Krzaczasta polana

Polana porośnięta krzewami owocowymi zwłaszcza malinami i jeżynami, zdarzają się tu trujące rośliny ale trudno je znaleźć może to i dobrze. Polana to idealne miejsce dla matek z dziećmi każdego wroga widać na kilometr

Przybiegła wyciągniętym galopem na polanę.Rozglądnęła się do okoła, mając nadzieję że spotka tu jakieś miłe towarzystwo.
Jedak nikogo tu nie było. Klacz westchnęła głośno, i lekko pokręciła głową.
Miała już tego serdecznie dość, czuła się tak jakby każdy ją omijał. Tam gdzie przyjdzie, nikogo nie było. Pobiegła kłusem do jednego z krzaków z malinami, i ze smakiem zajadała smaczne owoce.
Klacz prze cały czas bacznie czuwała, nie chciała spotkać tu żadnego drapieżnika, a przede wszystkim być przez,  niego zaatakowana.

Przybył tu, dumnym kłusem, godnym andaluza. Jego grzywa falowała na wietrze, a nogi sprężyście poruszały się po piasku. Nie bał się wejść na cudze terytoria, strach był mu obcy. Czuł się zresztą świetnie, był w nienagannej formie. Zwolnił lekko i przeszedł do energicznego stępa, kiedy na horyzoncie zauważył zgrabną sylwetkę klaczy, tak mówił zapach. Od razu spiął swoje mięśnie, a z stępa przeszedł do zebranego galopu, majestatycznie pognał ku klaczy z uśmiechem wymalowanym na pysku. Zarzucił głową i zatrzymał się tuż przed nią. - Witaj Czarnorzywa, jak Ci na imię?- zapytał niskim melodyjnym głosem, spoglądając na nią swoimi brązowymi oczami. Gniadoszka była w guście Andaluza, a zwłaszcza, ze wyczuł w jakim jest stanie. Zawiał wiatr, który zaniósł na jego chrapy zapach soli morskiej a on wyczekiwał odpowiedzi.

Klacz, jadła sobie ze spokojem smaczne maliny.
Nagle zawał wiatr i klacz poczuła zapach innego konia, mianowicie ogiera, ale z innego stada.
Rozglądnęła się, a jej oczom ukazał się ogier andaluzyjski, który biegł w jej stronę.
Ingrid była lekko speszona, i zrobiła krok w tył.
Cześć, jestem Ingrid-odpowiedziała, i spojrzała na niego krzywym wzrokiem.
A ty jak się nazywasz?-zapytała. Ogier wydawał się, nie mieć złych zamiarów, wobec Ingrid. Jednak klacz cofnęła sie parę kroków w tył,nie była co do niego pewna, w końcu był z wrogiego dla niej stada.

Ondi zauważył od razu, że klacz się troszkę speszyła. Czyżby był taki duży i straszny? Nie miał wątpliwości co do tego, że jest z innego stada. Czarnokrwiste klacze by się go pewnie nie wystraszyły. Ale to mu teraz nie przeszkadzało, bo raczej nie miał złych zamiarów co do angloarabki. Dlaczego się na niego krzywo patrzyła? - Mam zaszczyt zwać się Ondunurmann.- przedstawił się z szarmanckim uśmiechem. Klacz była bardzo ładna. - Opowiedz mi coś o sobie.- poprosił z uśmiechem. Trochę przybliżył się do klaczy bo się tak daleko cofnęła. Miał nadzieję że klacz opowie coś o sobie, on przecież też mógł coś jej opowiedzieć.

Ingrid stanęła pewnie i podniosła łeb w górę. Nie chciała pokazać ogierowi że się go trochę wystraszyła. Przecież różniło ich tylko stado, nie można porównać go od razu do wroga.
Poznała już parę koni z tego stada, i można powiedzieć że wydawali się bardzo w porządku.
Gdy ogier przedstawił się, klacz zrobiła zdziwioną minę. Po raz pierwszy słyszała tak oryginale imię.
Ondunurmann..bardzo ładne imię-pomyślała i przyglądnęła się ogierowi.
Nie można było zaprzeczyć, ogier był bardzo przystojny, i zrobił na Ingrid duże wrażenie.
A więc zwę się Ingrid, i jestem ze stada Halnego Wiatru.Nie wiem co mogę Ci o mnie więcej powiedz-uśmiechnęła się miło do ogiera.

Rozejrzał się, gdy nastała krótka cisza, polanka była pusta, no i może krzątała się jakaś zwierzyna. Ondi uznał, że zbliża się czas walki, a z chęcią wszedł by w potyczkę z jakimś dzikim psem. Zawsze chciał stoczyć taką walkę z pustynnym lwem, ale hmm.. Lew to już co innego. Lwy są wielkie, ciężkie i zwinne. Psy są słabe, a Ogier jest silny. Mimo wszystko mają zęby i potrafią walczyć, a Ondiemu tego było trzeba. Przez chwilę nie patrzył na Ingrid, bo się zamyślił, ale zaraz skupił swój wzrok na niej i na jej sylwetce. - Widzę, że mało wiesz o sobie, górska klaczo.- powiedział z uśmiechem. - Albo też wiesz dużo, ale wolisz to zataić. Przed takimi jak ja, również zatajał bym informacje.- uśmiechnął się z przekąsem i zmierzył Ingrid wzrokiem. - Obawiasz się mnie?

Zapadła cisza. Jej wzrok błądził, tylko żeby nie spojrzeć na ogiera. Czasem jednak, na niego spojrzała, ale nie miała zbytniej ochoty z nim rozmawiać.
Wiem o sobie wystarczająco dużo.-uśmiechnęła sie chłodno. Po czym dodała Po prostu nie mam ochoty o tym rozmawiać.
Ingrid zignorowała jego kolejne pytanie, chciała już z iść. Nie chciała być  nie miła, po prostu musiała coś załatwić.
Muszę iść, do zobaczenia- pożegnała się i odbiegła szybkim kłusem.

z/t

Wykrzywił twarz w grymasie, po słowach Ingrid. Powinna się cieszyć, że Ondi jej nie porwał, bo z pewnością nosiła by teraz brzuchu źrebaka. A potem by jej go zabrał.. Tak samo nie spodobało mu się to, że bezczelnie zignorowała jego pytanie. Halni mają miec do mnie szacunek.. A ją nauczę tego.- pomyślał w złości.
- Żegnaj.- pożegnał ją krótko i chłodnym tonem.
Sam powinien już się zbierać, bo co miał tu robić. Odwrócił się i eleganckim kłusem pobiegł gdzieś w dal.

z.t

Aliolia przebiegła tu powoli i ostrożnie w żadnym wypadku nie chciała spotkać zaraźonego wciągnęła powietrze i na szczęście Nie dotarła tu jeszcze zaraza I była to prawda Wiemy że jak dotrze tu zaraza nie będzie pożywienia trzeba będzie zrobić zapasy Ali wzięła więc trawę i zrobiła dwie torby Do jednej powrzucam zioła a do drugiej owoce więc Aliolia wzięła się za zbieranie torby powoli się napełniały gdy już się napełniły wzięła je i udała się do pałacu



z/t

Dalla przyszła tutaj, żeby odpocząć, przemyśleć wszystko i się wyluzować. Była totalnie rozbita, stracila przyjaciółkę, była w ciąży.. Straciła, no własnie.. Jej Hera nie żyła.. Jej BFF.. Dalla znowu się ropłakała. Usiadła i zaczęła myśleć o tym wszystkim, jak się zachowa gdy przyjdzie na świat jej źrebie. tylko on mi zostało
Nagle poczuła skurcz, po jakimś czasie było ich coraz więcej. - To już czas.. To już czas..- powtarzała i zrozumiała że czas na poród. Źrebię powoli zaczęło z niej wychodzić, a Dalla z calych sił parła mocno, żeby się z niej wydostało.

Fasila rozejrzała się i od razu zaczęła się pytać Jesteś moją mamą? Gdzie ja jestem? Dlaczego tylko my tu jesteśmy?? Jeśli jesteś moją mamą to gdzie jest tata ?? zaciekawiła się mimo że niedawno się urodziła już była bardzo śmiała. Podeszła przewracając się do mamy i się do niej przytuliła.

Ciekawe jakim cudem Fasila od razu się urodziła i umiała mówić.. Nie wiadomo. Dalla była zmęczona ale gdy ujrzała swoją malutką córeczkę, uśmiechnęła się do niej bardzo serdecznie, przytuliła klaczke, żeby ją wysuszyć i odgryzła pępowinę. - Witaj kochanie, jestem twoją mamą. Masz na imię Fasila.- uśmiechnęła się do niej. - Twój tata jest bardzo złym koniem, spokojnie damy sobie radę. Napij się mleka.- przytuliła ją do siebie i wstała żeby Fasila mogła się napić.

// to był cud nad cudami.


Gdy mama wypowiedziała jej imię zaczęła Ładne imię Fasila zamyśliła się Mamo a jak ty masz na imię też Fasila ? Nie ma co się dziwić jej zachowaniu nie miała jeszcze prawie o niczym pojęcia. Gdy usłyszała że jej tata jest zły otworzyła szeroko oczy i zdziwiona wyrzekła Zły ale dlaczego? A ty mamusiu jesteś dobra ? Fasila podeszła do mamy i zaczęła pić mleko gdy skończyła była trochę senna ziewneła szeroko i zmęczonym głosem powiedziała Mamusiu jestem bardzo zmęczona na dowód ziewneła Możemy już gdzieś pójść spać? malutka Fasila której bardzo klejiły się oczka nie wytrzymała dłużej i zasnęła

Przytuliła swoją córeczkę. - Nie kochanie, ja jestem Dalla, twoja mama.- wytłumaczyła jej spokojnie i zrozumiale. Przykro było Dalli, że musi się wychowywać bez ojca.. Ale w sumie to.. Dalla czuła coś do Bursega, nawet jeśli był da niej okrutny.. Nie wiedziała czemu.. Szkoda że nie może spędzać z nim życia.. Potrzebowała miłości, Ona i przedewszystkim jej córeczka.. Miała nadzieję że matka jej wystarczy. Dalla już myślała o tym, żeby spotkała się z innymi źrebaczkami. - Tak.. My jesteśmy dobre Fasilo. Jesteśmy w stadzie Morskich Nimf, nasze stado jest dobre.- powiedziała Fasili. Dalla zobaczyła że Fasila zasnęła. Poczekam aż się obudzi i wtedy się przejdziemy.. Niech odpocznie.- pomyślała i przytuła klaczkę leżącą obok niej.

Fasila się obudziła szeroko ziewneła i zobaczyła mamę od razu miała jakieś pytania Mamo a kto należy do tego stada? Co to są nimfy ? Co to morze, czy to morze jest duże? zapytała zobaczyła jakieś maleńkie kropki niebieskie krzyknęła Mamo!!! Co to jest?? Czy to mnie zje ? naprawdę się wystraszszyła

- Należymy my, nasza przywódczyni Astra i moje koleżanki. Wszystkich poznasz jak odpoczniesz.- obiecała jej. Dalla była szczęśliwa, że ma teraz Fasilę.. Kochane maleństwo.. Dalla już nie żałowała, że wtedy Burseg ją dorwał. Teraz ma swoje ukcohane maleństwo, które wypełnia pustkę w jej sercu. - Na pewno znajdziesz wielu przyjaciół. Pamiętaj że zawsze będe przy tobie, jesteś moją ukochaną córeczką.- zapewniła córeczkę. - Nie kochanie, to tylko krople wody. Gdy będziesz duża, będziesz pić właśnie wodę, ale nie z morza.. Jest słona.- uśmiechnęła się i przytuliła Fasilę.

Wkroczyłam na polanę kłusem. Z daleka już zauważyłam Dallę, która chyba jadła owoce z krzaka. Podeszłam bliżej.
Hej Dalla! - powiedziałam do niej. Nagle zauważyłam maleńką izabelowatą istotkę, na czterech cieniutkich jak patyki nóżkach. Wybałuszyłam oczy. - Czy to jest.. To twoja... - nie mogłam wykrztusić słowa. Cały czas wpatrywałam się w prześliczną klaczkę i uśmiechałam się do niej.

Fasila rozmawiała z mamą a nagle pojawia się inny koń wystraszyłam się ale gdy "intruz" przywitał się z moją mamą przestałam się bać A ty kim jesteś? zapytałam klaczy Jesteś dobra ? zadała kolejne pytanie i popatrzyła na mamę a potem na klacz i tak kilka razy

Jeszcze bardziej się uśmiechnęłam na słowa źrebaczka.
Jestem Lijtan i jestem przyjaciółką twojej mamy. - powiedziałam do małej, nie mogłam się na nią napatrzeć. Była dość podobna do Dalli, ale widać było wpływ genów tego.. ogiera. Ale to nie był jego źrebak. Ona była córką mojej przyjaciółki, a nie tego zwyrodnialca. Będę chronić je obie przed nim. Czułam się za nie odpowiedzialna.

Gdy jasna klacz odpowiedziała Fasila powiedziała Czyli ty jesteś Lijtan ? Popatrzyła na klacz i uśmiech zagościł na jej twarzy. Chmm mama mówiła że to jest woda a co jeśli jest dobra ? pomyślała i spróbowała małej kropelki jednak jej nie przypadło do gustu i spytała A dlaczego to mi nie smakuje ?

Dalla bardzo się ucieszyła, kiedy zobaczyła, że zmierza w ich stronę jej przyjaciółka Lijtan. - Witaj Lijtan!- powitała ją z uśmiechem. Ciekawe co Lijtan pomyśli o Fasili? Małej arabo-fiorce, nie dało się odmówić urody. -Spokojnie maleńka, to twoja "ciocia", moja najlepsza przyjaciółka, możesz być spokojna.- zapewniła córunię. Dalla podeszła do Lijtan i przytuliła się na powitanie, bo miała tak w zwyczaju. - Tęskniłam za tobą!- dodała. - Fasi, woda zacznie Ci smakować, jak będziesz starsza. No a teraz rach ciach, napij się mleka bo będziesz słabiutka!- pogoniła Fasilę do napicia się mleka. - Co u ciebie Lijttie?- zapytała bff, wymyśliła jej nową ksywkę.

Klacz przybiegła ty kłusem, był on bardzo parady i lekki. Podniosła ogon do góry jak i łeb. Dobrze wiedziała, że jest na terenach obcego stada, ale jakoś jej to nie przeszkadzało. Chciała poznać jakieś miłe towarzystwo, nie miała zamiaru się z nikim kłócić. Szła dalej żwawym stępem, rozglądając się do okoła, wiedziała że już tu była i rozmawiała z ni jakim Ondunnurmanem..przez głowę przeleciało jej tysiące myśli, kiedy nagle dostrzegła konie. Podeszła bliżej ostrożnie, i z uśmiechem na pysku.
Chciała żeby ją polubiły dlatego chciała być bardzo miła. Witajcie.-powiedziała miło. Nazywam się Ingrid, a wy?-zapytała. Zauważyła źrebię, uśmiechnęła się do uroczej klaczki. Od razu pomyślała, że ona także jest w ciąży.. i też będzie się opiekować takim maleństwem, ze swym ukochanym partnerem. Po chwili uświadomiła sobie, że nie powinna tu być. Nie chciała zbytnio stresować matki, jak i źrebaka, zauważyła że jest niedawno co po porodzie.

Miałam odpowiedzieć na pytanie, ale podbiegła do nas kasztanowata klacz. Jest z Halnych. Przywitała się i przedstawiła nam swoje imię.
Jestem Lijtan. - przedstawiłam się dosyć chłodno. Nie miałam ochoty na towarzystwo kogokolwiek z innego stada niż Nimfy. Szczególnie, że ojciec małej też był Halnym. Zauważyłam, że Ingrid ma lekko zaokrąglony brzuch, wywnioskowałam, że jest w ciąży, bo raczej nie wyglądała na typ obżartucha. Mimo to denerwowało mnie trochę jej towarzystwo.

Przyszła tu energicznym stępem, delikatnie stawiając swoje kopyta na złocistym piasku. Dumnie uniesiona głowa i czarne jak węgiel oczy lustrowały uważnie otoczenie. Będąc na nieswoich terenach powinno się zachować choć odrobinę ostrożności. Nawet jeśli te tereny należały do Nimf. W sumie to jakiś czas temu spotkała pewną morską klacz o imieniu Aliolia i nie należała ona raczej do najgroźniejszych...
Dostrzegła nieco dalej kilka klaczy. Podeszła bliżej i rozpoznała dwie klacze, Nimfy i Halną. Przez chwilę szła w ich stronę z chłodnym spojrzeniem, jednak gdy zobaczyła małą klaczkę, jej wzrok prawie natychmiast złagodniał. Witajcie. powiedziała, uważnie przyglądając się źrebakowi. Jak ona bardzo się różni wyglądem od Yennefer... pomyślała i mimowolnie, delikatnie się uśmiechnęła.