Mała wysepka

Mała, samotna wysepka położona blisko brzegu. Poziom wody w pobliżu małego lądu jest dość wysoki, nawet najwyższe konie mogłyby mieć problem z dosięgnięciem kopytami do piaszczystego dna. Na miejsce to prowadzi "most" zrobiony ze związanych ściśle ze sobą palm. Mimo swojego wieku, przejście jest dość wytrzymałe. To miejsce jest wprost idealne dla marzycieli i samotników. Przy odrobinie szczęścia można tu dojrzeć wesołą gromadkę delfinów i wiele innych morskich stworzeń.

Energicznym galopem biegła po nieco zmrożonym piasku, wzdłuż linii tworzonej przez morskie fale. Po kilku krótkich chwilach spostrzegła małą wysepkę, nieco oddaloną od brzegu, na którą prowadził wąski most. Gdy się zbliżyła do niego wystarczająco spostrzegła, że był on zrobiony z połączonych ze sobą palm. Przeszła do kłusa, zaraz potem decydując się jednak na przejście po pniach powolnym, ostrożnym krokiem. Most z palm zdawał się jednak być stabilny, więc bez problemu dotarła na wysepkę.
Wiatr zawiał mocniej, rozwiewając z lekka złocistą grzywę klaczy na wszystkie możliwe strony świata. Astra opatuliła się szczelnie zwierzęcymi futrami, aby nie zamarznąć. Zdecydowanie wolała wysokie temperatury, do nich właśnie jej gatunek został stworzony. Jednak nie dało się ukryć, że zima miała wiele uroków. Arabka zapatrzyła się w spokojny ocean, na którym czasem pojawiały się niewielkie fale, zakłócające idealną, gładką powierzchnię wody.

Spokojnym krokiem wszedłem po zmarźniętej kładce. Pod powierzchnią lodu można było dostrzec różne morskie zwierzęta, lód był gruby, ale przejrzysty. Stanąłem na brzegu dostrzegając siwą arabkę. Domyśliłem się, że była władcą stada. Witaj Pani. Skinąłem w jej stronę łbem. Podszedłem nieco bliżej byśmy mogli swobodnie porozmawiać. Krainę otulił zmierzch, jedynie księżyc i gwiazdy dawały możliwość widzenia. Lustrowałem klacz wzrokiem, niezbyt długo. Spojrzałem znów na jej pysk i wyczekiwałem rozpoczęcia ewentualnej rozmowy.

Niedługo po dotarciu na "pływający ląd" usłyszała czyjeś kroki. Spokojnie odwróciła się w stronę źródła dźwięku, czujnie stawiając uszy. Również skinęła delikatnie głową nadchodzącemu ogierowi, przez pewien czas mu się przypatrując.
Witaj. - powiedziała, uśmiechając się przyjaźnie.
Doceniam twoją grzeczność, ale wiedz, że możesz mi mówić zwyczajnie po imieniu. Jestem Astra. - powiedziała ciepło. Nadal wolała, gdy zwracano się do niej po imieniu, tak było prościej. W końcu Władca to jedynie tytuł, napływ dodatkowych obowiązków i praw. Niczego innego nie zmienia. Nadal była zwykłą, arabską klaczą, choć tym razem z innymi zadaniami do wykonywania.

Zastrzygłem uszami gdy usłyszałem jej ciepły głos. Jak sobie życzysz, Astro. Mów mi Janek. Spojrzałem na zmrożoną wodę, pod którą dostrzegłem mnóstwo kolorowych ryb. Lecz nie pływały energicznie jak ciepłą porą. Ich ruchy były jakby spowolnione.. Ograniczały się do kilku machnięć płetwą. Odwróciłem się i znów przerzuciłem wzrok na rozmówczynie. Radzisz sobie z tym wszystkim sama? Spytałem z nutką ciekawości w głosie. To musi być trudne. Uśmiechnąłem się lekko, prawie niezauważalnie i wyczekiwałem odpowiedzi.

Na słowa ogiera uśmiechnęła się lekko. Ładne imię. - stwierdziła w myślach krótko. W przeciwieństwie do swojego rozmówcy, spojrzała w górę, na ciemne niebo. Gwiazdy migotały leniwie, roztaczając wokół siebie przyjemny dla oka, owiany nutką tajemnicy blask. Lubiła patrzeć w nocy w rozgwieżdżone niebo. Za każdym razem uświadamiała sobie, że mimo odległości, jaka dzieliła ją od najdalszej rodziny, przyjaciół, a nawet przyjaciół, których jeszcze nie poznała, oglądali co noc to samo niebo. Te same gwiazdy. Więc pomimo tysięcy kilometrów, nadal coś łączyło te wszystkie istoty, niezależnie od charakteru czy stada. Jednak inne filozoficzne myśli, jakie nasuwały się jej teraz, postanowiła odsunąć na bok i skupić się na rozmowie.
Jego pytanie zdecydowanie ją zdziwiło. Nikt nigdy nie pytał jej o takie rzeczy, każdy zazdrościł jej władzy. Wszyscy inni uważali, że to ogromny fart, prezent od szczęścia. A tu proszę... Ktoś pomyślał o tym inaczej, a nawet zapytał ją o to, czy sobie z tym radzi. Miłe z jego strony, a do tego widać było, że myśli rozsądnie. W tym stadzie przydałby się zdrowo myślący koń, który pełniłby rolę namiestnika...
Myślałeś kiedyś o tym, aby zostać Namiestnikiem? - spytała w lekkim zamyśleniu, z delikatnym uśmiechem. Zdawać by się mogło, że miała jakiś szósty zmysł, wynajdujący odpowiednie osoby. Pomylił się tylko raz, lecz wtedy była młodym źrebaczkiem, więc nie należało by się upierać, że ten przypadek powinien być zaliczony. Jej zdaniem, ogier nadawał się do tego. Przydałaby się jej pomoc w zarządzaniu, to zdecydowanie był dobry wybór dla stada. A na takich właśnie jej zależało. Spojrzała na Jasyra, oczekując odpowiedzi.

Spojrzałem znów na klacz. Wydawała się bardzo zamyślona.. Jakby miała jakiś plan. Sam zamyśliłem się czekając na jej kwestię. Zastanawiałem się co się dzieje w miejscu oddalonym o tysiące kilometrów.. W miejscu gdzie się wychowywałem. Co czuje moja matka. Ale natychmiast się obudziłem słysząc znów głos napełniony ciepłotą, którą z pewnością klacz skrywała w sercu. Byłbym zaszczycony taką posadą. Ale nigdy o tym nie myślałem. Z miłą chęcią pomogę ci zorganizować to stado i zarządzać. Uśmiech nie schodził z mojego pyska. Dopiero co się poznaliśmy, a ona mi zaoferowała tak wysoką posadę, wiążącą się z odpowiedzialnością. Zaufała mi.

Szczerze się ucieszyła, że ogier przyjął jej propozycję. Szukała na to stanowisko właśnie kogoś takiego, jak Jas. Kogoś, kto podejdzie do tego na poważnie, chcąc przysłużyć się stadu.
W takim razie, uzgodnione. - powiedziała za radosnym uśmiechem, kłaniając się lekko. Może to ona była władczynią, ale każdy zasługiwał na szacunek. Miała szczerą i głęboką nadzieję, że jej wybór okaże się słuszny.
Czy chciałbyś coś wiedzieć? - spytała wciąż utrzymując na pysku poprzedni uśmiech. W końcu rzuciła go na głęboką wodę. Był nowy, a ściągnęła na niego sporą odpowiedzialność. Chciała mu więc w jakiś sposób pomóc.

Stanąłem ucieszony naprzeciw niej i uśmiechnąłem się szczerze. Dziękuję ci bardzo. Skinąłem jej głową w ramach podziękowań. Będę ci pomagał jak tylko mogę Astro. Potwierdziłem tylko to co wcześniej wypowiedziałem. Chciałbym wiedzieć, czy potrzebujesz czegoś teraz ode mnie. Wysłałem jej pytające spojrzenie pełne radości.

Jak zawsze, odpowiedziała uśmiechem na uśmiech.
To ja tobie dziękuję. - powiedziała spokojnie, ciesząc się, że w końcu wybrała odpowiedniego namiestnika. Teraz miała swojego zastępcę i miała nadzieję, że będzie mogła na niego liczyć. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej, słysząc jego zapewnienia.
Na razie powinieneś zapoznać resztę koni ze stada. Tak na dobry początek. - powiedziała z uśmiechem. W końcu powinien poznać jeszcze inne konie, wyrobić sobie na ich temat własne zdanie. Powinien mieć jeszcze trochę czasu na zapoznanie się z krainą i końmi ją zamieszkującymi.

Tak, myślę, że jest to dobry pomysł. Spojrzałem w stronę, z której na widnokręgu pojawił się blask. Tak to już słońce wstawało. To była noc nieprzespana, ale nie zmarnowana. Skierowałem swój wzrok znów na siwą. Stałem zamyślony, po czym powiedziałem: Wiesz, ja już muszę uciekać. Skinąłem jej głową, po czym ruszyłem żwawym galopem przez kładkę i było widać tylko zamieć wywołaną przez kopyta podburzające śnieg w powietrze. Kierowałem się do miejsca, które uwielbiałem. Skręciłem tam zaraz po minięciu kilku drzew dzielących brzeg od wysepki.

z/t