Ujeżdzalnia

Ćmiący ból w czaszce i niemoc mięśni podczas drogi zaczęły powoli mijać. Polemos nie okazywała po sobie tego, że narkotyk stopniowo przestawał działać. Szła ociężale za rodzeństwem, zatrzymując się co jakiś czas, tak że musieli ją ciągnąć. Powieki nieco przykrywały brązowe oczy, uszy były obwisłe, mięśnie rozluźnione. Patrząc na nią, można by pomyśleć, że jest okropnie zmęczona. Ale jej umysł pracował coraz lepiej z każdą minutą.
Spod półprzymkniętych powiek zarejestrowała, że znalazła się na obszernym polu, ogrodzonym wysokim płotem i zabezpieczonym bramą z mosiężną zasuwą. Szansa na ucieczkę była znikoma, o ile w ogóle możliwa. Udawała, że w ogóle nie zauważa, co robią elfy, jednak w rzeczywistości obserwowała każdy ich ruch, zachowując maskę obojętności.
Piękna. Gdyby Polemos rozumiała ich mowę, pewnie roześmiałaby się ponuro. Nikt nigdy jej tak nie określił. Do jej poprzedniego, dzikiego stada, należało mnóstwo piękniejszych klaczy. Na cóż było im piękno? Zginęłyby, gdyby Polemos nie była czujna i zmyślna. Dawno byłyby martwe, gdyby nie silna i niedorównująca im urodą, Polemos.
Nie zareagowała w żaden sposób, kiedy samiec założył jej na łeb kantar. Patrzyła spod przymkniętych powiek, jak przywiązuje linę biegnącą od kantara do słupa, stojącego na środku placu. Obserwowała, jak elfka wskakuje na jej grzbiet, poczuła ciężar jej ciała i pewny chwyt na grzywie. Przez dwie sekundy nie zareagowała.
Nagle wyskoczyła do przodu, zarzucając ostro i wysoko zadem i wyrzucając tylne nogi w powietrze. Jeśli samiec elfa nie był uważny, mógł oberwać kopytami. Pogalopowała przed siebie, napinając linę. Niespodziewanie zrobiła gwałtowny zwrot na zadzie i ruszyła prosto na pal. Tuż przed słupem odwróciła się bokiem i z całej siły uderzyła w pal, zgniatając nogę elfki. Zabolało ją, ale miała nadzieję, że elfka też poczuła ten sam ból. Cała akcja nie trwała dłużej niż minutę, więc brat elfki raczej nie miał szans zareagować, podobnie jak sama elfka.

Zarżała gniewnie, słysząc świst bata i czując tętniący ból w okolicy zadu. Wierzgnęła, ale ruch ten nie był tak gwałtowny, jak wcześniej. Oczy klaczy ciskały gromy, kiedy patrzyła roziskrzonym okiem na elfa. Odczuwała w stosunku do niego jeszcze większą wrogość niż do elfki, choć przecież to samica jej dosiadała. Ale ona przynajmniej nie uczyniła jej jeszcze żadnej poważniejszej krzywdy. Pomijając zarzucenie na nią lin i pozbawienie wolności. A przecież jak można pozbawić wiatr wolności?
Polemos nie była tak do końca dzika. Kiedyś czerwoni ludzie uratowali ją z rąk białych. Z początku równie mocno im nie ufała, ale swoją łagodnością, cierpliwością przekonali ją do siebie. Nie używali siły, żaden bat nigdy na nią nie spadł. Dali jej czas, a z każdym kolejnym mijającym dniem, sama zaczęła dawać im coś z siebie. Ba! Odnalazła nawet radość, że może im pomóc w walce. Najczęściej jeździli na niej bez siodła, na szyi miała tylko linkę. Czasem zarzucali na jej grzbiet koc lub po prostu kawałek materiału i zakładali zdobione ogłowie z delikatnym skórzanym wędzidłem, żeby wzmocnić kontakt pomiędzy jeźdźcem a koniem. Nie przeszkadzało jej to. Kiedy podjęła decyzję o odejściu, pozwolili jej to zrobić, bo ją kochali i chcieli dla niej jak najlepiej.
To, czego obecnie doświadczała, było tak odmienne od łagodności czerwonoskórych! Czuła wściekłość, która rozsadzała ją od środka. Gdyby elfy grały honorowo, miałaby jakieś szanse, ale że podstępnie zaaplikowali jej narkotyk i półprzytomną zawlekli do obozu, prawdopodobieństwo ucieczki niebezpiecznie zbliżyło się do zera.
Polemos, mając chwilę oddechu podczas krótkiej wymiany zdań rodzeństwa, nabrała trochę sił. Czując pięty wbijające się w jej boki, oderwała przednie kopyta od ziemi i stanęła dęba, wymachując przednimi kończynami w powietrzu. Wiedziała, że jeśli elfka była w stanie utrzymać się podczas harców, jakie przed chwilą wyprawiała, teraz też z pewnością nie straci równowagi. Klacz wiedziała też, że jeśli się podda, przegra. Wolała walczyć, żeby móc potem powiedzieć sobie, że dała z siebie wszystko, że nie poległa, nie ugięła karku, że zachowała siebie.
Ruszyła z kopyta przed siebie, na tyle daleko od pala, na ile pozwalała jej lina. Postanowiła zrobić coś niespodziewanego, coś czego nie będą się spodziewać. Nieoczekiwanie ugięła prawą nogę, jakby się o coś potykając. Z racji tego, że była w pełnym galopie, niemal zahaczającym o cwał, wywróciła się na lewy bok. Przejechała kawałek i znieruchomiała, zamykając oczy.

Mówi się, że zwierzęta potrafią wyczuć, jaki tak naprawdę jest człowiek. Potrafią zajrzeć w duszę, przejrzeć ją na wylot. Nic się przed nimi nie ukryje. To chyba prawda. Polemos od początku czuła zepsutą niemal do cna duszę elfa. Był zdolny robić złe rzeczy bez wyrzutów sumienia. Był ograniczony. Lekceważył to, do czego zdolne były zwierzęta. Elfka była inna.
Klacz otworzyła błyszczące oczy i spojrzała prosto w oczy stojącej nad nią elfki. Jej chrapy rozszerzały się i zwężały w rytm powoli uspokajającego się oddechu. Skóra była mokra od potu i gorąca. Srokata doskonale słyszała głos samca, choć nie rozumiała dźwięków, które z siebie wydawał, ale nie zwracała na niego uwagi. Nawet ucha nie skierowała w jego stronę. Całą uwagę skupiła na Nuali. Patrzyła jej prosto w oczy, nawet nie mrugając. Jeśli elfka wpatrzyłaby się w nie równie mocno, dostrzegłaby to, co klacz chciała jej przekazać. Dostrzegłaby niesamowicie silną tęsknotę za wolnością, za wiatrem targającym grzywę, za ściganiem się z ptakami, za rozległymi, niczym nieograniczonymi przestrzeniami. Za życiem, do którego klacz była stworzona. Mogłaby ujrzeć, co stanie się z klaczą, jeśli zostanie pozbawiona tego wszystkiego. Zrezygnowanie, zobojętnienie, śmierć wewnętrzną. Wyniszczenie psychiczne i, co za tym idzie, fizyczne. Niezdolność do funkcjonowania.
To wszystko było ukryte w spojrzeniu Polemos. Wystarczyło tylko wsłuchać się, w to, co ma do przekazania, poddać się temu.

Nie mrugała, choć oczy zaszły jej łzami. Nie zwracała uwagi na rzucającego się elfa. Poczuła smukłą dłoń elfki na swojej skórze. Była zimna. A może to po prostu Polemos była gorąca?
W polu jej widzenia zamajaczył samiec z twarzą wyrażającą groźbę i gniew. Klacz nie wiedziała, czy kieruje ją do niej, czy też do swej siostry lecz było jej wszystko jedno. Poczuła w głębi duszy, że Nuala ją zrozumiała, bo jej serce było dobre i czyste, w przeciwieństwie do jej brata. Dla takich jak on przeznaczona była tylko litość, że nie widzą niczego poza swoimi własnymi celami, co nierzadko staje się ich zgubą.
Widząc, jak elfka odbiera strzałę od brata i zbliża ją do szyi srokatej, klacz zamknęła oczy i rozluźniła mięśnie. Nie zamierzała utrudniać kobiecie zadania. To i tak nie miałoby sensu. Wiedziała, że zrobiła wszystko, co mogła. Decyzja należała do Nuali.
Gwałtownie otworzyła oczy, kiedy elfka poderwała się z ziemi. Z niedowierzaniem obserwowała, jak ta silna, choć o delikatnej duszy istota wbija strzałę prosto w pierś swojego brata. Srokata podniosła głowę i wsparła się na przednich kończynach, pozostając jednak na ziemi. Gdy Nuala upadła obok niej, wyciągnęła ostrożnie pysk w jej stronę i dotknęła jej włosów, dmuchając w nie ciepłym powietrzem. Będąc świadkiem tego zdarzenia nie mogła nie zaufać Nuali. Idąc drogą rozsądku, powinna wbić ten pocisk w klacz i odzyskać to, co jej odebrano lecz podążyła drogą serca, co było o wiele trudniejsze.
Srokata zdawała sobie sprawę z tego, że Nuala zdradziła swój naród i z pewnością grozi jej coś gorszego niż uwięzienie. Lekko trąciła elfkę pyskiem i zarżała cicho. Delikatnie i powoli klacz podniosła się z ziemi. Rzuciła znaczące spojrzenie na linę, a potem odwróciła się bokiem, wskazując łbem na swój grzbiet, a potem na bramę. Chciała dać tym samym do zrozumienia Nuali, że jeśli tylko odwiąże ją od pala i jej dosiądzie, Polemos może zabrać ją daleko stąd.
- Zawszę płacę swe długi - zarżała, choć wiedziała, że elfka i tak nie zrozumie jej słów, podobnie jak klacz nie rozumiała ich mowy. Wierzyła jednak, że Nuala zrozumie.

Wpatrzyła się głęboko w oczy elfki.
Wybaczam ci. - pomyślała, a w jej łagodnych ślepiach można było odczytać tę myśl.
Patrzyła, nie ruszając się, jak Nuala odrzuca na bok niemal całą swoją broń. Nie była przekonana, czy to był do końca dobry pomysł. Wiedziała, że tym samym elfka wyrzeka się swego kraju i chce zapewne wydawać się dla klaczy mniej niebezpieczna. Niestety tym samym stała się bardziej bezbronna, niż wymagała tego sytuacja. Srokata miała nadzieję, że mimo wszystko Nuala zachowa życie, a sztylet który sobie zostawiła nie będzie miał powodu, żeby się przydać.
Przecięta lina opadła na ziemię jakby w zwolnionym tempie. Świat zwolnił, kiedy elfka odbiła się od ziemi i lekko opadła na grzbiet Polemos, chwytając się grzywy. Klacz nadal miała na głowie miękki kantar, ale nie przeszkadzało jej to. Znów poczuła się potrzebna, jak za starych, dobrych czasów. Czas na wojnę.
Srokata stanęła dęba, ale delikatniej niż wcześniej, wiedząc, że Nuala się utrzyma. Zamachała malowniczo przednimi nogami, po czym opadła na ziemię. Ruszyła galopem, przemknęła przez otwartą bramę i ostro przyspieszyła. Wiatr huczał jej w uszach, mięśnie pracowały silnie. Nuala mogła poczuć, że dosiada wiatr. Mogła poczuć wolność, której tak pragnęła.

z.t. z Nualą do Grobli między jeziorami

Szła wraz z elfami niechętnie, na początku opierając się niemalże przy każdym kroku. Kilka razy oberwała niezbyt delikatnie batem po zadzie, za każdym razem mając ochotę porządnie skopać porywaczy. Na jej zadzie powstało kilka cienkich śladów, ale na szczęście nie utworzyły się żadne poważniejsze rany. Nic nie widziała, głowę miała owiniętą jakimś materiałem. Słyszała jedynie jakieś rozmowy w niezrozumiałym dla niej języku. Machnęła silnie głową, ale poczuła, że jest do czegoś przywiązana.
Zostawcie mnie! - krzyknęła ze wściekłością, co oni zrozumieli jako donośne, rżenie wyrażające sprzeciw. Mniejsza o to, że była władczynią, żaden koń nie zasłużył sobie na takie traktowanie. Po raz kolejny zarzuciła łbem, starając się zerwać liny.
Wzrok był jej w tym momencie odebrany. Mogła się posługiwać jedynie słuchem i węchem. Jednak co jej w tej chwili było po tych zmysłach? Wiedziała, że na razie jest uwiązana do dwóch pali i jak na razie nie ma co zrobić. Rzucanie się raczej by w tym momencie nie pomogło, prędzej by się poddusiła. Jedyne, co udało jej się wywnioskować to to, gdzie elfy w tej chwili się znajdują i ile ich jest. Żadnych nowych postaci nie wychwyciła, przynajmniej to dobre. Postanowiła poczekać na dalszy rozwój akcji.

Dzięki zmysłowi słuchu, udało jej się wywnioskować, że kilkoro elfów zbliża się w jej stronę coraz bardziej. Ich woń, która stawała się coraz silniejsza potwierdzała spostrzerzenia. Zaczęła nerwowo stąpać w miejscu, zastanawiając się, o co może im chodzić. Po chwili poczuła jak liny trzymające materiał na jej pysku stopniowo się rozluźniają. Musiała przymknąć nieco powieki, bo w porównaniu do "widoku" spod szmaty słońce świeciło wyjątkowo mocno, oślepiając ją. Zanim jej oczy przyzwyczaiły się do nowego stopnia oświetlenia, klacz musiała gwałtownie mrugać.
Kiedy jeden z elfów zbliżył uzdę do jej głowy, Astra gwałtownie zadarła łeb do góry. W niektórych momentach starała się gryźć. Bez trudu rozpoznała wędzidło, nie kojarzyło jej się z niczym przyjemnym. Po dłuższej walce udało im się wcisnąć jej to Coś na głowę, ciasno zapinając paski. Słyszała jak rozmawiają, ale nie wiedziała o czym. Gdy jeden z porywaczy klepnął ją po szyi, nie miała zamiaru odbierać tego jako miły gest. Gdyby nie skośnik, z pewnością stracił by teraz kilka palców. Nie zamierzała przyjmować żadnych pochwał od porywaczy. Kiedy człowiekowaty dopiął paski uzdy jeszcze mocniej, klacz znów nerwowo przestąpiła z nogi na nogę.

Szłam spokojnie, z godnością, nawet nie próbując się opierać. Nie do końca wiedziałam, co się dzieje, ale nie przeszkadzało mi to. Dałam się przywiązać do pali, licząc, że wreszcie zdejmą mi z głowy szmatę. Na szczęście tak właśnie się stało. Zobaczyłam inną klacz przed sobą, jabłkowitą. Nie byłam pewna, czy ją znam, ostatnio wałęsa się tu sporo jabłkowitych koni, ale ona wyglądała na obeznaną i mocno pachniała stadem Morskich Nimf. Po wstępnej selekcji i bezbłędnym odrzuceniu wszelkich niezgodności, pozostała tylko jedna możliwość.
- Witaj Astro - powiedziałam pogodnie, z lekkim uśmiechem, ale marszcząc pokrętnie chrapy. - Pozwól, że się do ciebie przyłączę - potem kłapnęłam groźnie zębami, gdy elf chciał założyć mi wędzidło, a potem oplułam go z całą mocą. Zignorowałam uderzenia, bo choć bolały, nie przekonały mnie. Nikt ne będzie mi tutaj wpychał tego żelastwa do ust. Dość już się go nasmakowałam przez całe moje życie. Ciekawe, czy on chciałby ssać gałkę od drzwi? Bo to podobne odczucie.
Poza groźnym kłapnięciem nie wykonywałam żadnych karygodnych ruchów, nie chciałam, aby tamci w ostrożności nakładali na mnie zbyt dużo lin. Zdecydowanie wolałam trochę swobody. A w ten sposób, być może, mogłam wykupić jakąś jej część. Zarżałam z dezaprobatą i pogardą w oczach, celując ogniomiot swojego spojrzenia na wysokiego elfa.

Przy próbach włożenia jej wędzidła w pysk, ugryzła ostrzegawczo elfa, który trzymał ręce przy jej pysku. Uderzenie po pysku nie specjalnie robiło na niej wrażenie, ale już jakiś czas temu obmyśliła pewną taktykę. W końcu, gdy miała głowę obwiązaną jakąś szmatą miała trochę czasu na rozmyślania. Przynajmniej widoki jej wtedy nie rozpraszały. Odsunęła pysk na tyle, na ile pozwalały jej liny po obu stronach. Z podkulonymi uszami, kątem oka przypatrywała się dalszym poczynaniom człowiekowatych istotek. Potem już stała w prawie zupełnym bezruchu, gdy zaczęli jej zakładać na grzbiet siodło. Wciąż mierzyła ich spokojnym, ale przenikliwym wzrokiem. Przy dopinaniu popręgu wzięła głęboki oddech, nabierając tym samym spore ilości powietrza do płuc. Przyszykowała się do tego, że zaraz poczuje na sobie ciężar znany jej z wczesnej młodości, ale nic takiego nie nastąpiło.
Zamiast tego, pojawiła się tutaj kolejna klacz, dla odmiany Halna. Jeszcze pamięć jej nie zawodziła, wiedziała kim jest zacna osóbka.
Witaj i ty, Arcano. - odpowiedziała spokojnie, uśmiechając się delikatnie jak to miała w zwyczaju.
Jasne, miejsca jak widać jest sporo. - stwierdziła z cichym westchnięciem. Szczerze mówiąc, nie spodziewała się, że złapią władczynię Halnego Wiatru. Przecież nie była pewnie na tyle lekkomyślna, co ona jeszcze niedawno. Raczej nie miała na tyle głupiego pomysłu dotyczącego spania na wolnych terenach. W takim razie co? Cóż, As musiała znieść swoją niewiedzę. Teraz miała ciekawsze rzeczy do robienia, ciekawsze przemyślenia niż te, dotyczące sposobu schwytania tymczasowej towarzyszki. W milczeniu obserwowała zachowanie wyższej klaczy. No, zapowiadało się na ciekawe widowisko.

Ze złością i wyjątkowo wzgardliwym spojrzeniem zareagowałam na klepnięcie w pysk kolejnym opluciem, tym razem trafiłam elfa prosto w oko. Trenowałam to dużo razy, w końcu kiedyś tam, przed laty, a może i wciąż, miałam starszą siostrę.
Nie zniżyłam szyi, gdy ciągnęli za liny, byłam w końcu na tyle silna, by im się przeciwstawić. Nie otworzyłam pyska ani na chwilę. Musieliby wszyscy wepchnąć do niego te brudne łapy, żeby go rozewrzeć, a wtedy nie ciągnęliby za liny i mogłabym podnieść głowę poza ich zasięg. Zamachałam wojowniczo głową, jakby starając się jak najdłużej przeciągnąć moment, w którym mój pysk znów będzie kalały metalowe wędzidło i skórzane paski. W międzyczasie, korzystając ze swojej podzielnej uwagi, odpowiedziałam Astrze.
- No proszę, w jakim to miłym miejscu dziś się spotykamy. Aż się dziwię, że nie zaprosiłaś żadnych przyjaciół. Myślę, że wszyscy chętnie przyszliby na przyjęcie wydawane przez nas w tej zacnej elfiarni. Kiedy krew naszych wrogów plami piach pod kopytami - dodałam mściwie i kłapnęłam w stronę elfa z bacikiem. Poza tym demonstracyjnym gestem nie wykonywałam żadnych gwałtownych ruchów.

Jabłkowita klacz uśmiechnęła się lekko na słowa władczyni Halnych.
Miałam zbyt mało czasu na wydrukowanie ulotek. – powiedziała, po czym zaśmiała się gorzko. Ze świstem przecięła dodatkowo ogonem zamiast wykonywania typowo ludzkiego gestu wzruszenia ramionami. Z niewidzącym wzrokiem jej oczy utkwione były w pewnym niewidzialnym punkcie.
…Gdy kraina stanie w płomieniach ich cierpienia… – szepnęła cicho, w odpowiedzi na słowa tymczasowej towarzyszki. Mimo wszechogarniającego spokoju, jaki wokół siebie roztaczała, jej oczy skrywały w sobie żywe płomienie nienawiści. Tak dawno nie okazywane przez nią uczucie wytrwale usiłowało się wydostać, znaleźć jakieś ujście. Nienawiść ta była skierowana do człowiekowatych istot, które miały w głowie tylko jeden cel. Własna korzyść kosztem cudzej wolności. A życie potrzebuje wolności, aby istnieć.
Jednak mimo wszystkich uczuć i myśli, które kotłowały się w jej głowie, stała spokojnie, niemalże w zupełnym bezruchu. Usiłowała uśpić płonący wyraz oczu, oszukiwać nawet za pomocą zwierciadeł duszy. Przestąpiła jeden chwiejny kroczek w bok, przyzwyczajając się do nowego ciężaru na grzbiecie. Czując delikatny sygnał do ruszenia z miejsca, również nie przeszła dalej niż jeden krok. Dopiero gdy poczuła ukłucie na bokach, spowodowane ostrogami, powoli ruszyła naprzód. Spuściła głowę nieco niżej, wciąż jednak kątem oka uważnie obserwując jeźdźca. Stępowała w żółwim tempie aż poczuła, że wodze nieco się wydłużają. I już. Koniec tego dobrego. Pozwoliła płomieniom w jej oczach się ujawnić. Uważając, aby zbyt wcześnie nie napiąć mięśni, wyskoczyła do góry, wyrzucając do tyłu zadnie nogi. Gdyby nie żelastwo na kończynach, ruszyłaby teraz dziko przed siebie i zatrzymałaby się dopiero na ogrodzeniu. Zamiast tego musiała wykombinować coś innego. Ponownie wierzgnęła, ale tym razem nie powróciła do poprzedniej postawy. Wylądowała, uginając przednie nogi, po czym bezceremonialnie przewróciła się na prawy bok. Wierzgając nogami na wszystkie strony, powróciła do pionu. W czasie tych wyczynów udało jej się uszkodzić kajdany na przednich kończynach, jednak jak na razie nie odpadły. Kilka uderzeń z pewnością zrobiło by swoje. Z uszami przytwierdzonymi końcówkami do grzywy przyglądała się przeciwnikom uważnie. Wciąż napięte mięśnie ledwo widocznie drgały pod skórą.

Zachichotałam, zupełnie nieprofesjonalnie, gdy jabłkowita klacz odparowała moje zdanie. Miałam ochotę dopełnić to, co powiedziała kolejnym słodko-kwaśnym tekstem, ale kompletnie nie miałam pomysłu, co powiedzieć. Ludzkie pomioty, korzystając z mojego chwilowego zamyślenia, zapięły mi ogłowie. Zarżałam ze złością, piorunując wzrokiem najbliżej stojącą istotę.
Zobaczyłam, jak Astra mistrzowsko miota się pod jednym z elfów i sama postanowiłam spróbować jakoś się przyłączyć. Liny nie były bardzo wytrzymałe; kiedy pozostałam bez "opieki", zaczęłam robić dzikie fikoły i piruety, aż jedna z nich, nieco już pewnie wcześniej przetarta, rozerwała się. W międzyczasie poluzowałam nieco liny na zadnich nogach, które również opadły. W końcu jedynym, co mnie krępowało, był sznur na przodach, którym specjalnie się nie przejęłam; wynalazłam nowy chód, polegający na dziwacznym galoposkoku - opadałam na złączone przody, wybijałam zadnimi i podrywałam znowu przody, i tak w kółko. Efekt był nawet szybki.
Szybko dohopsałam do elfa, okręciłam się i kopnęłam go w twarz, licząc, że Astra szarpnięciami pomoże mi w moim dziele i wytrąci swoje wodze z jego dłoni. Jeżeli tak się stało, spróbowałam kopnąć go ponownie, ewentualnie stawałam dęba na zadnich nogach i próbowałam wytrącić przodami miecze czy inne popierdółki, które w tym czasie mógł chwycić. Dwa konie, chociażby nawet okulbaczone czy lekko związane, powinny z łatwością poradzić sobie z jednym elfem.

Niestety pierwsze próby zrzucenia jeźdźca okazały się niezbyt udane. Również przewrót na bok nie okazał się nie do końca udany. Chociaż nie należało w tym wypadku narzekać. Miała co prawda zamiar przygnieść elfa do ziemi, ale najważniejsze było zrzucenie go z grzbietu. I się udało, więc źle nie było, ale zawsze mogło być lepiej. Trudno, nie wszystko co się chce można otrzymać.
Kiedy ten zaczął ją okładać batem po pysku, nie czekała zbyt długo. Chwyciła narzędzie zbrodni w zęby, wyrywając je z rąk przeciwnika. Szybkim ruchem odrzuciła bat za siebie, po czym spiorunowała człowiekowatego wzrokiem. Stanęła dęba, przy opadaniu na ziemię pozbywając się kajdan z przednich kończyn. Uderzyła w nie kopytami, aby na stałe uszkodzić zamknięcia. Widziała, jak Arcana podąża w jej stronę dość niecodziennym krokiem. Niecodziennym, ale ciekawym i dość praktycznym w zaistniałej sytuacji. Korzystając z chwilowego "rozkojarzenia" elfa w wyniku ataku wysokiej klacz, Astra wystawiła jedną z przednich nóg za niego, aby w razie jego cofania się potknął się o nią. W razie czego, trochę mu pomogła w zaliczaniu gleby. Silnie szarpnęła głową, aby wyrwać wodze z rąk człeko-podobnej istoty. Rzuciła Arcanie krótkie, porozumiewawcze spojrzenie, szykując się do kolejnego ataku na elfa.

Elf zaczął robić coś dziwacznego, a po chwili w miejscu, w którym stał, ukazała się Aphrodite (właśnie! Astro! Czy ty piszesz jeszcze Aphrodite? ^^). Przez chwilę patrzyłam prosto w jej szkliste oczy, a potem bez namysłu zaatakowałam fatum, usiłując mocnym uderzeniem kopyta pozbawić elfa przytomności. Jeżeli Astra próbowała mi przeszkodzić, włożyłam całą siłę w odepchnięcie jej, co swoją drogą powinno mi się udać.
- Potrafię poznać moje dziecko - wysyczałam zajadle. Czy faktycznie tak było? Wyczułam, posługując się zmysłami, że to nie ona? Czy może byłam już tak zdesperowana, że chciałam pozbyć się natrętnego elfa za wszelką cenę? Nie chciałam dłużej o tym myśleć. Gdy/ jeżeli elf zachwiał się pod moim kopnięciem, natychmiast otrzymał drugie, mocniejsze uderzenie w żebra. Co prawda, związane przednie kończyny utrudniały ruch, lecz sznur poluźnił się na tyle, że bez problemu dawałam radę ustać na nich. Zerknęłam na Astrę, żeby zobaczyć, co robi. Miałam nadzieję, że również nie dała się omamić iluzjom i z całą swoją mocą ruszyła na wspólnego wroga. Wydęłam wargi i zarżałam głośno. Chciałam wreszcie opuścić to miejsce...

//odrobinkę zaniedbałam Aph, ale do końca tygodnia odżyje

Prawie wszystkie ich działania okazaly się skuteczne. Elf oberwał w elfią mordę mocnymi kopytami Halnej, As wyrwała mu wodze i pozbyła się kajdan z przednich nóg... Niestety elf nie stracił nawet przytomności, nie pówiąc już o stracie życia. Cóż, nie wszystko można mieć w życiu. As stała jak wryta, gdy nagle na miejscu elfa pojawiła się klaczka o kremowej sierści, jej własna córka. Przez krótki moment patrzyła na twór, który był zaskakująco podobny do Rose. Potem, widząc jak druga klacz atakuje "Rose" odsunęła się o kilka kroków. Szybko jednak wyminęła elfa, stając za nim. Posłała stanowczego kopniaka między łopatki. Oczywiście mogła się jedynie domyślać, w co kopnęła, ale przyjęła to miejsce. Może i wygląd oraz zapach się zgadzały, ale nie czuła z tą istotą więzów krwi. Nigdy nie musiała patrzeć na swoją córkę, aby wiedzieć, że to ona. Były połączone więzią, rozpoznałaby córkę wiedziałaby, gdyby to była ona. Po za tym był kolejny ważny czynnik. Rose niemową? To zdecydowanie nie było możliwe. Jeszcze kilka razy rzucała się z kopytami na podejrzany twór, uważając przy tym, aby przypadkiem nie skopać też towarzyszki.