Kingsley - dumna nienawiść

Stado:Inkwizycja
Podstawowe informacje: Klacz rasy duńskiej gorącokrwistej. Ma 6 lat.
Wygląd: Duńska klacz gorącokrwista jest nad wymiar piękna i wyszlachetniona. Jej sierść jest niezwykła - kasztanka z plamami małymi, wiodącymi od tyłu głowy i początku szyi. Z każdym centymetrem pojawiają się coraz większe, przynajmniej o kilka milimetrów. Prosty profil głowy otrzymał jeszcze jeden dar - śliczną latarnię, przechodzącą w strzałkę. Sama ów budowa wyklucza wszelką krytykę: jest naprawdę atletyczna, posiada suchą skórę, przylegającą do wyrobionych mięśni skokowca, a nogi są szczupłe i atrakcyjne. Porusza się z gracją i postawionym wysoko dumnym i ciekawym ogonem. Co nie co o ogonie. Nasada biała, podobnie jak końcówka (kilkanaście centymetrów) zadu. Środkową część zajmuje pewien odcień brązu, taki brązowo-rudawy: tak jak sierść. Brąz powoli i mgliście przechodzi w czerń, a końcówki włosia ogonowego znów są białe. Grzywa w ten sam kolorystyczny sposób wygląda. A wszystko to jest przydekorowane (grzywa i ogon) pięknymi i krągłymi loczkami. Oczy są niezwykłe - prawe jest białe, a lewe jest brązowe.
Charakter: O charakterze Kingsley można dużo rozprawiać. Jedno jest pewne - jest rządna krwi ciepłej i czerwonej. Ma wielkie zamiłowanie do zabijania, walki, a wszystkie dzikie zwierzęta na jej drodze są zabijane. Niesie do nich ogromną nienawiść. Ale teraz pomówię o jej stosunku do siebie i innych koni. Uwielbia dzwoniącą w uszach ciszę śmierci, ogólnie jest małomówna i nie lubi słuchać innych. Często podważa racje i przekonania innych. Jeśli jednak naprawdę musi odpowiedzieć to robi to krótko i zdecydowanie. Nigdy dotąd jej przez głowę nie przeszło, by okazywać skruchę, smutek, złość i nieśmiałość.
Historia:
Urodziła się na wolności. Lecz najpierw rozpocznę jej rodzicami. Ojciec - ogier rasy Duńskiej i taka matka również. Oboje uciekli z różnych stadnin/hodowli. Połączyli się, a dając na świat córkę, odrzucili King ze względów, że nie potrafili opiekować się źrebiętami. Mieli po 3 lata. Ona została przygarnięta przez inne konie, a w nich była jej siostra przyrodnia Eny. Nazywała ją larwą, odrzutkiem. Gdy miała 1,5 roku zginęli jej rodzice ratując ją, przybywając nie wiadomo skąd. Od tamtej chwili stąpa twardo po ziemi.
Poznała kiedyś indiana z pewnego plemienia, które mieszkało chyba pareset kilometrów stąd. Jego blask dobroci w oku był niesamowity. ,,Przywiązała się do niego". Inne konie nie wierzyły w nią. Ta klacz i indianin? Nie możliwe! Nie da rady! Lecz się myliły. King rozumiała dobrze każdy ruch swojego przyjaciela. Człowiek ten nauczył ją kroku hiszpańskiego (nie wiadomo skąd go znał). Przemalował jej niektóre pasma grzywy na biało. Nie miała nic przeciwko. Indiańska klacz - koń duński. Też nietypowe umaszczenie - ta biała skarpetka i plamki.
Nie raz już próbowała zmyć zafarbowanie. Nie wyglądają najładniej, ale najgorzej chyba też nie. To był jakiś dziwny roztwór czegoś białego, który przefarbował jej części grzywy. Tego się zmyć nie da... Niestety. Już jest przyzwyczajona do tego.
Została wypuszczona z powrotem na wolność.
Udomowiona w części. Dziś wyszkolona, silna, utalentowana i nie myśląca tylko o sobie, klacz, która stawi czoła w obronie bliskich nawet śmierci.
Dała jednak radę zmyć to po kilkuset myciach. Trafiła tu.

Dzięki