Ogrodzenie

Jest to ogrodzone miejsce w kształcie kwadratu, gdzie z pewnością można układać konia. Są tu liny, narzędzia i sprzęt jeździecki. Płot jest zbyt wysoki by go przeskoczyć.

Weszliśmy na jakiś plac. Nie był brzydki. Jedyne co niszczyło widoki to wysoki płot. Patrzyłam na elfy, jak wysypują na ziemię jedzenie. Nie byłam głodna. Gdy inni poszli zostałam sama z dowódczynią. Zdjęła mi kantar i usiadła. Wyglądała jakby zaraz miała zasnąć. No i co mam robić spać biegać? Westchnęłam, rozejrzałam się. Schyliłam głowę i skubnęłam trochę trawy. Na polanie jest lepsza. Źle się czułam w zamknięciu nawet jak miałam dostępny duży teren. Pochodziłam to tu to tam, rozejrzałam się. Miałam dużo energii. Może i powinnam ją zachować na później ale póki co nie zbierało się na walkę.  Zerknęłam na elfkę chyba spała. Najciszej jak mogłam ruszyłam spokojnym galopem wzdłuż ogrodzenia. Ciągłe zakręty w lewo już mnie męczyły więc co jakiś czas zmieniałam płynnie kierunek.

Elfka otworzyła lekko zaspane oczy leciutko, gdy do jej długich uszu dotarły dźwięki zagalopowania. Gdy klacz na nią nie patrzała, ta wspięła się na drzewo będące nad płotem. Siedziała tam cicho, a na jednej z gałęzi wisiał sprzęt, który zdołała przynieść prędzej niż wyruszyli w poszukiwania koni. Tak, niewątpliwie - złapie kolejną klaczkę lub ogierka i da go lub ją do towarzystwa. Czekała na reakcję.

Galopując nagle zobaczyłam, że elfa zniknęła jednak nadal było czuć jej zapach. Nie przejęłam się zbytnio. Nie przeszkadzała mi samotność. Zwolniłam i kłusem podbiegłam do sterty marchewek powąchałam je i kilka zjadłam. Były takie soczyste i smaczne. Następnie podeszłam do bramy. Przyjrzałam się jej. Solidna ale chyba da się zniszczyć. Lekko popchnęłam ją kopytem. Może nie była dokładnie zamknięta. Drugi raz kopnęłam ją mocniej. Narobiłam trochę hałasu rozejrzałam się więc by sprawdzić czy przyciągnęłam czyjąś uwagę.

Ante patrzyła z uśmiechem na jedzącą marchewki gniadą klacz. Wyraźnie jej smakowały. Nie uciekamy... - powiedziała wabiącym głosem. Zeskoczyła kilka centymetrów od grzbietu klaczy. Musimy nauczyć Cię chodzić pod siodłem. - mruknęła cicho do klaczy. Z hukiem spadło jasnobrązowe siodło i takiego samego koloru tranzelka. Dziewczyna zablokowała jej pójście na różne strony. Podstawiła jej ogłowie pod nos.

Usłyszałam jej głos i zauważyłam ją. Nie wystraszyłam się gdy zeskoczyła tuż obok mnie. Powiedziała coś miłym głosem. Gdy zobaczyłam siodło nie do końca wiedziałam jak się go używa. Podstawiła mi tranzelkę. Skojarzyłam to z niemiłym kantarem i nie miałam zamiaru jej zakładać. Przeciągle kwiknęłam. Zadarłam głowę jak najwyżej i stanęłam dęba lekko odtrącając elfkę kopytem. Uważałam jednak by nie zrobić jej krzywdy.

Elfka odsunęła się o krok, gdy klacz zaczęła wariować. Gdy już zaczynała lądować z małego dębiacza to Ante wsunęła jej na nos ogłowie bezwędzidłowe. Wszystkie paski wyregulowała, a obok niej stali trzej mężczyźni, którzy uczestniczyli w jej łapaniu. Pilnowali, żeby była grzeczna. Potem Elite delikatnie włożyła na nią siodło i dopięła go równie delikatnie. Puścili ją. Nie było mowy o tym, by można by było zerwać/zrzucić ten sprzęt. Może odreagować. Czekali.

Gdy tylko mnie puścili zaczęłam biegać po placu jak opętana. Rzucałam się na wszystkie strony i wierzgałam ale gdy któryś raz nie udało mi się zrzucić sprzętu zrozumiałam, że tylko oni mogą mi go zdjąć. Odbiegłam na drugi koniec placu i patrzyłam na nich. Nie miałam zamiaru podchodzić. Jedyny pomysł jaki mi przyszedł do głowy to zniszczenie sprzętu tak by się nie nadawał do użytku. Szybko więc położyłam się na ziemi i zaczęłam tarzać mając nadzieję, że uszkodzę siodło na tyle mocno by musieli mi je wymienić.

Widząc brak reakcji z ich strony zdziwiłam się. Myślałam raczej że będą biec w moją stronę coś krzycząc. Darowałam sobie tarzanie się. Teraz po prostu leżałam na boku wąchając trawę i patrząc w niebo. Podniosłam się do pozycji siedzącej. Wyglądałam jak wielki, zmutowany pies. Czekałam co zrobią. Nie wyglądali tak niebezpiecznie jak w lesie. Powoli przyzwyczajałam się do ekwipunku chociaż siodło mnie trochę uwierało. Może jest źle dopasowane? Westchnęłam patrząc na elfy zirytowana. Dlaczego mi tego nie zdejmiecie skoro widzicie, że tego nie chcę? Zarżałam głośno do nich ale raczej mnie nie zrozumieli.

Inne elfy opuściły teren a przywódczyni podeszła do mnie z marchewką. Złapałam ją w zęby i odgryzłam kawałek. Poczułam jak ciężar siodła zniknął z mojego grzbietu ale natychmiast został zastąpiony przez ciężar dziewczyny. Mocno zacisnęła na mnie nogi. Zachwiałam się lekko tracąc równowagę. Nie byłam przyzwyczajona do wożenia kogoś na sobie dlatego zrobiłam najleniwszy sposób protestu. Położyłam się na trawie tak by nie przygnieść elfki jednak za takie męczenie mnie skubnęłam ją w stopę. Cóż pewnie spodziewała się, że zacznę bardziej szaleć. Położyłam głowę na ziemi i patrzyłam przed siebie.

/Będę mogła odpisać późnym wieczorem

Osiągnęłam swój cel, Elfka zeszła ze mnie i odeszła. Zobaczyłam jak bierze linę i idzie w moim kierunku. Zaniepokojona i zła położyłam uszy. Zamachnęła się. Byłam gotowa na ból ale usłyszałam jedynie mocne uderzenie o ziemię a nie o mnie. Nie chcesz mnie skrzywdzić? Już myślałam, że skończyła się jej cierpliwość. W sumie od początku była miła. Najwidoczniej chciała, żebym wstała. Co jednak zrobi kiedy się jej nie posłucham? Dalej leżałam i lekko się zaśmiałam widząc jej groźną minę.

Elfka zrobiła coś strasznie dziwnego. Chyba usłyszałam jej głos. Kiedy oparła się o płot wyglądała na strasznie zmęczoną. Zaniepokoiłam się. Szybko wstałam i podbiegłam do niej. Stałam jakieś 2 metry od niej. Wyciągnęłam głowę w jej kierunku i patrzyłam uważnie. Nie wiedziałam dlaczego tak się o nią martwię w końcu mnie uwięziła. Syndrom sztokholmski? Cicho zarżałam bojąc się, że będąc za głośno ona poczuje się jeszcze gorzej. Nie wiedziałam jak na to zareaguje, mogła przecież udawać.

Przerażona reakcją elfki nie wiedziałam co robić. Kiedy upadła na ziemię. Pobiegłam w stronę bramy. Zaczęłam w nią kopać robiąc jak najwięcej hałasu rżąc przy tym jak dzika. Pomocy!!! Usłyszałam jakiś dźwięk z daleka. Po chwili wróciłam do niej galopem i położyłam się obok lekko ją dotykając bokiem. Trąciłam nosem jej głowę. Co mam robić? Nie mogłam a raczej nie chciałam jej tu zostawiać samej. Delikatnie położyłam jej głowę na ramieniu. Jedyne co teraz zostało to czekać na pomoc.

Stella obudziła się w jakimś kwatratowym ogrodzeniu. A konkretnie w jego rogu. Zauważyła gniadą klacz shire i dwunożną która ją złapała. Siwka wstała i spróbowała uciec, lecz zderzyła się z ogrodzeniem. Popędziła na przeciwległy róg, ale tuż przez przeszkodą zrezygnowała ze skoku, wiedząc że jej się nie uda. Spojrzała z furią na dwunożną i popędziła w kierunku niej i klaczy. Możecie mi powiedzieć co ty się dzieje i gdzie ja jestem? Zarżała do gniadej, gdyż miała przeczucie że jak większość innych zwierząt, elfka jej nie zrozumie. Klacz pachniała SHW, więc Stell szybko zrozumiała że ona też jest stąd.

Przyszła spokojnie z elfami. Gdy ja wypuścili, przebiegła kawałek, by się rozprostować. Raz miała do czynienia z tymi prawie ludźmi, lecz było łagodniej... chociaż nie do końca. Jednak i tak blondyn uwolnił konie, nie licząc tego, że znów ich zamknęli w stajni. Stanęła przy reszcie koni. Niektórych nie znała, lecz i tak powiedziała:
- Flover - by później nie mówić: ta klacz, albo ta karuska, arabka, czy co tam jeszcze wpadło. Słowa Kishana, a klaczy, wydawały się całkiem inne. Nie chodziło jej o wiązanie, a jednak... nie wyszło to, co miała na myśli. Jednak to zignorowała. Patrzyła jak elfy odchodzą, a jedna z nich zostaje i płacze. Padał deszcz i nie wyglądało, jakby miał zamiar przestać.

Spostrzegłam, że jest tutaj jeszcze jedna klacz. Próbowała uciec. Zobaczyła nas i przybiegła wściekła. Na jej pytanie wykonałam głową ruch mający oznaczać "nie wiem". Gdy przyszły inne elfy i zaczęły zajmować się dziewczyną wstałam i odsunęłam się. Oni wiedzieli jak się nią zająć. Patrzyłam uważnie. Elfka się obudziła. Chwilę rozmawiali, a raczej krzyczeli. Nadal wyglądała na słabą. "Ludzie" opuścili teren zostawiając tutaj kilka koni. Gdy moja opiekunka zaczęła płakać podeszłam do niej i musnęłam jej policzek chrapami. Wszystko w porządku? Cicho zarżałam wiedząc, że i tak mnie chyba nie zrozumie, chociaż biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia nie byłam niczego pewna. Padał mocny deszcz. Stanęłam prawie nad Elfką tak by uchronić ją przed wodą. Nigdzie nie pójdę dopóki jej stan się nie polepszy.

Stella patrzyła na całe zajście z boku. Gdy shire wykonała gest mający znaczyć "nie wiem", siwka poszła w kąt ogrodzenia i zaczęła walić czołem w słup. Nie obchodziło jej co zaraz będzie się działo, a gdy kara klacz przedstawiła się jako Flover, Stell na chwilę przestała robić sobie krzywdę i zarżała na tyle głośno, aby inne konie usłyszały: Stella.
I znów poczęła walić głową w słup, myśląc że to może coś dać. Gdy po kilku minutach zaczął lać deszcz, klacz mruknęła do siebie: Świetnie. Po prostu super. Każde słowo cedziła przez zęby. Wilgotna grzywa zaczęła się kręcić tak, że po chwili siwka wyglądała jakby była jedną z tych lalek, którym karbują włosy, a potem sprzedają te plastiki naiwnym dwunożnym.

/ Kishan, czekamy.

W głowie klaczy zrodził się pomysł, może by i nie zdziałał, ale zawsze warto spróbować.
Stella, to imię... nie, nigdy - po czym podeszła do siwki, odtrącając myśli i zapominając o nich.
- Nie wiem jak ty, ale ja tu długo nie zostanę. Reszta koni chyba też, a ta shire jak chce. Czy zostaje czy idzie, jej wybór.- Podeszła do lin, batów i sprzętu do "układania" koni. Wzięła parę lin i ogłowia. Wróciła do Stell.
- Weź i obwiąż ten drewniany słup - powiedziała, podając klaczy liny i ogłowie. - Zostaw dwie dłuższe końcówki i do jednej przywiąż wodze.
Jeśli siwka posłuchała, zaraz Flo zaczęła brać się za przywiązywanie do ogłowia drugi koniec sznura. Jeśli jednak nie, sama przywiązała liny (itd.).- Możemy to wyrwać, bo ta deska jest najsłabsza. Możliwe, że się uda, ale ktoś musi jeszcze pomóc to "wyważyć". Zawsze warto spróbować. - Po czym założyła sobie ogłowie. Nie wierzę, że to robię. - Pomyślała, patrząc w ziemię. Jeśli ktoś się dołączy, mogą wyrwać tą bele, a wtedy będzie okazja na ucieczkę. Arabka nie miała ochoty tu długo zostać. Oczywiście, przyda się odciągnięcie uwagi, ale tym może sama się później zajmie.