Piaskowe Potwory

Powódź... Okropne wydarzenie, które pozbawiło życia wiele osób.. Choć Yenn i tak byli obojętni.. Choć myśl, że matka mogła zginąć, zanim jej wybaczyła, przerażała ją okropnie. To było.. Tak dawno, nie potrafiła wtedy zrozumieć, o co chodzi. Tak trudno było związać klaczy koniec z końcem.. A teraz wiedziała, że przecież nie miała o co się złościć.
- Viseria..- powtórzyła. - Skądś kojarzę to imię.. To chyba jedna z laleczek władcy.. Tego nowego.- powiedziała niepewnie, gdyż nie wiedziała dokładnie, jak to się trzyma. Z tego też powodu miała zamiar wracać na swoje tereny jak najszybciej- chciała dowiedzieć się koniecznie, jak to z polityką stada. Nie chciała zostawać w tyle, kiedy inni pójdą walczyć.. Z tym całym nowym władcą.Choć może okaże się lepszy, niż ten cały Wybraniec, po którym ślad zaginął. Po jego kapłance też.

Leastre kiwnął głową, nieco zamyślony, co u niego bywa rzadkością. Zaczął wiać mocny wiatr, w końcu już jesień, a zima tuż tuż. Spojrzał na Yenny. Jej biała grzywa wspaniale kontrastowała z czarną sierścią. Ładnie jej tak. Ale mi by już tak nie pasowało.. - pomyślał wpatrując się w liście wirujące na wietrze, w niebo, w słońce które miało zaraz zajść, w morze z piasku... Westchnął cicho. Czasami wolałbym, aby czasu w ogóle nie było. - pomyślał, patrząc się w Yennę.

Ogier zamilkł, zupełnie nie będąc podobnym do siebie, na początku spotkania. Yenn gorączkowo wręcz obejrzała się wokół siebie, na pierwszy rzut oka wyglądała jak znerwicowana, przestraszona i dręczona czymś klacz.. Tak źle z nią było?
Jeśli on się nie odzywał, to ona tym bardziej, nie wiedziała co ma zrobić. Zachowywała się jak źrebak, jakby coś w jej dorastaniu się zahamowało.. Była zagubiona, ktoś musiałby pomóc jej się odnaleźć.
Milczenie było niezręczne, co wprawiało w ją w stan poddenerwowania. Błękitnymi ślepiami wpatrywała się w oblicze Leastre Veire, widząc, że on również na nią patrzy.