Mała polana

Klacz chyba zaczynała ufać ogierowi, gdyż coraz mniej się upierała, nie udawała bezuczuciowej bestii.. Boreasz widział w jej oczach, że w tej sytuacji, Immitis nie wie co powiedzieć, jak się zachować.. Wyglądała tak, jakby chciała, ale miała w sobie coś w rodzaju blokady. Blokadę zawsze można pokonać.. Złamać ją.. To zależy tylko od nas, czy pokonamy tą wewnętrzną barierę..- pomyślał ogier. Zmrużył oczy i wpatrzył się w klacz... - Jesteś piękna.- powiedział i zanurzył chrapy w jej grzywie. Nawet blady uśmiech Immitis dodawał jej urody, uwielbiał jej uśmiech.
Poczuł, że klacz się przy nim rozluźniła, nie była już spięta, tak jak na początku.. Boreasz przybliżł swoje chrapy do jej chrap i złożył jej namiętny pocałunek.

Popatrzyłam głęboko w jego oczy. Lubiłam jego towarzystwo, i uwielbiłam tę chwilę. Nie chciałam aby się skończyła. Jego komplement tym razem sprawił mi przyjemność.
Nie odsuwałam się od niego, pozwoliłam aby zanurzył pysk w mojej grzywie. Zamknęłam oczy i rozkoszowałam się jego dotykiem. Zaufałam mu. Boreasz zbliżył się jeszcze do mnie, jego chrapy były tuż obok moich. Popatrzyłam jeszcze raz w jego oczy, po czym pocałował mnie. Odwzajemniłam pocałunek. Zamknęłam oczy, i nie przestawałam. Udało mu się do mnie dotrzeć. Rozbił tę zbroję, w której chowałam się przez większość życia. Gdy skończył się, ten wspaniały pocałunek, popatrzyłam na niego. Obdarowałam go uśmiechem.

/Załóżmy, że to się dzieje zanim się tu wszyscy wtarabanili//

Tak, klacz miała rację. Wszystko było przede mną. Mogłem robić co tylko mi się wymyśliło. Gorzej, że nie miałem pojęcia co mi się akurat wymyśli. Dotąd żyłem raczej bez celu, przypominało to raczej ponurą egzystencję. Nic nie wnosiłem, dla nikogo nic nie znaczyłme. Ale to ostatnie zmieniło się. Był już ktoś, dla kogo byłem wszystkim. A właściwie dwa ktosie. Flover, dziękuję ci. Za to, że jesteśmy przyjaciółmi. Za tą rozmowę także. Naprawdę to doceniam. uśmiechnąłem się do klaczy. nie będziesz miała mi za złe jeśli już sobie pójdę? Nie chciałbym ci przeszkadzać. Może nawet jej nie przeszkadzałem. Wydawało mi się, że lubię jej towarzystwo, ale czy podobnie było z nią? Tego nie mogłem być pewien. Tak czy inaczej, potrzebowałem teraz odnaleźć Erenszkigal. Ona potrzebowała mnie. Do zobaczenia, Flover. Kiwnąłem jej głową na pożegnanie i raźnym kłusem opuściłem polanę.

z/t

// muszę kończyć fabułę, nie chcę Cię blokować, a jutro nie będe mieć czasu :/

Spojrzał na Immitis, z dużym uśmiechem, już nie szarmanckim i pewnym siebie, a raczej czułym, ciepłym.. Chciał pokazać jej, że jest dla niego ważna, że przy nim jest bezpieczna. Objął ją swoją umięśnioną szyją, poczuł ciepło jej ciała i parsknął z miłych doznań.
Czuł to, że Immitis zaczęłą dobrze się czuć w jego towarzystwie.. On w jej również. Wodził chrapami po jej szyi i grzbiecie, przez moment po zadzie. Zaglądnął w jej oczy. - Kocham Cię.- wyszeptał do jej ucha. Odwrócił się od niej, po czym spowrotem spojrzał na nią ze smutkiem. - Spotkajmy się.. Niedługo. Będę przy tobie, Kochana..- powiedział cicho, zasmucony że musi się z nią rozstać, przesunął pyskiem po jej kości nosowej i oglądając się za siebie, odszedł.

z/t

// Yy... Poszliście już wszyscy, prawda?

Wiatr zaczął pohukiwać między konarami drzew, szarpiąc gałęzie i odrywając je od pni. Trzaski suchego drwa rozbrzmiewały w moich uszach, gdy przesypywałem potężnymi kopytami moc śniegu i drobin lodu. Rozszerzyłem chrapy i powąchałem powietrze, drżąc z podniecenia, bo wyczułem zapach krwi. Pod tym względem wciąż byłem trochę jak rekin. Chętnie zatapiałem tygrysie kły w mięsie soczystej zdobyczy.
I tym razem język oblizujący ze smakiem spierzchnięte od zimna wargi nie zawiódł się. Kąciki chrap podniosły się, odsłaniając dwa rzędy pobłyskujących niebezpiecznie zębów. Splunąłem w krzewy, aby zapachem i dźwiękiem dać znać ofierze. W końcu co to za zabawa, gdy zdobycz nie wie, że jest pożądana.

Puk puk.

Biały wilk unosi kosmate uszy, z przerażeniem konszachtując, że ktoś tu jest.
Skąd wziął się ten dźwięk?Kto tam?
Uśmiechnąłem się zajadle, zniżając głowę do samej ziemi i zaczynając się skradać. Wilkom zdaje się, że są drapieżcami. Ale czasem bardzo trudno rozróżnić, kto jest myśliwym, a kto ofiarą. Sunąłem w pokrytej szronem, gęstej trawie i zastrzygłem uchem. Psiak obracał nerwowo głową. Wiatr wiał w złym kierunku. Nie czuł mnie ani nie widział. Zamknąłem oczy, a moje futro pokryły ciemne pasy.

Przyjaciel. Otwórz drzwi.

Wyskoczyłem, pociągając za sobą iskry lodu i drobinki śniegowych płatków. Upadłem na psiaka, wgniatając go w ziemię i stuknąłem przednimi kopytami w pysk. Wilk zaskamlał i zaczął się wyrywać, syczał i wił się jakby w agonii.
Uderzyłem go kopytem. I jeszcze raz. Morda zalała się krwią, a oczy stały się rozbiegane i dzikie. Ofiara zadrapała mnie pazurami, mijając moje oko o włos. Warknąłem gardłowo, mocując się z nim w śniegu. Miał tak śnieżnobiałe futro, że ledwie go dostrzegałem we wszechbiałości okolic.
Wilk uskoczył przed moim kolejnym atakiem, wgryzając się silnie w moją przednią kończynę. Ani się spostrzegłem, a krew zalała ją prawie całą. Szarpnąłem, ale stalowe szczęki zaczęły już trzeć o obnażoną kość. Stanąłem dęba, próbując strącić napastnika z nogi, bo ból powoli rozlewał się po moim ciele. Kwiknąłem, a potem zaryczałem wściekle i wyskoczyłem na obydwu nogach w górę, okręcając się w powietrzu i strzelając przodami. Prawa kończyna uderzyła w żebra zwierzyny, krusząc jedno z nich z wyraźnym trzaskiem. Opasdłem na lewe kopyto, z bólem zwijając prawą nogę do góry. Krew lała się strumieniem, a ja stawałem się coraz słabszy i bardziej zdesperowany. Zrobiłem obrót, połączony z wymachem na zadnich nogach i zadałem wilkowi potężny cios w żołądek, a potem wbiłem zęby w jego pysk i szarpnąłem, zdzierając płat skóry.

Dziękuję.

Kopyto wbiło się w odsłoniętą czaszkę zwierzęcia i skruszyło ją, ukazując niezwykle dokładnie wszystkie fragmenty mózgu. Wcale nie wyglądał tak ładnie, więc i jego zmiażdżyłem zdrowym kopytem, raz na zawsze odsyłając śmierci białego wilka.
Syknąłem z bólu i, kuśtykając, opatrzyłem prowizorycznie swoją nogę. Krew przestała się lać, ale rana wciąż była zakażona śliną i pełna brudu. Postanowiłem więc jak najszybciej wrócić do swej nory, aby trochę się podleczyć.
Już po chwili mnie tutaj nie było.

z.t

Na polanie pojawiła się srokata klacz. Miała pochylony łeb, wiszący tuż nad ziemią, jakby węszyła. Przystanęła na skraju polany i rozejrzała się po okolicy. Nie dostrzegłszy nic niepokojącego, skinęła głową w stronę idącej za nią Lunary. Odprowadzała młodą, zagubioną klaczkę na tereny jej stada, ryzykując własne życie i bezpieczeństwo. Ale kimże byłby wojownik, gdyby od czasu do czasu nie zaryzykował, a już szczególnie w słusznej sprawie?
Spojrzała na Lunarę z lekkim uśmiechem.
- No, to jesteśmy na miejscu.
Znalezienie terenów Czarnej Krwi nie było wybitnie trudne. Wystarczyło kierować się zapachem i rozchodzącym się w powietrzu okrucieństwem. Dziwnie było jej ze świadomością, że za chwilę zostawi stojące obok niej źrebię w tym miejscu, w którym lęgły się istoty pozbawione skrupułów. Ale właśnie takie istoty były jej rodzicami i z pewnością kręciły się gdzieś w pobliżu.

Przechadzając się po terenach stada natrafiłem na jakiś nieznany zapach. Klacz... Halna - to mi podsunął mój czuły węch. Natychmiast podążyłem jej śladami. Tylko coś mi nie pasowało. I to bardzo. Był jeszcze jakiś drugi, słabszy zapach. Dziwne, naprawdę dziwne. Jakiś mniejszy koń? Źrebak? Klacz ze źrebakiem podążająca na takie niebezpieczne tereny? Zbyt mądre to nie było. Gdy po zakręcie ścieżki doszedłem na małą polankę, wszystko się wyjaśniło. Czyli miałem rację. Szybko podbiegłem do klaczy, zarzucając jej linę na szyje, by nawet nie próbowała uciekać.
- Co ty tutaj robisz? - spytałem surowym tonem - Życie Ci nie miłe? I czemu przychodzisz ze źrebakiem? To nie było zbyt mądre. - stwierdziłem, kręcąc łbem, zastanawiając się, co teraz z nią zrobić.

//Musiałam się wtrącić.

Lunara patrzyła na karego, zimnego i niemiłego ogiera. Czyli tacy są wszyscy?! Co za świnie! Popatrzyła na niego ze złością. Ja tu mieszkam! Zgubiłam się, a ona mnie odprowadziła!!! Powinien pan być jej wdzięczny, a nie...nie...krzyczeć na nią! Nie wolno krzyczeć na Polemos!-Wyrzuciła z siebie z furią w oczach Luna. Wiedziała, że to nad wyraz niebezpieczne, ale dla przyjaciół mogłaby zrobić wszystko. Przynajmniej tak myślała. Na moich przyjaciół się nie krzyczy, a to z kim się przyjaźnię to już moja sprawa i nie życzę sobie żeby pan się tak odzywał!-Dodała, tym razem z grymasem na twarzy. Była słodka jaok się złościła, choć ona sama nie zdawała sobie z tego sprawy. I proszę zdjąć z niej linę, bo jak nie to...to przyjdzie mama! Albo...albo...

/I dobrze. ;)/

Niestety teren nie na długo pozostał bezpieczny. Z krzaków wyleciał kary ogier, błyskawicznie zarzucając Polemos linę na szyję. Odruchowo szarpnęła się silnie. Krew w jej żyłach zawrzała, choć klacz pozostała opanowana. Nim zdążyła odpowiedzieć, Lunara wybuchła. Polemos, widząc furię w jej oczach, pomyślała, że mała mimo swojego niedopasowania do Czarnokrwistych, miała gorącą krew.
Była wściekła i jednocześnie słodka. Gdyby sytuacja przedstawiała się inaczej, srokata pewnie odruchowo by się uśmiechnęła. Niestety źrebię było tylko dzieckiem i nie miało szans ocalić Halnej przed Czarnokrwistym ogierem. Zresztą, Polemos nie wymagałaby tego od niej, nawet gdyby była dorosła. Wojownik broni się sam.
Przytuliła uszy do potylicy i wyrzuciła tylne nogi w powietrze, celując w okolice głowy Espilce'a. Włożyła w to umiarkowanie dużo siły, atak miał raczej na celu odwrócić uwagę przeciwnika, niż wyrządzić mu jakąś poważniejszą krzywdę. Polemos z pewnością była zręczniejsza od karego.

Zdziwiły mnie mocne słowa źrebaka.
- Mieszkasz? - upewniłem się - To nie jest Twoja matka? Tylko Cię odprowadza? - próbowałem zrozumieć, co tutaj się w ogóle dzieje.
- No ale to więc nie jest Twoja przyjaciółka. Ona może być niebezpieczna. - próbowałem ją przekonać.
- Zresztą nie chcę jej nic zrobić. Pobawię się z nią trochę. Zmuszę ją do posłuszeństwa i zamknę w lochach. Będziesz mogła ją odwiedzać a ona będzie Ci opowiadała bajki. - przekonywałem klaczkę łagodnym tonem - Tak, i będzie Twoja. Będziesz miała ją jako maskotkę na własność. Do swojej wyłącznej dyspozycji. - zachęcałem ją.
- Mama? A kto jest Twoją mamusią i tatusiem? - próbowałem się dowiedzieć.


Niestety rozmowa ze źrebaczkiem została przerwana, gdy klacz się rzuciła na mnie. Nim zdążyłem zareagować, klacz odwróciła się tyłem i strzeliła z zadu. Oczywiście starałem się uskoczyć, ale tylko udało mi się trochę zmniejszyć siłę uderzenia. Kwiknąłem z bólu, gdy mnie zaćmiło.
- Uspokój się! Jak ty się zachowujesz przy źrebakach! - wydarłem się na nią, cofając się przed wściekłą srokatą, starając się unikać jej ataków i póki co nie chcąc jej atakować. Nie, gdy źrebak patrzy.
- No, pójdziesz grzecznie, bez nerwów. Nic Ci nie zrobię. - obiecałem jej, by ją uspokoić. Czy zamierzałem jej coś zrobić? Coś takiego jak rany, złamania, siniaki? Nie, raczej nie planowałem. Miałem w stosunku do niej trochę inne plany... zwłaszcza widząc jej zwinną, ładną sylwetkę. No, pewnie każdy inny ogier na moim miejscu miałby wobec niej takie same zamiary.

Udało jej się trafić, gdyż ogier zajęty był dowiadywaniem się, co się tu tak właściwie dzieje i przekonywaniem Lunary do siebie. Uśmiechnęła się lekko, czując jak jej kopyta dosięgają celu i słysząc kwiknięcie. Tak miało być.
- Ratuję się. To ważna lekcja dla małej - powiedziała nadzwyczaj spokojnie, błyskawicznie doskakując do boku karusa. Stanęła na tylnych nogach, próbując uderzyć przednimi kopytami w szczękę przeciwnika. - Jak się nie dać porwać.
Atakując, zdołała spojrzeć zimno prosto w oczy fryza.
- Dlaczego mam ci wierzyć? To jasne, że kłamiesz.
Jej sylwetka była umięśniona i krępa. Z pewnością nie była w ogóle podobna do tych pięknych arabek o lekkiej budowie. Była prymitywnym koniem, stworzonym bez udziału człowieka, o twardych rysach i rzeźbie. Ale napalony ogier to tylko napalony ogier. Mając przed sobą tylko jedną klacz nie ma w czym wybierać, więc bierze co dają. Pff... Mężczyźni.

Jeśli chcesz wiedzieć to nie. To nie jest moja matka, tylko przyjaciółka i mieszkam tu. Tu na tych terenach.-Powiedziała patrząc na karego podejrzliwie. Po następnych słowach Lunara straszliwie się oburzyła. Ona nie jest niebezpieczna! Prędzej będę się bać takie karego ogiera jak pan niż jej! -Nie dała się przekonać słowami nieznajomego. Nie chcę mieć jej na własność! Przyjaciół nie zamyka się w lochach! Proszę ja puścić!
Popatrzyła na niego tak rozwścieczona...Lunara nigdy nie czuła takiej złości.
Moją mamą jest Erenszkigal i ona kest bardzo odważna i mądra i na pewno mnie obroni!!! A taty...nie znam, ale to nieważne. Potem odezwała się Polemos. No właśnie! To dla mnie lekcja! I dlaczego miałabym ci wierzyć?! Nagle zaleściło coś w krzakach. Rozległo się syczenie...jakby kocie. Wyskoczyła piękna rysica. Po chwili Luna stwierdziła, że ją zna. Rahela?!-Wykrzyczała zdziwiona. Iednak zdziwienie prędko minęło, wiedziała, że wielki kot mógłby jej pomóc. Pomóż mi uwolnić Polemos...proszę.-Powiedziaiała wskazując kopytkiem na linę obwiązaną na szyi srokatej. Rahela popatrzyła na wszystkich troje i powoli podeszła do Polemos.

//Możecie se kierować moim rysiem jak kto chce.

Skupiłem się na źrebaczku. Mała była troszkę pyskata ale przynajmniej wiedziała, czego chce. Byłem pewien, że wyrośnie z niej całkiem dobra Czarna Krew. Już miała odpowiedni charakterek. Przytaknąłem jej głową, gdy jej słowa potwierdziły moje zdanie.
- A czemu przyjaciół nie zamyka się? Wtedy są bezpieczni. No i ma się pewność, że na zawsze zostaną z nami i nie zmienią decyzji w sprawie tego, że są naszymi przyjaciółmi. - próbowałem jej tłumaczyć zalety porwania klaczy.
- Erenszkigal... chyba kojarzę. - powiedziałem niepewnie. Może i mi się obiła o uszy?

Położyłem uszy po sobie, widząc reakcję srokatej.
- Raczej ważną lekcją dla małej będzie, jak dorwać taką furiatkę jak ty! - prychnąłem oburzony, po czym ponownie kwiknąłem, gdy skupiony na trzymaniu liny, oberwałem przednimi nogami w w łeb. Ponownie cofnąłem się i wycofałem, próbując uniknąć jej kopyt... ale była dla mnie zbyt szybka i zbyt zwinna. Mustangi wywodziły się z hiszpańskich ras, były umięśnione i zwinne... w stosunku do fryzów, które były raczej ciężkie.
- Uspokój się! Natychmiast! - wydarłem się ponownie, próbując kolejne liny zarzucić na jej rzednie nogi aby gwałtownym ściągnięciem pętli je ciasno związać. Jeśli mi się udało, to naparłem na nią klatką, próbując doprowadzić do naruszenia jej równowagi i w konsekwencji do wywalenia. Jeśli mi się udało to natychmiast ją przygniotłem nie chcąc jej pozwolić ponownie wstać. Kątem oka widziałem jakiegoś rysia... nie wiedziałem, skąd on się tu wziął i na razie nie miałem czasu aby się nim zajmować.

/Pozwolę sobie w takim razie nią pokierować. ;)/

Z przyjemnością poczuła jak jej kopyta po raz drugi dosięgają celu. Na jej wargach pojawił się uśmieszek triumfu. Nie mogła zaprzeczyć, że spuszczanie manta Czarnokrwistemu sprawiało jej pewną przyjemność.
To prawda, Lunara charakterem pasowała do Czarnej Krwi, ale jej słowa i przekonania były czysto Halne. Miała czyste serce... Póki co. Nie wiadomo, jak wychowają ją rodzice. Wkrótce może się nie zawahać i porywać konie z innych stad. Czym skorupka za młodu nasiąknie...
Zastrzygła uchem i spojrzała na krzaki, z których wychynęło jakieś zwierzę. Było wielkości większego kota domowego, miało prążkowane ciało i małe pędzelki na uszach. Drapieżnik obrzucił ich spojrzeniem, po czym jakby na prośbę Lunary, podszedł do srokatej. Popatrzył jej prosto w oczy.
Znów zwróciła wzrok na fryza, uśmiechając się kącikiem warg.
- I kto tutaj jest furiatem? - spytała czysto retorycznie bardzo spokojnym, wypranym wręcz z emocji, głosem.
Umknęła przed trzema linami, zarzuconymi przez karego. Niestety jedna pętla dosięgnęła celu, zaciskając się na jej prawej przedniej nodze i naruszając świeżą bliznę po walce z likaonami. Klacz zacisnęła mocniej zęby, ale nie wydała z siebie żadnego dźwięku świadczącego o odczuwanym bólu. Była twarda jak skała.
W momencie, kiedy Czarnokrwisty naparł na srokatą, rysica skoczyła do ataku, wbijając się pazurami w szyję karego i chwytając jego wymuskaną grzywę zębami. Tymczasem Polemos odskoczyła lekko na bok, chwilowo znajdując się poza zasięgiem ogiera.

Lunara zaczęła olewać słowa fryza, ale poczuł, że musi mu odpyskować.
Trzymanie przyjaciół w klatce jest złe. Jeśli przyjaciel zmieni zdanie co do tego, że jest naszym przyjacielem to znaczy, że nie jest nas warty i tyle. Taka prawda! I nie pozwolę abyś zamknął Polemos! Nie wolno ci! Nie! -Powiedziała pyskatym głosem. Luanra popatrzyła na Rahelę i wzrokiem pokazała jej nogi karego. Rysica podbiegła i zadrapała mu tylną nogę.
Patrzyła uważnie jak dobija go jeszcze Polemos. Czyli tak się wali innych...-Zanotowała w umyśle wszystkie ataki. Dobry kotek...-Pomyślała gdy Rahela ponownie zaatakowała nieznajomego. Po chwili zorientowała się, że jeden sznur zacisnął się na nodze jej przyjaciółki. Oburzyła się i osobiście zaczęło ją rozrywć zębami. Jak mogłeś...ty...ty...!-Powiedziała do fryzyjczyka.

// Jak nie macie nic przeciwko, ja też się wtrącę

Czując zapach Wojny, przygalopowałam tutaj najszybciej, jak pozwoliły mi moje kopyta. Prześcignęłam nawet moją harpię, a tumany kurzu za mną jeszcze nie opadły. Wciąż pędząc, zamknęłam oczy i pociągnęłam nosem, rozumiejąc powoli całą scenę. Wojna. Espilce. Źrebak.
Wbiegłam na środek polany i uderzyłam kopytami we fryza, usiłując zrobić wszystko, by puścił liny trzymające Wojnę. Miałam szansę naprawić swój błąd. Tym razem nie interesowałam się sobą. Liczyła się tylko Wojna.
- Nie radziłabym tego robić - wysyczałam, starając się ugryźć go w nozdrza. W cokolwiek. Z energią ciskałam w niego nogami, korzystając jeszcze z zaskoczenia, jakie z pewnością u niego wywołałam. Bądź co bądź, byłam o wiele silniejsza od niego. Popatrzyłam na Polemos i lekko uniosłam wargi w uśmiechu, a potem skinęłam młodej klaczce. Cokolwiek by się nie działo, we trójkę poradzimy sobie.

Zdobyłem się na przyjemny i miły głos, jak mówiłem do młodej klaczki.
- Ale ona jest z innego stada. Nie jest przyjacielem. Może być co najwyżej sługą. To... to też taki rodzaj przyjaciela, który robi wszystko, co mu się każe. - próbowałem jej dalej tłumaczyć - Jak będziesz duża, to to zrozumiesz. - - powiedziałem karcącym tonem słowa, które powinny uciąć wszystkie dyskusje.

- Zamknij się. - krzyknąłem na srokatą uważając, że ma ona stanowczo zły wpływ na źrebaka. W końcu Czarnokrwiste źrebię powinno się rzucać do szyi każdemu obcemu koniowi, próbując go zagryźć. Nie była za dobrze wychowana... ale może mógłbym z nią coś zrobić? W każdym razie najważniejsze, że trafiłem liną na jedną nogę tej srokatej furiatki. Nagle poczułem, że to dziwne zwierze się na mnie rzuciło. Kwiknąłem z bólu, machając głową, próbując sę tego pozbyć z szyi. Czyżby było to znajomym srokatej? Na szczęście zwierze tej wielkości nie miało za dużych szans z koniem, więc spróbowałem chwycić je zębami za kark i rzucić nim z całej siły o drzewo. Obiłem to, uszkodziłem, złamałem kręgosłup czy tylko zniechęciłem do dalszych ataków? Nie było to dla mnie istotne - pierwsze się na mnie rzuciło. Jeśli nie trafiłem to spróbowałem je jeszcze kopytem odpędzić pamiętając, że srokata jest znacznie groźniejszym przeciwnikiem.

- Zostaw! - wydarłem się do klaczki, gdy ta chwyciła za linę. Natychmiast odtrąciłem ją pyskiem na bok, próbując kolejnym sznurem całkiem obwiązać nogi srokatej.

EDIT:
Niestety nie dałem tego rady zrobić... bo w tej chwili wpadła... stara znajoma? Uderzony przez nią kopytem, zostałem odrzucony w bok.
- To... to znowu ty! - krzyknąłem oskarżycielskim tonem by następnie kwiknąć z bólu, gdy mnie ugryzła. Gdy Arcana zaczęła zerkać na innych, natychmiast zarzuciłem na nią linę. Tak, na niej zależało mi dużo bardziej.
- Możesz sobie zabrać srokatą... ale ta jest moja! - powiedziałem do źrebaka - To stara znajoma. - wyjaśniłem, skupiając się na Archanie, próbując ją ciągnąć.

To nie jest przyjaciel. A jeśli tego twojego wymyślonego "przyjaciela" się ma to jest się świnią! I ty taką jesteś jeśli tak uważasz! I nigdy tego nie zrozumiem! Nie jestem jak to stado, choć do niego należę! Jestem w nim, bo tam jest moja matka i nie mogę odejść, ale jeśli będzie więcej takich jak ty to wbrew woli rodziny wyniosę się, choć z ciężkim sercem! Wiesz dlaczego?! Bo ja jestem inna. Dlaczego jestem cholernie wrażliwa? Dlaczego jestem cholernie pyskata? Dlaczego tak cholernie się różnię? Bo jestem cholernie inna niż Czarnokrwiści, których znasz! -Po tych słowach zdyszała się, gdyż mówiła je na jednym oddechu, dodatkowo krzyczała. Opanuuj się młoda, opanuuj, nie możesz przecież zostawić Ciemnokrwistych.-Przemówił do niej wewnętrzny głos.
Popatrzyła na niego oczami przepełnionymi furią, abyło z nich widać, że w każdym swoim słowie była szczera, choć powiedziała wszystko z czystej desperacji.

Nie puszczę!-Powiedziała energicznie Luna. Jednak fryz bez problemu ją odepchnął. Po chwili Luna zobaczyła co kary zrobił z Rahelą. Wtedy pojawiły jej się łzy w oczach. Połorzyła małe uszka po sobie i tupnęła nogą, wszystko skierowane było do nieznajomego. Popatrzyła przepraszająco na Polemos i podbigła do swojej rysicy. J-jej nie wolno Ci krzywdzić! To moja kochana rysica! Jej nie wolno tykać! Ją mogą tykać tylko przyjaciele!!! -Oznajmiła desperacko. Popatrzyła na Rahelę, miała jakieś zadrapania i rany, ale żyła. Szybko wstała i znów była gotowa do ataku, ale Luna pokazała jej, że ma to zostawić.

Nagle pojawiła się jakaś nieznajoma klacz. Chyba znała Polemos i też była z Halnych, więc nie bała się. Fryz był tak zajęty trzymaniem tamtej klaczy, że wykorzystała to i rozgryzła linę trzymającą nogę Polemos. Nagle tamten się odezwał, że może sobie wziąć srokatą. Nie tak szybko. Ona jest koleżanką mojej koleżanki, a to znaczy, że od teraz to też moja koleżanka, więc ja tez puść...proszę...

- Nie musisz tego robić - szepnęła do Lunary, która próbowała przegryźć linę krępującą nogę srokatej.
Chciała odesłać źrebaka do domu - mała nie powinna na to patrzeć. To, co widziała do tej pory stanowczo wystarczało. Poza tym taki złośnik, który przed nimi stał mógł w końcu stracić cierpliwość. Wiadomo co gotów był zrobić? Pomimo tego, iż było to tylko źrebię...
W czasie, kiedy karosz zajął się rysicą, Polemos udało się zajść go od drugiego boku. Natychmiast wystrzeliła z zadu, celując w słabiznę. To na pewno zaboli.
Nagle spomiędzy krzaków wyleciała... Arcana! Była czystą, ognistą wściekłością. Srokata odwzajemniła jej uśmiech, wyginając wargi w grymasie triumfu. Z nami trzema nie miał zbyt wielkiej szansy na jakąkolwiek zdobycz.
Już chciała zerwać nadgryzioną linę, kiedy Lunara dokończyła swego dzieła, kiedy Espilce był zajęty władczynią Halnych. Posłała małej uśmiech.
- Dziękuję ci. Jesteś bardzo odważna - pochwaliła źrebaka.
Lekko skinęła łbem poranionej Raheli, w geście podziękowania. Zwierzak Lunary był równie oddany, co jego pani.
Polemos zwróciła się przodem do karusa. Jej oczy były zimne, ciskały gromy.
- O nie. Nie jest twoja - powiedziała do niego, gwałtownie wydychając powietrze, które uformowało się przed nią w postaci obłoków pary.
Rzuciła się na Czarnokrwistego, chwytając go zębami za ucho. Wspierając się na tylnych kończynach, spróbowała z całą swoją siłą, wykorzystując pokłady zręczności, uderzyć przednimi kopytami w ciało porywacza. W którąkolwiek jego część, w zależności od jej dostępności.
Władczyni Halnych nie mogła mieć pana. Była wolna jak wiatr. Nikt nie mógł jej powstrzymać, nie wspominając o przeciętnym, zbyt pewnym siebie członku stada, które wkrótce może przestać istnieć.

Przekręciłem słowa, słysząc klaczkę.
- Oj źrebolku, źrebolko. - powiedziałem protekcjonalnym tonem kręcąc łbem. Jej infantylne podejście do życia było takie... prostolinijne i prymitywne. Takie pozytywne, marzycielskie i nierealne. No, musiałem przyznać, ze mnie rozczulało. No ale nie miałem zamiaru jej ustępować.
- Cóż, będziesz starsza to zrozumiesz. Zobaczysz. Albo poproś mamusię - to Ci wytłumaczy. Życie nie jest czarno białe. A czasami pewne rzeczy trzeba robić, z poczuci obowiązku. - stwierdziłem krótko, woląc nie przedłużać tej dyskusji. Była w tym stadzie... to powinna zaakceptować jego zasady. Matka stanowczo powinna z nią porozmawiać. Bardzo poważnie. O, to jednak ten ryś należał do źrebaka. Chyba przeżył, raczej nic mu się nie stało, skoro myślał o ponownym rzuceniu się na mnie, ale na szczęście klaczka go powstrzymała. Dobrze, pewnie nie chciała go stracić... no bo jedno mocne uderzenie kopytem mogło wystarczyć do pozbawienia go życia. Tym, że w tym momencie klaczka przegryzła linę, uwalniając srokatą, niespecjalnie mi przeszkadzało. Z obiema i tak bym sobie nie poradził a bardziej mi zależało na starej znajomej Arcanie. Srokatą dorwę przy innej okazji. Przekręciłem oczami dopiero słysząc źrebaka.
- Przykro... ale ona też jest moją koleżanką, a jak wiesz, ja koleżanki trzymam w klatkach. - przypomniałem jej - Bierz srokatą i znikajcie mi z oczu, nim się rozmyślę i pójdę do Twojej mamusi poskarżyć na Twoje zachowanie. A jeśli chcesz się czegoś nauczyć... to wpadnij później do lochu. - zaprosiłem ją.

Następnie zerknąłem na srokatą, która chyba również zaczęła się rzucać.
- Nie! Właśnie, że jest moja. Dobrze Ci radzę... zejdź mi z drogi, zanim się rozmyślę. - zagroziłem jej, próbując ją przestraszyć. Jeśli mi się nie ugną... to nie wiedziałem co zrobię. Z trzema... a nawet z dwoma nie miałem szans... chociaż nawet z jedną musiałem się liczyć ze sporymi problemami. Nagle dostrzegłem, że srokata się na mnie rzuca, a ja niewiele mogę zrobić. Spróbowałem odskoczyć, ale była szybsza. Kwiknąłem z bólu, gdy wgryzła mi się w ucho. Schowałem się za Arcanę, uciekając przed kopniakami i spiorunowałem srokatą wzrokiem, gdy udało mi się złapać chwilkę wytchnienia.
- Mówiłem! Słyszysz? Czy jesteś głucha?! Znikaj! Ale już! - wydarłem się na srokatą, zerkając przy okazji na źrebaka. Zaparłem się kopytami i spróbowałem siłą zmusić Arcanę, by ta poszła ze mną do lochów.
- Idziemy! - krzyknąłem na nią, próbując ją ze sobą ciągnąć.


/być może z/t? Co o tym Arcana sądzisz?

Zignorowała jego słowa, całkowicie olewając to, co mówi. Zdążyła się już przekonać, że słowne potyczki z tym oto karoszem prowadziły tylko do bezowocnych krzyków. Normalnie jak przekupka na targu. Gdyby nie sytuacja, Polemos uśmiałaby się z niego setnie.
Srokata wykorzystała jego słabość i marną wielozadaniowość. Mógł skupić się tylko na jednej z nich i to było jego słabością. No i zbyt mała zwrotność.
Puściła ucho i odskoczyła. Gdy Czarnokrwisty począł ciągnąć Arcanę w stronę lochów, Polemos błyskawicznie znalazła się przed nim, blokując drogę.
- Nie tak szybko - mruknęła, wbijając twarde spojrzenie w karosza.
Nawet bez niej władczyni Halnych z dużym prawdopodobieństwem by sobie poradziła. Teraz, mając jednego ze swych wojowników, wygrana była stuprocentowo pewna.
Znów zaatakowała, w mgnieniu oka doskakując do Espilce'a i chwytając w zęby szerokie pasmo jego wyjątkowo długiej grzywy. Szarpnęła, zapierając się kopytami i mocno naciągając skórę przeciwnika. Bujna czupryna również stanowiła jego słabość, którą Polemos wykorzystała.

/ Zanim wszyscy wbili - koniec rozmowy/

- Również dziękuję Ci za wszystko Przyjacielu - odpowiedziała patrząc na uśmiech ogiera. W jego towarzystwie czuła się więcej warta. - Nie, ani trochę. - Nie przeszkadzał jej, bo nawet jeśli, to w czym... zawsze na rozmowę był czas.
- Do zobaczenia, Fiin. - Ciche słowa wydobyły się z niej, gdy patrzyła jak odchodzi. Może usłyszał, może nie. Wszystko jedno. Nie została długo, może jakieś dziesięć minut. Szybkim kłusem oddaliła się w swoim kierunku. Po drodze Balhibo towarzyszył jej, by chwilę później odpocząć na gałęzi nie daleko, gdzie zatrzymała się. Nie wiedziała gdzie może iść, lecz nie miała zamiaru z nikim sie już widzieć.

z.t

Zerwałam liny, które mógł narzucić na mnie kary fryz i wyzywająco uniosł brodę, lustrując go spojrzeniem stalowych ślepi. Usmiechnęłam się w odpowiedzi na słowa Polemos, ale nie czułam zagrożenia. Gdy tamten zaczął się drzeć, fiknęłam dzikiego kozła, starając się wymierzyć tylnym kopytem w jego chrapy. Siła ciosu powinna trochę go ogłuszyć, jeśli nawet nie przewrócić, o ile nadal stał blisko i próbował szczęścia z linami. Kłapnęłam zębami obok jego ucha.
- Posłuchaj, misiaczku, nie marzę o zabawie z tobą, z jakiegpś powodu nigdy mnie nie kręciłeś, uwierzysz? - zarżałam śpiewnie, udając, żę sama myśl o niekochaniu go jest głupia. Zmierzyłam go uważnym spojrzeniem i przejechałam językiem po zębach.
- Reasumując nasze dzisiejsze spotkanie, nigdzie się z tobą nie wybiera ani moja skromna osoba, ani tym bardziej stojąca tutaj Wojna.
Na umocnienie moich słów, zastukałam przednimi kopytami o ziemię wznosząc tumany śniegu. Popatrzyłam na młodą klaczkę i skinęłam jej głową jakby w podzięce za wstawieniem się za Polemos. Nie to, żeby potrafiła w ten sposób uczynić Espilsa lepszym koniem, o nie, przecie wiadomo, że jest on niereformowalny. Pokazała jednak, że jest ponad system stadny. I za to byłam jej wdzięczna.
- No to jak wybrniemy z tego impasu? Ma ktoś jakąś propozycję? Śmiało, myślę, ze każdy pomysł w obecnek chwili, który nie należy do Espilsa, jest dobry - powiedziałam gładkim jak jedwab tonem, świdrując oczami ślepia karego.

Srokata puściła grzywę fryza, kiedy Arcana wkroczyła do akcji. Odskoczyła poza zasięg karego i posłała uśmiech przywódczyni. Chyba powinny częściej razem wychodzić. Zabawa była przednia.
- Może zaciągniemy go do naszych lochów i poszarpiemy trochę za grzywę? Co o tym myślisz, pani? - spytała Polemos z wrednym błyskiem w oku, kierując swoje ostatnie słowa do Arcany.
Zaczęła wychodzić z niej jakaś inna, obca dotąd natura. Zazwyczaj chłodno podchodziła zarówno do zwycięstw, jak i porażek. Tym razem nie mogła nie pozwolić sobie na taką drobną złośliwość. Przecież ten biedny nieborak aż się o to prosił.
Zajęła miejsce po drugiej stronie Espilse'a, aby w razie czego z pomocą władczyni Halnych atakować go z dwóch stron. Może rzeczywiście skuszą się na zarzucenie więzów na jego szyję? Mógłby wreszcie poczuć się jak te wszystkie klacze, które z pewnością porywał. Zostałby poniżony tak samo jak one, jak i nie bardziej. Zasługiwał na to. Ale z drugiej strony kim one były, żeby wymierzać mu sprawiedliwość?

Nim zdążyłem wyprowadzić Arcanę, Srokata złośliwie zastąpiła mi drogę. Posiadając dwie klacze przeciwko siebie nie za wiele mogłem zrobić i powoli zaczynałem mieć tego świadomość. Nawet obecność źrebaka nie wiele w obecnej sytuacji zmieniała, niezależnie po której by nie był stronie. Kwiknąłem z bólu a przede wszystkim wściekłości, gdy ta wstrętna łaciata krowa uszkodziła moją grzywę! Jak śmiała? Jak mogła to zrobić?! Nie miałem pojęcia... ale byłem wkurzony. I to mocno!

Już miałem ją skopać... gdy nagle Arcana ruszyła do boju, pozbywając się z szyi wszystkich lin. Oberwałem od niej kopytem, kwiknąłem z bólu i cofnąłem się parę kroków. Coraz mniej mi się to wszystko podobało.
- Jak to Cię nie kręciłem? A moja grzywa?! - krzyknąłem na nią z niedowierzaniem.
- Nie, właśnie ze ze mną idziesz! Porywam Cię! - oznajmiłem jej... chociaż na razie nie zbliżałem się do niej, obawiając się jej reakcji. Była stanowczo zbyt agresywna jak dla mnie.

- Ja mam propozycję. Pójdziesz ze mną po dobroci, bez lin do lochów. A ja nic nie zrobię tej pyskatej srokatej. Ani nie wyciągnę konsekwencji wobec źrebaka. - zaproponowałem wspaniałomyślnie. Nie przejąłem się groźbą łaciatej krowy. Nie mogły mnie porwać na moim terenie. A ja mogłem ich bez problemu porwać... ale może wolałem nie ryzykować ran - wolałem przekonać Arcanę, by poszła ze mną po dobroci.