Solveig

Stado: Morskie Nimfy.
Podstawowe informacje: Jest to młodziak rasy pełnej krwi angielskiej, chociaż pewnie ma w sobie geny innej rasy. Wiek oscyluje w granicach roku, aczkolwiek prawdopodobnie ma nieco mniej.
Wygląd: Ostatnie co można stwierdzić na temat wyglądu panny Solveig jest to, że się niczym się nie wyróżnia. Chcąc nie chcąc źrebię urodziło się z dość ciekawym umaszczeniem, które nie pozwala mu zwyczajnie stanąć i zniknąć gdzieś w tłumie. W większości ciało jest szare, myszowate czy jakkolwiek by tego nie nazwać. Na szyi i łbie jest ono jaśniejsze, jakby pojedyncze włosy przeplatały się z białymi. Na grzbiecie typowo szara, a im niżej, bliżej brzucha, tym staje się ciemniejsza, sprawiając wrażenie jakby nieco wpadała w brąz. Na zadzie posiada białe plamy, większe i nieco mniejsze. Jednak to najbardziej uwagę zwraca głowa - bowiem nie jest ona całkowicie szara. W okół ciemnych oczu sierść nagle przechodzi w ciemny brąz i leci tak do nozdrzy, w między czasie zmieniając swą barwę na jaśniejszą i rozchodzi się po całym pysku. Ponadto uszy również są brązowe. Kolor ten nie oszczędził także grzywy i ogona, które są dość krótkie. Przechodząc chyba do ostatnich rzeczy, jakie zostały do opisania w wyglądzie tej istoty. Generalnie jej ciało jest dość smukłe, zgrabne, podobnie jak długie, proporcjonalnie do ciała, nogi.
Charakter: Na ogół zdawałoby się, że źrebak nie może mieć rozbudowanego charakteru, bo przecież dopiero co ten się u niego rozwija. I z pewnością w większości przypadków to się sprawdza, jednakże Solveig i pod tym względem się różni. Zacznijmy przede wszystkim od faktu, że jak na swój bardzo młody wiek jest ona niesamowicie dojrzała i momentami można się pokusić o stwierdzenie, że da się z nią porozmawiać jak z dorosłym osobnikiem. Co prawda doświadczeniem i wiedzą na temat świata nijak takowemu nie dorównuje, jednak swoje wie i tego się trzyma. Pokojowo nastawiona do świata, nieszukająca niepotrzebnej zwady. Z reguły dość miła, lecz na pierwszy rzut oka widać jaki dystans pozostawia między sobą a drugą osobą. Choć dość młoda, trzyma w sobie pewną dozę urazy do innych, głównie przez fakt jak została potraktowana przez własną rodzinę. Dlatego stara się trzymać na uboczu. Mimo to nie stroni aż tak od towarzystwa. Ciekawość do świata i innych istot przezwycięża i daje radę normalnie funkcjonować w towarzystwie. Posiada w sobie ogromny szacunek do każdej nowo poznanej osoby, który mimo wszystko dość łatwo stracić.
Jednak zdecydowanie najciekawszą, i może nawet najdziwniejszą, cechą są jej problemy z samą sobą. Od zawsze czuła, że "coś jest nie tak", lecz dużo czasu zajęło jej domyślenie się co. Młoda bowiem ma problem z identyfikacją własnej płci. Choć wie doskonale, że biologicznie jest klaczą, to jednak psychicznie ani trochę się tak czuje. Doprowadza to głównie do strasznego konfliktu z samą sobą, przez co mała momentami sobie z tym zwyczajnie nie radzi. Próbuje z tym walczyć, jednak z dnia na dzień się bardziej z tym godzi i, więcej, nie uznaje już tego za takie złe.
Historia: Historia Solveig nie należy do najdłuższych ani najciekawszych. Nie stąpa zbyt długo po tym świecie, jednak przeżyła już nieco, co spowodowało ogromną zmianę w jej charakterze. Jednakże wszystko ma swój początek, który również trzeba opisać.
Solveig nie ma pojęcia gdzie dokładnie się urodziła. Przez całe swoje dotychczasowe życie wraz z rodzicami przemieszczała się po świecie. Wiodło im się dobrze, nawet bardzo dobrze momentami. Była szczęśliwym źrebakiem, pełnym energii, jednak od początku coś jej nie pasowało. Ciężko jej było określić co dokładnie, jednak gdy nieco podrosła, zrozumiała to, że nie czuje się jak prawdziwa klacz. Że urodziła się nie w tym ciele, co trzeba.
Nie mając pomysłów co na to poradzić, postanowiła poszukać pomocy u matki. Ta, jako istota niezbyt tolerancyjna dla takich sytuacji, przeraziła się i czym prędzej powiadomiła ukochanego, że ich córka nie jest normalna. Byli idealnie dobraną parą - ogier miał dokładnie taki sam pogląd na całą sytuację jak jego partnerka. Wspólnie zadecydowali, że nie dadzą "sprowadzić Solveig na właściwą drogę" i po prostu... Zostawili ją. Po prostu, gdy ten ośmiomiesięczny źrebak obudził się pewnego dnia, był sam. Wstrząsnęło nią to i prawdopodobnie raz na zawsze zmieniło charakter. Pojawiła się w niej uraza do świata, lekki strach przed innymi momentami.
Koniec końców jednak poradziła sobie. Była silna i przeżyła, sama w tym okrutnym świecie.