Ujeżdzalnia

//Jeśli dobrze zrozumiałem//

Coś dziwnego działo się wokół mnie. Byłem lekko wystraszony więc uszy same zaczęły mi się ruszać. Wydawało mi się że zrobiło stało się zimniej. Rozglądałem się gdy usłyszałem dziwny głos dochodzący od strony lin. To wszytko pojawiło się znikąd. Co to?
-Kim jesteś?
Powiedziałem z lekko trzęsącym się głosem. Gdy tylko piach opadł dostrzegłem białe coś. Patrzyło się.
Powolnym krokiem szedłem za głosem, ciągle patrząc na stworzenie.

/Dobrze

Wrażenie, jakby to liny przemawiały do konia, kusząc, by podszedł. By wpłątał się w sznury, oddając im to, co jeszcze mu zostało. Czy kochał swoje życie, by je oddawać? Czy znudziła mu się ta rutyna, konia pod rządami obcych.
- Nie wieszz? - Syczał wąż. Pewnie uznał, że pytanie padło w jego stronę. Czerwone ślepa wężowatego wlepiały się w ogiera. - Jesstem Rei Das Sete Provincias Cubertas Con Bágoas, dla ścisssłości - ciągnął nadal. - Wszyssscy mnie tu znają, mały koniu.

Albinos otoczył Cię, cielskiem torując jakąkolwiek ucieczkę. Jego oczy przemawiały grozą, chcąc od Ciebie odpowiedzi.
- Powiedz mi, jak się nazywaszz? - Mruknął, pokazując kły. Białe, wielkie, gorsze niż kiedykolwiek świat je widział. Chcące krwi, która nie raz pięknie je ozdabiała.
- Nie mów mu prawdy... - coś szeptał piskliwym głosem w oddali, jakby prosząc Cię o to. Stwór rzucił w przestrzeń spojrzenie, jakby karcąc kogoś.

Zatrzymałem się słysząc jego imię. Byłem coraz bardziej pewny, że nie powinienem do niego iść. By ewentualnie kupić sobie trochę czasu lub lekko rozproszyć wężysko. Powiedziałem ukrywając strach.
-Czy mógłbyś powtórzyć swoje imię, bo nie zdążyłem zapamiętać całego.
Uśmiechnąłem się tylko głupkowato mając nadzieję, że ten się nabierze. Wszyscy? Zastanowiłem się, szukając wzmianki o takim kimś ale nie przypomniałem sobie. Kiedy mnie otoczył i pokazał zęby spiąłem się jeszcze bardziej. Kto uznałby coś takiego za normalne? Kiedy zapytał mnie o imię wahałem się czy powiedzieć prawdę czy skłamać, a może nic nie mówić. Ten dziwny głos odezwał się ale byłem zbyt zapatrzony w albinosa by poszukiwać wzrokiem jego właściciela. Zważywszy na reakcję czerwonookiego postanowiłem się posłuchać pisku.
-Jestem Malik.
Przedstawiłem się podając imię jednego z koni z dawnej stajni.

Patrzyłem na niego szeroko otwartymi oczami, nie wiedziałem co powiedzieć. Rei. Mówiąc całe imię zajęło by mi to za dużo czasu. Mam ci służyć? Nie podobał mi się to wszystko. Spojrzałem na liny, ktoś je zrzucił. Powoli zacząłem się odsuwać od głowy węża. Nie miałem pojęcia o czym on mówi i do kogo.
-Do jakiej armii? Dlaczego?
Zapytałem niepewnym głosem nie przestając się cofać. I tak nie mam gdzie uciec. Byłem w kropce jedyną rzeczą, którą mogłem zrobić było nie prowokowanie stwora do ataku.

Słuchałem go próbując zrozumieć jego zamiary, motywy. Nie budził mojej sympatii, wręcz przerażał. Przegiął gdy jego armia się pokazała. Stałem jak sparaliżowany nie wierząc w to co widzę. Zdające się cierpieć wieczność dusze były całe okaleczone. To będę ja? Przysunął mnie do siebie, był blisko, za blisko. Ucieszyłem się w duchu gdy coś strzeliło go gdy próbował wystawić łapsko poza ujeżdżalnię. Sperenza. Dostałem rozkaz by ją znaleźć. Nie chciałem się go słuchać. Ciekawe co mi da jeśli to zrobię? To co oni? Zerknąłem na zjawy.
-Jak ona wygląda? I co ona ma ci oddać?
Muszę wiedzieć by ją znaleźć i żeby mnie nie oszukała. Zanim jednak wykonam zadanie muszę z nią porozmawiać i ocenić kogo mam się słuchać.

No to nie mam nic. Westchnąłem. Opowiadał wszystko w ciekawy sposób ale nie wszystko rozumiałem. To jest dobry powód by kogoś uwięzić. Widząc liny zmieniające się w gady nie zdziwiłem się. Już mnie chyba nic nie zaskoczy. Gdy popatrzył na mnie mówiąc kim to on nie jest przewróciłem oczami.
-Zaraz wracam.
Posłusznie ruszyłem ku drzewom na które wcześniej patrzył Rei. Wszystko co chcę. Co by to mogło być? Zastanawiałem się nie zwracając uwagi na otoczenie. Hej jeśli wyjdę z ujeżdżalni to będę mógł uciec i nic mi nie zrobi, no chyba, że te duchy mogą. Obejrzałem się. Może ona zaoferuje mi coś lepszego. Uśmiechnąłem się do siebie i zastanawiając się jak Sperenza wygląda.

Szedłem przed siebie aż dostrzegłem uroczą klacz. Niestety ta uciekła ode mnie, ruszyłem więc za nią. Może ona coś wie. Nagle zamiast konia zobaczyłem sowę.
-To ty.-szepnąłem do siebie.
Gdy wylądowała na gałęzi zrozumiałem co co mu chodziło z tym "Różnie może być.". Widać było, że jest wystraszona więc wolałem nie stresować jej jeszcze bardziej, musiałem jednak zdobyć informacje. Patrzyłem na nią z lekkim zachwytem.
-Przepraszam jeśli cię wystraszyłem.-ukłoniłem się nisko. -Jestem Swan, a ty jak mniemam nazywasz się Sperenza?
Podniosłem się i przyjrzałem zwierzęciu. Dlaczego szepcze?
-Proszę nie bój się mnie.  
Po czym posłałem w jej stronę łagodny uśmiech.

Po przemianie w konia wydawała się być spokojniejsza. Wolałem nie podchodzić dopuki ona nie zrobi pierwszego kroku.
-Do niczego cię nie zmuszam.-powiedziałem cicho.
Przyjrzałem się jej uważnie.
-Chcę tylko wiedzieć dlaczego go uwięziłaś, kim jesteście i co się ze mną stanie jeśli go nie posłucham.-te słowa wyleciały z moich ust bardzo szybko, ponieważ bałem się, że Sperenza zaraz ucieknie i nie dowiem się niczego.
Patrzyłem na nią szeroko otwartymi oczami stawiając uszy by usłyszeć choćby jej najcichszy szept. Byłem gotowy by ją gonić ale raczej nie zapowiadało się na to.

Słuchałem jej uważnie, nie ruszałem się z miejsca. Wolałem nie ryzykować spłoszenia jej. Jest zły. Pff to przecież widać. Jej ciche mówienie sprawiało, że już zaczynałem myśleć szeptem. Znowu zmieniła się w ptaka. Zrobiłem kilka niepewnych kroków w jej stronę i delikatnie podniosłem głowę.
-Jak uwolnić te dusze?-zapytałem cicho, kątem oka zerkając w stronę ujeżdżalni.
Bez niewolników będzie nikim. Czasami ledwo mogłem słyszeć Sperenzę dlatego darowałem sobie tupanie nogą czy robienie innych hałaśliwych rzeczy. Chciałem wiedzieć wszystko, teraz, a zważywszy na to iż Rei mógł szybko stracić cierpliwość nie mogłem marnować czasu na zagadki.

Zastanawiałem się skąd on wziął tyle koni, tak jak chciał zabrać mnie?
Patrzyłem z niedowierzaniem na "budujące się " konie. Własna mini armia co? Czułem się taki mały przy nich. Klacz miała niezwykłą moc.
Po jej ponownej przemianie przyglądałem się z podziwem jej porożom.
-Cóż... pomogę ci na tyle, na ile będę mógł.-odpowiedziałem dumnie unosząc głowę i uśmiechając się przy tym.
-Czekaj! Co będzie się mnie słuchać? Ale ja totalnie nie umiem!-lekko podniosłem głos.
Chciałem, żeby wszystko było jasne i żeby nie dowiedziała się o moich "wspaniałych" umiejętnościach przywódczych w trakcie walki. Jednak rozkaz to rozkaz.
-Czy masz już jakiś plan?

Przygalopowałam tu, wiedziona ciekawością, bowiem zwęszyłam zapach jakiś stworzeń, jakich nigdy nie wyczuwałam. Zatrzymałam się sto końskich kroków od dziwnego "czegoś". Co to w ogóle miało być? Wyglądało jak stojące rzędem, pozbawione kory i liści drzewa. Nigdy czegoś podobnego nie widziałam. Zarżałam głośno, tak głośno, jak jeszcze nigdy. Byłam ciekawa, czy, któraś z dziwnych istot, których zapach mnie tu przywabił, się zjawi.