kręta zatoczka

Uśmiechnęła się lekko, gdy starsza koleżanka postanowiła jeszcze trochę ją odprowadzić. A może mogła ją już nazwać przyjaciółką? Chyba tak, jeśli ktoś na tym świecie był godny takiego tytułu, to była to właśnie Skruszy.
- A jakbym mogła nie wrócić? - zapytała, w rzeczywistości nie czekając na odpowiedź. Na jej pysku znów zawitał najrzadszy z jej uśmiechów - szczery i prawdziwy. Nie był pustą maską, był prawdziwszy od wszystkich najprawdziwszych rzeczy na świecie.
Ona również ruszyła powolnym krokiem, aby jeszcze bardziej opóźnić moment rozstania ze przyjaciółką. Odpowiedź na jej pytanie nie była zbyt skomplikowana.
Właściwie to nie robię nic. W tym wieku do niczego mnie nie dopuszczają, więc jedynie łażę po całej krainie, aby znaleźć sobie jakiekolwiek zajęcie. Przeważnie nie chwalę się przy innych swoim tytułem, bo wtedy traktują mnie... inaczej. Wtedy muszę dbać o to, żeby dobrze wypaść. Muszę robić to, czego ode mnie oczekują, bo razem z moją matką i jej namiestnikiem reprezentujemy stado. - powiedziała ze znudzeniem w głosie.

Szłam słuchając uważnie Rose. Od czasu do czasu machając ogonem i powoli opuszczając głowę. Ostatnie krople wody spadały ze mnie na ziemię. Jeszcze raz spojrzałam na zamek. Biała budowla była ogromna. To trochę smutne, że z powodu tego kim jesteś musisz udawać i zmuszać się do różnych rzeczy. W sumie byłam szczęśliwa, że nie jestem nikim ważnym. Wpadł mi do głowy pomysł. Dotknęłam przyjaciółkę w szyję. Berek! Ruszyłam galopem odbiegając. Cóż przy mnie możesz być sobą, więc rób wszystko na co masz ochotę. Oznajmiłam z szerokim uśmiechem lekko rozstawiając przednie nogi. Gotowa na ucieczkę lub spokojny spacer.

Biały, nadmorski pałac z kroku na krok coraz bardziej się przybliżał, choć na szczęście pozostało im razem jeszcze trochę czasu.
- No, tak... Ale można się przystosować. - powiedziała cicho, przywracając na pysk lekki uśmiech. Była już przyzwyczajona do zakładania przeróżnych masek w zależności od potrzeby. To już się stało u niej normą, częścią codzienności. Skruszy była jedyną osobą, przy której Rose nie musiała udawać kogoś, kim nie była. Oczywiście nie licząc kilkusekundowej zmiany postaci, ale to było w ramach zabawy.
Nagłe dotknięcie było dla Różyczki zaskoczeniem. Spojrzała na odbiegającą Skruszy, ale już po chwili z radosnym uśmiechem i śmiejącymi się oczyma, ruszyła za nią. Cóż, klaczka bez wątpienia miałaby mały problem z dogonieniem przyjaciółki. Mimo to, biegła starając się ją dotknąć, do tego szczerze się śmiejąc.
Już nie mogła się doczekać chwili, gdy będą mogły sobie urządzać gonitwy tak, że będą równe szanse. Tak... to było by z pewnością świetne. Ale jak na razie skupiła się na teraźniejszości i jeszcze bardziej przyspieszyła, do granic swoich możliwości.

Szybkość Rose bardzo mnie zdziwiła starałam się unikać jej dotknięć ale na piasku ciężko mi się biegało. Przyspieszałam nagle i skręcałam robiąc uniki. Mój śmiech przerywały jedynie krótkie wdechy. Byłam wytrzymalsza lecz już nie taka szybka jak kiedyś. Wspomniałam dawne zabawy. Zerknęłam na przyjaciółkę i kiedy jeszcze bardziej rozwinęła swoją prędkość poczułam, że mogę przegrać.

Ze względu na fakt, iż Rose była znacznie lżejsza od swojej starszej przyjaciółki, mniej się zapadała w złocistym piasku. Może nie grzeszyła zbyt dużą prędkością, pewnie nigdy nie będzie jedną z najszybszych. Za to jej atutem była doskonała zwrotność. Ze względu na swoją budowę mogła wykonywać nawet ostre zakręty, bez problemu zawracać. Obiecała sobie, że kiedyś nauczy się to we właściwy sposób wykorzystywać.

W pewnym momencie postanowiła zmienić taktykę, starając się wykonywać jak najwięcej ostrych zakrętów, aby złapać przyjaciółkę. W ostatniej chwili zawróciła, doganiając klacz.
- Berek! - zaśmiała się lekko jak to miała w zwyczaju. Lekko dotknęła Skruszy pyskiem, po czym odskoczyła kawałek, odbiegając na bezpieczną odległość, nieco rozstawiając przednie nogi jak to robiła poprzednio klacz Shire. Szeroko się uśmiechnęła, łapiąc oddech.

Biegłam ile sił w nogach ale piasek skutecznie uniemożliwiał mi ucieczkę. Słyszałam za sobą niewyraźny, tłumiony przez piach tętent kopyt. Moje zawroty na nic się zdały gdy okazało się, że mała robi je lepiej ode mnie. Skubana. Cwałowałam jeszcze przez krótką chwilę po czym poczułam dotknięcie. Przegrałam. Mocno hamując nogi zakopały mi się trochę w piachu. Zanim ruszyłam w pogoń zobaczyłam, iż Rose jest już całkiem spory kawałek ode mnie. Nie zniechęcałam się jednak. Dałam nam kilka sekund odpoczynku i przeszłam ze stój do dzikiego galopu.
-Lepiej uciekaj.- Zaśmiałam się.
Pędziłam przed siebie wysoko podnosząc nogi i starając się stawiać na piasku od razu całe kopyto żeby się tak nie zapadać. Trochę pomogło.

Złociste ziarenka piasku umykały jakby w popłochu wraz z każdym uderzeniem ich kopyt. Rose starała się biec tak szybko, na ile pozwalały jej długie nóżki. Jej oczy śmiały się wraz z nią, choć wewnątrz panowało ogromne skupienie. Miała zamiar za wszelką cenę dogonić Skruszy. I w końcu jej starania zostały uwieńczone sukcesem - dotknęła lekko pyskiem przyjaciółkę, a potem odrazu czmychnęła nieco dalej.
Chwila odpoczynku, moment wytchnienia... I zabawa rozpoczyna się na nowo, choć tym razem role się zmieniły. Różyczka zwróciła się tyłem do nadbiegającej z zatrważającą prędkością starszej klaczy i ruszyła z kopyta, najszybciej jak umiała. Nie wykonywała jednak żadnych gwałtownych zakrętów, biegła w linii prostej. Powoli odległość między klaczami zmniejszała się. Czy Skruszy udało dogonić małą Różyczkę?

Goniąc za nią zdziwiłam się dlaczego nie kręci tak jak przed chwilą. W pewnym sensie to była moja szansa. Nie zwalniałam a nogi stawiałam coraz pewniej. Mimo to dogonienie Rose zajęło mi chwilkę. Ucieszyłam się widząc jak przyjaciółka rozwija przydatne umiejętności. Wydłużyłam krok i wyciągnęłam szyję w przód. Kilka taktów i Rose została przeze mnie dotknięta. Uśmiechnęłam się do niej, delikatnie zwalniając i skracając galop.
-Kontynuujemy?-powiedziałam szybko oddychając.
Starałam się teraz utrzymać między nami dystans około 10 metrów. Chyba dam radę jej uciec jeśli nagle zawróci. Machałam ogonem strzepując z niego piasek.

Mała słyszała za sobą stłumiony odgłos uderzających kopyt połączony z głośnym, nieregularnym oddechem. Shire była coraz bliżej niej. Rose nawet sama nie wiedziała ile tak biegła, gdy w końcu poczuła dotknięcie. W mgnieniu oka przestała biec i starała się zatrzymać, jak najszybciej. Najpierw jednak "prześlizgnęła się" po piasku i niemalże straciła równowagę, wzniecając gęste obłoki piasku. Na szczęście udało jej się nie zaliczyć spotkania z glebą i ustała w miejscu. Odwróciła się w stronę przyjaciółki, cicho dysząc.
- Mo... momencik... - powiedziała, biorąc gwałtowne wdechy. Wytrzepała się dokładnie z piasku.
- Może teraz porobimy coś innego? - zapytała z uśmiechem, starając się uspokoić oddech.

Zatrzymałam się i dość szybko uspokoiłam. Machnęłam głową tak, że grzywką zahaczyłam o uszy i otworzyłam szerzej oczy patrząc jak młoda prawie upada. Odetchnęłam z ulgą gdy się wyratowała. Na wspomnieniu o chwili relaksu uśmiechnęłam się.
-Dobrze.
Wyciągnęłam szyję do góry, rozejrzałam się.
-A co byś chciała?-powiedziałam wracając do Rose wzrokiem.