Trująca Puszcza

// Jest tu kto? Jak coś to sobie nie przeszkadzajcie ;P I proszę mnie nie ochrzaniać o zmiany narracji, przecie wiadomo, że jestem makabrycznie zmienno-zdanna.

Nazwa Dżungli Abîme jakoś zawsze kojarzyła się Kishanowi z "Zabij mnie". W sumie, gdyby szybko wypowiedzieć te dwa słowa, wyjdzie coś podobnego do "Zabime", a to już tylko kroczek do "Abîme"... Nieważne.
Puszcza kusiła pierdylionem zapachów i widoków. Kishan przedzierał się przez soczyście zielone pędy roślin, obserwował poruszenia wypełnionych słońcem kielichów kwiatów. Jego popielate chrapy drażnił zapach, a konkretnie w cholerę różnych zapachów wszelkich pyłków. Zachciało mu się kichać. Po raz kolejny zadawał sobie to fundamentalne pytanie zaczynające się od słów: "Czy konie potrafią...", a potem jakaś umiejętność kojarzona ze światem ludzi albo innych ssaków. W tym wypadku było to kichanie. Czy konie potrafią kichać? Cóż, jeśliby się głębiej nad tym zastanowić, konie nie mówią ani nie kontemplują przyrody. Kishan wzruszył ramionami i kichnął.
W tym samym momencie ktoś - a może COŚ - kichnęło równo z nim.
Kishan wstrzymał oddech, odwrócił się na kopycie i spojrzał w identyczne do swoich, migdałowe oczy w kolorze pirackich monet. Na chwilę po prostu zamarł w bezruchu, nie mogąc oderwać wzroku od pulsującego na tle pręgowanej czerni złota.
Czarny tygrys. Ogromny. Kishan spotkał swojego pobratymca. To znaczy, pobratymcem był raczej w sensie psychicznym, bo przecież Kishana ograniczało niedoskonałe końskie ciało.
Ogier - bo przecież Kiszka jak najbardziej nim był - zauważył pewne niedoskonałości na mocarnym podbrzuszu, a także szyi. Kot miał mnóstwo głębokich ran, poszarpań i krwawiących dziur w ciele, sklejających sierść posoką - ale tylko w okolicach brzucha i gardła.
Kishan zamierzał go zignorować i odejść bez konfrontacji, niestety drapieżnik najwyraźniej nie jadł od kilku dni, na co wskazywała wychudzona sylwetka, i był na tyle zdesperowany, by zanurzyć pazury w świeżej koninie. Ogier nie był zaskoczony, ale też nie był przygotowany, gdy czarna góra sierści wylądowała tuż przed nim. Na szczęście ranny tygrys nie miał na tyle refleksu, aby z miejsca zatrzasnąć szczęki na gardle ofiary, więc ogier skorzystał z okazji i wywinął się z nieprzyjemnej pozycji, unikając ciosu pazurów szybkim uskokiem.
Kiedy tylko mu się to udało, śmignął przed siebie, chwytając w przelocie jakąś gałąź zębami. Łomotał kopytami o podłoże, starając się odbiec jak najdalej od tygrysa, jednak ten nie zrażał się tym; widocznie mięsko Kishana stanowiło dla niego jedyną szansę na przeżycie. Jednak Kishan nie zamierzał oddać tanio swoich jakże cennych dla niego trzewi.
Gdy drapieżca go dogonił - co prędzej czy później musiało nastąpić - Kishan zrobił gwałtowny wykop, smagając i oślepiając zwierzę najpierw ogonem, a potem silnymi kopytami, licząc, że trochę go spowolni. Mielił ziemię kopytami, starając się jak najbardziej zmęczyć stworzenie i skorzystać z tego, że wypływająca niezatrzymanie krew znacznie je osłabi.
Skręcił gwałtownie, próbując zmylić zwierzę. Dżunglą wstrząsnął przerażający ryk tygrysa, gdy zaatakował go znienacka zerwanym drągiem. Uderzył silnie zwierzę w szczękę, usatysfakcjonowany przerażającym chrupnięciem w jego szczęce. Potem kopał zadnimi nogami, celując w miejsce złamania. I oczy. Tak. Kop w oczy musi przecież boleć!
Zmusił się do dalszego wysiłku, chociaż był już mocno zdyszany i oberwał pazurzastą łapą w bok pyska. Trzy brzydkie rozcięcia na policzku najprawdopodobniej zostaną już jako gładkie blizny do końca życia. Szczęście, że mam kruczą sierść, nie będzie ich widać, moje wybujałe ego by tego nie zniosło!
Z całej siły przygniotłem jego czaszkę do ziemi, krusząc złamaną już szczękę i fragment mózgoczaszki. Gdy zwierz upadł na ziemię, chwyciłem drąg i wbiłem w jego serce.
Potem tylko ukląkł przednimi kopytami i powiedział cicho:
- Main apane daas kee hatya ke lie, Wisznu, maaphee caahata hoon.
To znaczyło:
Przepraszam cię, Wisznu, za zabicie twojego sługi.
Zdarł czarne futro, okrył się nim i odszedłem.

z.t

Viseria przyszła tu energicznym stępem. Zima nadeszła, a wraz z nią pierwsze opady śniegu. Jej miękka, puchata sierść, stała się jeszcze dłuższa. Klacz szła, kładąc lekko nogi, a zamarznięta trawa cicho szeleściła, pod jej czarnymi jak smoła kopytami.
Postanowiła trochę pozwiedzać, z nadzieją, że spotka tu swoją córkę, i ewentualnie Boreasza... Jednak wolała zobaczyć się z Vienne. (''Fuck the winter'')
Ah.. westchnęła ciężko. Viseria nie przepada, za zimą, co bardzo często skutkuje grymasem. Zresztą, co jest fajnego w tym, że jest mróz i śnieg, a w tym czasie jest ci zimno, nie licząc tego, że Vis jest już zahartowana.

Whisper stawiała pewnie kroki, nie dając się zwieść zdradliwemu śniegowi. Przynajmniej starała się, by wyglądało to dostojnie, jakby wcale nie była w tym miejscu po raz pierwszy. Niestety - czy też stety - dopiero poznawała terytoria jej nowego stada, Czarnej Krwi, przez co Dżungla Abima wyglądała dla niej zdradziecko i nieprzystępnie. Uszy poruszały się nieustannie, chrapy rytmicznie wypuszczały parę, a oczy starały się zaobserwować jak najwięcej, by w razie czego jak najszybciej zwiać. Tak, Whisp do odważnych nie należała, budową czy mięśniami też za bardzo pochwalić się nie mogła. Jedynie zwinnością i niekiedy sprytem, ale czym jej to pomoże podczas walki z wężem? Sześciolatka nie przyjmowała do wiadomości, że w zimie, w śniegu węże raczej nie polują na biedne klacze czy ogiery (tudzież wałachy).
Stop.
W końcu zarejestrowała obecność innego konia, najprawdopodobniej z tego samego stada. Stanęła przy jednym z drzew, parę metrów od łaciatej. Parsknęła cicho, bacznie obserwując każdy ruch Viseri.
No to pięknie. Co teraz, przywitać się?
- Witaj~ - powiedziała melodyjnie, starając się zabrzmieć neutralnie.

Stanęła, przy czym parsknęła, a z jej chrap wyleciała para. Gdzieś nie daleko siebie usłyszała ciche skrzypienie śniegu, nastawiając uszy, szybko się odwróciła, jedna przed jej oczami ukazała się izabelowatą klacz, co ją nieco uspokoiło.
Spojrzała na klacz objeżdżając ją wzrokiem, a na swoim pysku zachowując lodowate spojrzenie. W sumie było jej to obojętne, czy ktoś tu przyszedł, czy nie, jednak ucieszyła sie na myśl, że nie jest to żaden drapieżnik. Witaj.-odpowiedziała spokojnie, uśmiechając się chłodno do izabelki. Viseria.-przedstawiła się, z cichą nadzieją, że klacz uczyni to samo.

Wtoczyłem się tutaj powoli, ostatnie dni nie były dla mnie łaskawe. Sny... Okropne koszmary wiły się po mej głowie, wpierw tylko w nocy. Przychodziły znienacka, naskakiwały jak wąż żeby zaraz wstrzyknąć jad wprost do moich żył. Po każdym zachodzie słońca widziałem ogień, czułem jak wypala mnie od środka. Moje tygrysie oczy szalały jeszcze bardziej. Niskie, mocne dźwięki pojawiające się znikąd rozsadzały moją pokrwawioną czaszkę. W dzień bywało lepiej, zdarzało mi się nawet zapominać, że nie jestem jakimś niezwykłym przypadkiem popierdolonego ogiera, który ma mocno pojebane w głowie. Zaciskałem zęby, zgrzytałem nimi czasami aż do momentu w którym pojawiała się krew. Moje białka, wiecznie przekrwione przestawały już przypominać zdrowe ciało. Włóczyłem się na własnych nogach, były one coraz słabsze. Ha. Przynajmniej tak mi się ostatnio wydawało. Moja tkanka mięśniowa rozrastała się coraz bardziej. Charakterystyczne kształty dobrze zbudowanego ogiera widoczne były pod moją skórą. Głos się zniżył, był trochę sykliwy, odbijał się echem w głowach odbiorców i świdrował ich bębenki opatulając je jakby pragnieniem dalszego wysłuchiwania mnie. Na dniach było jeszcze gorzej, traciłem nad sobą kontrole... Nie wiedziałem czy jadłem, nie wiedziałem czy piłem. Nie udawałem się do nikogo po pomoc, jeśli byłbym śmiertelnie chory i miałbym kogoś zarazić, jaki był w tym cel? Zemdlałem w końcu, gdzieś w cieniu drzewa. Z moich oczu zaczęły rozchodzić się czerwone żyły, które płynęły delikatnie pod skórą z bardzo wysoką gorączką. Zdawało się niemal, że cały się jarzyłem, ale czy to było możliwe? Widziałem tron, wykonany ze zmasakrowanych zwłok i zbitych ze sobą broni. Był taki majestatyczny... Wnet zapłonął i zaczął mnie nawoływać.
Damon... Damon... Damon...

Ogień gorzał w sercu ognistej od zawsze. Ona była żywą, płonącą duszą, która wiedziała, do kogo należy. Miała zadanie, musiała je spełnić. Dumnym krokiem, lekkim jak płomienie, przeszła między drzewami obserwując wszystko szkarłatnymi oczyma. Miała na swojej szyi zawieszony czerwony medalion, który połyskiwał w świetle.
Nie było jej zimno, a kiedy przechodziła, świat zdawał się ogrzewać od jej ognistej barwy. Ale ona wiedziała do kogo idzie, czekała na to od długiego czasu, aż wreszcie on nastąpił.
- Panie.- powiedziała do młodego ogiera swym melodyjnym, ciepłym głosem. Podeszła bliżej, pewna siebie i nie okazująca żadnych uczuć, oprócz żarzącej się duszy i ognistych zamiarów. - Wreszcie Cię odnalazłam. Wreszcie Pan Światła znalazł swego wybrańca. Witaj zbawco świata.

Usłyszałem jakiś melodyjny kobiecy głos. Pan, to do mnie? Warknąłem głośno z tygrysim przebiciem i machnąłem ostro ogonem, zamaszyście przecinając nim powietrze. Nie widziałem nic prócz mojej wizji, całkowicie zaślepiony tronem, który płonął przede mną a ja nic nie potrafiłem zrobić. Ogień mnie dosięgał a ja przyszpilony jakąś magiczną siła nie mogłem podnieś kopyta, ani o centymetr nie mogłem oderwać się od podłoża. Mój pysk nie wyrażał strachu, wyrażał obojętność na te wszystkie szkody które wyrządziło mi to przeżycie. Moje oczy zapłonęły w końcu i zacząłem krzyczeć w agonii. Bogowie? Gdzie jesteście teraz, kiedy was potrzebuję? Moje nogi nieudolnie przeciągnęły po ściółce a ja wciąż umysłem byłem trapiony przez ogień. Przerzuciłem się nagle na drugą stronę, kopytami wędrując w górze i uderzyłem samym koniuszkiem przedniej prawej nogi w pęcinę klaczy. Zaraz potem się ocknąłem a z oczu pojedynczymi kroplami toczyła mi się krew.
- Kim jesteś. - Moje słowa cięły jak sztylet a wypowiadane były z pustka w oczach. Wstałem, od razu się otrzepując i starając się zachować pozory normalności.

Klacz o ognistej barwie spoglądała pełna siły i zwycięstwa na osobę, którego nazywała wybrańcem. Nie ma powodu do obaw. Zatrzepotała swoimi gęstymi rzęsami osłaniającymi bordowe oczy, po czym przemówiła. - Jestem twoja, Damonie. Wyprowadzę Cię na szczyty, będziesz władał całym światem. Śniłam Ci się, Ja i moje ognie. Jestem tu, by wybraniec Pana Światła odniósł zwycięstwo nad Wieczną Ciemnością.- jej głos był niczym jedwab, otulał zranioną duszę w kojącą rozkosz. Na jej pysku wciąż widniał uśmiech, łagodny i promienny, lecz oczy były nieprzewidywalne jak płomienie.
Podeszła bliżej niego. Zbliżyła pysk bardzo blisko jego ucha. - Jestem na twe rozkazy, mój Panie. Zdobędziesz całą krainę, uratujesz ten świat, ogniem i krwią.- szepnęła swym melodyjnym głosem, otulając jego szyję.

Zdziwiłem się bardzo gdy się zacząłem jej przyglądać. Była zupełnie nietypowa, inna, boska. Jej głos wywarł na mnie wrażenie, ukoił przez co jedynie rozłożyłem uszy.
- Pana Światła? - Zapytałem, nie do końca będąc przekonany czy siebie czy ją kwestionuję. Stanąłem pewniej i poczułem jak przez moje rozwinięte mięśnie przechodzi przyjemny dreszcz. Klacz znalazła się blisko mnie a ja uniosłem wysoko ogon i wygiąłem nieco szyje w łuk, by nadać sobie gracji. Było ze mną coś dziwnego, pomimo genu swojej matki który wydawał się być szlachetny jednak kobiecy ja rzutowałem inaczej. Wyglądałem bardzo królewsko, ze swoim odrobinę zakrzywionym nosem i rozdymanymi chrapami. Ogień płonął w moich oczach, które już dawno stały się poprzecinane czerwonymi wstawkami w tęczówkach. Źrenice się zwężały a ja sam podszedłem o krok do tajemniczej. Biła od niej łuna, która kazała mi jej zaufać. Normanie nie mógłbym na to pozwolić, jednak uwierzyłem jej.
- Ja? Uratować? Kogokolwiek? - Wyszeptałem i oblizałem wargi z których toczyła się czarna posoka krwi.

Widziała, że Ogier się dziwi, patrząc na nią, na jej ognisty blask. Była piękna. Jej ciepło sprawiało, że mogła odurzyć w sobie każdego. A to, by Wybraniec w 100% jej ufał, było bardzo, bardzo ważne.
Nie wiedział wciąż o co chodzi, lecz myśl o potędze go cieszyła, widziała to, przeszywając bordowymi oczyma jego ciało, a medalion u jej gardła emitował światło.
- Pan Światła, prawdziwy władca, król wszechświata. On Cię wybrał, Damonie. Jesteś Azorem Ahai, wybrańcem, który zbawi świat od wiecznej ciemności.- opowiedziała ciepłym, kojącym głosem. Jej struny głosowe, były niczym aksamit, jej sposób mówienia, ton i barwa, to wszystko sprawiało, że słuchanie jej dźwięku, było rozkoszą dla uszu.
- Musisz mi zaufać, uwierzyć w swoją siłę.- zaczęła melodyjnie, jakby mówiła, śpiewając. - W Tobie nadzieja, a nadchodzą mroczne czasy. Trzeba zniszczyć ciemność i lód. To nasi wrogowie.- była coraz bliżej niego, aż mógł poczuć jej ciepły oddech i gorejące serce. - Nie możesz zawieść. Nie możesz zawieść bezbronnych dusz. Nie zawiedź Pana Światła.

Przyglądałem się jej oczom i chłonąłem jej ciepło. Czułem się przy niej jakoś dziwnie, odbierała chęć nienawiści i zastępowała ją jakimś szlachetnym celem, który miał wieść moją ludność ku lepszemu życiu.
- Azorem Ahai?- Zapytałem bardzo zaskoczony tym tytułem, nigdy o niczym takim nie słyszałem. Uderzyłem nogą w ściółkę zdenerwowany a potem naprężyłem mięśnie, żeby dodać sobie powagi. Stanąłem dumnie i przyglądałem się jej pięknym bordowym oczom.
- Skąd ty jesteś.. jaką mam pewność, że nie kłamiesz. Nie mam niczego, na czym mogło by ci zależeć. - Wyszeptałem a potem odchrząknąłem, by zagrzmieć swoim dziwnym głosem.
- Dlaczego akurat ja? - To pytanie padło i odbiło się głuchym echem z drzewa do drzewa po całej puszczy.

Uśmiechnela się do niego słodko, odsłaniając białe jak kość słoniowa zęby. Zachowywał się dokładnie tak jak przewidywala, najpierw zaskoczony  a teraz podejrzliwy. Lecz jak można podejrzewać Pana Światła o kłamstwa? Panie mój. Byla kaplanka, a oni żyją dla swego Boga.
-Jestem sługą mego Pana. Tylko na tym mi zależy, by spełniać jego prośby. Teraz moja rola jest ważniejsza niż zwykle.- odpowiedziała mu swym słodkim jak miód głosem, z pięknym ciepłym uśmiechem, po czym się do niego przybliżyła. 
-Pan Światła nie zdradził mi tego.. Ale jego wybory zawsze są dobre, mój Królu. To musisz być ty.- odparła spokojnie i melodyjnie, patrząc uwodzicielsko na swego towarzysza, którego uważała za wybranca.

- Nigdy wcześniej nie słyszałem o żadnym Panie Światła. Skąd ty pochodzisz? - Zmarszczyłem brwi i przyglądałem się jej z niebywałą uwagą. Każdy jej najmniejszy gest na mnie oddziaływał. Kiedy się uśmiechnęła, po moim pysku przebiegł tylko jakiś grymas, bo sam nie potrafiłem tego robić. Władca... Ja i władca... Jak to...
- Ten twój Bóg musiał się pomylić... Nie jestem królewiczem, jak mogę zabiegać o tron? - Zapytałem się jej pusto a kiedy zobaczyłem jej uwodzicielski wzrok, serce trochę przyśpieszyło, ale nie na tyle by wyrazić inne emocje niż zmieszanie. Jedno ucho opadło byle jak a ja sam prezentowałem się wciąż dość pokaźnie.

Mel spojrzała na niego znacząca, jej bordowe oczy świeciły blaskiem, a długa gęsta grzywa, z lekko falowanym włosiem, opadała na zgrabną szyję. Wolałaby, gdyby ten młody ogier, od razu w siebie uwierzył, że jest to prawdą, wzniósł by się dumnie i chciał zdobyć tron.. Ale on miał pytania, za dużo pytań.
- Pan Światła nie dba o prawa śmiertelników. Prawa do tronu ma tylko jego Wybraniec.- odpowiedziała słodkim i melodyjnym głosem, patrząc bordowymi oczyma w oczy ogiera. Zagłębiała się w jego tygrysie ślepia, lecz jej szkarłatny połysk, przywodził na myśl jedno- ogień.
Pozwoliła sobie na moment wrócić do przeszłości. Igni, Yrden, Aksji, Aard, Quenn.- wyrecytowała w myślach niczym najpiękniejszy wiersz. To ja i Oni. Swego czasu, jako młoda księżniczka, zachowywała się całkiem inaczej.. To się zmieniło.
- Znasz już twoje zadanie.. A teraz musisz zapanować nad krainą śmiertelników. Ciemność nadchodzi.- powiedziała.

Słuchałem melodyjności jej wypowiedzi, jakby śpiewała mi piosenkę. Blask jej oczu, ogień w sercu i piękność jej ciała. Wszystko ze sobą współgrało. Była bardzo wiarygodna, bardzo stanowcza w tym co mówiła. Targały nią różne emocje, ale nie było w nich złych zamiarów. Byłem czarno krwisty, to mnie trochę denerwowało. Jednak każdy podły musi mieć dobrego sługę, prawda? Kiwnąłem pewnie głową i zbiłem popękane wargi. Więcej się już nie musiałem zastanawiać, resztę już wiedziałem.
- Niech się tak stanie. - Powiedziałem nagle, przecinając ciszę i odstępując od niej o krok.
- Zostanę wysłannikiem twego Pana.- Uniosłem wysoko i dumne głowę i tupnąłem kopytem ostro.
Mój ogon powędrował do góry, nadając mi majestatu a rany na moim ciele powoli przestały mnie dręczyć. Płomień znów przebiegł przez moje tęczówki.

Spojrzałam obojętnie na klacz, czekając aż w końcu mi odpowie. Po pewnym czasie nie daleko mnie zauważyłam dwa konie, jednak nie zwróciłam na nie szczególnej uwagii.
Nie chciało mi się tu być dłużej, strasznie irytowało mnie to miejsce i wolałam sobie stąd tak po prostu iść. Do zobaczenia -pożegnalnam się. Przebiegając obok dwójki koni skinęłam głową i odbieglam.

Z.t

Melisandre, była bardzo spostrzegawcza, szczegółowa. Jej słowa były jak pieśń, starannie dobrane, lecz gdy słuchało się jej głosu, nie sens się liczył lecz samo brzmienie. Był piękna jak płomienie jej Pana Światła. Po za tym, każdy ogier mógłby dostrzec, że ma ruję.
Zastrzygła płynnie uchem w przód, wiedziała, co o niej myśli Damon, jego spojrzenie to zdradzało. A ona świetnie potrafiła dostrzec takie rzeczy. Wierzył jej. Ten fakt był dla niej miły.
- A więc mój panie, zacznijmy od zdobycia serc poddanych.- zaczęła swym rozkosznym głosem. Jej osobowość była niemal wykreowana na manipulantkę, wszystko grało tak ze sobą, że nie była po prostu jedną wielką prawdą. - Czciciele fałszywych bogów. Muszą zobaczyć i uwierzyć w Wybrańca.- dodała przyglądając się bordowymi oczyma Damonowi. - Trzeba zwołać stado. Musisz zdobyć ich wierność, Królu.

Wysłuchałem jej uważnie, drażniło mnie niemiłosiernie to, że zjawiła się znikąd. Nie uwierzyłbym gdyby nie moje rany, które teraz znikały wypalane. Moje mięśnie były napięte a źrenice zwężone.
- Rozumiem.- Odpowiedziałem krótko i zwięźle. Naparłem trochę w jej stronę a potem spojrzałem w dal, patrząc się jakby ponadto. Król. Majestatycznie ale i ciężko. Na szczęście ludność stada nie będzie zbytnio protestować, że pojawił się samozwaniec. Poza tym, czułem się na tyle silny by móc kierować ludem. Obraz płonącego, straszliwego tronu wciąż wypalał mi umysł.
- Ruszajmy więc.- Mój głos znów syknął i przeszył uszy klaczy dreszczami.

Przyglądała mu się, z niezwykle wiarygodnym wyglądem pyska, z błyskiem w bordowych oczach i nieujarzmioną dzikością płomieni. To kryły jej oczy, nie miały w sobie tajemnicy, nie miały w sobie ciemności.. Miały tylko nieokrzesane płomienie. A każdy ogień interpretuje inaczej.
- Nie martw się, mój Damonie.- powiedziała, widząc lekkie zaniepokojone w jego mimice twarzy. - Nic nam nie stanie na przeszkodzie.- powiedziała do niego, wciąż melodyjnie, słodko i z pięknym tonem, niczym świergot ptaków.
Klacz zrobiła krok w przód. - Najwyższy czas. Pora stawić czoło ciemności.- powiedziała, odwróciła głowę i dumnym, wyniosłym krokiem, ruszyła w stronę Twierdzy.

z.t

Dzisiaj wyjątkowo postanowiła, by Halt i jego wataha zajęli się jej maluchami. Aedion wyraźnie wykazywał zainteresowanie wilkami. Wywoływało to uśmiech na jej pysku. Uśmiechała się już tylko z ich powodu. Jej dzielnego i silnego Aediona i słodziutkiej Lunary. Jednak rzadko spała. Czuwała nad nimi całymi dniami i nocami. Stąd właśnie pomysł na ten dzień wolny.
Powoli i z wprawą stawiała kolejne kroki, nasłuchując, czy nie dochodzą stąd jakieś ciekawe dźwięki. Jednak było całkiem spokojnie. Tym lepiej dla niej.
- Tak, tak jest dobrze. - Powiedziała do siebie, wzdychając. Czas wyplenić ten stres. Nie chciała, by jej nerwowość przeniosła się na ich... Jej źrebaki. Ponownie wyrzuciła z głowy obraz, który prześladował ją od dnia, w którym opuściła lochy Halnych. Zaczęła w końcu nowe życie.
Bez stresu, bez irytującego Bursega, bez Fiina i bez ogierów! Tylko ona, Halt i jej kochane pociechy.
- Tak jest lepiej... - Szepnęła.

Włóczyłem się po całej krainie całkowicie bez celu, zupełnie przypadkowo dotarłem więc w głąb puszczy. Wlokłem się powoli, stawiałem kopyta chwiejnie, jakby z obawy, że mógłbym stracić równowagę. Strzelałem dziko oczami na boki. Nie chciałem nikogo spotykać. Nie teraz. Pragnąłem pobyć sam, najlepiej do końca życia. Moje myśli, niczym sztylety, przebijały mój umysł na wylot. Ich chłodna stal boleśnie przypominała mi o ostatnich wydarzeniach. Ona, a także głos, który nadal złośliwie nie chciał mnie opuścić. Przesunąłem językiem po świeżej ranie, która rozciągała się od kącika pyska aż do oka. Syknąłem cicho zlizując krew. Rana znowu się otworzyła. Prawdopodobnie przydałoby się, aby obejrzał to medyk, ale w tej chwili miałem to głeboko gdzieś. Czy kogoś obchodził co się ze mną dzieje? Więc cóż z tego, że wda się zakoażenie, czy inne takie pierdoły? Najwyżej zdechnę, a to akurat nie liczyło się już dla mnie. Starciłem absolutnie wszystko na czym mi zależało. Aż dziwne, że nie skorzystałem z propozycji demona i nie rzuciłem się do wulkanu.
No właśnie. Mogłeś mnie posłuchać. Usłyszałemszyderczy śmiech.
Zdąrzyłem się już chyba przyzwyczaić. Chociaż ciężko zaakceptować fakt, że coś wiecznie siedzi w twojej głowie.
Rozejrzałem się z rezygnacją. Puszcza jak puszca. Drzewa, trawa, krzaki i... koń? No nie! Czy znowu mam halucynacje? Zapytałem z wyrzutem sam siebie.
Tym razem to nie ja. I coś mi podpowiadało, że to prawda.
Jabłkowita klacz chyba nadal mnie nie zauważyła. Cholera. Przekląłem cicho. Ze wszystkich osób jakie mogłem spotkać jej nie chciałem widzieć najbardziej!

Była zajęta sobą i zrelaksowana, ale w końcu była zabójczynią. Nocną Łowczynią. Nigdy nie traciła czujności. Usłyszała najpierw ciche kroki. Udawała, iż wszystko jest w porządku, dopóki nie udało jej się wyłapać również szeptu. Nie słyszała, co powiedział intruz, lecz najwyraźniej było to przekleństwo.
Wciąż udając, iż wszystko jest w porządku, ruszyła przed siebie. Jej postawa mówiła o doświadczeniu, w razie gdyby obcy postanowił ją zaatakować. Niech wie, iż nie należy z nią zadzierać. Weszła w zarośla, tak by mieć pewność, iż jej nie widać i niezauważenie zaczęła cicho poruszać się w stronę źródła tamtego dźwięku w nadziei, iż nieznajomy zaczeka, aż Erenszkigal zacznie się bardziej zagłębiać w puszczę.
- Kim jesteś? - Zapytała, po co czym ją zamurowało. Co? Jak? Nie, nie, ma zwidy! Tutaj nikogo nie było! Przełknęła głośno. W sumie to było dobre pytanie. KIM jest? CZYM jest?

Klacz zaczeła się oddalać, albo raczej zataczać łuk. Pewnie próbowała zajść mnie od tyłu. Nie mogła wiedzieć, że ja... to ja. Kiedy w końcu się odwróciła, staneła jak wryta. Wpatrywała się we mnie intesywnie. Jej pytanie nie miało zbytnio sensu. Przecież mnie znała. I to bardzo dobrze. Nie odpowiedziałem. Nie mogłem. Zabrakło mi oddechu, nie potrafiłem wydusić z siebie słowa. Stałem więc tylko w absolutnym milczeniu, a demon w mojej głowie nucił wesoło piosenkę.

Pada deszczyk, pada.
Życie podupada.

Płaczę, radość mnie rozpiera.
Światło umiera.

W końcu na tyle doszedłem do siebie, by wydać z siebie jakiś odgłos. Na prawdę nie wiesz? Tak szybko? Znasz mnie przecież. Warknąłem cicho. Ze wszystkich sił starałem się walczyć z obrazem Erenszkigal wykreowanym w mojej pamięci przez demona. Erenszkigal jako zabójczyni, morderca, zdrajczyni. Ale dramatycznie przegrywałem tę walkę. Brakowało mi światła, które przeciwstawiłoby się mrocznej sile. Światła, które wcześniej miałem w jej osobie. I wtedy wróciły do mnie wspomnienia. Moje prawdziwe wspomnienia. O niej. Te, sprzed jego ingerencji. Czy byłem szczęśliwy? Nie mogłem w to uwierzyć. A jednak taka była prawda. Tamta Erenszkigal, która mordowała mnie w snach była kłamstwem. Okrutnym, jakże realistycznym, ale kłamstwem.
Mój oddech był ciężki. Na mrozie jaki panował każda mała dawka powietrza, która utrzymywała mnie przy życiu czysto teorytycznie zamieniała się w obłoczek pary. Krew kapała teraz swobodnie z pyska na śnieg, niepowstrzymywana przez mój język. Byłem maksymalnie spięty. Od kilku dni byłem karmiony półprawdą, a teraz to wszystko odbijało się na mnie z ogromną siłą. Musiałem zmierzyć się z rzeczywistością i z samym sobą. Uporać się z tym, co zrobiłem. Skrzywdziem ją. Zraniłem ją tak bardzo! Byłem pewien, że nigdy nie daruje mi tego. Bo i czemu? Chciałem ją zabić. Nie ona mnie. Ja. To ja byłem potworem.
Tego chciałeś?! Wydarłem się myślach na demona. W odpowiedzi otrzymałem jedynie szyderczy śmiech. Jego znak firmowy. Skąd się biorą takie szkaradctwa?
Erenszkigal... Mój głos drżał. Po raz pierwszy od tamtego czasu wypowiedziałem jej imię. Zabrzmiało jak przekleństwo.

Zachowała kamienny wyraz swojego pyska, chociaż miała ochotę uronić łzy. Nie, nie tym razem. Wtedy płakała. Wtedy, kiedy go straciła. Próbowała walczyć o niego, dotrzeć, lecz on ją zaatakował.
- Kiedy ostatnio cię widziałam, tarzałeś się po ziemi i mnie zaatakowałeś. - Przypomniała mu, a jej oczy i głos zdradzały jej ogromny ból. Ponieważ to właśnie czuła. Fiin był jedynym koniem, który potrafił wywołać w niej jakiekolwiek uczucia. Wcześniej nic nie czuła. - Przykro mi, że mam wątpliwości co do tego, kto teraz przede mną stoi. Mój kochający i delikatny Fiin, czy też obłąkany ogier, który chce mnie zabić?
Nie będę płakała, nie mogę. Jednak teraz została sama w dwójką źrebaków. Jeszcze nie tak dawno nie chciała mieć nawet jednego. Co jeśli kiedyś natrafią na ich... Ojca? Nie dowie się o nich. Tak samo one nie dowiedzą się o nim. Nie mogła na to pozwolić.
Patrzyła jak jego krew spada na ziemię pokrytą śniegiem.
- Fiin... - Szepnęła cicho, czule. Wciąż go kochała, wziąć nie mogła o nim zapomnieć, dlatego tak cierpiała.
Wiedziała, że toczy kolejną walkę. Odsunęła się odrobinkę. Mógł ponownie ją zaatakować. Jej serce powoli pękało. Starała się, głównie dla swoich dzieci, by nie pękło. Lecz gdy usłyszała swoje imię, wypowiedziane z taką nienawiścią, wtedy rozbiło się na miliony drobnych kawałków.
Przywołała na swój pysk kamienny wyraz, próbując zamaskować ból, tęsknotę.
- Cóż, dobrze, że tutaj jesteś. Potrzebowałam tego. - Powiedziała spokojnie, jej głos nie zdradzał już żadnych uczuć. - Potrzebowałam zapewnienia, że między nami nie ma już żadnego uczucia.
Wróci do siebie. Zajmie się wojną, źrebakami, Haltem i jego watahą. Może nawet znajdzie innego ogiera. I zapomni o nim.

Każde jej słowo sprawiało, że rozpadałem się coraz bardziej. Moje serce, podarte na strzępy, odpadało teraz po kawałku zamieniając się w brudną kupkę popiołu na śniegu zroszonym krwią. Nie dziwiłem się jej nienawiści. Zrobiłem coś okropnego. Chociaż nawet nie do końc to pamiętałem. To... działo się samo, bez mojej woli. Wtedy nie potrafiłem się powstrzymać. Nie potrafiłem ochronić jej przed sobą samym. To bolało. Bardziej niż fizyczny ból, niż paląca rana na policzku, niż wszystkie zadrapania. Nawet nie jej nienawiść. Raczej obojętność. Moje oczy były ciche jak wiór.
Zasłużyłeś na jej nienawiść! Jessssteś złem! Wysyczał demon, wprost do mojego ucha.
Przeszedł mnie zimny dreszcz.
Nie. To ty na to zasłużyłeś! Posłużyłeś się mną! To byłeś ty!
Moja rozpacz tylko podsycała radość stwora. Odżywiał się cudzym cierpieniem, a tu miał aż dwie ofiary, które mógł wyssać ze światła. Znowu poczułem, że mam serce. Tylko po to, aby demon mógł wyzuć je z ciepła. Było teraz bryłką lodu, którą Erenszkigal roztrzaskiwała wałkiem. Lub młotkiem.
Nie bardzo rozumiałem co się działo. Na początku... Wymówiła moje imię. Tak, że dała mi nadzieję. Sam nie wiem na co, ale... Później zrzuciła tą nadzieję z klifu. Wysokiego. Tak bardzo, że czekałem zszokowany przez chwilę zanim usłyszałem jak rozbija się o podłoże, tam w dole.
Z mojego gardła wyrwał się długi jęk. Stłumiłem go ntychmiast. Ona miała rację. Jak mogłem liczyć, że jest inaczej, po tym, co się stało? Po tym jak nieomal jej nie zabiłem? Ro-rozumiem Wyszeptałem w końcu. Tylko... jest coś jeszcze. Zmusiłem się, żeby spojrzeć jej w oczy. Ze wszystkich sił starałem się utrzymać to spojrzenie, jakbym chciał przepalić ją na wylot. Tak bardzo ją kochałem! W tym wzroku można było odczytać wszystkie zasrane emocje, które mną miotały. Lunara. I Aedion.