Drzewa Zimy

Otworzyłam oczy na przeraźliwie rażące światło. Serce biło jak szalone, jakby panicznie chciało w jak najszybszym czasie rozprowadzić ciepłą krew po wybladłym organizmie. Oślepłam na chwilę. Skóra mnie piekła, bo nagle odczuwałam na niej masę różnych rzeczy. Kiedy wreszcie otworzyłam ślepia, spostrzegłam, że leżę na śniegu. Lodowatym śniegu.
A z góry spoglądały na mnie upiorne drzewa, jakby rzeźby z lodu. A może one nie były z lodu? Ciężko powiedzieć. Jak na razie mój mózg dopiero co ogarnął, że musi sterować niewygodnym, rozlazłym ciałem.
Umysł jeszcze nawet nie zauważył tego faktu.
Jakiś dźwięk wytrącił uszy z harmonii głuchoty. Pękający lód. A może wcale nie lód, ale coś gorszego? Zwróciłam zamglone ślepia, ledwo podnosząc się na chybotliwe nogi. Co się działo?

Mroki nieświadomości spłynęły jak jedwab, otwierając mi oczy i wypełniając przepaść, która powstała między moim życiem, a śmiercią. Potrząsnęłam kasztanową grzywą, ceniąc jej realność i napawając się ciepłym ciałem. Chociaż chyba niedane mi było cieszyć się długo - no pięknie. W moją stronę zbliżała się jakaś maszkara, na wpół martwa, na wpół świetlista. Poczułam lekki niepokój, który przerodził się w coś w rodzaju lękliwej fascynacji. To coś grało na emocjach. Byłam przerażona, ale i zaintrygowana.
Kiedy zatrzymał się przede mną, zastanawiałam się, czy nie wypadałoby czegoś powiedzieć, ale tylko gapiłam się na bandaże; wydawały się jakieś takie dziwnie znajome, ale może to tylko brednie szaleńca.
Czym ono jest? Alegorią? Majakami? Możliwości było wiele. Stanęłam wyprostowana, patrząc w te błękitne oczy. Wydawało się, że mają wiele warstw, że można zagłębić się w nie... A zagłębiając się, coraz bardziej traciłam rozum...
- Kim... czym... jesteś? - nie byłam pewna, czy powiedziałam te słowa, czy tylko pomyślałam.

Słysząc słowa z czegoś, co z braku lepszego słowa nazwę ustami stwora, sama zastanowiłam się nad odpowiedzą. A tak w ogóle, dlaczego Pustelnik wysłał mnie tutaj? Nie było tego w umowie... Eh, ten koń jest nieprzewidywalny.
Uniosłam kasztanowy łeb i zimno spojrzałam w zimne oczy stwora.
- Kim ja jestem, ty już nie jesteś - odpowiedziałam w ten sam sposób. - A kim ty jesteś, ja byłam.
Spojrzałam znów na egzystencję przede mną i wyprostowałam się. Moje oczy pociemniały, mięśnie napięły się, z chrap unosiły obłoczki pary.
- Jestem tym, co było żywe, a umarło, jestem tym, co umarło i jest żywe, jestem tym, co jest żywe i będzie martwe - powiedziałam spokojnie, niczym wiersz. Moje rozumowanie było pokrętne, ale logiczne. Wbiłam kopyta w ziemię. Co teraz?

Poczułam delikatny dreszcz. Nie jestem żywa. Ale nie jestem też martwa. Nie jestem też już czymś pośrodku więc... czym jestem?
Rozejrzałam się po śnieżnym krajobrazie. Drzewa wyciągały szponiaste palce, zimne, zakrzywione. Czy byłam zawieszona pomiędzy życiem, a śmiercią? Czy moje trwanie tutaj było wymysłem? Czy naprawdę egzystowałam?
- Wobec tego - zaczęłam, uważnie dobierając słowa. - Jaką cenę ma moje życie? Co musi się wydarzyć, żebym odzyskała to, co straciłam?
Ten błysk w oczach. Coś zaczynało się dziać. Coś niedobrego.
Zaszumiały drzewa.
Drzewa wiedzą...

Czułam jak moje nadzieje opadają. Nie miało to żadnego sensu. Pocałować go? Nawet jeśli bym to zrobiła to... w co? Dziurę po oderwanej wardze? I przecież... czy pocałunek nie sprawi, że on stanie się tylko silniejszy, a potem zabije mnie oddechem i spopieli krainę Saffrin?
Ale jeżeli nie..
Ale jeżeli wróci mi to ciało, wróci mi Aphrodite, wróci normalne życie - warto...
Nie czułam obrzydzenia, bo umysł nie wrócił mi w całości. Nie byłam jeszcze sobą. Nie miałam kręgosłupa moralnego, piramidy wartości i wzorców zachowań w głowie, która przypominała pusty pokój, wypełniony kurzem i pajęczynami, ale w którym coś z wolna zaczynało się formować.
Chybotliwie podeszłam do stwora i po prostu, bez zdegustowania, bez myśli, pocałowałam z całej siły to, co mogło pozostać po jego pysku. Nie czułam jeszcze zapachu. Niedokładnie widziałam. Po prostu spełniałam polecenie.

Nagle odzyskalam myśli. Odzyskałam ciało. Krew. Serce. Kości. Byłam jakby silniejsza, bardziej pewna siebie. Źywa.
Stwór zniknąl, czego niemal nie zauważyłam w ferworze lekliwego zachwytu. Gdy tylko uslyszałam, że mogę odejść, szykowałam się do tego.
ALE...
Zobaczyłam, ze jedno z drzew jakby krwawi i zatrzymałam się. Te drzewa podarowaly mi cos pieknego, jak miałam odejść tak po prostu?.. Patrzac na wybroczyny na pniu, poczulam klujący smutek. Chciałam, aby to cos, jakkolwiek przerażające, mogło żyć. Ale co niby miałam zrobić? Jeszcze drzewo znow poźarłoby moje ciało i na zawsze straciłabym szanse na ocalenie. Nie wiadomo, jakie mroczne sekrety skrywa to miejsce i czy nie lepiej, by drzewo nie obumarło. Nie chcialam igrac z czyms, czego nie znałam, wiec zaczęłam zbierac sie do odejscia. Czy cos jeszcze mnie zatrzyma?

Opanuje krainę?
Wydęłam chrapy w przerażeniu. O nie nie nie. Ktokolwiek miałby opanowywać krainę, nie powinnam to być ja. Zresztą, co ja w ogóle mówię... Jeżeli tu zostanę... Co się wydarzy? Ale z drugiej strony, co powinnam zrobić? Uciekać w popłochu i zostawić potężne drzewa?
Chociaż chciałam odejść, coś jakby trzymało mnie w miejscu. Przyrodzona ciekawość? Niech będzie przeklęta na wieki. Musiałam dowiedzieć się więcej, to miejsce pachniało tajemnicą i mroczną energią.
Robiło się coraz zimniej, a ja ciągle  sterczałam jak kołek w śniegu, nie mogąc (a może nie chcąc) się ruszyć.
- Nie mogę stąd odejść - powiedziałam cicho. - Chcę się dowiedzieć... Dlaczego to drzewo krwawi? Umiera? W ogóle może umrzeć?
Nie byłam pewna, czy dyskusja z niewiedzialnym Głosem przyniesie jakieś korzyści poza śmiercią czy wieczną tułaczką w zawieszeniu pomiędzy życiem a grobem, ale po prostu musiałam. Musiałam tu zostać jeszcze chwilę.
Nie otrzymawszy odpowiedzi, napadły mnie złe oczucia.
Odbiegłam, oglądając się za siebie. Zostawiłam to miejsce w pierwotnym spokoju.
z/t

Przybiegłem tu szybkim galopem, żeby się ogrzać. Sam nie wiem, co mi strzeliło do głowy, żeby przybyć w tak zimne miejsce.
Jestem Arabem, więc jestem przyzwyczajony do upałów, a nie mrozów. Ale zimno..-westchnąłem, a z moich chrap wyleciała para.
Przybyłem tu czystym przypadkiem, gdybym tylko wiedział jak to wszytko się skończy, uciekłbym stąd jak najszybciej.. Jednak moja ciekawość, ma bardzo często złe zakończenie.
Kiedy zauważyłem te wszystkie upiorne krzaki, i drzewa. Chciałem stąd uciec, jednak coś się właśnie stało...

Jest mi strasznie zimno, jedyne co mogę zrobić to, to żeby stąd uciec. To miejsce mnie przeraża..Prychnąłem,  czując zapach krwi, która była pod jednym z drzew. Było to obrzydliwe,  jednak było mi za zimno by uciekać.
Kolejny raz..  Po raz kolejny mogłem wydać na kompletnego tchórza,  do głowy przychodziło mi tysiące pomysłów.. A może to tylko jakiś test, który właśnie określi moja odwagę i chart ducha..-pomyślałem. To wwszytko wydawało się być takie nie realne,  po prostu bajka,  która zaprowadzi mnie do lepszego świata..
Miałem nadzieje,  że moja fantazja i ciekawość nie wprowadzą mnie w rzadne kłopoty, więc ruszyłem w stronę głosu.

Śnieg zaczął powoli spadać na moją gniadą sierść, a ja szedłem dalej w stronę drzewa. Byłem przerażony, jednak nie było już odwrotu. Przez moje ciało przeszedł dreszcz, kiedy widziałem te wszytkie krzewy, które wyciągamy w moją stronę swe drewniane palce. Jednak Ja ciągle z podniesioną głową szedłem dalej, aż w koncu znalazłem się tam gdzie chciałem, koło wielkiego krwawiacego drzewa. Moje serce zaczęło bić jeszcze szybciej, a oddech stał się nie rytmiczny, jednak zaryzykowalem. Po chwili wahania dostknąłem konaru dzewa.

Drzewa łypały na niego groźnie, jakoby to groziły mu, zakazywały wejścia. Schylały się ku ziemi, niektórymi palcami dotykając jego grzbietu, przejeżdżając po nim. Wiedział, że chciały zostawić głębokie rany. Chciały krzywdzić, czuł to. Lecz nie mogły, nie były ku temu zdolne. Trwały w swoim ciele uwięzione. Nie mogły nic zrobić. A on, szedł, mijał je. Pragnął zaśmiać się prosto w ich stronę, szydząc z ich bezsilności.
To było szaleństwo. Napawał się faktem, że może więcej od nich. Że nie jest tak bezsilny jak one.
Do jego nozdrzy powoli wkradał się odór śmierci. Gnijącego ciała, nie raz to czuł. Wiedział doskonale co zaraz ujrzy. Wciągnął mocno powietrze, oceniając odległość. Nie czuł obrzydzenia, przyzwyczaił się do zapachu śmierci.
Nawet zaczynał go lubić.
Wtedy je ujrzał. Zwłoki leżące na śniegu, martwe ciało konia. Nie potrafił ocenić jak długo tu było. Z pewnością gniło wolno, męcząc już i tak wyczerpane ciało martwego. Stanął nad nim. Młody ogier. Cóż zostawił na tym świecie, czym mu zawinił, że tak szybko zabrało jego życie? Spojrzał na drzewa. Uśmiechnął się lekko, drwiąco.
To były one, nie miał żadnych wątpliwości.
- Przeklęte, chore monstra więzione w ciele drzew – mruczał w stronę ciała i zabójców. - I na was nadejdzie czas. Odejdziecie, splamione krwią niewinnych, wasze dusze spalą się wśród ich krzyków, przekleństw i pytań; dlaczego ja? Nie będzie dla was litości, nic was nie ominie.

Szedł między drzewami, które cały czas coś od niego chciały. Nie zwracał na to uwagi. W oddali zauważył dwa konie, a raczej jednego i jedno ciało konia, który już nie żył. Podszedł do ogiera.
- Witaj - powiedział cicho, jakby nic nigdy się nie wydarzyło. - Jestem Mortal.
Czuł zapach swojego stada, miał pewność, że to jeden z tych braci, którzy są posobni do niego. Może jednak nie, kto to wie, teraz tylko wiedział o nim tyle, co wygląd i zapach.

Zastrzygł uszami. Skrzypienie śniegu pod czyimiś kopytami dobiegało do jego uszu. Wykrzywił się do trupa, jakby chcąc podzielić się z nim swoimi odczuciami. Nie chciał z nikim rozmawiać. Spędzał miłe chwile z martwym ciałem i opętanymi drzewami, nie potrzebował śmiertelników. To chore towarzystwo w zupełności mu odpowiadało i wystarczało.
Zwrócił wolno łeb w stronę przybysza, nie spiesząc się z odwróceniem wzroku od nieboszczyka. Intrygował go. Pragnął wiedzieć co spowodowało jego śmierć. Czy raczej - jak umarł, bo wierzył głęboko, że zrobiły to potwory w przebraniu drzew. Nie, nawet nie wierzył. On to wiedział.
- Kim jesteś? - wymruczał tym swoim głębokim i niskim głosem, lustrując chłodnym wzrokiem przybysza. Oceniał go, badał i w myślach sprawdzał na ile go stać. Czego jest również wart.

Trochę się zdziwił, na pytanie rozmówcy. Kim jest? Koniem, żyjącą istotą, jedyn z przedstawicieli ich gatunku, członkie stada, ogierem, obcym... można jeszcze wymieniać dużo innych rzeczy.
- Jestem jedym z Inkwizycji. - A jak inaczej, bo czego mógł oczekiwać ogier. Widział każdy ruch, oddech rozmówcy. Nie przeszkadzało karusowi ciało kiedyś żyjącego konia. Tyle śmierci widział w życiu, że nawet truchło go nie dziwiło. Normalne, że wszyscy umierają, nic ciekawego.
- A Twoje imię? Czy nie jestem godzien go poznać.