Ujeżdzalnia

Flo cicho parsknęła patrząc się na elfa, gdy ten położył swoją rękę na jej kłębie. Tak też myślała, że Forte z nim zostanie, bo równocześnie niechciała, by temu blondynowi coś zrobili, za to, że nie złapał żadnego konia.
Teraz wszystko zależało od tych dwóch rozbrykanych klaczy, które szalały po ujeżdżalni. Gdyby tylko się ogarnęły, może jeszcze jakoś by uszli z... życiem. Bądź co bądź Flo cieszyła się, że jak już miał ją łapać jakiś elf, to ten blondyn, a nie jakiś inny.

Z powatpiewaniem obserwowałam całą sytuację. Elf nie pragnął naszej krzywdy, to bylo widac golym okiem. Ja nie doswiadczylam ze strony ludzi bolu ani krzywd, nie rozumiałam punktu widzenia Vitalii i Mianki. Zarżalam, sfrustrowana. Że też to stworzenie nie posluguje sie naszym językiem!
- Vitalio, ciężko powiedziec, czy on cokolwiek zamierza zrobić, by nam pomóc lub zaszkodzić, ale proponuję na razie się uspokoić i myśleć logicznie -[b] powiedzialam, podchodzac do Flo i patrząc jej w oczy, a potem zerknełam na elfa i cicho, łagodnie zarzalam, aby mu pokazać, że nie jestem nastawiona negatywnie.
[b]W zasadzie nawet, jeśli stąd z wami uciekniemy, elfy nadal będą, i nadal będą porywac inne konie. Jeżeli teraz ich zniechęcimy, być może uznają, że wylapywanie nas to zły pomysł. Poprawcie mnie, jakbym się myliła.
Spojrzałam na wszystkich uważnie, po kolei.

Vitalia postanowiła unicestwić pomiot typu elf. Wierzgnęła koło ucha Mianki i stanęła dęba rżąc na cały regulator. Parsknęła potem i stanęła dęba. Widziała jak tamten karus brał coś metalowego do pyska, a potem przynosi siedzisko elfowi. Zarżała jeszcze głośniej i stanęła okoniem do grupki. Zdrada - syknęła, próbując zchować ból, ale kiepsko jej to wyszło.

Mianka widziała upadek elfa i zauważyła, że się przed tym nie bronił, w jego oczach nie było żądzy krwi. No cóż... Raz kozie koniu śmierć! Stanęła spokojnie i zwróciła się do Vitali:
-Vit, Vit. Co nam szkodzi spróbować? Jak nadal będziesz głośno, to przylecą pozostałe i z tymi ranami to nie dasz rady nic zrobić. Poza tym, jak okaże się, że on jest zły, to jest nas tyle, że wtedy śmierć spotka go niechybnie. - uśmiechnęła się przy tym ponuro. Trąciła ją lekko pyskiem, by się uspokoiła. Spojrzała uważnie w oczy elfa, mówiąc mu jakby- Pomagasz nam, czy to podstęp? Bo urąbać ci łeb, to możemy w każdej chwili. - i tu machnęła łbem w kierunku Vit- Jeśli chcesz pomóc, opatrz jej rany, a ci zaufamy.

Widziała panikującą Vitalię, dumną władczynię Czarnej Krwi. W życiu by się nie spodziewała po niej takiej reakcji. Zawsze była silna psychicznie i opanowana, a teraz?
Nie mam powodu, aby odwracać się od własnego gatunku. Nigdy nie zrobiłam nic, co by zaszkodziło mojemu stadu. A co do Halnego Wiatru... od was otrzymałam pomoc, gdy tego potrzebowałam. Teraz chcę się odpłacić tym samym. - powiedziała z powagą, obserwując ich zachowanie.
Gdy już się uspokoicie, pogadamy na temat wyrzucenia ich z naszej krainy. - rzuciła w stronę dwóch klaczy, które jak oszalałe biegały wokół placu. Niestety nie rozumiała słów elfa, mogła jedynie się domyślać ich znaczenia. Nie mogła w tej chwili do nich podejść. Nie dość, że było to niebezpieczne to jeszcze nieskuteczne. Obydwie klacze nie panowały nad swoimi ruchami.
Bez zbędnych słów patrzyła jak ogier przystawia elfowi siodło. Może i wierzyła, że człowiekowaty chce im pomóc, ale nie ufała mu do takiego stopnia. Ale zgoda, to jego wybór.
Z ulgą zobaczyła, że trakenka jednak się uspokoiła.
W takim razie proponuję, abyśmy to my tym razem zaatakowali. Co powiecie na wyprawę do ich głównego obozu? - spytała z delikatnym uśmiechem, spoglądając na reszte koni.

Flo jednak była zadowolona, że chociaż trakenka się uspokoiła i chciała też opanować Vitalię.
- Forte z nim zostaje - powiedziała, by władczyni SCK się uspokoiła choć trochę. - Sam wybierał.
- Jestem Flover - powiedziała, gdyż jeszcze dwóch koni z ich towarzystwa nie znała. Sama na początku podsuwała pomysł na zaatakowanie elfów, ale to już mniejsza. Jakby jeszcze Vit się uspokoiła, byłoby dobrze. Tylko ona tu hałasowała i była niespokojna.
- Jestem za - powiedziała do Tormenty. - Tylko zostawmy tego blondyna w spokoju. - Odparła po chwili. - Mógłby opatrzyć Vitalii rany, gdy się uspokoi. - Flo powoli miała tego dość. Ten hałas, wierzganie, bieganie. Zaraz zleci się tu cały orszak elfów. Jednak dziwiła się, jak jeszcze władczyni ma siłę na to wszystko.
- Jakby tak Vit się ogarnęła i on założyłby jej opatrunki, być może zdążyłaby zebrać siły na walkę. Chyba, że nie zdąży wyzdrowieć na tyle. Wtedy lepiej, gdyby poszła na tereny CK.

Vitalia jeszcze została postrzelona i upadła. Czego jeszcze? Zjecie nas? Będziemy wozić was na ślub, czy co, że jesteśmy wam tacy potrzebni)! - tu zawirowało jej w głowie. Gamonie, chudzielce, brutale! - dalszych rzeczy nie przekażę. Klnęła jak najęta. Ciągle tylko jakieś rżenie donośne i nie chcące się zamknąć. Nie wiedziała czy będą czytać im myśli czy co. Zamknęła swój mózg, bardziej szczelny niż możliwość rozłupania tytanu.

Zdruzgotana obrotem akcji, patrzyła jak strzelają do każdego po kolei. Chciała iść do elfa, lecz i ją traił pocisk. Ostatnie co widział, to nie winny wzrok karej arabki, potem i ona powoli kładła się na ziemi, ogłuszona trucizną. Nie wiedziała co robić, co powiedzieć. To była chwila, nie opierała się, nie odzywała. Pomyślała tylko - Niebopuszczę moich towarzyszek broni - po czym położona na ziemi, patrzyła, jak reszta koni pada na ziemię. Każdy odgłos stawał się przygłuszony.

Forte jako jedyny został trafiony przy drzwiach. Upadł, lecz nie chciał dać za wygraną. Czołgał się i chwilę potem, gdyby uniósł, by się w górę trącałby przywódcę. Miał na sobie ogłowie, siodło z lekko podpietym popręgiem. Zarżał jeszcze raz. I nie mógł już trzymać głowy ponad ziemią. Lecz, gdy go związywano podnosił głowę coraz wyżej, wydumniając się powoli. Zaczynał nawet szarpać się z więzami u Jego stóp.

Zdąrzyła jeszcze tylko pokiwać głową w odpowiedzi na słowa karej arabki, gdy rozległ się huk. A za nim były kolejne, całe mnóstwo strzałów. Poczuła duży ból w łopatce i odwróciła gwałtownie głowę w stronę, z której zostały wystrzelone pociski. Widziała kolejnych człowiekowatych, którzy coś wykrzykiwali w niezrozumiałym języku. Coraz bardziej zaczynała żałować, że nie znała mowy dwunożnych istot. Rozpoznawała jedynie kilka podstawowych komend w ojczystym języku, bo przez pierwsze lata swojego życia udało jej się rozkminić, o co mogło im chodzić. Ale to? Dla niej to były jedynie bezsensowne dźwięki, nic dla niej nie znaczyły.
Zaledwie po upływie niecałej minuty obraz przed jej oczami stał się zamazany, a sama osunęła się na ziemię. Leżała koło Flover, ale głowę miała zwróconą w inną stronę. Po chwili jednak uniosła lekko głowę, choć zaczynało jej to sprawiać coraz większą trudność.
To niedługo minie. Ale póki nadal działa, nie pokazuj siły. Wybierz odpowiedni moment, który nastąpi już wkrótce, gdy będą starali się nas złamać. Nie opieraj się, zagraj słabą. - wyszeptała do niej, z bólem widocznym w czarnych oczach. Znała to uczucie. Znała już ludzi, a ci chyba jednak się od nich nie różnili. To były te same potwory, które niegdyś starały się ją skrzywdzić. Tyle, że z inną twarzą. I jeśli będzie musiała, zrobi coś wyjątkowo głupiego. W tym momecie przypomniał jej się Azazel. On ratował ją, narażając własne życie. Jeśli trzeba będzie, ona również to zrobi.
Podniosła głowę wyżej, starając się patrzeć w jeden punkt. To w jakimś stopniu pomagało jej w miarę wyraźnie jeszcze widzieć.

Obok niej padła Tormenta. Każdy kolejny towarzysz, padał na ziemię. Słyszała słowa fryzyjki, każde wyraźniei zrozumiale. Zostanę z Wami do końca. Nawet wtedy w stajni, wiedziałam, że powinnam zostać - powiedziała szeptem do klaczy, licząc, iż jeszcze usłyszy. Tylko przez to, że chciałyśmy pomóc naszym trzem przyjaciółkom tu zamknętym, ukażą nas? I tego elfa, który chciał nam pomóc... - powiedziała jedynie tyle, bo teraz nie miała sił na cokolwiek wyduszenie z siebie. Było to zarówno pytanie retoryczne. Zgadzała się ze słowami Tori, całkowicie.
Jaki stworzenie ma serce krzywdzić nie winne konie?

Forte nie miał związanego pyska. Leżał na poziomie ziemi. Widział kuszącą nogę kogoś kto zabił mu przyjaciela. Ugryzł go w nogę, kładąc po sobie uszy. Był tu jedynym ogierem. To jeszcze bardziej go pobudzało. Gryzł coraz bardziej nerwowo wędzidło. I ponownie ugryzł, teraz był naprawdę zły.

Ćmiący ból w czaszce i niemoc mięśni podczas drogi zaczęły powoli mijać. Polemos nie okazywała po sobie tego, że narkotyk stopniowo przestawał działać. Szła ociężale za rodzeństwem, zatrzymując się co jakiś czas, tak że musieli ją ciągnąć. Powieki nieco przykrywały brązowe oczy, uszy były obwisłe, mięśnie rozluźnione. Patrząc na nią, można by pomyśleć, że jest okropnie zmęczona. Ale jej umysł pracował coraz lepiej z każdą minutą.
Spod półprzymkniętych powiek zarejestrowała, że znalazła się na obszernym polu, ogrodzonym wysokim płotem i zabezpieczonym bramą z mosiężną zasuwą. Szansa na ucieczkę była znikoma, o ile w ogóle możliwa. Udawała, że w ogóle nie zauważa, co robią elfy, jednak w rzeczywistości obserwowała każdy ich ruch, zachowując maskę obojętności.
Piękna. Gdyby Polemos rozumiała ich mowę, pewnie roześmiałaby się ponuro. Nikt nigdy jej tak nie określił. Do jej poprzedniego, dzikiego stada, należało mnóstwo piękniejszych klaczy. Na cóż było im piękno? Zginęłyby, gdyby Polemos nie była czujna i zmyślna. Dawno byłyby martwe, gdyby nie silna i niedorównująca im urodą, Polemos.
Nie zareagowała w żaden sposób, kiedy samiec założył jej na łeb kantar. Patrzyła spod przymkniętych powiek, jak przywiązuje linę biegnącą od kantara do słupa, stojącego na środku placu. Obserwowała, jak elfka wskakuje na jej grzbiet, poczuła ciężar jej ciała i pewny chwyt na grzywie. Przez dwie sekundy nie zareagowała.
Nagle wyskoczyła do przodu, zarzucając ostro i wysoko zadem i wyrzucając tylne nogi w powietrze. Jeśli samiec elfa nie był uważny, mógł oberwać kopytami. Pogalopowała przed siebie, napinając linę. Niespodziewanie zrobiła gwałtowny zwrot na zadzie i ruszyła prosto na pal. Tuż przed słupem odwróciła się bokiem i z całej siły uderzyła w pal, zgniatając nogę elfki. Zabolało ją, ale miała nadzieję, że elfka też poczuła ten sam ból. Cała akcja nie trwała dłużej niż minutę, więc brat elfki raczej nie miał szans zareagować, podobnie jak sama elfka.

Zarżała gniewnie, słysząc świst bata i czując tętniący ból w okolicy zadu. Wierzgnęła, ale ruch ten nie był tak gwałtowny, jak wcześniej. Oczy klaczy ciskały gromy, kiedy patrzyła roziskrzonym okiem na elfa. Odczuwała w stosunku do niego jeszcze większą wrogość niż do elfki, choć przecież to samica jej dosiadała. Ale ona przynajmniej nie uczyniła jej jeszcze żadnej poważniejszej krzywdy. Pomijając zarzucenie na nią lin i pozbawienie wolności. A przecież jak można pozbawić wiatr wolności?
Polemos nie była tak do końca dzika. Kiedyś czerwoni ludzie uratowali ją z rąk białych. Z początku równie mocno im nie ufała, ale swoją łagodnością, cierpliwością przekonali ją do siebie. Nie używali siły, żaden bat nigdy na nią nie spadł. Dali jej czas, a z każdym kolejnym mijającym dniem, sama zaczęła dawać im coś z siebie. Ba! Odnalazła nawet radość, że może im pomóc w walce. Najczęściej jeździli na niej bez siodła, na szyi miała tylko linkę. Czasem zarzucali na jej grzbiet koc lub po prostu kawałek materiału i zakładali zdobione ogłowie z delikatnym skórzanym wędzidłem, żeby wzmocnić kontakt pomiędzy jeźdźcem a koniem. Nie przeszkadzało jej to. Kiedy podjęła decyzję o odejściu, pozwolili jej to zrobić, bo ją kochali i chcieli dla niej jak najlepiej.
To, czego obecnie doświadczała, było tak odmienne od łagodności czerwonoskórych! Czuła wściekłość, która rozsadzała ją od środka. Gdyby elfy grały honorowo, miałaby jakieś szanse, ale że podstępnie zaaplikowali jej narkotyk i półprzytomną zawlekli do obozu, prawdopodobieństwo ucieczki niebezpiecznie zbliżyło się do zera.
Polemos, mając chwilę oddechu podczas krótkiej wymiany zdań rodzeństwa, nabrała trochę sił. Czując pięty wbijające się w jej boki, oderwała przednie kopyta od ziemi i stanęła dęba, wymachując przednimi kończynami w powietrzu. Wiedziała, że jeśli elfka była w stanie utrzymać się podczas harców, jakie przed chwilą wyprawiała, teraz też z pewnością nie straci równowagi. Klacz wiedziała też, że jeśli się podda, przegra. Wolała walczyć, żeby móc potem powiedzieć sobie, że dała z siebie wszystko, że nie poległa, nie ugięła karku, że zachowała siebie.
Ruszyła z kopyta przed siebie, na tyle daleko od pala, na ile pozwalała jej lina. Postanowiła zrobić coś niespodziewanego, coś czego nie będą się spodziewać. Nieoczekiwanie ugięła prawą nogę, jakby się o coś potykając. Z racji tego, że była w pełnym galopie, niemal zahaczającym o cwał, wywróciła się na lewy bok. Przejechała kawałek i znieruchomiała, zamykając oczy.

Mówi się, że zwierzęta potrafią wyczuć, jaki tak naprawdę jest człowiek. Potrafią zajrzeć w duszę, przejrzeć ją na wylot. Nic się przed nimi nie ukryje. To chyba prawda. Polemos od początku czuła zepsutą niemal do cna duszę elfa. Był zdolny robić złe rzeczy bez wyrzutów sumienia. Był ograniczony. Lekceważył to, do czego zdolne były zwierzęta. Elfka była inna.
Klacz otworzyła błyszczące oczy i spojrzała prosto w oczy stojącej nad nią elfki. Jej chrapy rozszerzały się i zwężały w rytm powoli uspokajającego się oddechu. Skóra była mokra od potu i gorąca. Srokata doskonale słyszała głos samca, choć nie rozumiała dźwięków, które z siebie wydawał, ale nie zwracała na niego uwagi. Nawet ucha nie skierowała w jego stronę. Całą uwagę skupiła na Nuali. Patrzyła jej prosto w oczy, nawet nie mrugając. Jeśli elfka wpatrzyłaby się w nie równie mocno, dostrzegłaby to, co klacz chciała jej przekazać. Dostrzegłaby niesamowicie silną tęsknotę za wolnością, za wiatrem targającym grzywę, za ściganiem się z ptakami, za rozległymi, niczym nieograniczonymi przestrzeniami. Za życiem, do którego klacz była stworzona. Mogłaby ujrzeć, co stanie się z klaczą, jeśli zostanie pozbawiona tego wszystkiego. Zrezygnowanie, zobojętnienie, śmierć wewnętrzną. Wyniszczenie psychiczne i, co za tym idzie, fizyczne. Niezdolność do funkcjonowania.
To wszystko było ukryte w spojrzeniu Polemos. Wystarczyło tylko wsłuchać się, w to, co ma do przekazania, poddać się temu.

Nie mrugała, choć oczy zaszły jej łzami. Nie zwracała uwagi na rzucającego się elfa. Poczuła smukłą dłoń elfki na swojej skórze. Była zimna. A może to po prostu Polemos była gorąca?
W polu jej widzenia zamajaczył samiec z twarzą wyrażającą groźbę i gniew. Klacz nie wiedziała, czy kieruje ją do niej, czy też do swej siostry lecz było jej wszystko jedno. Poczuła w głębi duszy, że Nuala ją zrozumiała, bo jej serce było dobre i czyste, w przeciwieństwie do jej brata. Dla takich jak on przeznaczona była tylko litość, że nie widzą niczego poza swoimi własnymi celami, co nierzadko staje się ich zgubą.
Widząc, jak elfka odbiera strzałę od brata i zbliża ją do szyi srokatej, klacz zamknęła oczy i rozluźniła mięśnie. Nie zamierzała utrudniać kobiecie zadania. To i tak nie miałoby sensu. Wiedziała, że zrobiła wszystko, co mogła. Decyzja należała do Nuali.
Gwałtownie otworzyła oczy, kiedy elfka poderwała się z ziemi. Z niedowierzaniem obserwowała, jak ta silna, choć o delikatnej duszy istota wbija strzałę prosto w pierś swojego brata. Srokata podniosła głowę i wsparła się na przednich kończynach, pozostając jednak na ziemi. Gdy Nuala upadła obok niej, wyciągnęła ostrożnie pysk w jej stronę i dotknęła jej włosów, dmuchając w nie ciepłym powietrzem. Będąc świadkiem tego zdarzenia nie mogła nie zaufać Nuali. Idąc drogą rozsądku, powinna wbić ten pocisk w klacz i odzyskać to, co jej odebrano lecz podążyła drogą serca, co było o wiele trudniejsze.
Srokata zdawała sobie sprawę z tego, że Nuala zdradziła swój naród i z pewnością grozi jej coś gorszego niż uwięzienie. Lekko trąciła elfkę pyskiem i zarżała cicho. Delikatnie i powoli klacz podniosła się z ziemi. Rzuciła znaczące spojrzenie na linę, a potem odwróciła się bokiem, wskazując łbem na swój grzbiet, a potem na bramę. Chciała dać tym samym do zrozumienia Nuali, że jeśli tylko odwiąże ją od pala i jej dosiądzie, Polemos może zabrać ją daleko stąd.
- Zawszę płacę swe długi - zarżała, choć wiedziała, że elfka i tak nie zrozumie jej słów, podobnie jak klacz nie rozumiała ich mowy. Wierzyła jednak, że Nuala zrozumie.

Wpatrzyła się głęboko w oczy elfki.
Wybaczam ci. - pomyślała, a w jej łagodnych ślepiach można było odczytać tę myśl.
Patrzyła, nie ruszając się, jak Nuala odrzuca na bok niemal całą swoją broń. Nie była przekonana, czy to był do końca dobry pomysł. Wiedziała, że tym samym elfka wyrzeka się swego kraju i chce zapewne wydawać się dla klaczy mniej niebezpieczna. Niestety tym samym stała się bardziej bezbronna, niż wymagała tego sytuacja. Srokata miała nadzieję, że mimo wszystko Nuala zachowa życie, a sztylet który sobie zostawiła nie będzie miał powodu, żeby się przydać.
Przecięta lina opadła na ziemię jakby w zwolnionym tempie. Świat zwolnił, kiedy elfka odbiła się od ziemi i lekko opadła na grzbiet Polemos, chwytając się grzywy. Klacz nadal miała na głowie miękki kantar, ale nie przeszkadzało jej to. Znów poczuła się potrzebna, jak za starych, dobrych czasów. Czas na wojnę.
Srokata stanęła dęba, ale delikatniej niż wcześniej, wiedząc, że Nuala się utrzyma. Zamachała malowniczo przednimi nogami, po czym opadła na ziemię. Ruszyła galopem, przemknęła przez otwartą bramę i ostro przyspieszyła. Wiatr huczał jej w uszach, mięśnie pracowały silnie. Nuala mogła poczuć, że dosiada wiatr. Mogła poczuć wolność, której tak pragnęła.

z.t. z Nualą do Grobli między jeziorami