Rzęsista Zatoczka

Ramsess zajadał sobie trawę, która nawet nawet mu smakowała. Kątem oka spoglądał na tego ogiera który tu przyszedł. Pff... głupi jakis-pomyślał i pokręcił głową. Czasem patrzał na matkę co robi, chciał być przy niej , bo czuł się w tedy bezpiecznie. Podszedł do niej napił się jeszcze raz mleka bo był troszeczkę spragniony. Po chwili jego mama pobiegła, więc mały ruszył szybko za nią.

z/t

Spojrzał w stronę źrebaka na którego powitanie odparł skinięciem głowy, a sam zaczął skubać z wolna trawę zbytnio nie przejmując się, że coraz więcej koni odchodziło z tego miejsca. Jemu to nawet schlebiało, podobała mu się samotność i ewentualnie jeden lub dwóch towarzyszy do rozmowy, a nie całego stada. W tym czasie zaczął swoje rozmyślenia. Jak można było pomyśleć, że jest głupi skoro tylko sobie stał i jadł trawę? Cóż, niektórzy mają dziwny podgląd na świat skoro oceniając tylko po tym, że się stoi. Gdy klacz wraz z młodym odeszli ten podniósł łeb i skierował się do najbliższego konia jaki był pod ręką, tudzież kopytem. Musiał od czasu do czasu z kimś porozmawiać. Zmusił się do sztucznego uśmiechu na pysku i przystanął przy koniu.
- Zwą mnie Alois.- wyprostowany niby to w dumnej pozie spoglądał pustymi oczami na klacz/ogiera czekając na reakcje.

// Tylko ja zostałam, tak? Trochę się pogubiłam...

Czekałem na odpowiedź Vitalii przez dłuższą chwilę, ale ona prawobodobnie mnie olewała. Nie ma to jak dobry i godny zaufania władca... W tym czasie nad jezioro zlazło się sporo koni. Stałem spokojnie i chyba musiałem wyglądać jakbym się zawiesił. Obserwowałem jak do władczyni podbiega źrebak, najwidoczniej jej. Po chwili oboje się zmyli. Na miejscu został jedynie jasny ogier. Wyglądał dość ponuro i, jak do tej pory nie odezwał się. Chyba w końcu postanowił się przywitać, bo przykleił do pyska coś co miało przypominać uśmiech i przedstawił się. Właściwie... miałem ochotę już opuszczać ten zacny przybytek, ale coś mnie zaintrygowało. Ten znak na jego języku... Nie widziałem go dokładnie, ale wyglądał niepokojąco. Postanowiłem postrzymać rozmowę i ewentualnie dowiedzieć się czegoś o nowym może znajomym. R'evivo, ale mów Reo Podałem swoje imię uśmiechając się zachęcająco. Przynajmniej miałem nadzieję, że tak to wyglądało. Nie widziałem cię tutaj wcześniej. Jesteś nowy? Przyjrzałęm mu się uważnie. Wyglądał dość młodo i był raczej drobnej budowy. Nie był wysoki, jego sierść była jasna, podobnie jak grzywa i ogon. Na tym poprzestałem oględziny, gdyż uznałem, że mógłby się poczuć... ten, no... zakłopotany. Nie powinienem też chyba od razu pytać o ten znak. Dobrze będzie poznać kogoś ze swojego stada, kogoś, kto nie uważa mnie za prawdopodobnego zdrajcę i nie olewa tego, co mówię.

Reo stał i czekał na odpowiedź Aloisa. Nie doczekał się. Ogier najprawdopodobniej się zawiesił bo pozostawał nieruchomo. Nie odezwał się więcej ani słowem. Olewa mnie? Może go uraziłem. Nigdy nie grzeszył taktem, ale w łaściwie nie powiedział nic złego. Dziwiło go trochę zachowanie konia. Hej, wszystko z tobą w porządku? I tym razem nie usłyszał odpowiedzi. Był troche zdenerwowany tą sytuacją ale starał się nie ekscytować za bardzo. Cóż. Nie wiedział co dzieje się w głowie Aloisa, nie zamierzał go oceniać. Lepiej będzie zostawić go w spokoju. Bułanek odwrócił się i zacżał się oddalać powolnym krokiem. Po drodze odwrócił się i jeszcze raz spojrzał na nieznajomego, po czym przeszedł w kłus i opuścił zatoczkę.

z/t


R'evuniu, nie podbija się własnych postów, jak już to zedytuj poprzedniego, nieważne jak głupio by wyszedł
~Arcana

Ellie przybyła tutaj. Jest to pierwsze miejsce, które widzi w tej krainie, i jedno z bardziej ponurych jakie widziała. W dodatku było ciemnawo, a zatoczka wyglądała nawet z daleko nieco strasznie, przynajmniej klaczce się tak wydawało. Miała nadzieję, że kogoś tu uświadczy, ale raczej nie zapowiadało się na to. Kto by chciał przybyć w takie nieciekawe miejsce. Chociaż nie, ciekawe, tyle, że dla wielbicieli cieni, strachu i innych dziwnych rzeczy. Mimo wszystko -zaintrygowana wodą pokrytą rzęsą wsadziła tam kopyto. Nie poczuła dna, więc szybko jednak zabrała nogę. I co ona miała robić w takim nudnym miejscu? Cóż, nikogo nie widziała, albo jej się tak wydawało. Nie rozglądała się bowiem uważnie, a tylko tak powierzchownie. Grzywa opadła jej na oczy, więc potrząsnęła głową, aby opadła w drugą stronę. Wiatr zakołysał nią jakby tańczyła. Ellie lekko się uśmiechnęła sama do siebie.

Wbiegłem do zatoczki, unosząc wysoko ogon. Błoto ciamkało pod moimi nogami, oblepiało kopyta i brzuch. Westchnąłem z niezadowoleniem.
Wtedy dojrzałem przed sobą śliczną klacz. Andaluzka, co do tego nie było żadnych wątpliwości. Uśmiechnąłem się na widok aksamitnie lśniącej sierści, długiej, poskręcanej grzywy i uroczych oczu. Zawsze umiałem docenić piękno płci przeciwnej, o tak! Z chęcią zbliżyłem się do niej, wciągając powietrze, aby ocenić, z jakiegoż to stada pochodzi nieznajoma. Skrzywiłem się, gdy poczułem lekki, górski aromacik. Nowa, Halna. Odruchowo straciłem nią zainteresowanie pod tym kątem. Już nie wydawała się tak piękna.
- Witaj - powiedziałem z rezerwą, zatrzymując się wreszcie (owszem, przez całe te rozmyślania biegłem) i spoglądając jej w oczy, z lekkim, kpiącym uśmieszkiem. - Jak ci na imię?

Ellie rozejrzała się po miejscu raz jeszcze. Ktoś tu biegł, no raczej, był to bezwątpienia koń. Po chwili zauważyła, że zbliżający się tutaj ogier jest kary. Kimkolwiek jest, może nie jest niebezpieczny. - pomyślała i uśmiechnęła się znów lekko. Kiedy nieznajomy już przybył i był niedaleko. Nowa, niedoświadczona klaczka, no, cóż nie znała zapachów innych stad, nawe nie była pewna zapachu swojego stada. Uśmiechnęła się szeroko i spojrzałaa na przybysza. Miała nadzieję, że nie ma on wrogich zamiarów.
- Hej. - odparła, tak po prostu.
Zauważyła, że ogier uśmiechnął się kpiąco. Nie przeszkadzało jej to, ale przecież ona musi się we wszystko wepchać.
- Bawi cię coś? - zapytała bez jakiejkolwiek złości. - Ellie, a ty? - dodała słysząc pytanie.

Kishan, Kishan.. W sumie imię jak imię, każde jest równe. Mimo wszystko uznała, że to "równe" imię jest ładne. Brzmiało ono jednak trochę niepospolicie, ale co z tego? Co to za różnica jakie kto ma imię, jaką ma rasę? No i znowu Ellie się zamyśliła myśląc o równości. Przymknęła na chwilę oczy, co zwykle robiła, kiedy chciała przestać rozmyślać.
- To znaczy, że boisz się pokazać własny.. pysk? - zapytała.
Bywała bezpośrednia. Według niej przybieranie "maski" mogło być strachem samego siebie, albo po prostu.. ktoś był końskim aktorem czy szpiegiem. Na tą drugą myśł uśmiechnęła się lekko.
- Co tutaj robię? - powiedziała sama do siebie szeptem. - Nie, nie czekam na nikogo, prawde mówiąc, dopiero co tutaj przybyłam i szukam, odkrywam tą krainę. - odpowiedziała z uśmiechem.

Przekrzywiłem łeb, zastanawiając się nad odpowiedzią. Nie dość, że urodziwa, to jeszcze bystra. Chociaż troch pozbawiona... czego? Ogłady? Nie-e, po prostu bezpośrednia. A może zwyczajnie szczera? Machnąłem ogonem.
- Nie jestem pewny, czy to kwestia strachu. Nie wszyscy chcą wszędzie wokół ogłaszać, kim są, co jedzą na śniadanie i co myślą o rządzie brytyjskim, mam rację? - uśmiechnąłem się bez wesołości.
Andaluzka, tak jak przypuszczał, była tutaj nowa... Ciekawe, jak przedstawiają się sprawy Halnego Wiatru. Ostatnio coraz więcej przybywa do Czarnej Krwi, jego ukochanego stada. Tym lepiej, powinni rosnąć w siłę.
- Interesujące - powiedziałem, żeby jakoś spuentować jej zdanie. No cóż, cokolwiek wymyślić musiałem, prawda?

Kiedy wysłuchała jego odpowiedzi przytaknęła ruchem głowy. Co prawda, to prawda - nie każdy chce, aby inni wszystko o tobie wiedzieli. Jednak jej zdaniem ukrywanie pyska, który może tak wiele pokazać to zwykły strach przed samym sobą. Ale zachowała to dla siebie, nie chciała wyjść na jakąś kretynkę. Teraz zaczęło ją ciekawić z jakiego stada jest ogier, i jakie ono ma zamiary.
- A z jakiego stada pochodzisz? Pewnie ty znasz zapach innych tabunów, ale ja w tych sprawach jestem zielona. - uśmiechnęła się lekko mówiąc ostatnie słowa.
No, bo tak - była zupełnym nowicjuszem i umiała się przyznać, że jest niedoświadczona.

// Uznajmy, że nikogo tu nie ma
Vitalia przygalopowała do rzęsistej zatoczki. Tak była tu kiedyś. Wielkie spotkanie z innymi końmi. Ale dość szybko stąd odeszła ze swoim źrebakiem - Ramsessem. Zastanawiała się co on teraz porabia, jak wygląda.

// można wpadać elfami XD

Vitalia czujnie szła stempem. Słyszała odgłos kaczki. Nie było tu innych kaczek, a owy ptak się również nie okazywał, więc Vit zarżała nerwowo. Klacz machnęła ogonem, tnąc powietrze. Napięła mięśnie, prawie niewidocznie i podeszła do wodopoju, ale nie schyliła głowy, by się napić, o nie. Strzygła uszami i patrzyła w kierunku krzaków. Stała tak spięta przez kilka minut, ale nic sięnie działo. Schyliła głowę i pociągała pożądne łyki wody, wciąż lustrując uszoma i oczyma całą scenrię zatoczki i oczywiście krzaków.

Vitalia z oburzeniem wierzgnęła zapamiętale, gdy poczuła na sobie pierwsze liny. Uniosła się na tylnych nogach, a małe patyczaki (elfy) były tam na dole. Wykręciła łeb i szyją machnęła, odskakując do tyłu i ciągnąc porywaczy ze sobą, luzując liny. Obkręciła się błyskawicznie na przodzie i próbowała trzasnąć swoimi siłami w jednego z nich. Udało się! Miała trochę luzu. Zaganaszowała i wtopiła swoje dość mocne zęby w ramię jednego z nich.

Vitalia nie była zadowolona z efektu jej ataku. Nie chciała dać się związać. Niestety, znała ludzi zbyt dobrze - ale kto powiedział, że to ludzie? Elfy i tyle, ale klacz określiła je jako ludzi. Została lekko podduszona, więc cofnęła się do tyłu, powoli do przodu - nerwowo stąpając na eleganckich kopytach. Wypaliła nagle, po tym jak zrobiła nadzieję, że będzie powoli stała - biegła do przodu, trzymały ją cztery liny, ale dwie zerwały się gdy pobiegła dalej, a dwie szorowały po ziemi. Stanęła przypadkowo na linę i się przewróciła do wody, wstając prędko.

Vitalia stanęła dęba. Słysząc jego uspokajający głos stanęła w miejscu prychając nerwowo. Jej biały ogon przeszył powietrze. Muszę ich ignorować. Tak jak Bursega. - schyliła głowę i zaczęła jeść trawę, zapierając się, gdy próbowali ją ciągnąć. Słyszała jakieś dziwne słowa. Nie rozumiała ich i przez to panikowała. Zawsze można było się coś dowiedzieć. Nagle do jej chrap dotarł zapach marchwi. Co to jest?! - rzuciła się do przodu i zaczęła szukać smakowitego warzywa.

//nie mam nic przeciwko elfom

Lekkim krokiem, galopując z dumnie uniesioną głową przybyła do małej zatoczki. Jej ogon, który nosiła jak zawsze wysoko uniesiony, powiewał za nią jak zwycięska flaga. Po chwili zatrzymała się, stając tuż przy brzegu. W krainie rozpoczęła się już zima, więc woda w tej części jeziorka zaczynała już zamarzać. Utworzyła się tu nawet cienka warstwa lodu, łatwa do zniszczenia. Klacz była spragniona, więc uderzyła kopytem o zlodowaciałą powierzchnię wody. Cichy trzask i już, można pić. Astra wzięła kilka powolnych łyków, aby jej organizm zdąrzył się przyzwyczaić do temperatury napoju.
Po chwili odeszła od wodopoju i położyła się przy grubym pniu wysokiego drzewa. Straciło ono już swoje liście, ale w pniu wciąż można było wyczuć życie, wciąż płynęła w nim "krew" potężnej rośliny. Czystej krwi arabka oparła głowę o przednie nogi i przymknęła oczy. Nawet się nie zorientowała, gdy odpłynęła w lekki sen. Była zmęczona, dawno nie pozwalała sobie na dłuższy odpoczynek. Teraz była sama, więc miała okazję. Jak z niej nie skorzystać?

Mimo płytkiego snu, miała sen. Jedyne co z niego zapamiętała to upadające na śnieg martwe ciało Jaskra. Zdawało jej się nawet, że ją wołał. Wymawiał jej imię. A potem jego oczy utkwione były w martwym punkcie, zaszły mgłą. A ona nic nie mogła zrobić, jakby jej tam nie było.
Nie trwał on na szczęście (lub nie) zbyt długo, ponieważ poczuła na sobie czyjś ciężar. Zaskoczona i niezadowolona otworzyła oczy, kładąc po sobie uszy. Nie dość, że spoczywała na niej sporej wielkości siatka, to jeszcze ktoś ją przygniatał do podłoża. Rozwścieczona zaczęła kopać na wszystkie strony, starając się trafić napastników. Pomiędzy kopniakami używała również zębów. Wszystko, aby tylko pozbyć się z siebie przeciwników. Jak to możliwe, że człowiekowaci nagle znaleźli się w tym miejscu? Saffrin było przecież niezamieszkane przez ludzi, to co zmusiło ich do zjawienia się tutaj? Chociaż to nie byli ludzie, pachnieli i wyglądali inaczej. Ale teraz klacz miała ciekawsze zajęcie niż przyglądanie się im i zgadywanie kim mogą być.
Zarżała groźnie i dalej zaciekle wymachiwała kopytami na wszystkie strony. Jej oczy wprost błyszczały z wściekłości. Przez nagłe zdarzenie zapomniała nawet o swoim śnie, który męczył ją zaledwie kilka krótkich chwil temu. Musiała się skupić na tym, co działo się tu i teraz.