Wodospad Varna

Przybiegłam tutaj miarowym kłusem, a moje onyksowe kopytka cichutkim echem odbijały się po dolinie, zagłuszane przez szumiącą wodę wodospadu. Przystanęłam przy źródełku, w pewnej odległości od wodospadu. Na lekko zniekształconej tafli wody wyraźnie rysował się mój obraz. Czekoladowa sierść, podłużna łata na zgrabnym, młodym pysku i te dwubarwne oczy. [wosk z gryfa] W milczeniu wyobraziłam sobie teraz swoją matkę i stałam się jej idealnym odzwierciedleniem. Jabłkowite ciało, szara grzywa swobodnie opadająca na łabędzią szyję. Oczy o bursztynowych tęczówkach, ale ich spojrzenie zupełnie inne; patrzyła na mnie moja matka smutnym spojrzeniem, jakiego nigdy u niej nie widziałam. Nie wytrzymałam tego widoku. Nie byłam nią, jej już tu nie było. Na powrót przyjęłam swoją prawdziwą formę, gwałtownie uderzając kopytem w wodę. Bez zbędnych słów podeszłam do kępki zielonej roślinności, postanawiając w końcu coś zjeść, oderwać się od ponurych myśli.

Przybyłam pod wodospad delikatnym, pełnym gracji galopem. Pod koniec, pod źródełkiem, pochyliłam głowę, aby moja złota, falowana grzywą zawirowała wokół mnie, i przeszłam do kłusa a potem stępa. Nie zauważyłam nawet smutnej arabki. Byłam ciekawa, czy ona też jest z Orlej Pieśni. O jeny, ja naprawdę jestem teraz Władczynią! pomyślałam radośnie, ale starałam się być opanowana. Podeszłam do klaczy.
Witaj, jestem Nifra, nowa Władczyni SOP. A ty, z jakiego jesteś stada? Czemu jesteś taka smutna, coś się stało? spytałam przyjaźnie.

Z chwilowego zamyślenia wyrwał mnie odgłos kopyt uderzających o ziemię. Podniosłam niespiesznie głowę, wzrokiem swoich dwubarwnych oczu dostrzegłam izabelowatą klacz mustanga. Uśmiechnęłam się łagodnie, jak to miałam w zwyczaju.
- Witaj i ty. Jestem Rose, z SM... znaczy z SOP, ze stada, którym władasz. Wybacz, ostatnio język mi się plącze - powiedziałam z delikatnym uśmiechem na pysku, umiejętnie tuszując pomyłkę. W końcu nie wzięła się ona z nikąd, a ja dbałam o to, aby nikt nie wiedział o mojej wcześniejszej przynależności do innego stada. Tak było również wygodniej.
- Nie martw się, to nie smutek; zamyśliłam się - powiedziałam pogodnie.

Klacz wyglądała na wyrwaną z zamyślenia, ale nie chciałam dążyć tematu. Głowa i myśli to chyba jedyne rzeczy które są tak NAPRAWDĘ prywatne. Arabka się uśmiechnęła.
Hej, naprawdę? A ja myślałam że przeze mnie nikt do tego stada nie dołączy. zażartowałam. Chciałam, aby chociaż ktoś mnie lubił. Tak było milej, kochałam towarzystwo. Może nawet ona mnie polubi.
Mam nadzieję. również powiedziałam pogodnie. Uśmiechnęłam się.

Uśmiechnęłam się lekko, przypatrując się poruszającej się tafli niewielkiego jeziorka. Przeniosłam wzrok na sam wodospad, podziwiając spadającą z hukiem, idealnie przejrzystą wodę.
- E, tam... Nikt nie jest aż taki zły, aby nikt nie chciał przyłączyć się do jego stada - odparłam, a mój uśmiech się powiększył.
- Czasem trzeba przemyśleć pewne sprawy, czasem żeby podjąć decyzję, pozbyć się problemu albo Bogowie tylko wiedzą co jeszcze. Albo zwyczajnie odciąć się od reszty... Swoją drogą, co tutaj robisz? - zapytałam ze swoim charakterystycznym, łagodnym uśmiechem.