Trawiaste jezioro

Trudno zauważalne małe jeziorko. Pływają w nim bardzo piękne ryby i dużo innych stworzeń np. żółwi, kto podejdzie cicho może spodka czaple która ma mieszkanie niedaleko. Koło jeziorka rośnie wierzba płacząca. Jeziorko jest otoczone tatarakiem i kwiatami. Jest to spokojnie miejsce idealne dla marzycieli.

Ogier przybył tu lekkim kłusem. Jego grzywa powiewała delikatnie na wietrze, a mięśnie napinały się z każdym przebytym przez niego krokiem. Był tu od zaledwie kilku godzin i chciał po poznawać nowe tereny, jego nowego stada. Było to bardzo przyjemne miejsce, i Jaskier z miłą chęcią tu został.
Podszedł energicznym stępem do jeziorka i napił się wody. Przez chwilę obserwował kolorowe ryby, które pływały w cieczy. Jednak po chwili położył się pod Płacząca Wierzbą. I poskubał trochę trawy, spokojnie ją przeżuwając.

Przybiegła tutaj dla odmiany energicznym galopem. Jej złocista grzywa powiewała lekko na wietrze jak zwycięska chorągiew. Zatrzymała się tuż przy małym jeziorku i wzięła kilka dużych łyków czystej, świeżej wody. Przez chwilę wpatrywała się w małą, złotą rybkę, która w spokoju przemierzała zbiornik wodny. W pewnym momencie wyczuła tutaj obcy zapach, należący jednak do jej stada. Potem spostrzegła ciemnego ogiera, który skubał trawę, leżąc pod wierzbą. Podeszła do niego powolnym krokiem. Jak ci na imię? spytała z przyjaznym uśmiechem na pysku.

Jadł sobie spokojnie trawę, i przymrużał lekko oczy, bo słonce świeciło. Gdy nagle usłyszał nie znany jeszcze dla niego głosu. Gdyby tylko wiedział że jest to władca jego stada, na pewno zachowałby się nieco lepiej. Wstał. Witaj-najpierw przywitał się. Po chwili odpowiedział na jej pytanieNazywam się Jaskier, a ty?-zapytał uśmiechając się do niej. Była to klacz, takiej samej rasy co on, bardzo mu się spodobała, trzeba przyznać że była bardzo urodziwa. Przyglądał jej się, jednak po chwili spuścił z niej wzrok.

Przyglądała się przez chwilę nieznajomemu ogierowi. W takim razie... Witaj w Morskich Nimfach, Jaskrze. powiedziała z uśmiechem. Cóż, brzydki to on nie jest... nawet w myślach nie była w stanie powiedzieć czegoś innego, lepszego. Innymi słowy, spodobał się jej. Jestem Astra. powiedziała po chwili. Jeszcze przez chwilę patrzyła na ogiera, a potem odwróciła od niego wzrok swoich bursztynowych oczu. Przez chwilę przypatrywała się swojemu futru z szakala, które zwisało nierówno z jej boku. Szybko ponownie ułożyła sobie beżowe futro na grzbiecie. Zdążyłeś jeszcze kogoś tutaj poznać? zapytała po chwili, wracając wrokiem do Jaskra.

Skinął głową i odpowiedział miłym głosem: Dziękuję.. Zarżał prawie nie słyszalnie. Mi także milo cię poznać Astro.-odpowiedział. Ogier przyglądał jej się przez dłuższą chwilę, klacz była na prawdę piękna, i nie można było odwrócić od niej wzroku. Napiął wszystkie mięśnie, stał się strasznie spięty. Ponownie zarżał, jednak nieco głośniej. Po chwili odwrócił wzrok. Nie, jesteś pierwszą klaczą którą tu poznałem.-odpowiedział, a na jego pysku pojawił się szczery uśmiech. Wiesz może kto tu jest władcą?-zapytał, nie wiedząc że jest w jej obecności.

Uśmiechnęła się ponownie. Wpatrywała się przez pewien czas w ogiera jak zahipnotyzowana. Skąd mogła się domyślić, że pierwszy ogier w ich stadzie będzie TAK wyglądać. Szybko jednak otrząsnęła się i zmusiła do spojrzenia mu w oczy. Czy coś się stało? zapytała, ponieważ zauważyła, że nagle się spiął. Istynktownie odwróciła głowę, aby sprawdzić czy przypadkiem ktoś za nią nie stoi. Ponownie wróciła wzrokiem do Jaskra. Tak, wiem. powiedziała z szerokim uśmiechem. Władczynią tego stada jestem ja. Powiedziała z jeszcze większym uśmiechem.

Ogier przyglądał się jej i głośnio przełykał ślinę. Spojrzał na jej piękne oczy i odpowiedział:Nie, nic się nie stało.-uśmiechnął się, a jego mięśnie nieco się rozluźniły. Od dawna nie miał do czynienia z żadną klaczą, i kiedy zobaczył Astrę, jakby gałki oczne miałyby mu wylecieć. Nie mógł się na nią napatrzeć. Była przepiękna, brak było słów żeby opisać jej urodę. Jej wyglad zewnetrzyny przypomina piękny widok zachodzącego słońca.
Zrobiło mu się okropnie wstyd. Pokłonił się przed nią i powiedział:Ah, wybacz mi Pani, jeśli moje zachowanie było nie stosowne.-powiedział.

Klacz uśmiechnęła się lekko. Ku jej uldze, ogier nieco się rozluźnił. Ona wpatrywała się w niego przez chwilę bez słowa. Szybko jednak odwróciła wzrok, aby nie poczuł się dziwnie... Zaczęła delikatnym ruchem, kopać mały dołeczek kopytem w ziemi. Postanowiła jednak patrzeć swojemu rozmówcy w oczy. W te piękne oczy... rozmarzyła się przez chwilę, jednak nie dała po sobie poznać rozkojarzenia. Skup się, jesteś Władczynią! zganiła siebie samą w myślach za swoje dziwne zachowanie. Spojrzała więc na niego ponownie.
Zachowanie Jaskra sprawiło, że roześmiała się lekko. Nie był to jednak zdecydowanie szyderczy czy złośliwy śmiech, zwyczajny, taki... szczęśliwy. Nic przecież złego nie zrobiłeś. Jestem Astra, władczyni jedynie przy okazji. powiedziała z promiennym uśmiechem. Nie to, że traktowała władanie za coś mało ważnego... Po prostu nadal była tą samą klaczą, którą była za panowania Lunarii. Jedynie tytuł nieco inny.

Jaskier na szczęście zachowywał się tak jak przystało, i nie zrobił żadnej głupkowatej rzeczy. Uśmiechnął się, a jego dusza promieniowała ze szczęścia. Pierwszy raz, odkąd stracił swoją ukochaną, spotkał klacz, która zrobiła na nim tak ogromne wrażenie, i na którą w ogóle zwrócił uwagę. Przecież on był tylko jakimś ogierem, a ona była władcą. Jakie szczęście musiało mu się przytrafić, że zechciała z nim porozmawiać.
Uśmiechnął się do niej i cicho westchnął. Ulżyło mu, że jednak nie wygłupił się w żaden sposób.
Astro, czym że się interesujesz, jeśli mogę wiedzieć?-zapytał ją. Chciał ją poznać nieco bliżej.

Klacz przez chwilę zamyśliła się. Wcześniej było to zielarstwo. Zanim zostałam władczynią, chciałam być medykiem... powiedziała w końcu. Wcześniej marzyła o tym, aby stać się medykiem, pomagać innym. Właściwie to będąc władczynią również nie mogła narzekać. To był przecież zaszczyt móc reprezentować stado.
Co powiesz na przyjacielską walkę? spytała po prostu. Właściwie, to mógł być to dobry, przyjemny sposób na podniesienie swoich umiejętności. Po za tym, dawno już tego nie robiła. Czekała na odpowiedź ogiera, nie spuszczając z niego wzroku swoich bursztynowych oczu.

Uśmiechnął się do niej słysząc jej odpowiedz. W sumie to on także chciał zostać medykiem. Lubił pomagać innym. Ale chciał być też wojownikiem i bronić swojej władczyni. No w sumie to najpierw trzeba zacząć trenować. Spoglądał w jej oczy...piękne oczy, zresztą tak jak ona cała. Mógł wpatrywać się w nie godzinami.. latami. Tylko ona była władczynią, i raczej nie zaakceptowałaby takiego zwykłego ogiera, nie wiedział jak jej zaimponować. Kiedy usłyszał jej pytanie, był lekko speszony. Wiedział że nie ma z nią szans. Uznał wiec że jak się troche podtrenuje to wtedy można spróbować. Nie jestem tego pewien, może jak trochę potrenuje, a nie chciałbym zrobić czegoś źle i żeby coś Ci się stało.-powiedział z lekkim uśmiechem, było mu troche wstyd że odmawia jej.

Zauważyła, że ogier się speszył gdy zaproponowała mu przyjacielską walkę. Cóż, nie każdy lubi tego typu zajęcia... pomyślała. Właściwie to nie miała mu za złe, że odmówił. Zdziwił ją jedynie powód jaki podał. O to akurat nie musisz się martwić. Po za tym wprawa się przydaje. Ale nie masz ochoty, nie ma sprawy. powiedziała ze szczerym uśmiechem. Uważała również, że lepiej teraz walczyć z przyjacielem niż bez przygotowania z wrogiem. Jednak już od dawna zdążyła zaakceptować fakt, że każdy może mieć inne zdanie. Postanowiła zmienić temat. Masz tu jakąś rodzinę? spytała po chwili.

Posłuchał uważnie co ma mu do powiedzenia Astra i uśmiechnął sie miło,a jego czarne oczy zamigotały. Nie wiedział co odpowiedzieć. Patrzył na nią dla tego że jest piękną klaczą i nie chciał spuścić z niej wzroku. Jak on miał jej zaimponować? No jak? A jeśli ona go nie lubi?. NIE! Czas wziąć się w garść, i zrobić krok do przodu, a nie 2 do tyłu. Na jej pytanie, odpowiedział jak zawsze z uśmiechem i szacunkiem: Niestety nie.. jestem sam, nie mam tu nikogo i jak na razie nie znam tu za wielu koni., po czym zapytał: A ty masz jakąś rodzinę, jeśli mogę zapytać?

Słuchała słów ogiera, jak zawsze z przybranym na pysk uśmiechem. Chociaż może nie powinna się uśmiechać? W końcu fakt, że nie ma się przy sobie rodziny nie jest przyjemny... Tutaj nie mam rodziny, może jednak jeszcze gdzieś na świecie jest. Ale z pewnością nie ta kochająca. Powiedziała. Ostatnie zdanie wypowiedziała nieco ciszej, jakby do samej siebie, mimo że była zwrócona pyskiem do Jaskra. Nie mogła wybaczyć swojej matce odrzucenia. Przecież ja nic złego nie zrobiłam.Pomyślała ze złością i jednocześnie smutkiem, ale udało jej się tego zbytnio nie okazywać. Ale teraz moje stado to moja rodzina. Tak samo z tobą, o ile tego zechcesz. powiedziała, a na jej pysk powrócił delikatny uśmiech. Chociaż stado to nie jest to samo co bliska rodzina. Stado to przyjaciele i dobrzy znajomi, a nie konie, z którymi jest się bardzo blisko związanym.

Jaskier pomyślał o swoim stadzie, które kto wie może już nie żyje? W każdym razie nów pomyślał o swojej partnerce..byłej partnerce. Gdy był blisko Astry jakoś nie odczuwał tego smutku, gdy na ni patrzył w jego brzuchu pojawiały się lekkie motylki a oczy lśniły. Gdyby jeszcze przyjęła jego zaloty, choć jak na razie nie próbował w żaden sposób jej zaimponować. Wysłuchał jej uważnie, nie próbując się uśmiechnąć, wiedział że nie jest to przyjemne dla Astry. Nie chciał wyjść na jakiegoś egoistę, chciał żeby Astra go polubiła. Oczywiście, ze chce.-powiedział z uśmiechem na pysku. Westchnął cicho. Bardzo cie lubię Astro.-powiedział, bardzo cicho, ale miał nadzieje, że klacz usłyszała. Po chwili znów spojrzał w jej piękne bursztynowe oczka.

Klacz zdenerwowało nieco jej własne zachowanie. No, dobra. Jest miły, przystojny i dość... uroczy, ale to nie powód, żeby od razu się zakochiwać. przekonywała siebie samą w myślach. Ale oczywiście jak to ona, nie mogła sobie niczego wmówić. Tak... to zdecydowanie możnaby było uznać za jedną z jej wad. Przez ten czas uporczywie wpatrywała się w swoje kopyta, jakby to one były teraz najważniejsze. Właściwie, to w tej chwili skupiała się głównie na tym, aby nie na ziemię nie spadła nawet maleńka łezka. Nawet, aby w ogóle się nie pojawiła.
Na jej pysku znów pojawił się delikatny uśmiech, gdy usłyszała słowa Jaskra. W takim razie, witamy w naszej "rodzinie". pomyślała, zamiast wypowiedzieć to na głos. Po usłyszeniu jego następnych słów, błyskawicznie podniosła głowę i spojrzała ogierowi w oczy. Naprawdę? spytała cicho. Poniewczasie zorientowała się, jak głupio to zabrzmiało. Ja ciebie też bardzo lubię. powiedziała szybko, jakby starając się poprawić wcześniejszy błąd. Na jej pysk wypłynął kolejny uśmiech. Czuła, że może mu ufać, powiedzieć o tylu rzeczach...

Jaskier czuł się nieco dziwnie. Trzeba przyznać, że w takiej sytuacji czuł się nieco skrępowanie, ale kiedy chce potrafi być prawdziwym romeo. Spojrzał na nią. Westchnął cicho. Sam nie wierzył, że od ponad dwu lat, zwrócił na jakąś klacz uwagę, i w dodatku się zakochał. Astra była jego słońcem i gwiazdami, które świeciły każdej nocy. Była piękna, i Jaskier już się postara żeby o tym wiedziała. Będzie jej szczegół na każdym przebytym,przez nią kroku, nie chciał żeby coś się jej stało. Ponownie na nią spojrzał, lecz nieco..pewniej?. Tak na prawdę, bardzo cię lubię.-powiedział z uśmiechem na pysku. A nawet cię kocham.-pomyślał, szkoda że tego nie powiedział..

//uznając, że tak pomyślał...

Klacz nie odpowiedziała na potwierdzenie ogiera. Było jej trochę głupio, że powiedziała to "naprawdę", ale zytnio tego nie pokazywała. Jako Władczyni powinna być dumna i pewna siebie, a nie wstydliwa i słaba. To pytanie z pewnością brzmiało conajmniej... dziwnie. W zamyśleniu zaczęła grzebać miedzianym kopytkiem w ziemii, a grzywka o złotym połysku przysłaniała jej nieco oczy przez kilka krótkich chwil.
Zaraz jednak podniosła znów głowę i spojrzała z uśmiechem na swojego rozmówcę. Ja powiedziałam ci czym się interesuję. Może ty również mi o sobie powiesz. Kim byś chciał być? spytała po chwili, zdmuchując sobie nieco już denerwującą grzywkę.

// No, źle nacisnąłem

Zawiał lekki wiatr a jego długa grzywka spadła mu na oczu. Po jego ciele przeszedł lekki dreszcz, po czym od razu zagarnął ją na bok, chcąc widzieć piękną Astre. Przyglądał się jej każdemu ruchowi, nawet to sprawiało, że co raz bardziej mu się podobała. Gdyby tylko ona o tym wiedziała..Gdyby była jego partnerką, dbał by o nią jak żaden inny ogier, który nie był jej wart. Spojrzał na nią łagodnym, acz kol wiek tajemniczym wzrokiem po czym łagodnym głosem odpowiedział: Lubię patrzeć w głębokie, bursztynowe oczy, lubię przyglądać się uśmiechu pewnej jabłkowitej klaczy.. Jego wzrok wpatrzony był w jej piękne oczy, a na pysku za widniał uśmiech... uśmiech szczery jak nigdy dotąd.

Właściwie to nie do końca oczekiwała takiej odpowiedzi na swoje pytanie. Chociaż czy miała prawo narzekać, słysząc takie piękne słowa? Właściwie to mogła, nikt jej przecież nie zabronił... tyle, że nie potrafiła. Ucieszyła ją niezmiernie ta odpowiedź. Są czasami takie momenty, kiedy pytasz o zwykłą rzecz, a otrzymujesz piękne wyznanie. Życie wciąż ją zaskakiwało, a ona najwyraźniej była za mało doświadczona.
W odpowiedzi na jego słowa, uśmiechnęła się delikatnie. Na jej szczęście konie nie potrafiły się rumienić. Jej oczy pokazywały szczerą radość. Nie wiedziała co teraz powiedzieć. Pierwszy raz od dłuższego czasu odebrało jej mowę.

Zapadła nie zręczna cisza, której Jaskier nie znosił..Nie wiedział za bardzo o co może ją zapytać. Najchętniej zacząłby gadać do niej jakieś romantyczne rzeczy, no ale tak niezbyt wypadało. Uznał że chyba dość się wygłupił jak na jeden raz. Spojrzał na nią, po czym zrobił w przód parę kroków. Stał na przeciw niej, słyszał bicie jej serca i jej oddech.Coś się stało?-zapytał miękkim głosem, i miły wzrokiem schylając łeb tak, żeby widzieć jej piękne bursztynowe oczy.

Spojrzała w jego oczy i uśmiechnęła się delikatnie. Nie, nic się nie stało. Powiedziała spokojnie ze szczęściem widocznym nawet w jej bursztynowych oczach. Po prostu nie wiem co powiedzieć... dodała potem, gdy jej oddech nieco się wyrównał, a głos prawie całkowicie wrócił do swojego idealnego, spokojnego tonu. Głos Jaskra był taki przyjemny dla ucha, łagodny i melodyjny... Z wielką przyjemnością się w niego wsłuchiwała. Taki ciepły, kojący. Czuła się przy nim jakby zaraz miała się roztopić. Podniosła ponownie głowę i spojrzała na ogiera z radością. Był jak słońce. Jasne, rozświetlające ciemności, tak niezbędne do właściwego funkcjonowania. Bez niego nie było by prawdziwego szczęścia.

W niektórych przypadkach, zawsze było tak że klacze uznawało się za istoty słabe i wrażliwe. Nie przeszkadzało to jednak temu, by uważać je za symbol tajemniczości, piękna i doskonałości. Każda epoka wykształciła nawet swój własny kanon urody Astry. Była ona jego natchnieniem w życiu. Chciał z każdym kolejnym dniem, z każdą minutą widzieć jej uśmiech i żyć tuż u jej boku. Tylko nie do końca wiedział jak jej to okazać. Jaskier odetchnął z ulgą. Powiedz to co czujesz. Ja uczynię to samo.-powiedział, spoglądając na Astrę.

Przez pewien czas zastanawiała się, co powinna odpowiedzieć na to pytanie. Nie, cofnij. Co CHCE odpowiedzieć. W zamyśleniu wpatrywała się w gładką taflę jeziorka, która od czasu do czasu była naruszana przez różnobarwne rybki. Trudno tak nagle uporządkować swoje wszystkie uczucia, wszystkie emocje. Sama nie wiedziała co czuła w tym momencie. Radość z powodu spotkania kogoś tak wyjątkowego, żal do własnych rodziców spowodowany nagłym przypływem wspomnień, była zakochana w Jaskrze... To wszystko było jednocześnie zupełnie odmiennymi uczuciami, ale tworzyło jedną całość.
Po chwili wyprostowała się ponownie i spojrzała ogierowi w oczy. Jedno spojrzenie wystarczyło, aby się upewnić co do przeważającego w tej chwili uczucia. Myślę, że się zakochałam w pewnym wyjątkowym ogierze arabskim z najpiękniejszymi oczami jakie widziałam. Powiedziała z uśmiechem. Jej słowa były w stu procentach prawdziwe, nie było w nich ani odrobiny wątpliwości.