Podziemna siedziba Pustelnika

Do tematu wchodzimy tylko, jeśli zostaniemy zaproszeni!!!
Jaskinia, jest wielka, podzielona na pokoje, pachnąca ziołami, przyprawami i wielką wiedzą. Mieszka tu sam Pustelnik- wiedzący, którego prawie nikt nie widział, ponieważ zioła sprzedaje z maską na twarzy. Ma multum książek i rzeczy. Czy ktoś odkryje jego tajemnice?

Pustelnik cały czas tu przebywa.

Biały Wilk nie znalazła się tu przypadkiem, doskonale wiedziała dokąd zmierza. Gdy otrzymała zaproszenie była bardzo sceptycznie nastawiona do spotkania się z Pustelnikiem. Nigdy w życiu nie widziała jego twarzy, nie była pewna kim on jest. W końcu jednak przekonała się i przybyła tu. W pewnym sensie była podobna do Pustelnika, też niegdyś kryła twarz pod wilczym futrem.
Bardzo pomocny w nawigowaniu był łatwo wyczuwalny zapach ziół, więc gdy natknęła się na jaskinię, była prawie pewna, ze to w niej mieszka osoba, od której dostała tajemnicze zaproszenie. Postanowiła nie przekraczać progu bez wiedzy mieszkającego w niej osobnika, nie chciała mu w czymś przeszkodzić. Czekała więc na zewnątrz aż zostanie w jakiś sposób zaproszona do środka.

Pustelnik
W pustynnych terenach, wąwozach i tym palącym słońcu, owy osobnik postanowił zamieszkać. Siedział teraz na miękkiej, jedwabnej poduszce, wspaniale zdobionej. Siedział, czytał, to zwykle co lubił robić. A najbardziej lubił zapach i smak słodkich, bądź trujących ziół.
Wstał ciężko z poduszki, albowiem wiedział, że coś czeka na niego. Czeka przed jego siedzibą i pewnie czuje w jakiś sposób zaszczyt, że może ujrzeć na własne oczy...
Właśnie? Kim był osobnik zwany Pustelnikiem? Jest uważany za Wiedzącego, który żyje swymi ziołami. Co prawda ma olbrzymią wiedzę, ale jest czymś więcej.
Jego stare, obandażowane nogi, złożone tylko ze skóry, kości i ścięgień, powoli poruszyły się i ruszył w kierunku wejścia do jego bogatej w substancje siedziby.
Stanął przed gościem. Co pomyśli sobie klacz? Wyglądał bardzo nietypowo. Pustelnik, nosił na sobie śnieżnobiałe futro niedźwiedzia polarnego, co była naprawdę rzadkim i drogocennym okazem na świecie. Jego kończyny były opatrzone brudnymi i starymi bandażami, które zdążyły już zżółknąć, oraz przybrać pomarańcz koloru piasku, pustyni Ruinarennes. Jego pysk w więksości był ukryty pod kapturem z głową polarnego, lecz jego zimne, chłodno błękitne oczy, martwo spoglądały na świat, a potrafiły niemal kogoś przyziębić. Najdziwniejsze było to, że kość nosową wraz z żuchwą też ma obandażowaną, a w pewnym miejscu.. Nie ma skóry ani niczego, widnieje biała kość. Czy to znaczy że jest stary? Bardzo stary, i przerażająco dużo wie.
Albinoska była bielutka, a sierść Pustelnika była matowa i płowa. Zmierzył ją zimnym wzrokiem. - Przedstaw się.- rozkazał jej, jeśli to zrobiła, to skinął głową, by weszła. Przycupnął na ulubionej poduszce, i z dumą popatrzył na kolekcje rozmaitych ksiąg, słoików z ziołami i różnymi substancjami, a potem wyczekiwał.

Nie chcąc wyjść na bezczelną, Biały Wilk starała się nie gapić na pysk Pustelnika, chociaż kość wyglądała co najmniej niepokojąco. Klacz wolała nie pytać o to konia, być może z utratą skóry wiązała się nieprzyjemna historia, której lepiej nie opowiadać.
-Jestem Biały Wilk- przedstawiła się i powoli poczłapała za zakapturzonym koniem. Tym razem nie dała rady powstrzymać się i zaczęła ciekawie rozglądać się na boki. Pożerała wzrokiem grube tomy, całym ciałem chłonęła zapach ziół i przyglądała się tajemniczym substancjom znajdującym się w słoikach. Prawdopodobnie nigdy już nie będzie mieć w życiu zaszczytu przebywania w tym miejscu, więc chciała jak najbardziej nacieszyć się tym miejscem. W granicach rozsądku oczywiście.
-Przybyłam tu, aby znaleźć lek na zarazę, która grasuje na Saffrin- prosto z mostu, bez zbędnego przeciągania. Sprawa nie mogła czekać, a zbędne przeciąganie mogło tylko pogorszyć sprawę. Pustelnik nie wyglądał na osobę, która lubi przebywać z innymi, sam jego przydomek o czymś świadczył. Biały Wilk nie chciała mu zabierać zbyt dużo czasu, ot.

Prawda, kolekcja Pustelnika była imponująca. Z miłą chęcią Biały Wilk zamieniłaby się miejscami z Pustelnikiem, tylko po to, aby mieć nieograniczony dostęp do tych wszystkich ksiąg i starych tomów.
-Spotkałam trzy chore osobniki. Jeden wyglądał źle, prawdopodobnie był to pacjent zero. Była to klacz, spotkałam ją nieopodal Piaskowych Potworów- zaczęła, wracając powoli myślami do zdarzenia na pustyni. Wydawało się takie odległe, a minęło tylko kilka dni. Nawet nie znała tej chorej klaczy, zarażona tylko powtarzała "zaraza, zaraza...".
-Była cała owrzodziała, cała drżała i ślina kapała jej z pyska- opisała krótko.-Następne dwa osobniki przebywają obecnie w Szeregach Szpitalnych na terenie Stada Czarnej Krwi-a przynajmniej tam siedzieli, gdy byłam tam ostatnim razem-Też wyglądali źle, zataczali się i zanosili się kaszlem. Podałam klaczy zioła przeciw zarazie i podałam dwójce rumianku, aby choć trochę się uspokoili- zakończyła swój krótki opis pobytu w Szpitalu. Z perspektywy czasu, uświadomiła sobie jak nie wiele zrobiła dla tych koni, mogła jedynie łagodzić objawy.

No to ładnie się porobiło. Biały Wilk skrzywiła się nieznacznie, gdy usłyszała o zadaniu. Głupia, mogła się domyślić, że Pustelnik będzie czegoś w zamian oczekiwać. W końcu nie jest żadnym filantropem, wszystko co ma, posiada swoją cenę. Tylko jak wiele warte było lekarstwo na zarazę, skoro nawet nie wspomniał o rubinach? Klacz najbardziej obawiała się tego, jakie zadanie przydzieli jej Pustelnik. Może to być cokolwiek. Stanie się przez jakiś czas marionetką tajemniczego osobnika. Czy ten lek była aż tyle wart?
-Tak, zgadzam się. Daj mi fiolkę- wymamrotała szybko, praktycznie nie oddzielając wyrazów od siebie. Wolała mieć to już za sobą. Postanowiła , chwilowo, poświecić swoją ukochaną niezależność dla dobra Saffrin i mieszkających koni. Nie będzie to jednak cudowny akt altruizmu, oj nie. Klacz zmieni to w bezczelne kupczenie przysługami. Ta myśl dodawała jej sił.

Kolana się pod nią ugięły, gdy tylko poczuła żar ognia na policzku. Zagryzła z całej siły wargi, z wielkim trudem przychodziło jej znoszenie bólu.
Tonictonicwytzrymaszwytrzymasztobędzietegowarte.
Ma jednak to, po co tu przybyła, lekarstwo na zarazę. Ukryła fiolkę w fałdach wilczego futra, aby lekarstwu nic złego się nie stało. Będzie sobie spokojnie czekać na odpowiednią chwilę, która nadejdzie już niedługo, jeśli parę koni zgodzi się na współpracę. Dotknęła delikatnie nowej blizny. Piecze, ale da się to zdzierżyć. Swoją drogą, Biały Wilk miała już dwie piękne blizny- najpierw od sztyletu, która szpeciła jej pysk, a teraz dostała drugą.
Skinęła głową odchodzącemu Pustelnikowi. Szybko znalazła wyjście z tej niezwykłej jaskini, nie chciała zbyt długo zwlekać.

z.t

// Quest

Niepewnie przeszłam próg podziemnej siedziby. Owionął mnie zapach starych książek, a że był bardzo przyjemny, wciągnęłam go z lubością w nozdrza. Rozejrzałam się po jego siedzibie. Przerąbane, spędzać tu całe życie. No ale, że ja nie osądzałam nikogo po pozorach, weszłam do pomieszczenia i zaczęłam wypatrywać mieszkańca.
- Pustelniku? Jesteś tu? Podobno potrzebujesz pomocy z jakimiś ziołami - powiedziałam dość głośno, nieprzekonana czy mnie usłyszał.
Ciekawiło mnie, co odpowie. Wyrzuci mnie? Zaparzy herbatkę i opowie o swoich problemach egzystencjalnych? A może zwyczajnie da listę ziół i każe spadać, bo naruszam jego przestrzeń osobistą? Możliwości było wiele, tak samo czasu. Stanęłam, lekko kiwając ogonem i czekając na jego odpowiedź.

// Szukanie Iwrinu też z MG?

Gdy wreszcie dojrzałam Pustelnika w słabym świetle w jaskini, zaskoczył mnie jego widok. Kość zalśniła dziwacznym światłem.
- Na imię mi Arcana. Przewodzę jednemu ze stad w tej krainie - przedstawiłam się spokojnie, patrząc mu bez emocji w oczy. Ciekawe, czy coś go to obchodziło. Może spytał tak tylko po to, by poznać imię swojego rozmówcy? A on? Jak miał na imię? Pustelnik był chyba tylko przezwiskiem...
- Iwrin - powiedziałam szeptem, zapamiętując tę nazwę. - Dobrze, Pustelniku. Spróbuję znaleźć dla ciebie tę roślinę. Powinnam przyjść tu jutro, jeżeli mi się poszczęści - powiedziałam. Interesowało mnie jedno... Czemu sam nie mógł przynieść sobie tych rzeczy? Czyżby był za stary...? Otrząsnęłam się z rozmyślań i wróciłam na ziemię.
- Mam taką nadzieję, w końcu moje kolejne przyjście tutaj jest równoznaczne z zaufaniem ci, a ja... raczej staram się nie ufać innym.
Lekko schyliłam głowę w geście pożegnania i cichym kłusem wybiegłam z Jaskini.

z/t

// Nie, o przebiegu poszukiwań zdecydujesz sama.

Patrzył na nią i się uśmiechnął. Wiedział o tym, że jest władczynią. Wiedział też jak ma na imię. Chciał sprawdzić, co ciekawego mu powie, ta ciemnokasztanka. Pustelnik wiedział naprawdę dużo.. Najwięcej właśnie o zielarstwie i alchemii, ale miał wiedzę na temat rzeczy takich, o których nikt by go nie posądził. - Słusznie.- odpowiedział jej. Obcym się nie ufa, prosta sprawa. Pustelnik jednak nie miał zbyt wiele znajomych, nie potrzebował też niczyjego zaufania. Ale jedno było pewne- Osobnik jest uczciwy. - Poczekam.- dodał jeszcze, po czym odprowadził wzrokiem Arcanę. Poszedł zajmować się swoimi eliksirami.

Znów wpadłam do siedziby Pustelnika i znów nie mogłam przyzwyczaić oczu do panującej tu ciemnej i cichej atmosfery. W sumie to ciężko powiedzieć, że dawno mnie tu nie było...
Tak czy inaczej, teraz stałam, oblepiona wodorostami, trawą i błotem, ociekająca wodą, w pięknej, zdobionej pelerynie i wplątanym w grzywę iwrinem i tworzyłam wokół siebie niewielką kałużę wody. Miałam nadzieję, że Pustelnik szybko się mną zainteresuje, bo tutaj nie wyschnę. Wyjęłam roślinkę ostrożnie i położyłam przed nim.
- Znalazłam, mam nadzieję, to o co prosiłeś - powiedziałam, otulając się peleryną. Dawała trochę ciepła mojemu przemoczonemu ciału. - Czy teraz otrzymam drugie zadanie?
Przestąpiłam z nogi na nogę. Było mi trochę zimno, ale starałam się to ukryć. To, że Pustelnik był wszechwiedzący oczywiście nie miało żadnego znaczenia.

Z ulgą oddałam mu roślinę i patrzyłam uważnie, jak ją ogląda. Nada się? Uff. Ulżyło. Naprawdę nie miałam ochoty wracać do zatopionego okrętu i przeszukiwać go jeszcze raz, nawet gdyby był tam stos tych pięknych peleryn. Wolałabym iść na wulkanisko. Przynajmniej się wysuszę.
Czarnokrwiści...? Być może znałam odpowiedź, ale wolałam nie próbować szczęścia. Uważałam zresztą, że Pustelnik pewnie i tak mi powie.
- Czemu? - zapytałam z zainteresowaniem. - I powiedz mi jeszcze, jak wygląda wulkaniczna purchawka?
Złączyłam przednie kopyta i lekko rozchyliłam tylne, stając w mojej ulubionej pozycji. Patrzyłam na Pustelnika, przekrzywiając lekko łeb i bacznie lustrując go oczami.
Kiedy odpowiedział, poszłam szukać rośliny.

z/t

Znów przybiegłam tutaj, ściskając w pysku purchawkę wulkaniczną. Byłam lekko zdyszana i pełna emocji oraz brakowało mi sporego kawałka ogona.
- Pustelniku, mam to o co prosiłeś - powiedziałam szybko, oddając mu grzybka. - Mam nadzieję, że jest odpowiednia... Inaczej... Chociaż nie, nie będę tam wracać, ostatnio zostawiłam w wulkanie kawałek ogona i nie spieszy mi się tam ponownie. Jakie jest następne zadanie?
Przestąpiłam z nogi na nogę, czekając cierpliwie na odpowiedź.
Po jej uzyskaniu odeszłam.

z/t

Wpadłam tu jak burza, pociągając za sobą powiew górskiego wiatru i śnieg na plecach. Zdjęłam pelerynę, odwinęłam zawiniątko, wyjęłam pożółkłe jajo orlicy z Samego Szczytu i położyłam ostrożnie przed Pustelnikiem. Byłam mocno zmęczona, potargana i ogólnie niechętna do wysiłku fizycznego.
- Już jestem - wydyszałam. - Zdobyłam je, ale wolę nie opowiadać, w jaki sposób. Nie spodobał mi się on zbytnio. Źle się zachowałam - westchnęłam i spojrzałam już bez zbędnych emocji na konia. Byłam chorobliwie ciekawa, co stworzy z tych ingrediencji, które mu w takim amoku przyniosłam.

Przyjęłam dary z zainteresowaniem, oglądając je wnikliwie. Dotknęłam kamienia. Był zimny i gładki, przyjemny w dotyku.
Zawinęłam obydwa dary w pelerynę.
- Dziękuję - powiedziałam, lekko skinąwszy Pustelnikowi głową.
Potem spojrzałam na żabią wywłokę na stole. Nie dostarczała mi zbyt wielu emocji poza ciekawością. Chętnie spytałabym, co knuje, ale nie wydawało mi się, żeby był skłonny do opowiadań, tak samo jak artysta przy pracy nie chce się dzielić swoim szkicem.
Kupię za niego wszystko? Dosłownie wszystko? Na przykład anielskie skrzydła? No coś mi się nie wydaje. Ale, jak to czasami mówią, darowanemu człowiekowi nie zagląda się w zęby, więc nie dałam po sobie poznać, jak bardzo frapuje mnie jego działanie. Znając moją ostrożność, mało co stanie się z tym kamieniem, bo zwykle nie wiedziałam, co powinnam zrobić. Szkoda, że byłam tak mało domyślna. Ale... może ten dar pomoże mi w życiu.
- Nie zdradzisz mi pewnie, co chcesz zrobić z tymi wspaniałymi przedmiotami? - zapytałam, szykując się już do odejścia.
Potem, nie uzyskawszy odpowiedzi, wyszłam.
z/t

Błądziła po krainie, zwiedzając, badając i rozmyślając. Podziwiała uroki krainy, poznawała ją, jak i niektórych jej mieszkańców. Nie stanęło ich zbyt dużo na jej drodze, lecz z pewnością nie byli jedynymi, którzy tu mieszkali. Lecz bardziej interesowało ją poznanie miejsca, w którym mieszkała, niż zawieranie jakichkolwiek znajomości. Dlatego jej najczęstszym zajęciem było po prostu zwiedzanie.
Przy czym bardzo często się gubiła.
Tak było też w tej sytuacji. Szła, najzwyczajniej w świecie sobie szła i badała otoczenie. Nawet nie zdziwiła się, gdy zdała sobie sprawę, że nie ma pojęcia, gdzie jest. Była to w pewnym sensie norma, przyzwyczaiła się. Ciekawość bywała zgubna i Solveig doskonale o tym wiedziała.
Odgłos stawianych przez nią kroków odbijał się o ściany, a ona sama rozglądała się zaskoczona. Wszystkie książki, które były w jaskini, zapach ziół było czymś fascynującym i całkowicie pochłaniało jej uwagę. Momentalnie przestała się martwić tym, że się zgubiła. To miejsce, w jej opinii, było idealne. Oglądała sobie wszystkie rzeczy i książki, nie dotykając ich jednak. Nie zauważyła nikogo - pewnie dlatego, że niezbyt specjalnie się rozglądała. Nie czuła takiej potrzeby, była zbyt pochłonięta napawaniem się widokiem tego wszystkiego.

To miejsce było cudowne. Nie potrafiła znaleźć na to innych słów, po prostu cudowne. Stała oczarowana tym wszystkim, nie mogąc uwierzyć, że ma przed sobą coś takiego. Że dopiero teraz dane jej było to odkryć. Czy była jedyna? Czy żył na tym świecie ktoś jeszcze, kto wiedział o istnieniu tego miejsca? Czy może jego twórca odszedł, całą wiedzę zabierając ze sobą do świata zmarłych? Było pewne, że nie jest to lokacja, do której wszyscy codziennie się wybierają. Nie mogło tak być, a ona nie chciała nawet takiej myśli do siebie dopuścić. Wtedy cały czar by gdzieś umknął, dając miejsce zawiedzeniu.
Usłyszała coś. Głos, pytanie. Pytanie skierowane do niej, do nikogo innego. Zatem ktoś tu jest. Reakcja była dość gwałtowna. Niemalże podskoczyła ze strachu, serce jej zabiło mocniej, po czym odwróciła się szybko w stronę przybysza.
Przybysza? To prawdopodobnie ona była przybyszem, intruzem. Przełknęła głośno ślinę i przyjrzała się uważniej tej istocie. Z lekkim przerażeniem w oczach, nie wiedząc czego się spodziewać. Wyglądał naprawdę przerażająco.
- P-p-przepraszam - wyjąkała, automatycznie przepraszając za to wtargnięcie. - Zgub-b-biłam się, ni-nie wiedziała-ła-łam, że ktoś tu mieszk-ka - dodała speszona. - K-kim pan je-je-jest?