Wera - stęskniona

Stado: SMN
Podstawowe informacje: Jest czystej krwi koniem huculskim, ma 140 cm. Ma 6 lat i 3 miesiące.
Wygląd: Wera jest karą klaczą. Na przednich nogach ma białe koronki. Na boku, ma wymrożony numer .445, numer stadniny w której się urodziła. Ma błękitne, duże oczy i twarde kopyta. Jest smukłej budowy, jednak jest silna. Jej nogi są długie, kłęb ma mało zaznaczony, jest "prostokątna". Pysk o profilu prostym, długi, lekko pofalowany ogon, krótka, starcząca grzywa. Szyja krótka i mocna, tułów krótki i zwarty. Mocny grzbiet, ścięty zad, kończyny silne i krótkie, szerokie lędźwie.
Charakter:  Wera ma zaufanie do każdego, chyba że wyda jej się naprawdę groźny. Jest łagodna i miła, jednak gdy ktoś wyrządzi jej krzywdę, a zwłaszcza stadu do którego należy, mści się okrutnie. Gdy ma źrebaka, zawsze bardzo troskliwie się nim zajmuje. Wszystkie dzieci ją uwielbiają, tak jak ona je. Oprócz koni, lubi towarzystwo kóz i ptaków. Najweselsza jest zawsze na wiosnę, ponieważ kocha przyrodę, ćwierkanie ptaków i łąki kwiatów. Cieszy się też gdy pada pierwszy śnieg. Wera bardzo boi się burzy, która przysporzyła jej tyle nieprzyjemności, ale też dzięki niej dotarła na Saffrin.
Historia: : Wera urodziła się w bogatej i luksusowej stadninie. Jej matka była świetną skoczką, zaś jej ojciec był szybkim, wyścigowym ogierem. Wera od urodzenia, była trenowana na wyścigi i konkursy. Gdy miała 3 lata została pierwszy raz pokryta. Urodziła karo-srokatą klaczkę. Niestety została ona sprzedana, gdy tylko osiągnęła rok. Wera załamała się wtedy. Postanowiła uciec. W nocy, pobiegła na oślep, przed siebie.
Rano, wyczerpana, dotarła do małej farmy. Gospodarz był bardzo miłym człowiekiem. Przyjął Werę, i zajął się nią. Ona na farmie zaprzyjaźniła się z kozą Melą. Pewnej, letniej nocy, Wera spała na pastwisku, a Mela w stajni. Nagle, rozpętała się ogromna burza. Pioruny strzelały wszędzie. Nagle jeden piorun strzelił w stajnię w której spała Mela. Stajnia zapaliła się. Wera próbowała ratować przyjaciółkę, lecz ogrodzenie było za wysokie, by je przeskoczyć.
Zrozpaczona Wera, rano, ujrzała gospodarza. On, wiedząc jak bardzo lubiła Melę, wypuścił ją. Ona pobiegła zrozpaczona w dal. Biegła i biegła, aż nagle wpadła na tory. Kopyto utknęło jej w kratach. Nagle, w dali spostrzegła jadący pociąg. Przerażona, z całych sił próbowała wyciągnąć kopyto, jednak nie dawała rady. Już przygotowywała się na śmierć, gdy pociąg zatrzymał się centymetr od niej. Z pociągu wyszedł człowiek, i uwolnił Werę. Ona pobiegła dalej.
W końcu dotarła na port. Po cichu weszła na pokład i ukryła się. Jednak pracownicy znaleźli ją. Wsadzili Werę do samolotu, by wypuścić ją w dziczę. Znowu jednak pojawiła się burza. Uderzyła samolot, i tylko Wera się uratowała. Płynęła, i płynęła, aż w końcu dotarła na Saffrin.

Akcept!