Ujeżdzalnia

Duży plac ogrodzony wysokim, solidnym, wytrzymałem płotem, którego się nie da przeskoczyć ani zniszczyć. Do środka prowadzi mocna brama zamykana od zewnątrz na ciężką zasuwę. Na środku znajduje się pal służący do przywiązana koni, nad którymi się pracuje. W ogrodzenie wbudowana jest klatka - mała, prostokątna zagroda, niewiele większa od konia, oddzielona od ujeżdżalni bramą.

Vitalia szła pogodnie, nie stawiając się. Gdy poczuła, że liny się trochę poluźniły trąciła nosem przewodnika. Szła grzecznie i dała się spokojnie wpakować do zagródki. Niezadowolona wielką maleńkością zagrody, wyskoczyła wysoko w górę, lecz zahaczyła o najwyższą belkę i upadła, po drugiej stronie. Była już pożądnie pokaleczona. Kawałek deski już się w jej łopatkę wbił, powodując dość płytką ranę. Lecz nie chciała się podnosić. Skoro im tak na niej zależy to niech się nią zajmą.

Vitalia była załamana. Wyciągnęła ukradkiem małe nasionko i je zjadła. Sprawiało ono zatrzymanie się życia, w miejscu. Symulacja śmierci, lecz umysł pracuje. Teraz leżała przygnieciona i związana na ziemi - jak martwa. Na nic nie przyda im się martwy koń, mogą go tylko pozostawić ją na pastwę losu. Roślina po kilkudziesięciu minutach przestaje działać i ofiara się budzi (btw. tak wyczytałam i widziałam w filmie). Leżała nieruchomo i nie można było dostrzec jej oddechu.

Z pyska Vit w lekkim otoczeniu śliny, wypadło oto to ziarenko. Owszem było lekko przegryzione, prawie, że pozbawione koloru. W jednym sensie wyssane. Było dość duże, ale mogli tego nie zauważyć. Lecz jej nogi nie były zimne jak u zmarłych - były zimniejsze niż ręka elfa, lecz nie tak lodowata.

Mianka powoli, krok po kroku, jak kot, wślizgnęła się bezszelestnie na ujeżdżalnię. Widziała małe stworzonka, tak silne, żeby zaciągnąć konia siłą bez zmęczenia się. Dopiero teraz, zauważyła, że to władczyni SCK, Vitalia. Ta to zawsze się wpakuje w kłopoty. Zaczaiła się i wyskoczyła z cienia. rzuciła się na jednego z elfów, z dzikim okrzykiem: A to za moją przyjaciółkę!- i rąbnęła innego tylnym kopytem. tego, którego przewróciła, ugryzła w twarz, by najlepiej nic nie widział. Jeśli tamci się na nią rzucali, dziko się rzucała i wierzgała, gryzła i przewracała się, by może któregoś przymiażdżyć.

Vitalia pomimo, że wypadło jej to ziarenko z pyska przebudziła się po kilkunastu minutach. Słyszała coraz mocniej głosy i poczuła .... Miankę. Poszarpała zła worek na głowie i wstała. Złapała skapel leżący obok i przecięła więzy. Podbiegła do Mianki, szarpnęła łbem w jej kierunku, trącając ją nosem. Stanęła dęba i zaczęła razem z nią zrywać liny. Zębami, siłą itd.

Elf pod nią otworzył usta i zaczął wydawać jakieś dźwięki, których klacz nie rozumiała. Po chwili inne zarzuciły na nią zapętlone liny. Oczywiści, z gniewu zaczęła się szarpać, aby przypadkiem nie było im zbyt łatwo... Cóż, o to raczej nie musiała się martwić. Kiedy Vitalia wstała i rzuciła się na elfy, Mianka ze zdwojoną siłą kopnęła jednego z trzymających ją na lasso elfów. Szarpała się na wszystkie strony, by pozrywać liny. Zaciskała szczęki na linach, chcąc je zerwać.Przy tym, gdy któryś elf stał za nią, jej ogon starał się zwalić go z nóg, lub przynajmniej podrażnić mu oczy. Cóż to za maniery!

// Sorry, myślałam, ze nie mogę używać narzędzi do walki z nimi, a nie do uwolnienia.
Vitalia dziko rżała, gdy czuła przytrzymywany worek na jej głowie. Co prawda, nie mogła go zdjąć, ale próbowała wyczuć ręce lub nogi i je gryźć, by je tylko zabrał. Czuła potem linę i to była kaplica dla niej. Nic nie widziała. Jak wachadłem machała związanymi nogami na wszystkie strony. Chciała się uwolnić.

Elfy zaczęły zarzucać jej lassa na nogi. To potęgowało jej złość. Przybiegły jeszcze dwa elfy. No proszę, to nazbyt łaski dla mnie.- powiedziałaby to sarkastycznie, ale wiedziała, że i tak nie kapują, kopiąc przy tym najbliższego stworka. Widziała, że Vitalia nie radzi sobie z workiem na łbie. Stanęła wtedy dęba i z ogłuszającym rżeniem i wyskoczyła nad elfami, które ją otaczały, odbijając się mocno tylnymi nogami. Mogła przypadkiem zahaczyć przednimi kopytami o łepetynkę któregoś z elfów. O to nie dbała. Wylądowała przy siwce i od razu starała się przegryźć linę, co raczej powinno się jej udać, bo to tylko lina. Jeśli się udało, to pomogła zdjąć jej worek i wstać. Również zacisnęła szczęki na linach na jej nogach. Potem pomagała jej wstać.

Vit nie najlepiej się czuła, gdy była związana, a Mian leżała obok. Jak myślisz... czego chcą od nas? - spytała, dalej machając łbem i przypadkowo uderzając leżącą koło niej Miankę. Słuchała - Już sobie poszli. - stwierdziła i zaczęła się szarpać. Ja chcę uciec! - krzyknęła i zaczęła napierać na oślep kopytami w stronę trakenki. Kopyta siwki zahaczyły o cały zwój lin i gryzła je przez worek, na zmianę z siłą jej nóg i kopyt. W końcu spadło z jej nóg. Ściągnij worek sobie z głowy, a potem mi pomóż się odwiązać, uwolnić. - syknęła cicho, elfów wciąż nie było.

Zapach Mianki, Vitalii i brudnych, wrednych człowieków przyciągnął mnie aż tutaj, na Ujeżdżalnię. Widok powalonych, niegdysiejszych towarzyszek broni sprawił, że krew we mnie zawrzała. Jak oni śmieli? Królową stada Czarnej Krwi? Wielką Wojowniczkę? Obwiązać linami, jak zwykłe zwierzę? Miankę? Tę dobrą, silną istotę, która pomimo bycia typowym zaprzyjaźniaczem cechowała nieugięta wola przetrwania? Ją też? No coś tu było bardzo nie tak.
- Dzień dobry - powiedziałam głośno do klaczy. Elfy odebrałyby to zapewne jako trzytonowe, melodyjne rżenie. Wystrzeliłam jak torpeda, o, jak lux-torpeda, a może i nie, nieważne, w każdym razie siła, która wróciła mi po duchowym bycie-niebycie sprawiła teraz, że moja witalność i energia nie miały granic. Może to tylko metafizyczne brednie, ale ja byłam teraz dla samej siebie czymś w rodzaju chwilowego cyborga. I na tę jedną krótką chwilę w życiu po nieżyciu nie miałam sobie równych.
Podgalopowałam do Mianki i nagłym ruchem zerwałam worek z jej głowy, o ile jeszcze go miała, jeśli już nie, to zerwałam jakąś linkę.
- Nie rozsiadajcie się jeszcze, miłe panie, przecież możemy jeszcze chwilę powalczyć... - powiedziałam ochoczo.
Potem przerwałam siłą kilka sznurów pętających Vitalię.
Wiedziałam, że to nie będzie trwało bez końca; Elfy zaraz wrócą, po co w ogóle wychodziły? Złapią i mnie i trafię pod siodło. Ale wtedy będzie zabawa! Nawet jeżeli Mian i Vit uciekną, sama chyba zostanę, żeby mnie dosiedli, a potem wykrwawili się na piasku, bo chętnie pootwieram tym koniożercom bebechy!

Ach, próbowała zerwać worek z łba, lecz elfy miały kciuki, przez co wiązały solidne więzy.
-Czego chcą? Tego samego co wszyscy ludzie. - uśmiechnęła się ponuro- Świerzych niewolników. Wtedy usłyszała przywitanie. Zdziwiła się, bo to by tu przyłaził? Arcana. - poznała Mianka. Nagle znów czuła się wolna, bo Arcana zerwała jej worek z głowy. Poderwała się szybko i jeśli Vitalia miała na sobie jeszcze jakieś więzy, to przygryzła je lub zerwała. Taaaaaaaaaaaaaaaaaaaa. Oni nas jeszcze popamiętają!- zagroziła cicho. To jaki jest plan? Walczymy od razu, czy gramy?- klacz chciała się upewnić.

Vitalia chciwym mruganiem oczu, łapała światło słoneczne, gdy Arc zdarła jej worek z głowy. Światło wpadło do jej zagubionych oczu. Zarżała cicho na powitanie. Dzięki. - powiedziała. Wstała dość prędko i zaczęła się rozglądać na wspaniałe, jak dotąd niezauważalne piękno natury. Mnie wiedzie zemsta.  Udajmy grzeczne, posłuszne - dajmy się ujeździć, by na samym końcu rozpruć im flaki. - syknęła krwiożerczo. Gramy, gramy... - powiedziała - Ale potrzebuję was. Sama nie dam rady.  - w końcu przyznała się do tego.

Fortissimus wpadł na ujeżdżalnię. Nie przepłacisz za to życiem... - warczał pod nosem, gdy czuł od niego żal, pewien smutek. Ja pójdę z Tobą. - zarżał głośniej. Widział, że kolejna klacz przybyła nad ujeżdżalnię, tym razem dzika. Dwie, które jeszcze niedawno były związane, stały już i planowały. Nie rzucać się na niego! On tylko próbuje pomóc! - zarżał głośno do klaczy, które były coraz bliżej. Położył uszy i podniósł kopyto, ostrzegając, że będzie bronić akurat tego elfa.

Prychnęłam z rozbawieniem, zarzucając kasztanową grzywą. Brakowało mi Vitalii i jej wojowniczych nastrojów.
- Ciebie zawsze wiedzie zemsta - dogryzłam jej raczej dla zakłócenia ciszy, niż jakiejkolwiek złośliwości. - Ja zamierzam zatańczyć z nimi śmiertelne tango, uczestniczyć w Grze dla samej Gry - uśmiechnęłam się złowieszczo. O ile zwykle byłam pokojowo nastawiona do innych istot, tym razem po prostu chciałam wyssać krew napastnikom jak jakiś nie wiem... wampir (Mianeczko C:)!
- Halny Wiatr i Czarna Krew grają ramię w ramię - uśmiechnęłam się źle. - A ty i tak szykujesz wojnę.
Zacmokałam, jakby z niezadowoleniem.

-Tak. Wszystkie potrzebujemy siebie nawzajem. - potwierdziła słowa Vit. Na słowa Arcany uśmiechnęłam się złośliwie. Miała rację.
-Tak, trzeba będzie być grzecznymi. A jak nas ujeżdżą, to długo nie poczekają, i ich główki nie będą więcej widzieć szyi. - i zachichotała szyderczo. Trochę się zmieniła. Wojna... Znowu. Klacz tak szczerze to miała dość wojny. Ale w tej chwili była gotowa na wojnę - z elfami. Zaczaiła się jak do skoku, i czekała. Albo na rozmowę albo na zjawienie się wrogów.

Wszyscy (albo nie, jak już uważacie) po cichu weszli do stajni. Blondyn zamknął drzwi, że nie dało się wejść.
- Nie szarpcie się i dajcie mu się wyleczyć. On chce nam pomóc - powiedziała cicho. Nie potrzebne były dodatkowe krzyki i szarpanina. Tylko, żeby zdążyli przed przybyciem tamtych żałosnych i okrutnych elfów.
- Zastanawiam się, czy nie zaczekać na nich, by skopać ich aż do krwi. A Wy jak sądzicie? - Zapytała z nadzieją, że jeszcze blondyn jakoś ujdzie cało, że i jemu nic się nie stanie. Tylko wtedy, gdy Flo spotkała ich przy jeziorze, wyglądali groźniej, a teraz ten elf jest całkiem miły i widać, że nie chce źle.

Przyszła tutaj wraz z karą klaczą, ogierem i oczywiście człowiekowatym. Szła jak zawsze - z dumnie uniesioną głową, z lekkością stawiając kopyta. Szła niemalże bezszelestnie, jak doświadczony zabójca, czyhający na swoją ofiarę. Uważnie rozglądała się na boki, w każdej chwili gotowa do działania. W końcu to mogła być pułapka. Do jej nozdrzy doszedł wyraźny zapach krwi, a po chwili zobaczyła trzy klacze.
Stanęła obok blondyna, aby pokazać im, że nie jest zbyt groźny. Trąciła go mocniej głową w ramie tak, aby przez chwilę jego dłoń znalazła się na jej pysku. W sumie to nie była pewna, czy chłopak zrozumie jej gest. Ale nie zaszkodzi spróbować. Chciała mu dać w jakiś sposób do zrozumienia, że może na nią liczyć. W końcu im pomagał, więc wypadałoby mu się jakoś odwdzięczyć albo wspomóc.
Po chwili jednak podeszła do zamkniętych klaczy.
Mam nadzieję, że nie okaże się zdrajcą, bo inaczej sama się go pozbędę. Ale mimo wszystko trzeba spróbować. - powiedziała do nich spokojnie i cicho, jako drobne uzupełnienie wypowiedzi Flover. Potem bez słowa patrzyła jak człowiekowaty opatruje im rany, co chwila kierując wzrok w inne miejsca, aby zobaczyć, czy przypadkiem nikt inny się nie zbliża.