Piaskowe Potwory

// Jeszcze jeden twój i jeden mój i kończymy (;

Kiedy upadłam pomiędzy jego nogi, zostało mi jeszcze trochę możliwości. Szybko ugryzłam go w jedną z nich, a potem machnęłam głową aby trochę zmniejszyć mu równowagę. Przy tym wybiłam zadnie i tylne nogi, usiłując wbić mu je z całą mocą w brzuch, a następnie jak najmocniej i jak najdalej odrzucić go w tył, na piasek.
Potem szybko wstałam i sama na niego skoczyłam, na podobieństwo pantery rozciągając się w powietrzu jak dziki kot i opadając na niego czterema kopytami, aby przygnieść go do ziemi. Jeżeli atakował, starałam się robić jakiekolwiek uniki.

Seba był już pewien ,że nie ma szans z Arcaną,ale się nie poddawał. Starał się ją walnąć w brzuch,ale ona robiła całkiem niezłe uniki. Sądził,że już jest po nim,ale zobaczył,że ma asa w rękawie. Arcanie zwisała grzywa. Miał nadzieję,że klacz nie przewidzi naskoku na grzywę. Wypiął się ,by wypozorować próbę uwolnienia się. Szybko wykonał ruch szyją i zakleszczył zęby na grzywie Arcany. Pociągną z całej siły. W ten sposób trochę się uwolnił. Nie wiedział co zrobić dalej,więc improwizował. Wpadł pod klacz i podciął jej nogi. Miał nadzieję,że chociaż trochę równowagi straciła. Wstał i odskoczył daleko od przeciwniczki. Chciał szybko przemyśleć co dalej.

Zaskoczyło mnie szarpnięcie za grzywę, zaskoczyło i to boleśnie. Kiedy pociągnął moją głowę do ziemi, aż fiknęłam kozła, zrobiłam obrót i wyswobodziłam się z jego uścisku.
Spróbowałam kopnąć go kilka razy, a kiedy on chciał mnie podciąć, uskoczyłam zręcznie w bok, obiegłam go kilka razy, żeby stracił czujność i w najmniej spodziewanym momencie uderzyłam swoim bokiem w jego bok, próbując dać mu tak porządnego łupnia, żeby zwaliło go z nóg.
Kiedy uskoczył poza mój zasięg, dmuchnęłam, aby poprawić grzywkę i powiedziałam:
- Dziękuję, Seb. Myślę, że zakończymy przyjacielskim remisem tu i teraz. Miło się z tobą siłowało. A teraz muszę już iść. Do zobaczenia! - zawołałam i odbiegłam.

z/t

Sebastian chciał odpowiedzieć na pożegnanie Arcany,ale nie zdążył. Wyszła. Westchnął. Śledził wzrokiem drogę,którą wyszł właśnie Arcana. Pomachał głową. Nie wiedział po co w ogóle walczyli. Zdziwił się tak nagłym wyjściem Arcany. Nie myślał już o tym. Wyszedł. Pobiegł przed siebie zostawiając za sobą miejsce,w którym przed chwilą walczył.

z/t

Wbiegłem tutaj pełnym cwałem. Ogon miałem uniesiony wysoko a moja głowa kiwała się z boku na bok. Moja sierść świeciła, byłem cały spocony. Stróżki potu było wyraźnie widać na mojej muskulaturze która trochę się powiększyła. Moja grzywa była dłuższa, spięta w warkocz na końcu. Dyszałem już dość ciężko bo widać było od razu że biegałem już długo. Ćwiczyłem, codziennie i systematycznie, byłem coraz szybszy i coraz lepszy. Moje zwieszone uszy rejestrowały dźwięki dookoła mnie a moje oczy podziwiały piękne piaskowe skały.

Zobaczyła Azazela i postanowiłam go ścigać. Wbiegając na pustynię przyspieszyłam niczym na ostatniej prostej i wybiłam się na przód z siebie. Wiedziałam, że ogier by przegrał. Czasem dawałam mu fory. Nie tym razem. Jeszcze biegnąć spory odcinek zwolniłam i nawróciłam do zszokowanego moją egzystencją tu Aza. No cześć!. przywitałam się radośnie i podeszłam bliżej.

Usłyszałem stukot końskich kopyt na pisaku i się uśmiechnąłem pod nosem. Wiedziałem kto to, byłem już zbyt zmęczony, żeby ostro rywalizować ale zmusiłem się do ostrego biegu i ku jej zdziwieniu, dogoniłem ją. Nie przegoniłem, ale dogoniłem. Piana zaczęła toczyć mi się z pyska, ale to wszystko z gorąca i z tego że biegłem już którąś godzinę. Zahamowałem zaraz za nią, prawie na zaraz, co wyglądało trochę jak renning. Odbiłem się od pisku i odskoczyłem w jej stronę z uśmiechem. Wyglądałem na wolnego i zadowolonego.
- Witaj!- Uśmiechnąłem się i splunąłem gdzieś tą gęstą śliną, bo nie mogłem tak stać jak ostatni fleja. Świeciłem się cały i szybko oddychałem.

Opuściłem głowę do połowy i w tedy byłem na równi z nią. Uśmiechałem się cały, oddychając głośno.
- A w sumie to... Ćwiczę.- Zaśmiałem się kiedy to powiedziałem. Łał, Zozol, spostrzegawczość +10. Popatrzyłem na nią  i pokazałem jej język.
- No proszę, proszę... Jeszcze żyje, cieszę się z tego puki mogę.- Przygryzłem wargę, unosząc lekko brwi, lustrując ją swoim dwukolorowym spojrzeniem. Było widać,ze na brązowym oku zaczynają się prześwity niebieskiego.

Jeszcze żyjesz.. Parskłam śmiechem. Wielka szkoda Azuś. Powiedziałam z sarkastycznie. Przyglądałam mu się i krótko skwitowałam w myślach: No, nieźle. Niestety swoim życiem będziesz się cieszył jeszcze długo. Tak długo aż znudzi ci się. Znudzi ci się trenowanie, rozmowa ze mną i wszystko co było. Uśmiechnęłam się i pochyliłam łeb do ziemi.. yy do piachu. Powąchałam piasek. Pachniał inaczej niż na wybrzeżu. Był sprażony promieniami słonecznymi i dawno nie widział wody. Nie było tu ni jednej rośliny. Przytłaczający widok pustkowia i w oddali krajobraz wejścia na tereny roślinne.

Kiedy powiedziała że mi się znudzi, uderzyłem ją lekko kopytem w tył głowy.
- Ej, uważaj co mówisz.- Pogroziłem jej niskim, chrypiącym głosem. Aż ciarki od niego przechodziły. Miałem nagle zimną ostra minę, jakbym chciał ją zabić. Byłem dobrym aktorem, nawet bardzo. Przeciąłem powietrze bardzo szybko ogonem. Świst! Przełknąłem dość głośno ślinę żeby jeszcze napiąć atmosferę. Potem się roześmiałem.
- Oj Cali, Cali. Jesteś moja przyjaciółką, jakbyś mogła mi się znudzić.- Uśmiechnąłem się bardzo ciepło.

No nie wiem.. Przy twojej 'pracy'. Zaśmiałam się cicho. Próbowałam wyobrazić sobie zachowanie Ogiera w lochach, ale po prostu  nie widziało mi się to. Jego charakter nie pasował do lochów, do agresji. Myślałam raczej, by został 'pomagaczem' np. Medykiem jak sam wspominał.
,Przyjaciółki' też mogą się znudzić. Naigrawałam się z niego. Wiedziałam że go to drażni. Lubiłam się z nim droczyć.

/69 post miałaś xD uhuhu , taka jestem dowcipna i dorosła./
Ja zacząłem kręcić głową i się zaśmiałem przyglądając jej.
- Ale ty głupoty wygadujesz, no ja nie mogę...-Wywróciłem oczami i szturchnąłem ja, ale zaraz obmyśliłem lepszy sposób... Zbliżyłem chrapy do niej i zacząłem ją łaskotać po szyi, machając ogonem i śmiejąc się.
- Masz za swoje..- Stwierdziłem rozbawiony kontynuując.

/uhuhu, straszne xD

Jakie głu.. przerwałam czując łaskotanie po szyi. Ej, ej ja mam łaskotki..! Przestań!  Uskoczyłam w bok od zbliżającego się znów Azazela. Pobiegłam przed siebie i położyłam uszy płasko, grożąc mu kopytami. Uśmiechnęłam się po tym, pokazując że nie chcę go zabić. Był to tylko protest.
Zwykłe zaprzeczenie.

Chichrałem się i nawet ją szczypnąłem w bok kiedy chciała nie "pobić".
- Byłaś znowu u Nimfomanów?- Zapytałem zmieniając temat. Miałem oczywiście na myśli morskich. Machnąłem ogonem i zastrzygłem uchem, obserwując ją zaciekawiony. Po chwili usłyszałem jakiś dźwięk i popatrzyłem się w niebo starając się zlokalizować źródło. Nic nie znalazłem wię cze zdziwioną miną znów spojrzałem na kasztankę.

Nimfomanem to jest Bur. Odparłam poważnie.Nie, nie byłam. A dlaczego pytasz? Zdziwiłam się gdy o to zapytał. Burseg potrzebuje ofiary? chychotałam cicho. Na niebie świeciły już dawno gwiazdy. Popatrzylam na nie przez chwilę. Wróciłam wzrokiem do rozmówcy i czekałam na odpowiedź roześmiana.

- Oj nie kochana, on jest gwałcicielem. Nimfomanem można być i jakoś to jeszcze ukrywać. On cały czas lata z chu.jem na wierzchu.- Zaśmiałem się mówiąc to i spojrzałem na nią.
- Nie wiem jakim cudem, jeszcze nie dopadł Ciebie.- Skwitowałem i usiadłem na tym w miarę chłodnym już piasku. Spojrzałem w gwiazdy sam i uśmiechałem się pod nosem.
- W sumie, to bardzo dobrze. Spuściłbym mu takie lanie, ze by się nie pozbierał.- Wyszczerzyłem się bohatersko.

Tylko by spróbował. Obrzydziło mnie to. Obrzydzała mnie sama jego osoba. Myśl, że jesteśmy w jednym stadzie. Wybacz Az ja jestem już zmęczona. Spij dobrze. Wtuliłam się w niego i odbiegłam w tylko mi znanym kierunku. Biegłam spokojnym galopem nie chcąc rozbudzić się przed snem i spokojnie usnąć.

z/t

Ja kiwnąłem głowa i pożegnałem ją przytulaniem.
- Śpij dobrze!- Krzyknąłem za nią i za chwile sam podkuliłem ogon, wracając do swojej samotni. Pędziłem ile sił w nogach, bo wiedziałem że droga była daleka a noc nie była dobrym pomysłem na podróżowanie. Powietrze było świeże i orzeźwiające. Dawało mi to wszystko siły, by walczyć dalej. Zniknąłem za linią horyzontu w dzikim pędzie.
/z.t.

Vitalia kulejąc poważnie dociągnęła się na pustynię. Wąchała z każdym krokiem piach, a jej wargi zapragnęły wody. Nic nie widziała. Padła po kilkunastu krokach. Przed oczami miała ten upadek, odtąd zmiękła trochę i przerzuciła się na ogromny ból w nodze. Wciąż nie mogła uwierzyć, że urodziła tego małego potwora. Sang będzie nękać całe rodzeństwo, ją i ojca. Czy naprawdę, oprócz Fortissimusa z Risum mógł się znaleźć większy potwór, w dodatku klacz?

Zniknęła na bardzo długi okres czasu. Powoli zaczynało jej się nudzić i planowała swój wielki powrót do stada. W końcu była jego częścią. Zatrzymała się zamurowana, kiedy zobaczyła w oddali jakąś sylwetkę. Była pewna, iż był to inny koń. Powoli zaczęła podchodzić. Dochodził do niej znajomy zapach, to musiał być ktoś z Czarnej Krwi. Jej serce zaczęło bić mocniej, lecz uspokoiło się nieco, kiedy rozpoznała w tym koniu własną siostrę. Nie wyglądała dobrze. Zaczęła biec w jej kierunku.
- Vitalia! - Podbiegła do niej tak szybko, jakby gonił ją jakiś potwór. - Na wszystkich bogów, co ci się stało?
Wyobrażała sobie przywitanie jej słowami "Witaj Siostrzyczko" i wymienianie się wiadomościami. Niekoniecznie właśnie tak. Kto jej to zrobił? I jak długo już tutaj była?

Vit zmrużyła oczy. Widziała jeszcze siwego konia - nie! Poprawka - Klacz! Ogromne jej plamy czarne w wzroku przeszkadzały niezmiernie, przywołując ze wspomnień braki wizjera. Głos jeszcze dopełnił wszystko i... gotowe! Siostrzyczka! Starsza o rok, ale kochana. Pan...derta? - zawahała się, pokazując swój niepewny i niewierzący w cud głos. Nic się nie stało. - próbowała zwieść siostrzyny instynkt i ukryć bolącą nogę. Jak tu przybyła? - myślała. Była przekonana, że ta nie żyje.

Patrzyła na nią, jakby nie wierzyła w to, że tutaj jest. Pewnie myślała, że zaczyna mieć halucynacje. Przewróciła oczami.
- Oczywiście, że to ja. To nie miejsce i czas na niedowierzanie i łzy szczęścia. - Przypomniała swojej siostrze. Raczej nie leżała tutaj, by po prostu sobie odpocząć. Obserowała jej żałosną próbę ukrycia nogi.
- Nic się nie stało? - Prychnęła. - Vitalia, nie mamy czasu na twoje gierki.
Nie podobało jej się zachowanie swojej siostry. No cóż, musiała przemówić jej do rozsądku. Od tego są starsze siostry, prawda?
- Błagam cię, nie jesteś ze stali, doskonale o tym wiesz. - Po co udawała, że wszystko jest w porządku? Myślała, że jest głupia i nie zauważy? - Przestań więc taką zgrywać i daj sobie pomóc.
Naprawdę nie miała ochoty się w to bawić. Nie lubiła, kiedy ktoś zachowywał się jak źrebak. Zawsze uważała, że one zawsze starają się udawać silniejsze, niż są, by udowodnić starszym, że nie potrzebują specjalnego traktowania. Była zawiedziona i zirytowana faktem, że jej siostra robiła to samo. Patrzyła na nią surową, jakby była jej matką, a nie starszą siostrą. Ktoś musi się za nią wziąć. Na całe szczęście wróci do domu.

Vitalia wciąż nie wierzyła. Czy to na pewno jej siostra? Patrzyła w siwkę jak zaklęta. Przytaknęła jej - Może i nie ma czasu, ale mam pytania, mimo, że źle ze mną.- wyrecytowała, widząc coraz większą ciemność, narastającą z każdym momentem. Tak, od czego ma się siostry? By Cię pouczały i, albo lub chciały zastępować matki lub ojca.Czemu odeszłaś? - zadała pytanie, które nie było w odpowiednim czasie i miejscu. Wciąż myślała, że ta jest martwa i, że teraz ma halucynacje. Masz wody? - spytała się, próbując zapewnić organizmowi odpowiednią ilość wody. A jak chcesz mi pomóc?- siwa spytała się swojej sis, a przy okazji odwróciła głowę w inną stronę niż była lipicanka. Wzrok na razie wysiadł - uszkodzenia chwilowe.

Wyglądała jak źrebaki, które dopiero co się urodzą i wpatrują się w swoje matki starając się wyryć każdy szczegół na pamięć. Normalnie chyba powinna ją tutaj zostawić, ale to jej siostra, w tym wypadku raczej obowiązuje tzw. siostrzany kodeks. Niedługo pobawią się w inny sposób.
- Nie odeszłam. Musiałam po prostu zniknąć na pewien czas. - Zrobiła unik. I tak nie miała czasu na historyjki, jej siostra była coraz słabsza. Było to wyraźnie widocznie. Nienawidziła słabości, brzydziła się nią. Dlatego nie chciała patrzeć na rodzoną siostrę w takim okropnym stanie. Ukradła jednemu z ludzi bukłak i napełniła go wodą. Miała na sobie skórzany pas, który był zawiązany na wysoki jej łopatek, do którego był przymocowany. Odpięła go, postawiła na ziemi, po czym przytrzymała kopytami i zdjęła korek.
- Weź do buzi tę część, z której ściągnęłam korek i przebyl łeb. - Poinstruowała.
Jak to jak jej pomoże? Nie było raczej innej możliwości niż...
- Zaniosę cię... - Powiedziała tonem, który mówił, iż to powinno być dla niej czymś oczywistym.