Sala Zebrań

Kiedy duch Arcany wygłosił przemówienie, klacz zatkało. Zesztywniała, nie spodziewała się, że Arcana wybierze jej imię. Szafran na pewno byłby lepszy. Albo... Ktokolwiek, tylko nie ja! Mianka bała się władzy. Ja się do tego nie nadaję! Cofnęła się kilka kroków. Bała się. No, ale jeśli taka jest decyzja, to musi ją przyjąć. To było (chyba) życzenie ś.p. Arcany. Uśmiechnęła się kwaśno, może raczej niepewnie. Eeeeeeeee...- bąknęła cicho. Zatkało ją. Jeszcze nigdy nie była chciwa, więc w tym momencie też nie była. Nie dążyła ślepo do władzy, ale nie odmówiłaby jej. Chciała dobrze dla całego stada.

Stuk. Stuk. Stuk. Przerwa.
Stuk...
Moje kopyta z trudem unosiły niegdyś smukłe, czyste i gibkie, teraz poorane bliznami ciało. Kulejąc na jedną nogę, szłam wolniej, mniej dostojnie. Uszy miałam w strzępach. Wyglądałam gorzej niż wszyscy.
Ale oczy nie były zamglone. Oczy nie przesłonił dym niepewności, wręcz przeciwnie, były żywsze i czystsze niż kiedykolwiek. Tańczyły w nich iskry uporu, dumy, cierpienia.
Weszłam do ogromnej sali bez zbędnych pierdół, takich jak pukanie czy niepewne wyglądanie zza ściany. Echo kroków niosło się po całej sali.
- Dzień dobry - syknęłam chrapliwym, ale pewnym i mocnym głosem. - Mam na imię A... Amira. Przepraszam za spóźnienie, ale dopiero przypłynęłam i nic nie wiedziałam.
Podsunęłam się do niewielkiej grupki koni, stając w jej centrum i rozglądając się po zebranych. Jedna trakenka wyglądała znajomo, ale w tamtym momencie kompletnie Mianki nie poznałam. Skinęłam tylko wszystkim głową.
- O czym tutaj rozmawiamy? Jest jakiś problem ze stadem? - spytałam, szastnąwszy ogonem. Rozejrzałam się pociemniałymi oczami po zebranych. Nie wyglądali przyjaźnie, ale to już może moja schiza. Podeszłam do jakiegoś izabela stojącego nieopodal (Szafran). Przemawiał jak ktoś  wysoko postawiony, więc uznałam, że warto jego wypytać.
- Kto jest tutaj władcą? - zainteresowałam się. - Chciałabym z tym kimś porozmawiać.
Ciemne oczka zwężyły się mściwie.
-

Szafran mlasnął z niesmakiem.. Był bardzo wrażliwym i przeżywającym wszystko ogierem, czas leciał a władcy nie ma. No to źle myślisz, Arcano..- powiedział sam do siebie, bo nie zgadzał się z jej zdaniem. Już jakoś tak było, że od samego początku upokorzył się przed Mianką, a ta nie darzyła go sympatią. Dlatego też, nie było by to dla niego wygodne, gdyby to ona rządziła. - Nie sądzę.. Po to się ma potomków..- nie dokończył, bo zwrócił uwagę na klacz która przybyła.
Andaluzka była siwa i widocznie pewna siebie.. Skoro już tak wyszło, no to przypada że on powinien jej to wytłumaczyć. Zauważył też że kuleje.. Niedobrze.- pokiwał głową. - Witaj Amiro. powitał przybyłą. - Nie mamy włądcy.. I to trzeba wreszcie zakończyć.- oznajmił. - Proste. Głosujcie na wybrańca. Zgłaszam Aphrodite.

Moja postać rozmyła się w białe kłęby, stałam się niewidzialna dla otoczenia. Zeszłam na bok, bo w głowie zaświtała pewna myśl (hehe).
Wyszłam z sali obrad, sunąc po kafelkach jako kolorowa para, zatrzymałam się i wyjęłam z własnej postaci lustro - zwierciadło od Pustelnika. Wraz z moją śmiercią magiczny obiekt wyglądał, jakby utkany z mgły. Delikatnie wyciągnęłam kopyto i zbiłam lustro, zakrzywiając własny obraz.
- Pustelniku... - szepnęłam. - Zjaw się. Potrzebuję twej pomocy...

Nie wiedziałam o czym mam myśleć, kogo wybrać? Jednak Szafran całkowicie przekonał mnie do swojego zdania. Witaj-przywitałam klacz. Miałam zamiar, wytłumaczyć klaczy o co chodzi, po co jest to całe spotkanie, jednak złoty zrobił to szybciej, a ja tylko skinęłam głową.
Chciałam mieć to jak najszybciej za sobą, i wybrać w końcu tego władcę. Trwało to już nieco, dłużej a przecież stado potrzebuje osoby pilnującej  tronu.
Zastanowiłam się przez chwilę spoglądając na Szafrana. Ja także wybieram Aphrodite-teraz byłam całkowicie pewna, że wybrałam słuszną decyzję.

Vitalia świstnęła ogonem. Wszyscy rozmawiali. Poszła za duchem Arcany. Widziała całą sytuację. Chciała być, żywa. Magiczny przedmiot... - pomyślała. Wróciła na salę. Ja wybrałabym już nie ś.p Arcanę. - powiedziała lekko. Ona ponownie żyje, jest ciałem... - przekonywała.

EDIT:
Poszła snując się w knuwaniach.

Znowu trzasnęły drzwi. Wróciłam. Żywa.
Czy ja kiedyś nauczę się wchodzić po ludzku? Czy tam końsku?
- Przepraszam, miałam drobną niedyspozycję - powiedziałam do wszystkich zebranych koni. Rozdymając chrapy, zajęłam miejsce przy boku Szafrana. - Przez przypadek umarłam, ale więcej nie będę tego robić - powiedziałam jeszcze otwarcie, a potem dyskretnie nachyliłam się do ucha Szafrana i wypowiedziałam kilka słów tak, aby nikt tego nie usłyszał (nawet ty, Vitalio).
- Jako metafizyczny byt odczuwałam wiele wewnętrznych bodźców. Obawiam się, że ktoś szykuje wojnę. Jeżeli nie wybierzecie władcy szybko, radzę się przygotować na szok - potem na chwilę odwróciłam głowę, żeby jeszcze raz się rozejrzeć. - Aphrodite może mieć małe problemy z aklimatyzacją - dodałam jeszcze szeptem.
Znów wyprostowałam się i szastnęłam ogonem.

Szafran zdeterminowanie bronił praw Aphrodite. Dlaczego ktoś spoza królewskiej rodziny miałby rządzić nami? pomyślał. W końcu po to się ma potomkow, żeby dziedziczyli władze. Ingrid dobrze wybrała.
Ale spojrzał za siebie. Zobaczył Arcanę. Arcanę cielesną. Scisnelo mu serce, poczuł jak podchodzi mu do gardła. Odpowiedź była jasna. Władczyni.. Powróciła. Można się rozejsc. orzekł i spojrzał pośpiesznie na klacz. Przerazila go. Odszedł stąd zamyslony.

Zt

Szła wzdłuż długiego korytarza nieco pośpiesznym krokiem, a stukot jej kopyt obijał się o białe ściany.
Weszła do sali z dumnie uniesioną głową, a olbrzymie drzwi otworzyły się z głośnym trzaskiem.
Rozglądnęła się do okoła, po czym westchnęła cicho. Jeszcze nikogo nie ma..-mamrotała pod nosem.
Zaczęła niecierpliwie poruszać się po sali, czekając, aż ktoś w końcu przyjdzie. Wiele ostatnio się stało.. Potop, zmiana władcy, cóż kiedyś trzeba to wyjaśnić. Wojna prędzej , czy później nadejdzie, a stado musi być odpowiednio przygotowane, a brak namiestnika tylko to utrudnia..

Podobno ma się odbyć jakieś spotkanie czy coś takiego. Po korytarzu najpierw szłam stępem a potem zrozumiałam że trzeba się śpieszyć, więc (mądra ja) zerwałam się galopem i pożałowałam bo posadzka była ślizga.Do sali zebrań dotarłam chyba jakimś cudem bo było bardziej ślizko niż na lodowisku.Na szczęście dość szybko opanowałam kopyta i zatrzymałam się z ,, piskiem kopyt,,.Dopiero teraz zauważyłam że...nie zamknełam za sobą drzwi jak ostatnia świnia, więc aby dostać się na drugi koniec sali jak najszybciej spróbowałam jeszcze raz wejść w poślizg (co udało mi się bez większych problemów).Zatrzymałam się i zamknełam drzwi.Dopiero teraz zauważyłam że nie jestem sama w tej sali i że jakaś angielsko-arabska klacz stoi tu.Teraz nie chciałam się do niej doślizgać tylko jak najszybciej do niej dotrzeć. Więc ja, sierota ostatnia, zerwałam się galopem w jej stronę.Na szczęście zdążyłam wychamować.Witaj, przepraszam za tamto.Jestem Lumen a ty jak masz na imię?