać w tym stanie przez wieczność i gdyby miała taką możliwość, tak właśnie by zrobiła. Nic nie mogło się równać z uczuciem, którego miała szczęście doświadczyć. Z miłością. Teraz wiedziała, że było to najmocniejsze z uczuć. Dzięki niemu miała wrażenie, że jest w stanie pokonać każdą przeszkodę, poradzić sobie ze wszystkim. Tu nie chodziło tylko o czułe słowa i o dotyk. Wiedziała, że dla Morte była w stanie zrobić wszystko.
Słońce zaczynało już znikać za horyzontem, zagłębiać się w nicość. Niebo pociemniało, cienie wydłużyły się. Ostatnie promienie światła musnęły ich sylwetki, rozświetlając je nieziemskim wręcz blaskiem. Polemos przymknęła oczy słuchając głosu, który zdążyła pokochać, czując dotyk na swym ciele, który stał się dla niej tak cenny. Delikatnie musnęła chrapami pysk Morte, w pocałunku. Uśmiechnęła się do niego, na powrót otwierając oczy i zatapiając je w jego onyksowych ślepiach.
- Będę czekać na tę chwilę - wyszeptała z oddaniem. - Do zobaczenia, kardiá mou.
Patrzyła jak odchodzi na tle zachodzącego słońca. Na wargach nadal miała uśmiech. Zniknął jej z oczu w momencie, kiedy słońce skryło się za horyzontem. Wkrótce i ona opuściła to miejsce, czując ciepło promieniujące z miejsc, gdzie ją dotykał i z serca. Czuła obezwładniające wręcz szczęście. Jej życie nabrało nowego sensu.

z.t.