Zbocze wulkanu

Ciemnoruda sylwetka przemykała jak duch między skałami. Tak, na tych terenach zawsze świeciło słońce. Tego było jej wciąż zbyt mało. Zimno i lód pokrywające jej "dom" wymęczyły klacz do reszty. Nienawidziła zimna. To twoja kara, - mówiła sama sobie, gdy była pewna, że nikt jej nie słyszy. Wdrapała się aż na zbocze wulkanu, chłonąć całym swym jestestwem żar i ciepło bijące od jego cudownego wnętrza. Nie bała się przebywać na terenach Czarnokrwistych. W zasadzie niczego się już nie bała. Oni nie mogli skrzywdzić jej jeszcze bardziej.
No dobra, mogli.
Ale to się nie liczyło. Nie w ten sposób. Arcana dostrzegła czarną sylwetkę na zboczu i rozpoznała ją natychmiast. Tyle wspomnień. Uśmiechnęła się pod nosem.
- Witaj, Espilsie - rzekła uprzejmie, strzygąc uszami.

Zamyśliłem się zbyt skupiony na odpoczywaniu... aż nagle usłyszałem czyjś głos. Przestraszony nagłym jego brzmieniem podskoczyłem w miejscu, zanim sobie uświadomiłem, to kogo on należy... ale szybko sobie przypomniałem. Odetchnąłem z ulgą po czym odwróciłem się przodem do niej. Nie ukrywałem zaskoczenia... spotkanie było zbyt niespodziewane bym mógł o tym pomyśleć.
- Witaj... witaj... - odpowiedziałem. Pamiętałem jej imię? Chyba tak. Coś mi się kojarzyło. Ale nigdy nie miałem pamięci do imion, więc go nie użyłem, nie chcąc ryzykować, że je przejęzyczę. No i co miałem teraz powiedzieć? Od czego zacząć? Ostatnio miała się zająć moją grzywą ale tak średnio to wtedy wyszło. Teraz powinienem ją porwać? By być pewnym, że tym razem mi nie ucieknie? Zastanawiałem się nad tym usilnie.
- Co Cię sprowadza? - spytałem, by zyskać chwilkę czasu na myślenie. To mi nigdy nie wychodziło za dobrze. W końcu było tak samo nieistotne co siła i mięśnie. Jedyne, co się w życiu liczyło, to grzywa. Każdy koń o tym wiedział. A jak już mowa o grzywie, to zarzuciłem nią, by klaczy dane było ją podziwiać. Powinna być wdzięczna za ten niesamowity zaszczyt.

- Arcana - powiedziała chłodno, po czym dodała dla pewności: - To moje imię. Choć, oczywiście, mogło wylecieć ci z głowy. W końcu jesteś otoczony stadem konkubin.
Przygryzła lekko wargę, przyglądając się spod oka jego długiej grzywie. Cóż, klacz straciła już całą swoją godność. Teraz się nie liczyła. Nie była nikim lepszym niż on. Zarżała cicho, nosowo. Kary ogier nic się nie zmienił, wciąż miał tę samą masę kudłów na głowie, to samo parszywe spojrzenie. Stary, dobry Espilce. Szkoda tylko, że nie pamięta mojego imienia. To w sumie przykre. I całkiem zabawne. Nagle przejrzała na oczy, jak nieistotna była dla innych koni. Jedyny szacunek, na który mogła liczyć, to ten wynikający z pozycji królowej Halnego Wiatru.
Być może tylko dlatego inni zwracali na mnie uwagę, pomyślała z rozgoryczeniem. Zaś teraz... teraz to wszystko nie było już ważne. Aphrodite, jej najsłodsza córka. Czarny Książę, niby nikt w jej życiu, a jednak podarował jej cały świat. Jej dom, zielone łąki i ciepłe kamienie gór i lasów. Ostre szczyty, mleczna mgła w dolinach. Korona. Symbol jej przynależności.
Czuła się częścią swojego świata, i to ważną. Teraz jednak została pozbawiona wszystkich tych rzeczy. Była martwa w każdym znaczeniu tego słowa, poza tym, które liczyło się najmniej. Wciąż biło jej serce.
Bardzo szybko.
- Tu jest ciepło... - powiedziała głupio, rozdzierającym serce tonem. Tak koszmarnie nienawidziła tego lodu, który wciąż był tuż za nią, jakby jakiś upiorny cień.

Słysząc jej słowa zrobiłem minę wskazującą na to, że jestem tak bardzo oburzony. Wprost nie posiadałem się z gniewu.
- Przecież pamiętam, jak masz na imię. Twojego miana to w życiu bym nie zapomniał. - zapewniłem ją. Bo niby skąd ona mogła wiedzieć, ze było inaczej? Nie mogła, po prostu nie była w stanie! Ale uśmiechnąłem się delikatnie, gdy wspomniała o konkubinach. Od razu było widać, że rozpoznaje we mnie świetny materiał na ojca jej źrebaków.
- No wiesz, jest jak jest. Piękny wygląd i wybitny intelekt oznacza, że od kochanek to nie mogę się odgonić. Wszystkie klacze się za mną uganiają. - pożaliłem się. No i częściowo było to prawdą. Wiele kobył chciało mnie dorwać. I najczęściej chodziło o użycie zębów i kopyt na mojej skromnej konioosobie. Bo po prostu były głupie, nie znały się i nie potrafiły poznać na tym, jaki ja piękny byłem.

Słysząc jej kolejne słowa, uśmiechnąłem się. Szeroko, bardzo szeroko.
- Ależ oczywiście kochanie. Domyślam się. - przytaknąłem jej - Jak klacze mnie widzą, to każdej się robi gorąco. To normalne. - wyjaśniłem jej podchodząc bliżej jej.
- Domyślam się o czym marzysz. Tak... dobrze wiem, po co tutaj przyszłaś. - wyznałem, podchodząc do niej i trącając ją chrapami w łopatkę... po czym nagle zarzuciłem jej linę na szyję.
- No chyba, że wolisz poudawać niedostępną i przez chwilę powalczyć? - zaproponowałem, znając jej upodobania. Od pierwszego spotkania leciała na mnie... tak jak każda inna klacz. A jednak walczyła sprawiając wrażenie, że próbuje uciec. Ale to był blef, gra pozorów. Ja o tym dobrze wiedziałem. Szarpnąłem za sznur by ją przyciągnąć do siebie bliżej.

Tak, zawsze byłem w pełni zadowolony ze swojego życia. Po co się czymś przejmować, po co się czymś zamartwiać, skoro można wychodzić z założenia, że się jest najpiękniejszym, najmądrzejszym, najsilniejszym i najdzielniejszym? I wokół tego założenia budować swój system wartości, określać się i swoją rolę. Tylko niezachwiana pewność swoich przekonań może dać spokój ducha, szczęście, radość i satysfakcję z życia. A ja to wszystko znajdowałem w swoim istnieniu. Zawsze uważałem się za szczęśliwego i zadowolonego konia. No i miałem piękną grzywę, którą teraz odruchowo zarzuciłem. By się nią pochwalić, by być bardziej podziwianym.
- Tak... masz rację. - przytaknąłem jej - Bycie tak szalenie przystojnym jak ja potrafi być utrapieniem. - zgodziłem się z nią. Uśmiechnąłem się słysząc jej słowa. Przynajmniej była ze mną szczera a nie próbowała niczego ukrywać.
- Tak, wiem, rozumiem Cię doskonale. Cieknie... zresztą chyba nie tylko po grzbiecie. Po zadnich nogach również. - dodałem. Chociaż chyba nie było to prawdą. Nie była w końcu w rui, by było to możliwe... ale potencjalnie przecież było to możliwe. Gdyby miała ruję to niewątpliwie tak by zareagowała na widok tak wspaniałego ogiera jak ja. Było to taj oczywiste jak to, że drzewa powodują wiatr. Bo przecież każdy koń, nawet źrebak wiedział, że jak drzewa zaczynają się poruszać, to zaczyna się wywołany przez nie wiatr.
- Że co? - zdziwiłem się - A tak, te inne ogiery to są bezmyślne. - przytaknąłem jej - Ja na szczęście do nich nie należę. Mam głęboką, barwną osobowość. - zapewniłem ją. Szarpnąłem ją kolejny raz za linę, by ją do siebie przyciągnąć.
- To gdzie idziemy? Do mnie? Do lochów? Gdzie wolisz? - spytałem się jej, próbując ją ciągnąć w wybrane przez nią miejsce.

Ziewnęła lekko i podrapała się kopytem w brzuch, czy gdzieś tam, gdzie jest to wykonalne anatomicznie. W zasadzie, i tak straciła już całą swoją godność. Nie zaszkodziłoby jej szlajanie się z pierwszym lepszym fagasem po ciemnych uliczkach, co najwyżej zajęłoby jej to kilka kolejnych cennych godzin podczas których miałaby pretekst i nie musiałaby wracać do... do domu. O ile to cuchnące śniegiem i krwią miejsce można tak nazwać. Oczywiście, lepiej byłoby dołączyć do Sopelków. Ale wtedy to nie miałoby sensu. Nie byłoby Kary. Zapłaty.
- Chciałbyś - parsknęła, cicho rżąc ze śmiechu, i spoglądając na niego spod pasma kręconej, kasztanowatej grzywy. - Ten przywilej jest zarezerwowany jedynie dla wyjątkowych samców - dodała. Czyli dla nikogo. Gorzkie myśli, gorzkie.
W zasadzie sama nie wiedziała, czy ma jakąkolwiek ochotę na... tête à tête z narcystycznym brutalem. Czemu nie? Mimo jako takiej obojętności, co się z nią stanie, czuła, że musi się nad tym dobrze zastanowić. Brzydziła się ogierów. Brzydziła się go. Brzydziła się, chwili, w której samczy członek znajdzie się tak blisko. Najbliżej. Nie liczyła przecież na dobrą zabawę, wolałaby, żeby ją pokaleczył nie do poznania niż żeby choćby się do niej zbliżył.
Ale nie chciała wracać do domu. Tam zdechnie.
- Po co mamy gdzieś iść? Gwiazdy będą piękne dzisiejszej nocy - powiedziała uroczo, przestępując z nogi na nogę, by lekko ją odciążyć.

Chciałbym? Nie rozumiałem jej parsknięcia ani śmiechu. Ale chyba nie śmiała się ze mnie? Na wszelki wypadek spiorunowałem ją wzrokiem. Może się przejmie i mnie przeprosi? A przede wszystkim się uspokoi i zaprzestanie takiego źrebięcego zachowania. No bo jak ona mogła mi coś takiego powiedzieć? Jak mogła się tak zachowywać?
- Przecież ja jestem wyjątkowy. - burknąłem, urażony przez jej bezczelne słowa. No bo jeśli niby ja nie byłem wyjątkowo, to kto mógłby być? Arcana jak zwykle była niemiła i nie potrafiła mnie należycie docenić. Ale chyba po chwili w końcu się zreflektowała.
- Tak piękne jak ja? - podpowiedziałem jej. Dziwiłem się, że od razu nie pomyślała o tym, by mi przypomnieć, jaki jestem piękny.
- No i ty również jesteś piękna. - dodałem, by nie wyjść na Narcyza. W końcu nie byłem nim... ja po prostu znałem swoją wartość, swoje piękno. A to nie jest przecież zachowaniem narcystycznym.
- Ja bym wolał jednak iść gdzie indziej. Wiesz, tam będziemy bezpieczniejsi. No i miejsce będzie bardziej prywatne. Nikt nam nie będzie przeszkadzał. - zachęcałem ją. Pociągnąłem za sznur, na którym wciąż ją trzymałem.
- No, chodźmy gdzieś. Zaufaj mi, tak będzie lepiej. - próbowałem ją przekonać, starając się ją ciągnąć za sznur.