Tormenta, nieprzewidywalna burza

Stado: Czarna Krew

Podstawowe informacje: Klacz, liczy sobie zaledwie 5 wiosen, czystokrwista fryzyjka, 160 cm w kłębie.

Wygląd: Kruczoczarna jak bezgwiezdna noc sierść, taka jaką powinien odznaczać każdy szanujący się fryz. Jak na swoją rasę przystało, grzywa jest równie czarna co reszta, gęsta i falowana. Mimo swojego młodego wieku ma już całkiem dobrze wyrobione mięśnie. Jej długie nogi zdobią kare, gęste szczotki pęcinowe. Jej chody są miękkie i sprężyste. Oczy... są tak samo jak reszta, czarne. Często zdają się błyszczeć jak gwiazdy na nocnym niebie. Na jej szyi widnieje niewyraźna blizna po spotkaniu z lwimi pazurami. Czasem można dostrzec również płytkie rany w okolicach kłęb, spowodowane przez jej ptasiego towarzysza.

Charakter: Z powodu miejsca swojego urodzenia otrzymała niezwykłe imię, oznaczające "burzę". Jest to dość łagodna nazwa, gdy zdarzy jej się wpaść w szał. Jednak chodzi tu głównie o zmienność. To cecha, która w pełni jest w stanie ukazać istotę jej charakteru. Na początku jest miła. Nie ważne z kim ma do czynienia. Uznaje to za dobry sposób ukrywania swoich prawdziwych zamiarów. Przy pierwszym spotkaniu nigdy nie jest do nikogo wrogo nastawiona. Dopiero z czasem może to się zmienić. Niestety łatwo ją wyprowadzić z równowagi, co może mieć bardzo przykre konsekwencje... Bywa porywcza, zdarza jej się rozpoczynać bójki. Zazwyczaj to ona wychodzi z tego cało, w przeciwieństwie do napastnika.
Każdy ma czasem gorszy dzień. Czepia się wtedy byle czego, jest złośliwa, arogancka. Drobna rzecz potrafi przerwać mur wytrzymałości, sprawić, że zwyczajnie zaatakuje. Zazwyczaj jednak daje innym szansę na naprawienie błędu, zadając jedynie ostrzegawczy cios. Rzadziej fizyczny. Kiedy już przekroczy wąską granicę wytrzymałości, jest zdolna PRAWIE zabić. Dlaczego prawie? Szanuje życie koni, nie ma jednak skrupułów przy odpieraniu ataków innych gatunków stworzeń. Po za tym, zwyczajna śmierć jest zazwyczaj zbawieniem, a tego by dla wroga nie chciała. Woli go długo pomęczyć, potorturować, a potem... wypuścić. Myśli przyszłościowo, chce zapewnić sobie i innym nieco rozrywki na później.
Jest żywiołowa. Bezbłędnie gra bezkresny spokój. Znaczy... Przez chwilę. Zaraz potem musi coś rozwalić, na coś nawrzeszczeć czy coś w tym rodzaju. Grę aktorską i umiejętność manipulowania opanowała niemalże do perfekcji. Zazwyczaj jednak nie trudzi się, aby ukryć emocje, które nią targają. Smutku, żalu, rozpaczy nie pokaże po sobie. Za to radość, wściekłość czy frustrację... Oj, to się może źle skończyć. Nie uznaje słowa "ideał", według niej zawsze może być lepiej. Jest jedną z tych "honorowych wojowników". Nie walczy ze słabszymi, niezdolnymi do walki. Woli otwartą walkę na równych szansach, choć to nie do końca prawda... Hej, jak jest się wystarczająco sprytnym, trzeba to wykorzystać. Kolejna z jej najważniejszych zasad: nie uznaje odpowiedzialności zbiorowej w kwestii stada. Stado jest jak rodzina, prawie jak rodzina. Rodzina to najbliżsi, których kocha. Za tych może przyjąć największą, najgorszą karę, jeśli zrobią coś "nieodpowiedniego". Jest przywiązana do swojego stada, walczy o nie do końca.
Historia: Urodziła się w niewoli, w Hiszpanii, do tego jednak nigdy się nie przyznaje. Woli wersję "o dzieciństwie na wolności". Urodzona w prestiżowej hodowli koni fryzyjskich, ale dzielili stajnię z kilkoma końmi andaluzyjskimi. Wśród nich był również pewien ogier o imieniu Albakor. Jego ojciec był przyjacielem jej ojca, przywódcy stada. Jako jeden z nielicznych wytrzymywał jej złe humorki. Można by nazwać go przyjacielem.
Nigdy nie poznała osobiście swojego ojca, zna go tylko z opowiadań matki. Według niej był on wysokim, dostojnych ogierem urodzonym na wolności. To właśnie po nim odziedziczyła tą "dzikość w sercu" i ducha walki. Jej matka natomiast była zwykłą klaczą ujeżdżeniową. Gdy była młodą klaczą, ludzie zaczęli się zastanawiać nad zajeżdżeniem jej. Ona jednak zrzucała każdego, kto tylko próbował jej dosiąść. Wtedy właśnie uzyskała swoje imię, Tormenta. Jej imię oznacza burzę, szalejący, niszczący żywioł.
Pewnego dnia w jej stajni wybuchł pożar. Szalejący żywioł niszczył wszystko, co napotkał na swojej drodze. Wtedy właśnie uciekła. Odnalazła miejsce zwane Saffrin i tam przyłączyła się do Czarnej Krwi. Po pewnym czasie, spędzonym tutaj spotkała ogiera o imieniu Ondunurmann, wkrótce stał się on jej partnerem. Jak łatwo się domyślić, owocem ich miłości był pierwszy źrebak klaczy, klaczka imieniem Yennefer.
Jednak zbyt późno dostrzegła swój błąd, dopiero potem poczuła, czym jest prawdziwa miłość. Jej ukochanym był Azazel, niezwykły ogier o dwubarwnych oczach. Nigdy jednak nie przestała kochać swojej córki, mogłaby oddać za nią życie.
Po pewnym czasie zdobyła towarzysza. Stał się nim białozór, sokół norweski. Odnalazła w nim w pewnym sensie samą siebie. Dostojny, ceniący wolność, czasem również bezwzględny. Prawie zawsze z nią podróżuje, dotrzymując jej towarzystwa. Jego ulubionym miejscem jest kłąb klaczy, choć zazwyczaj zostawia tam po sobie bolesne ślady w postaci płytkich zadrapań.