Kamieniste Wzgórza

Viseria pojawiła się tu w sumie z nikąd, najzwyczajniej w świecie idąc sobie przed siebie wręcz z niedbałą niespiesznością. Nie należało tu ukrywać, że z pewnością mogła przybyć kompletnie gdzie indziej, gdzie zapewne trwałaby teraz w samotności i znudzeniu, tu jednak z pewnością miało to ulec zmianie.
Śnieg dalej padał, aż jej srokata sierść zrobiła się wilgotna. Jednak szła dalej, a biały puch powoli przestawał sypać. Aż w końcu Jej sierść zdążyła już obeschnąć jednakże długa grzywa i ogon nadal były odrobinę jeszcze przesiąknięte wilgocią, chociaż w niewielkim stopniu, co widać było po widocznych już lokach i ich nieznacznym napuszeniu. Przyspieszyła nieco, co w końcu zaowocowało energocznym kłusem, podczas którego jej grzywa, ogon powiewały niczym piękny welon czy też jakaś magiczna aura. Jednak nikogo nie było. Z jednej strony jej to odpowiadało.

Weszła z niepokojem, niewiadomo dlaczego. To tereny niczyje! Czego się bać? powtarzała w myślach. Ale coś tu było... To ''coś'', to była raczej ta klacz. Srokata, ładna klacz. Ale za to na pewno, z Czarnej Krwi... Co ty do niej masz? Przecież nawet jej nie znasz! z uporem to właśnie zdanie powtarzała sobie bezustannie. Ale postanowiła zagadać do nieznajomej. - Jak się masz? Jesteś z Czarnej Krwi, prawda? - tylko na tyle się zdobyła...

Wszytko podpowiadało jej wzrok, słuch, węch. Czuła jak ziemia drga pod jej kopytami, widziała smukłą sylwetkę, znacznie urozmaicony ciernisty krajobraz, czuła zmieszane ze sobą zapachy. Jednego nie wyczuł w otaczającym go powietrzu - strachu. Strach ten, a także nienawiść, które często wręcz wibrowały w powietrzu na jej widok, kiedy przez krótki epizod jej życia widać było w oczach innych, wtedy, gdy jeszcze grała swoją rolę tu był wręcz niespotykany, co Viserie wprawiało jednocześnie w zdziwienie jak i lekkie zażenowanie.
Spojrzała na Arabkę, z obojętnością w oczach. Potrafiła przybrać jaka kolwiek maskę na siebie, a doskonale poteafila władać nad swoją twarzą.. Obojętnie co by się działo, jej twarz była kamienną i nieruchoma.Witaj.-powiedziała z sarkastycznym uśmiechem. Tak,-odpowiedział krótko, nie wdając się w zbędną, grzecznościową wymianę słówek służącą niczemu innemu, jak tylko zaspokojeniu chorej dumy słuchaczy
Sądząc po jej zapachu, można jedynie wywnioskować, że jest z Halnych. A ty pewnie z Halnych Wiatrów..-dodała.

Była zaciekawiona małomównością klaczy, mimo miłego przywitania. A może, jak jeszcze trochę z nią pogadam, to mnie nawet polubi? zastanawiała się. Zaczęła grzebać kopytem z ziemii, i gdy zobaczyła siadającego na koleżance gza, przegoniła go lekkim machnięciem ogona. Zerwał się delikatny wiatr, prawdziwe ukojenie na pustynnych terenach - Przyjemny ten wiatr, prawda? Może przeszłybyśmy się gdzieś? A właśnie! Nie przedstawiłam się! Mam na imię Arabia, a ty? - stwierdziła że teraz klacz na pewno się do niej odezwie.

/Arabia nie możesz pisać czegoś, co działo się z moją postacią. Tak jak napisałaś z tą Gzą.

Spojrzała na nią, a Jej twarz pozostawała blada, i Nie wzruszona ukryta pod maską obojętności. Żałosna...-pomyślana.Kolejna osoba z Halnych? Chyba mam jakiegoś pecha -zrobiła się nieco zirytowana.
Ah... Nie sądzę, żebyśmy gdzieś razem poszły.-prychnęła pogardliwie. Viseria-dodała chłodnym, ironicznym tonem. Jej oczy zrobiły się jakby mroczniejsze, ale wciąż uśmiechała się milutko do swej towarzyszki. On była taka głupa, taka naiwna. Czy ona na prawdę sądzi , że Viseria Ją choć w małym stopniu polubi? Oh.. jest to tak bardzo nie możliwe.
Jej twarz zrobiła się nie ruchoma, niczym spirzowy posąg.

Arabia wbrew pozorów była inteligentna, i nie zamierzała się z nią cackać. Była miła? Była. Nie powiedziała w dodatku nic, co mogłoby ją urazić. Ale koniec dobrego. Ta klacz widocznie jest po prostu głupia. Nie zamierzała z nią się użerać. To było już ponad jej dumę. - Wiesz, to stercz sobie jak głupia na tej gorącej pustyni. Ja jestem Arabem, mnie ten upał nie rusza. - pomyślała że klacz długo tutaj nie wytrzyma. Co ona sobie wyobraża?! Że wytrzyma na pustyni dłużej niż rasowy koń arabski? Wolne żarty! pomyślała. Nawet jeśli jest przyzwyczajona do trudnych warunków, ta temperatura, to zupełnie co innego. - Dobrze. Zatem czekaj tu dalej na Boskie zmiłowanie. Ciekawe czy to ci pomoże... Daj mi znać jak już się uda! - krzyknęła z ironią, odwróciła się, machnęła ogonem mocno, tak że trafiła prosto w pysk klaczy, i odeszła spacerem, prowokacyjnie powoli. - A! I teraz już wiem, że Czarnokrwiści są zakręceni tylko wokół swojego stada! - wiedziała że to ją rozwścieczy, więc krzyknęła to z mocno wyczuwalną pogardą.

Głupia? Ah.. nie sądzę.. Viseria jest bardzo inteligentną osobą, po prostu wredna, szczera  i nie tolerancyjna. Nie którzy po prostu to mylą.. są zbyt egoistycznie? nastawieni..
Gorącej? -prychnęła pogardliwie. Oh.. biedna. Chyba jesteś za tępa, i nie zauważyłaś że jest zima..?-rzuciła do klaczy z lekkim poirytowaniem.  
Odchyliła się lekko i spojrzała z obojętnością na klacz. Bo jej żyłka pęknie. -pomyślała i uśmiechnęła się sama do siebie.
Zmierzyła klacz chłodnym wzrokiem, nie dając po sobie nic poznać.  Zaśmiała się w duchu, a na jej pysku igrał ledwo dostrzegalny uśmiech.
Również mogę tak powiedzieć o twoim stadzie.-dodała. Viserie, rzadko kiedy coś interesowało, nawet stado, do którego należała. Widzę, ze nie wiesz wielu rzeczy.-powiedziała, zarzucając na nia liny.Ciekawe jak zareaguje..

Ja? Taak, wmawiaj to sobie dalej, dziecino... zaśmiała się w myślach, lecz to samo postanowiła powiedzieć. - Słabo ci się zrobiło? Przykro mi... - powiedziała z ironią, i przeszła kilka kroków. - A, nie! Czarna Krew jest już tak pozbawiona uczuć, że nie odczuwa gorąca, tylko zimna! - zaczęła się śmiać. - Banda półgłówków... Niedługo wam kły wyrosną! Ale się boję - wyśmiewała się ze stada klaczy. Uważaj, bo jeszcze naprawdę zasłabniesz, księżniczko... była już naprawdę we wspaniałym nastroju, a gdy usłyszała coś o swoim stadzie, nie przejęła się tym. - Miło to usłyszeć od kogoś, kto wygaduje niestworzone rzeczy, i nawet nigdy tam nie był. - uśmiechnęła się słodko. Gdy jednak zobaczyła, jak klacz zarzuca na nią liny, wściekła się, ale nie dała tego po sobie poznać, tylko powiedziała - O! Idziemy do lochów? Nigdy tam nie byłam! I tak będę mogła z łatwością uciec... - mruknęła do siebie. A jak nie, to na pewno ktoś mnie uwolni... pomyślała.

Jej zachowanie było na prawdę żałosne.. Mi słabo? Czy ty masz na prawdę, coś z głową?-powiedziała uśmiechając się sarkastycznie. Daruj sobie. Twoje wypociny i tak mało tu dadzą.-dodała, uśmiechając się złośliwie.
Dawno nie rozmawiała z taką niziną umysłową, dlatego nieco ją to wszytko rozbawiało, co było doskonale widać.Mimo tego, ta dyskusja nieco ją zanudzała.  
Widziała jej zadowolenie, choć nie do końca rozumiała dlaczego, klacz jest tak zadowolona? Czy ona na prawdę myśli, że zrobi mi na złość?-pomyślała, przybierając poważniejszy wyraz pyska. Ah.. skąd ta pewność? Akurat wiele razy byłam na waszych terenach.-odparła. Oh.. to bardzo dobrze, że nigdy tam nie byłaś, ktoś na pewno dobrze się tobą zajmie. -dodała, ciągnąc klacz.

Pomyślała dobra, odpuszczę... i powiedziała - Hmm... Zamierzasz mi pokazać te lochy? Chętnie tam z Tobą pójdę... - nie bała się. Wiedziała, że kiedyś ją wypuści... A może nie? To tym lepiej! Będę mieć więcej czasu, na zapoznanie się z nią! stwierdziła. - Wiesz co? Kiedy przyjdę już do tych waszych lochów, to będę miała duuużo czasu na zaprzyjaźnienie się z tobą, wiesz? - odparła wesoło, i poszła w kierunku wielkiej twierdzy - Idziemy? -spytała.

Viserii odpowiadało to, że klacz się nie zapierała, choć myślała, ze to wszytko pójdzie zupełnie inaczej. To bardzo dobrze.-powiedziała, patrząc na arabkę.
Klacz wyglądała na słabą, więc nawet jeśli by się upierała, jej szanse byłby na prawdę marne.
Gdyby tylko wiedziała co ją tam czeka, pewnie nie byłaby taka chętna.-pomyślała,uśmiechając się pod nosem.
Jednak kiedy usłyszała jej słowa, prychnęła śmiechem. Zaprzyjaźnić? Chyba sobie żartujesz..
Tak.-powiedziała krótko, ruszając w stronę lochów.

Być może z,t Arabia, Ingrid.

Poszła za Viserią w stronę lochów. - Musisz być taka okrutna? Masz takie, ładne, spokojne oczy... Nie jesteś taka okrutna, prawda? Ja to wiem. - powiedziała spokojnym tonem. Była odporna, mimo słabego wyglądu, wielokrotnie walczyła z lwami, w czasie wędrówek na sawannę, a potem miała rany, bardzo bolesne. Ale nie miała blizn. To od naturalnych specyfików które dostała, i nauczyła się wyrabiać od matki. - Nie. Jesteś inteligentna, i mądra... To Czarna Krew cie tak zmieniła... powiedziała, i poszła za Viserią...

z/t, tak jak mówiła Viseria

Nic dzisiaj nie zapowiadało się dobrze. Medaglia od rana miał paskudny humor, który nie zwiastował niczego dobrego z jego strony, bo jak to się mówi... wstał chyba lewymi kopytami. Gdy tylko wyszedł na zewnątrz dopadło go straszliwe rozdrażnienie z powodu pogody jaka nastąpiła. Nie dość, że już i tak wszędzie było biało, to na dodatek wciąż padało więcej śniegu. Szczęście w nieszczęściu opady nie były zbyt gęste stąd biały puch sięgał mu wyłącznie do pęcin. Ale to i tak za dużo!
Mimo wszystko postanowił się wybrać na spacer. Jakkolwiek brzmi spacer wg niego to przejście kilkunastu kilometrów i odkrywanie terenu na którym się znalazł. Nie znał go jeszcze za dobrze, ale coraz większa część tego świata odkrywała przed nim swe tajemnice, dlatego podróżował. Lubił to robić zdecydowanie bardziej niż siedzieć w swoim ukryciu i rozmyślać nad tym wszystkim co może denerwować ogiera w jego wieku.
Pustyni jeszcze nie odwiedzał a zapowiadała się ciekawym miejscem. Rozległy teren na którym nie ma nic. KOMPLETNIE NIC. Wspominałem, że to "ciekawe" było napisane z ironią? Pustynia nie różniła się niczym od wyglądu wiosennego poza kolorem. Nie była teraz pomarańczowa, rozpalona kolorem słońca w południe, lecz całkowicie biała, na kształt antarktydzkiego lądolodu. To dobiło go jeszcze bardziej. No ale skoro się już zdecydował... no to ruszył przed siebie. Kamieniste wzgórza przyciągnęły jego uwagę. Lubił góry, nawet te na tym przytłaczającym świecie węży i skorpionów, tak więc nie dziw że stały się obiektem jego przechadzki. Unosił co rusz łeb do góry aby przyjrzeć się lepiej kamiennym olbrzymom uformowanym przez bogów. Co jakiś czas strzepywał śnieg który uczepił się jego nóg mając przy tym grymas wielkiego niezadowolenia.
Nawet nie spostrzegł, że znalazł się w ogromnym korytarzu geologicznym z którego jedyne wyjście znajdowało się na górze, no, ale latać nie potrafił. Zresztą, wspinać po pionowych ścianach też nie, przecież nie był kozicą. Strzepnął z siebie kolejną warstwę irytującego, zimnego puchu.
W pewnym momencie jego ucho nastawiło się do tyłu. Usłyszał skrzypienie śniegu, nie spowodowane jego personą, aczkolwiek zignorował to, uznając że wiatr płata mu figle. Kiedy jednak usłyszał go ponownie, tym razem z asystą lekkiego warkotu, odwrócił się, a jego oczom ukazały się dwa rosłe, aczkolwiek chude wilki pustynne. Ogier położył uszy po sobie i tupnął kopytem, ale drapieżniki widocznie były tak głodne, że nie wystraszyły się nawet rosłego ogiera. Medaglia prychnął z niedowierzaniem, po czym zawrócił i ruszył galopem przez korytarz górski chcąc zmęczyć psy. Z dwoma pełnymi sił, na pewno nie miał szans.
Uśmiechnął sie lekko widząc, że wilki biegną za nim nie poddając się, lecz kiedy odwrócił głowę zorientował się... że jest w ślepym zaułku. Gwałtownie zahamował przednimi kopytami o mało nie wpadając w ścianę grzybu skalnego. Jego ciało zwróciło się w kierunku oponentów a ogier zarżał ostrzegawczo, by utrzymać je jeszcze chwilę na dystans i móc się im uważniej przyjrzeć. Mimo opadów śniegu (które de facto ustępowały) łatwo było można dostrzec, że pomimo iż wilki były dwa, to był bardzo wychudzone. Ich siła z pewnością nie przekraczała siły jednego dorosłego osobnika, a z tym bez problemu mógł sobie poradzić. Były zdesperowane i głodne, zapewne nie myślały racjonalnie, stąd uważał, że łatwo da sobie radę.
Psowate powoli zbliżały się do niego chcąc przyszpilić go do ściany, przy okazji obnażając swoje zęby gotowe wbić się w jego szyję. D'Oro nie miał wyjścia jak zaatakowac pierwszy, ponieważ przybity od tyłu nie miałby szans się wybronić. Odbił się tylnymi nogami od podłoża i skoczył ku pierwszemu z przeciwników próbując uderzyć go łbem, ale nie docenil ich szybkości. Wilczur odskoczył i szybkim zwrotem wskoczył na jego grzbiet atakując zębiskami kark. Kary instynktownie zrobił dwa barany, a później rzucił się na ścianę aby przybić do niej dyndającego już na jego grzbiecie przeciwnika. Zwierzę nie miało szans, gruchot kości odbijających się echem po całym wąwozie przeraziłby niejednego który sie w nim znajdował. Mimo wszystko drapieżnik żył, ale nie był w stanie już go zaatakować. Medaglia poczuł na swoim karku ciepłą krew kontrastującą ze śniegiem wciąz delikatnie opadającym na jego ciało. Zarżał zirytowany kiedy zęby wbiły się w jego tylną nogę. Machnął nią bezskutecznie nie móc pozbyć się przeciwnika. Podbił się więc na przednich nogach a wilk musiał niechętnie puścić jego pęcinę nie chcąc wylądować z hukiem na ziemi. Ogier odwrócił się w kierunku basiora i zarżał ostrzegawczo kładąc uszy po sobie. Wybił się też stając dęba by pokazać swoją wielkość. Prychnął zirytowany widząc jak tamten jedynie broni swojego kompana zdając sobie sprawę że samotnie nie ma szans, nawet jeżeli koń jest lekko ranny.
Karus zarżał jeszcze raz, aby upewnic się, że tamten nie zaatakuje, po czym lekko kulejąc zaczął powoli wychodzić z korytarza. Miał dosyć tego miejsca, a na dodatek potrzebował odpoczynku aby rany się w spokoju zasklepiły. Ni cholery raczej nie wpadnie na następny genialny pomysł przyjścia na pustynię w zimie, a już na pewno nie odwiedzi tego korytarza... chociaż, kto go tam wie. [zt]

Potem odwrócił się, bo nie miał sentymentów. Nie podobało mu się to, ale był to raczej kaprys rozumu, który czasem podpowiadał mu, że pewne rzeczy powinny lub nie powinny się stać. Teraz krzyczał wyjątkowo głośno, ale konik go nie słuchał. Zazwyczaj tego nie robił. Tak samo, jak nigdy się nie odwracał. Nie żegnał, bo... bo nie znasz dnia ani godziny...


z/t