Słoneczna równina

Gorąco. To jedyne słowo, jakie w tej chwili przeszło mi przez myśl. Moja sierść była nieskazitelnie, dogłębnie czarne, więc dosłownie przyciągała promienie palącego słońca. Co mnie nakłoniło, żeby się tutaj przypałętać? Chyba móżdżek zaczął mi się już przegrzewać, niewykluczone. Pomimo temperatury biegłam żwawym galopem, ciesząc się wiatrem w onyksowej grzywie. I nagle zobaczyłam postać na horyzoncie. Nie zwolniłam, nie waham się w takich sytuacjach. Jeśli ktoś ma już mnie dostrzec, lepiej abym to ja dobrowolnie się mu ukazała.
W odległości, jaką uznałam za stosowną, zatrzymałam się, wpatrując się intensywnie czarnymi oczyma w ogiera.
- Witaj - powiedziałam do niego, nie przestając mierzyć go wzrokiem - Jestem Tormenta, a jak zwiesz się ty? - powiedziałam, nieznacznie się uśmiechając.

Ogier wpatrywał się intensywnie w suchą trawę przed sobą. Wydawało mu się, że coś tam biegnie. Znając moje oczy to pewnie jakiś pustynny krzaczek. Po chwili zaczęło się zbliżać i przybrało postać konia. Podbiegło bliżej i ujrzał karego konia z bujną, falowaną grzywą. Wiatr sypnął mu garścią piachu w oczy, więc przez chwilę nic nie widział. Wtedy klacz przedstawiła się. Amycus stał przez chwilę zdezorientowany, ale opamiętał się szybko.
Witaj Tormento. Jestem znany pod wieloma imionami. Możesz nazywać mnie Yma.
Zamilkł ponownie, a na jego pysku wykwitł ponury grymas, na kształt uśmiechu.
Wiesz coś może o tej krainie? Rządzą nią jakieś prawa?

Słysząc odpowiedź nieznanego mi ogiera, uniosłam lekko brew w geście zapytania. A może nie chodziło o zadawanie pytań, a raczej o wyrażenie lekkiego zdziwienia? W każdym razie - nieistotne. Ja osobiście nigdy nie ukrywałam przed innymi swojego imienia, ale wypadałoby uszanować czyjeś zdanie na ten temat. Tak powiedziałaby moja matka... Nie, ona by tak na pewno nie powiedziała; przytaknęłaby z wyraźną niechęcią, żeby tylko dać jej upragniony, święty spokój. W takim razie może ojciec prawiłby takie mądrości? Może tak, w końcu go nie znałam.
Czy wiem coś o tej krainie? Zaraz po pierwszej władczyni SCK byłam pierwsza w swoim stadzie, jednocześnie jedna z pierwszych w krainie. Jednak tę informację zachowam dla siebie.
- Każdy robi to, co mu się żywnie podoba. Chyba, że ograniczają go zasady jego stada. Każdy ma własne reguły. Natomiast sama kraina... Zostawiła nam w spadku jedynie jedno przykazanie - żyj - powiedziałam - To tylko nasz wybór, co zrobimy, aby przeżyć - dodałam po chwili, kątem oka wpatrując się w miejsce, z którego przybyłam. Kiedy ten ptasi wypłoszek w końcu coś sobie upoluje?

Amycus delikatnie pochylił głowę, kiedy usłyszał odpowiedź. Kolejna taka kraina. Zero zasad, zero praw. Dużo stąd, a zdania podzielone. I znowu trafiam do takiego miejsca. Założę się, że zaraz wybuchnie wojna. Skrzywił się nieco poddniósł wzrok na karą. Spojrzał na nią lekko pogardliwym i ironicznym wzrokiem. Miał nadzieję, że znajdzie kogoś, kto będzie miał takie same poglądy jak on. O taką osobę może być ciężko. Jak zwykle. Może przynajmniej moje stado będzie inne.- rozpoznał od Tormenty zapach dżungli, a to na pewno nie było jego stado. Zastanawiał się, czemu jeszcze go nie porwała. Może sobie tylko pogadają.

Czy pogarda w jego wzroku mnie uraziła? Skądże. Czy nieco wkurzyła? Może troszkę. Jednak byłam już przyzwyczajona do ukrywania wszystkich swoich odczuć, przemyśleń pod maską sztucznego uśmiechu, bądź też obojętności, że i tym razem nie miałam z tym problemów. Żaden mięsień nawet nie drgnął wbrew mojej woli, wargi nie zmieniły ułożenia bez mojej zgody. Ciekawe, że nawet najmniejsze odruchy da się kontrolować przy większym doświadczeniu.
- Czyżby obecność kogoś z Czarnokrwistych aż tak bardzo ci przeszkadzała, czy tylko na mnie tak reagujesz? - zapytałam ze swobodą w głosie, patrząc na ogiera - A może odpowiadam teraz za cudze błędy względem ciebie? - dopowiedziałam po upływie krótkiej chwili. Usłyszałam dobrze mi znany gwizd, zaraz potem dostrzegłam białego sokoła. Ptak zajął swoje ulubione miejsce na moim grzbiecie, wczepiając się szponami w cętkowane futro. Najwyraźniej coś sobie upolował, bo jego dziób miał z lekka czerwony kolor, dodatkowo wystawały z niego drobne kępki piórek, które mogły należeć do jakiegoś małego ptaka.
- Finalmente... - mruknęłam do niego, po czym powróciłam wrokiem do ogiera.

Ogier spokojnie wysłuchał jej pytań. Wiedział, że w końcu zapyta o jego dziwne zachowanie.
Pierwszy raz rozmawiam sobie kulturalnie z członkiem innego stada, który jest ode mnie silniejszy. Może nie uwierzysz, ale to nie jest normalna sytuacja, bo ja nie rozmawiam. - jego ton był przepełniony ironią i pogardą, chociaż on nawet tego nie czuł.
Każdy odpowiada za swoje błędy, na tym polega zemsta. - wzrok Amycusa świdrował Tormentę na wylot.
Kiedy jakiś ptak, zapewne jej towarzysz, usiadł na grzbiecie klaczy, ogier przypomniał sobie pewnego orła, który jako jedyny ze swego gatunku miał gniazdo w Czarnym Lesie. Zawsze siadał na grzbiecie jego matki. Kąciki pyska (xxd) uniosły się nieco w górę.
Myślę, że chyba na mnie już czas. Nie sądzisz?

Ach, no tak. Teraz już rozumiałam zachowanie ogiera, przynajmniej w większej części.
- Nonsens, nie zrobiłabym ci krzywdy bez powodu. Fakt, zazwyczaj członkowie stad trzymają się razem, nie zbyt przyjaźnie traktując resztę. A Czarna Krew w szczególności... - powiedziałam w stanie chwilowego zamyślenia - I co przynależność stadna z nami robi? Przecież wszyscy należymy do tego samego gatunku, niestety nie wszyscy to rozumieją. Ja mam odmienne poglądy na ten temat. Nie uznaję w pełni odpowiedzialności stadnej, bo nie mam zamiaru odpowiadać za zachowanie mojej przybranej rodziny. Nic mi nie zrobiłeś, ja również nic ci nie zrobię - powiedziałam, podtrzymując resztki uśmiechu. Odpowiedzialność stadna? Naprawdę miałbym odpowiadać za krew przelaną przez moich braci i siostry ze stada? Za głupotę niektórych z nich? Zdecydowanie byłam za nieprzestrzeganiem tej zasady.
- Jeśli chcesz odejść, nie bronię ci. Droga wolna - powiedziałam, unosząc głowę do nieba. Pozwoliłam, aby chłodny wiatr z terenów SŚP bawił się swobodnie moją grzywą. Wprawdzie mieszkałam na terenach wulkanisk i dżungli, ale nie przeszkadzał mi chłód. Nawet mogłam powiedzieć, że go lubiłam.